Ik heb deze voormiddag ook goed voor school gewerkt. Eerder deze week werkte ik nog wat voor mijn portfolio, dus nu besloot ik wat te werken aan mijn werkstuk! En eigenlijk ging het werken verrassend vlot vandaag. Tegen de middag had ik genoeg gewerkt vond ik van mezelf. An en ik zijn dan naar het dorpje Maweni (denk ik) geweest. We waren benieuwd naar Shoukrani en Baraka hun huisje. Hun vader had namelijk beloofd om een nieuw stukje aan zijn huis te maken voor de jongens.
Toen we aankwamen in het dorp, hadden we al weer direct enkele kindjes bij ons. Ze hebben ons vergezeld tot we bij het huisje van de jongens aankwamen. Het huisje zag er nog steeds hetzelfde uit en hun vader was nergens te bespeuren. We hebben dan nog enkele foto’s genomen van de omgeving en ook van de jongens hun schoenen. Zo kunnen we uitzoeken welke schoenmaat ze hebben en eventueel schoentjes cadeau doen.
Later vandaag zijn An en ik nog naar het strand gewandeld, wat een heel avontuur was. Onderweg zagen we een groot beest, een vreemd beest. We dachten eerst dat het een hagedis was, maar een voorbijganger vertelde ons dat het een gekko was. Deze was wel zeker een halve meter lang, gigantisch beest! Toen we net de zee konden zien, bleek deze heel dichtbij te staan. Normaal heb je nog altijd een strand van wel 100 meter, maar nu was er geen strand meer, zelfs geen meter! We waren nochtans al een paar keer op het strand geweest rond deze tijd. In het begin dachten we (vooral ik dan) dat er iets mis was. Ons plan voor wanneer er een tsunami zou komen: in de eerste de beste boom klimmen!
We zijn dan verder gewandeld langs het strand (dat geen strand meer was) tot we aankwamen bij een obstakel. Het winkeltje waar we iets moesten gaan afhalen bevond zich vlak dan ook vlak achter dit obstakel. De zee kwam hier namelijk tot tegen een muur. Deze muur was eigenlijk het terras van een hotel. An en ik besloten om langs het hotel te gaan om te proberen in de winkel te geraken. Alles ging goed tot we aan het einde van de muur kwamen. Daar moesten we dus een 2 meter naar beneden, gelukkig was deze 2 meter verdeeld in trappen van 1 meter. Aangezien er toen net een golf kwam dook An opzij. Wat de Keniaan die ons wilde helpen eerder zag dan An, was dat de cactus dus net op haar genomen weg stond. Hij begon dus haraka haraka aan het plukken van stekels uit An haar rok.
Toen was het tijd om af te dalen naar de winkels. Maar we moesten snel zijn, want telkens wanneer er een golf kwam, spoelde er heel wat water over het onderste trapje. Of laat maar zeggen trap, want het was toch een 8 meter om aan de trappen te geraken die naar de winkels gaan. An was als eerste weg, ik volgde al snel. Maar we hadden er niet op gelet dat we nog een trap naar beneden moesten om te geraken aan de winkels. An was dus net op tijd. Maar ik stond vast op de onderste trap en kreeg met gevolg een golf over mij. Gevolg: een broek die kletsnat was. Het moest dan ook weer lukken dat ik toen net een lange broek aan had natuurlijk.
Maar eindelijk waren we aangekomen bij de winkeltjes. Hier kon An haar spullen komen ophalen. We besloten om niet terug omhoog te klimmen langs de muur, maar om het steegje tussen 2 hotels te nemen. We hadden al afgesproken dat als er iets gebeurt, dat we dan snel teruglopen naar de winkeltjes. Want de mensen van de winkeltjes kenden ons en waren heel vriendelijk. Maar natuurlijk gebeurde er niets! We kwamen bij de hoofdweg uit en vonden zo gemakkelijk onze weg terug.
Thuis aangekomen stonden we voor de deur. Aangezien we maar 2 sleutels van de poort hebben en dat we ons in 3 groepen gesplitst waren hadden we dus niet allemaal een sleutel mee. Ook Isaac stond voor de deur. Na toch wel een 20 minuten wachten en heel volle blaas konden we eindelijk binnen. Tine en Niki waren onze redders.
Deze avond hebben we spaghetti carbonara gegeten. En aangezien ik niet zo’n fan ben van spek, vond ik het toch nog heel lekker! Tijdens het eten hadden we gezelschap van een vleermuis, zij hing daar maar wat te hangen. Vlak voor het eten was er ook al een vleermuis die ineens op ons terras gevlogen kwam, even verschieten! Nu heeft Isaac ons weer even gered, want er was een kakkerlak. Ze zat niet binnen, maar wel op de muur van het eerste huisje. Die moest eraan dus, want als zoiets binnenkomt … paniek ze!
Vandaag ga ik vroeg slapen, want ik ben echt heel moe. Hoe het komt weet ik niet, want vorige nacht sliep ik heel goed! Hopelijk gaat het morgen beter! Normaalgezien krijgen Shoukrani en Baraka morgen hun matras, ik ben benieuwd naar hun reactie!
Ps: Ik zit met een valling, jawel in Kenia, zo'n goed weer en een valling!
Wat leerde ik vandaag:
- Gekko’s zijn grote hagedissen, maar dan ook echt heel grote! Van wel een
halve meter lang!
- Wanneer is het springtij op Diani beach? Weet de bevolking zelf niet, soms
kan het plots komen, het komt niet wekelijks of maandelijks en is niet te
voorspellen.
- Wat NIET te doen bij springtij? Via een muurtje snelsnel naar beneden gaan
om zo de lokale winkeltjes te kunnen bezoeken. Gevolg: Kletsnatte broek en
An die u kei hard uitlacht : )
- Wat niet te doen bij een golf die over het muurtje vliegt als het springtij
is? Niet weglopen! Gevolg: in een cactus lopen en nog een hele dag stekels
uit je benen kunnen halen.
- Wat te doen bij een tsunami: in de eerste de beste boom klimmen!
- Tine kan moeilijk ‘neen’ zeggen. Al die erge verhalen die de Kenianen met
zich meebrengen, maken het hard om de mensen niet te helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten