Vandaag ging ik al redelijk vroeg naar het dorpje. Daar gingen Tine en ik op zoek naar Shukrani en Baraka. We wilden zien of de jongens al eten kregen en of ze gewassen waren. De vader was nergens te bespeuren en aangezien de jongens geen Engels kunnen, was het moeilijk om te weten te komen of ze nu al eten kregen en gewassen waren. We hebben het uiteindelijk aan iemand anders gevraagd om te vertalen. En neen, ze kregen nog niets en waren nog niet gewassen.
Tine en ik gingen naar de school om daar de jongens en hun kleren te wassen. Hun kleren heb ik nadien nog gewassen in de vrijwilligerswoning. Ik moest ze wel 10 keer spoelen, wassen en schrobben en dan nog zag het water bijna zwart. Maar ik kreeg ze zo goed als proper. In de avond ging ik ook terug naar de jongens, samen met Marion deze keer. De vader had problemen met geld vandaag vertelde hij en kon de jongens geen eten geven. Ik en Marion gingen voor hen iets halen in het restaurantje.
Voor de rest hebben we vandaag opgetrokken met nonkel Luc, want hij kwam op bezoek. Eerst heb ik hem snel even Kebene laten zien en nadien gingen we naar het dorpje, weeral : ) ’S middags zijn we met z’n allen lekker gaan eten in forty tieves, waar we weer een mooi uitzicht hadden op het strand. Bovendien betaalde Luc ons eten, waarvoor nogmaals dank! : )
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Dat je nog altijd vol met muggenbeten staat, of je nu een muskietnet hebt of niet!
- Wolfs: do you see those wolfs over there (mengeling tussen golven en waves)
zondag 27 februari 2011
zaterdag 26 februari 2011
Zaterdag 26 februari: van safari tot een ijsje!
Voor vandaag had ik besloten om goed voor school te werken. Ik begon met goeie moed aan mijn eindwerk te werken, maar al snel kreeg ik het te warm. Eerst een douche nemen dan maar. Nadien kon ik goed verder werken. Ik heb ook nog wat voor de school hier gewerkt. We deden namelijk het voorstel om de leerlingen in rijen naar binnen te laten komen, want nu loopt iedereen naar binnen als het belt. De kleintjes lopen er dan tussen en dit is niet leuk voor hen. Als we met rijen werken kunnen de deuren van de klassen ook vast. Als het belt is er dan een leerkracht die de deuren allemaal kan openen. Zo moeten de leerlingen niet wachten als ze aan de klas komen. Hiervoor heb ik papieren gemaakt met daarop de klassen. Ik ben benieuwd of het systeem effect heeft hier.
Na de middag zijn Tine, Marion, Marlies en ik gaan horen voor een safari. En ja hoor, het is geregeld! We gaan 3 dagen naar Tsavo East, zaterdag vertrekken we! Naast het reisbureau waar we onze safari boekte, was er een ijskraam. Dus we besloten om ons eerste ijsje hier te bestellen, banaan en straciatella mmmm! We hebben het ijsje opgegeten onderweg naar huis, want Tine en ik hadden niet veel tijd, we moesten de jongens nog gaan halen en eten geven.
Toen we in het dorpje aankwamen zagen we dat de papa zijn goede voornemens weer aan de kant geschoven had. Gisteren zat hij nog goed te koken en had hij hen gewassen. Maar vandaag lag hij om 18u in zijn bed, aangezien hij naar alcohol rook, vermoed ik stomdronken. Baraka wilde zijn papa wakker maken, maar ik heb hem laten slapen. Tine en ik zijn met de jongens naar het plaatselijke restaurantje geweest. Toen we vertrokken van bij de jongens thuis had ik de indruk dat de papa ineens buiten stond, maar hij reageerde niet echt. In het restaurantjes kochten we een soort loempia van bonen en aardappeltjes voor de jongens. Ze hadden er goed mee gegeten en we waren 30 shilling kwijt (Voor wie niet meer weet hoeveel euro dat is, delen door 100. Voor wie niet kan delen door 100, dit is 30 eurocent), geen geld dus!
Uiteindelijk was het bijna 7 uur en moesten we ons haasten, want het werd al donker. Het overvalt ons elke keer hoe snel het hier donker wordt. Op ongeveer 10 minuten valt de nacht hier ineens. Tine en ik waren dan ook maar net op tijd thuis. Daar stond ons een heerlijk maal, met aperitief te wachten, want de docent van Tine, Wim, wilde voor ons koken. Als hapje maakte hij een soort dipsaus van avocado, de naam ben ik weer vergeten. Nadien waren het aardappelen, met wortels en erwtjes en gehaktballetjes mmm!
Na het eten zaten we buiten nog lekker na te praten op het terras, toen ineens de elektriciteit weer uitviel. De eerste keer dat we dit echt meemaakten terwijl we buiten in het donker zaten. En hier is het dan ook echt pikkedonker! Wij gingen dus snel naar binnen (voor zover je snel kan lopen in het donker natuurlijk), wat zaklampen en kaarsen halen. Wat later zat ik aan de tafel met een heerlijke watermeloen in mijn handen, een gemors uiteraard! Het moest dan ook lukken dat ik toen net telefoon kreeg. En een telefoon, watermeloen en zaklamp (die niet werkt) vast hebben en dan in het donker naar binnen lopen. Dat gaat niet zo goed, maar ik ben er geraakt!
Niet veel later sprong de elektriciteit terug aan, eindelijk terug licht. We hebben nog wat na gepraat, maar al snel ging ik slapen. Morgen is het zondag en dan komt nonkel Luc langs, spannend! En ik kijk er al naar uit!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Zeg niet dat je naar Niki gaat sturen als je bijna thuis bent, zodat ze mee kan naar het dorpje. Want dat vergeet je toch! Nogmaals excuses hiervoor.
- IJsjes moet je hier heel snel op eten!
- Dat er op safari vermoedelijk geen gsm-bereik is, of An haar gsm moest opgegeten zijn door een leeuw. Of ze is blij dat ze eens een weekend van ons vanaf is en negeert ons gewoon! : )
Na de middag zijn Tine, Marion, Marlies en ik gaan horen voor een safari. En ja hoor, het is geregeld! We gaan 3 dagen naar Tsavo East, zaterdag vertrekken we! Naast het reisbureau waar we onze safari boekte, was er een ijskraam. Dus we besloten om ons eerste ijsje hier te bestellen, banaan en straciatella mmmm! We hebben het ijsje opgegeten onderweg naar huis, want Tine en ik hadden niet veel tijd, we moesten de jongens nog gaan halen en eten geven.
Toen we in het dorpje aankwamen zagen we dat de papa zijn goede voornemens weer aan de kant geschoven had. Gisteren zat hij nog goed te koken en had hij hen gewassen. Maar vandaag lag hij om 18u in zijn bed, aangezien hij naar alcohol rook, vermoed ik stomdronken. Baraka wilde zijn papa wakker maken, maar ik heb hem laten slapen. Tine en ik zijn met de jongens naar het plaatselijke restaurantje geweest. Toen we vertrokken van bij de jongens thuis had ik de indruk dat de papa ineens buiten stond, maar hij reageerde niet echt. In het restaurantjes kochten we een soort loempia van bonen en aardappeltjes voor de jongens. Ze hadden er goed mee gegeten en we waren 30 shilling kwijt (Voor wie niet meer weet hoeveel euro dat is, delen door 100. Voor wie niet kan delen door 100, dit is 30 eurocent), geen geld dus!
Uiteindelijk was het bijna 7 uur en moesten we ons haasten, want het werd al donker. Het overvalt ons elke keer hoe snel het hier donker wordt. Op ongeveer 10 minuten valt de nacht hier ineens. Tine en ik waren dan ook maar net op tijd thuis. Daar stond ons een heerlijk maal, met aperitief te wachten, want de docent van Tine, Wim, wilde voor ons koken. Als hapje maakte hij een soort dipsaus van avocado, de naam ben ik weer vergeten. Nadien waren het aardappelen, met wortels en erwtjes en gehaktballetjes mmm!
Na het eten zaten we buiten nog lekker na te praten op het terras, toen ineens de elektriciteit weer uitviel. De eerste keer dat we dit echt meemaakten terwijl we buiten in het donker zaten. En hier is het dan ook echt pikkedonker! Wij gingen dus snel naar binnen (voor zover je snel kan lopen in het donker natuurlijk), wat zaklampen en kaarsen halen. Wat later zat ik aan de tafel met een heerlijke watermeloen in mijn handen, een gemors uiteraard! Het moest dan ook lukken dat ik toen net telefoon kreeg. En een telefoon, watermeloen en zaklamp (die niet werkt) vast hebben en dan in het donker naar binnen lopen. Dat gaat niet zo goed, maar ik ben er geraakt!
Niet veel later sprong de elektriciteit terug aan, eindelijk terug licht. We hebben nog wat na gepraat, maar al snel ging ik slapen. Morgen is het zondag en dan komt nonkel Luc langs, spannend! En ik kijk er al naar uit!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Zeg niet dat je naar Niki gaat sturen als je bijna thuis bent, zodat ze mee kan naar het dorpje. Want dat vergeet je toch! Nogmaals excuses hiervoor.
- IJsjes moet je hier heel snel op eten!
- Dat er op safari vermoedelijk geen gsm-bereik is, of An haar gsm moest opgegeten zijn door een leeuw. Of ze is blij dat ze eens een weekend van ons vanaf is en negeert ons gewoon! : )
vrijdag 25 februari 2011
Donderdag 24 en vrijdag 25 februari: drukke dagen!
Donderdag was eigenlijk een nutteloze schooldag. De kindjes moesten tot 2 uur blijven, maar hadden geen les. Ze mochten dus hun examens nakijken van 7 uur tot een uur of 12, tof! Uiteindelijk heb ik de kinderen wat laten puzzelen of een spel laten spelen, we hebben ook samen galgje gedaan, wat een groot succes was. Galgje werd al snel onderbroken, want de leerlingen kregen de opdracht om een brief te schrijven en/of tekening te maken voor hun sponsor. Nadat de leerlingen de opdracht gekregen hadden, konden ze aan het werk. Wat me opviel was dat er veel leerlingen vroegen of ik de brief op het bord zou schrijven, dan konden zij hem overschrijven …
Al snel was het middag en kregen we ons eten, rijst met bonen natuurlijk! Na de middag mochten de kinderen naar huis, maar voor de leerkrachten was het nog vergadering. Er werd hier over van alles gesproken, gaande van de naam van de handpop tot nieuwe regels voor tijdens de break. Na de examens zijn we naar huis gegaan en nog wat later naar het internetcafé.
Vrijdag hadden we veel gepland. Eerst hebben we rustig gegeten en dan zijn we Tine gaan afzetten bij de kapster, want zij zou haar haren laten invlechten. Dan zijn Niki en ik maar verder gewandeld naar de fruitkraam, waar we heerlijk passievruchtensap. Niki en ik hebben eerst het fruit gaan afzetten, zo konden we nadien wat gaan helpen op de school. Want daar moest de store gereorganiseerd worden. Alle kleren en schoenen moesten terug naar buiten, maar dat was al gebeurd toen wij aankwamen. Daarna moesten alle andere dozen mooi per soort gezet worden. Als dit gedaan was konden de kleren en de schoenen terug naar binnen. En het resultaat is mooi, nu kan je eindelijk binnen in de store en kan je alles bereiken.
Niki en ik wilden ook onze Baraka en Shukrani verzorgen, dus we gingen hen zoeken. Maar ze bleken nergens te zijn, we zijn zelfs naar het werk van hun vader gewandeld met Regina, maar niets. Penelope, Niki, ik en de 3 mannen die geholpen hebben in de store zijn nog iets gaan drinken in de bar over de school. Daar aten we ook nog een chapati, mmmmm : ) Ondertussen was Tina haar haar eindelijk klaar, na 4 uur! We gingen nog snel naar het huisje van de jongens kijken en konden dan eindelijk naar huis.
Maar niet voor lang, want we moesten nog naar de winkel voor inkopen. Dit hebben we gedaan met de mototaxi. Wel leuk, handig en goedkoop. Mijn opsomming is nog niet gedaan, want we gingen nog verder na de winkel. Eerst kwam de docent van Tine op bezoek, want hij was juist aangekomen. Omdat de jongens nog eten moesten hebben, hebben we Wim (de docent) meegenomen naar het dorpje. Hier deden we een grote ontdekking, want de vader had de jongens gewassen vandaag en was warm eten aan het koken!
Later deze avond zijn we nog iets gaan eten in Whanzin of zoiets. We moesten heel lang wachten op ons eten en er waren dan plots weer geen champignonen, maar het was wel lekker! Deze drukke dag hebben we afgerond in Cocobongo, een nieuwe discotheek, waar heel weinig volk was, maar waar het wel leuk was! Alleen moet je hier wel goed oppassen, want de jongens proberen hoor! Ze komen ineens in je groepje dansen, verschijnen plots achter je of nemen je handen vast. Niet altijd even fijn! Tegen een uur of 3 lagen we dan toch eindelijk in ons bedje!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Geef de katten geen eten, ze worden zot en denken dat je vinger een stuk pizza is.
- Laat een rietje openen door iemand anders, om zo te vermijden dat er een mierennest in je cola terecht komt!
- Als er in Cocobongo een jongen met je wil dansen … weglopen! En waar zijn die handen!? Ver weg van de jongens!
Al snel was het middag en kregen we ons eten, rijst met bonen natuurlijk! Na de middag mochten de kinderen naar huis, maar voor de leerkrachten was het nog vergadering. Er werd hier over van alles gesproken, gaande van de naam van de handpop tot nieuwe regels voor tijdens de break. Na de examens zijn we naar huis gegaan en nog wat later naar het internetcafé.
Vrijdag hadden we veel gepland. Eerst hebben we rustig gegeten en dan zijn we Tine gaan afzetten bij de kapster, want zij zou haar haren laten invlechten. Dan zijn Niki en ik maar verder gewandeld naar de fruitkraam, waar we heerlijk passievruchtensap. Niki en ik hebben eerst het fruit gaan afzetten, zo konden we nadien wat gaan helpen op de school. Want daar moest de store gereorganiseerd worden. Alle kleren en schoenen moesten terug naar buiten, maar dat was al gebeurd toen wij aankwamen. Daarna moesten alle andere dozen mooi per soort gezet worden. Als dit gedaan was konden de kleren en de schoenen terug naar binnen. En het resultaat is mooi, nu kan je eindelijk binnen in de store en kan je alles bereiken.
Niki en ik wilden ook onze Baraka en Shukrani verzorgen, dus we gingen hen zoeken. Maar ze bleken nergens te zijn, we zijn zelfs naar het werk van hun vader gewandeld met Regina, maar niets. Penelope, Niki, ik en de 3 mannen die geholpen hebben in de store zijn nog iets gaan drinken in de bar over de school. Daar aten we ook nog een chapati, mmmmm : ) Ondertussen was Tina haar haar eindelijk klaar, na 4 uur! We gingen nog snel naar het huisje van de jongens kijken en konden dan eindelijk naar huis.
Maar niet voor lang, want we moesten nog naar de winkel voor inkopen. Dit hebben we gedaan met de mototaxi. Wel leuk, handig en goedkoop. Mijn opsomming is nog niet gedaan, want we gingen nog verder na de winkel. Eerst kwam de docent van Tine op bezoek, want hij was juist aangekomen. Omdat de jongens nog eten moesten hebben, hebben we Wim (de docent) meegenomen naar het dorpje. Hier deden we een grote ontdekking, want de vader had de jongens gewassen vandaag en was warm eten aan het koken!
Later deze avond zijn we nog iets gaan eten in Whanzin of zoiets. We moesten heel lang wachten op ons eten en er waren dan plots weer geen champignonen, maar het was wel lekker! Deze drukke dag hebben we afgerond in Cocobongo, een nieuwe discotheek, waar heel weinig volk was, maar waar het wel leuk was! Alleen moet je hier wel goed oppassen, want de jongens proberen hoor! Ze komen ineens in je groepje dansen, verschijnen plots achter je of nemen je handen vast. Niet altijd even fijn! Tegen een uur of 3 lagen we dan toch eindelijk in ons bedje!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Geef de katten geen eten, ze worden zot en denken dat je vinger een stuk pizza is.
- Laat een rietje openen door iemand anders, om zo te vermijden dat er een mierennest in je cola terecht komt!
- Als er in Cocobongo een jongen met je wil dansen … weglopen! En waar zijn die handen!? Ver weg van de jongens!
donderdag 24 februari 2011
Dinsdag 22 februari: examens, bah!
Vandaag examens voor de kinderen. En hier hebben ze dus echt een hele dag examens. Als leerkracht niet zo boeiend, zeker niet wanneer je nog geen verbeterwerk hebt. Voor mij begon het dus al met 2 uur toezicht houden. Pas wanneer de bel gaat mogen de leerlingen hun examens afgeven, dus ik moest echt wel lang wachten.
Na de break heb ik dus wat examens kunnen verbeteren. Je moet wel goed opletten als je toezicht hebt hier, want afkijken, daar kennen ze alles van! Boeken in de banken, spiekbriefjes, praten tijdens het examen, overleggen met elkaar, briefjes doorgeven, … jaja, ik heb het allemaal gezien! Het straffe van al is dat de leerkrachten hier er niet veel op zeggen.
Onder de middag kwam een mevrouw van het dorpje ons halen. Want samen met enkele andere vrouwen maken ze daar zeep. Ze wilden ons perse de zeep laten zien, dan konden we na de les nog langskomen om zeep te kopen. Wij met zijn allen na de les dus mooi naar de dames voor onze zeep. In het dorpje kwamen we ook een rare man tegen. Eigenlijk was het een man die verkleed was als vrouw. Hij had zijn gezicht helemaal wit gemaakt met talkpoeder, zijn lippen waren rood en hij had zijn lichaam opgevuld met vrouwelijk vormen. Hij heeft de hele tijd gezongen, gefloten en muziek gemaakt voor ons. Volgens de mensen van het dorp was het een zotte man die dikwijls rondtrekt in het dorp om kinderen te amuseren. Vreemde man! Natuurlijk had ik mijn fototoestel niet bij toen we hem zagen :s
Toen we in het dorpje kwamen konden we ineens kijken naar het toekomstige huisje van de jongens. Er waren al putten gemaakt om grote palen in te steken. Nu vandaag stonden de palen er zelfs al! Het huisje zou tegen het weekend klaar zijn. Benieuwd wat de jongens ervan gaan zeggen!
Vandaag op school hebben Penelope en ik pennenzakken uitgedeeld aan de kindjes. Deze pennenzakken zijn bedoeld om mee naar huis te nemen. Zo kunnen de kinderen steeds hun huiswerk maken, kleuren, … Al vanaf de eerste klas hadden we door dat we duidelijk moesten uitleggen dat niet iedereen een slijper, gom, schaar, lijmstift en lat had. Maar dat er in elke pennenzak 1 van deze dingen zat. Want al snel kwamen er kinderen reclameren dat er iets ontbrak.
Bij het uitdelen van de pennenzakken kwamen we een kakkerlak tegen, eigenlijk 2, maar de tweede hebben we nooit gezien. Ik was heel blij dat Penelope erbij was, want zij heeft de laatste pennenzakken uit de doos met de kakkerlak(ken) in gehaald.
Vandaag zijn Lise en ik onze kleedjes gaan halen. Ze waren eindelijk af! Hopelijk pasten ze ook, en ja hoor het viel goed mee! Alleen is het wat te groot aan mijn oksels, maar voor de rest ben ik tevreden. Onderweg ben ik ook patatjes gaan halen met iets oranje rond, paprikasaus naar ’t schijnt. Het koste maar 30 shilling, maar was super lekker, zeker voor herhaling vatbaar!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Kijk je boterham na voor je laatste 2 happen. Anders kan je het wel eens meemaken dat je plots ziet dat heel je boterham beschimmeld was. Niet zo aangenaam!
- Kakkerlakken vliegen dus wel degelijk!
- A B A C D C B A A D C B D D D A C D C na 36 examens ken je een rijtje van 50 letters al wel uit je hoofd!
Na de break heb ik dus wat examens kunnen verbeteren. Je moet wel goed opletten als je toezicht hebt hier, want afkijken, daar kennen ze alles van! Boeken in de banken, spiekbriefjes, praten tijdens het examen, overleggen met elkaar, briefjes doorgeven, … jaja, ik heb het allemaal gezien! Het straffe van al is dat de leerkrachten hier er niet veel op zeggen.
Onder de middag kwam een mevrouw van het dorpje ons halen. Want samen met enkele andere vrouwen maken ze daar zeep. Ze wilden ons perse de zeep laten zien, dan konden we na de les nog langskomen om zeep te kopen. Wij met zijn allen na de les dus mooi naar de dames voor onze zeep. In het dorpje kwamen we ook een rare man tegen. Eigenlijk was het een man die verkleed was als vrouw. Hij had zijn gezicht helemaal wit gemaakt met talkpoeder, zijn lippen waren rood en hij had zijn lichaam opgevuld met vrouwelijk vormen. Hij heeft de hele tijd gezongen, gefloten en muziek gemaakt voor ons. Volgens de mensen van het dorp was het een zotte man die dikwijls rondtrekt in het dorp om kinderen te amuseren. Vreemde man! Natuurlijk had ik mijn fototoestel niet bij toen we hem zagen :s
Toen we in het dorpje kwamen konden we ineens kijken naar het toekomstige huisje van de jongens. Er waren al putten gemaakt om grote palen in te steken. Nu vandaag stonden de palen er zelfs al! Het huisje zou tegen het weekend klaar zijn. Benieuwd wat de jongens ervan gaan zeggen!
Vandaag op school hebben Penelope en ik pennenzakken uitgedeeld aan de kindjes. Deze pennenzakken zijn bedoeld om mee naar huis te nemen. Zo kunnen de kinderen steeds hun huiswerk maken, kleuren, … Al vanaf de eerste klas hadden we door dat we duidelijk moesten uitleggen dat niet iedereen een slijper, gom, schaar, lijmstift en lat had. Maar dat er in elke pennenzak 1 van deze dingen zat. Want al snel kwamen er kinderen reclameren dat er iets ontbrak.
Bij het uitdelen van de pennenzakken kwamen we een kakkerlak tegen, eigenlijk 2, maar de tweede hebben we nooit gezien. Ik was heel blij dat Penelope erbij was, want zij heeft de laatste pennenzakken uit de doos met de kakkerlak(ken) in gehaald.
Vandaag zijn Lise en ik onze kleedjes gaan halen. Ze waren eindelijk af! Hopelijk pasten ze ook, en ja hoor het viel goed mee! Alleen is het wat te groot aan mijn oksels, maar voor de rest ben ik tevreden. Onderweg ben ik ook patatjes gaan halen met iets oranje rond, paprikasaus naar ’t schijnt. Het koste maar 30 shilling, maar was super lekker, zeker voor herhaling vatbaar!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Kijk je boterham na voor je laatste 2 happen. Anders kan je het wel eens meemaken dat je plots ziet dat heel je boterham beschimmeld was. Niet zo aangenaam!
- Kakkerlakken vliegen dus wel degelijk!
- A B A C D C B A A D C B D D D A C D C na 36 examens ken je een rijtje van 50 letters al wel uit je hoofd!
Zondag 20 februari: van shapati tot zeer rood
Zondagochtend, weer heel vroeg wakker, 6u zelfs al. Ik ben toen heel flink beginnen werken voor school, terwijl ik een boterhammetje met choco at : ) Lies en ik zijn toen nog naar de kleermaakster geweest, want onze kleedjes zouden af zijn. Daar aangekomen bleek er heel wat mis te zijn. Ze had totaal verkeerde stoffen meegenomen voor iedereen. Bovendien was er ook al een kleedje af (zonder dat ze heupmaten genomen had) dat voor niemand van ons paste. Er kwam nog eens bij dat ze plots 5000 Shilling meer vroeg per kleedje! Wat we er nu juist mee moeten/gaan doen weten we nog niet.
Terug aangekomen thuis, was ook de rest wakker. De helft van ons vertrok naar Ukunda, om naar de kerk te gaan. Er bleven er ook enkele thuis en An en ik gingen naar het dorpje. Want vandaag zouden onze jongens hun matras krijgen. We waren ook benieuwd of de vader van de jongens nu ook iets gedaan had voor hen. Aangekomen aan het huisje sloeg onze hoop al snel om naar teleurstelling. Blijkbaar hadden de jongens nog niets gegeten sinds vrijdag, de vader had hen ook nog niet gewassen sinds de dag dat ze op school aangekomen waren. Fatuma besloot toen om de kinderen mee naar school te nemen. Daar werden ze gewassen door Regina (de vrouw die de jongens op de school afzette). We kochten hen ook wat eten (shapati en bonen) en water. Je zag direct dat de jongens heel wat vrolijker werden vanaf dat ze weg waren van hun thuis.
Nadat de jongens gegeten hadden en gewassen waren, konden An en ik terug naar huis. De shapati van de jongens zag er zo lekker uit dat we besloten om er ook zelf te halen. Shapati is een soort pannenkoek van deeg, dat we met bonen konden eten. Voor 40 shilling hadden we lekker en zeker genoeg gegeten.
Daarna heb ik nog even op Skype gezeten met het thuisfront. Ik hoorde van hen dat het thuis aan het sneeuwen was … Hier was het een 32 graden, maar het waaide wel vrij hard. Het waaide zelfs zo hard dat er plots een raam uit zijn scharnieren vloog. Eigenlijk niet uit de scharnieren, want ze waren gewoon mee afgebroken. An en ik schrokken ons een bult! En het glas was ook stuk. Nu een dag erop staat het raam er al terug in. Niet pole pole dus, maar haraka haraka, wat een service!
Ingrid en Penelope kwamen ook nog even langs. Ze waren naar Kebene geweest en vroegen of we mee wilden gaan naar Kim4love. Een zanger die elke zondag optredens geeft op het strand. An en ik gingen samen met nog wat anderen te voet naar daar. Het was wel een klein uurtje stappen, en dat in de vlakke zon. Gevolg: super hard verbrand! Het optreden zelf was wel heel leuk. De hele tijd naar die rustige reggae-muziek luisteren en af en toe wat mee zingen.
Na het optreden gingen we nog snel naar huis, want we hadden afgesproken met Ingrid, Lydie, Josette en André. Omdat het hun laatste avond was wilden we nog eens samen gaan eten. Het eten heeft wel lang op zich laten wachten, en dan was er nog eens wat misgelopen met de bestelling ook. Maar na een tweetal uurtjes kreeg iedereen ‘iets’ te eten. We waren het al wel wat gewend om te moeten wachten op ons eten, maar nu de elektriciteit ook niet werkte, was het wel heel lang. Het was wel eens gezellig om in de donkere in een restaurant te zitten. Al goed kregen we nog een kaarsje om de tafel te verlichten.
Toen was het tijd om afscheid te nemen, beste wel moeilijk eigenlijk! Want ze hebben ons hier heel goed geholpen de eerste dagen! Door hen waren we direct op weg en we konden altijd bij hen terecht met vragen. Al een geluk dat zij er waren!
Tussen het optreden en het eten kochten An en ik 2 bananen voor de jongens. Ik had nog nooit iemand zo gelukkig gezien met een banaan! En voor 15 shilling wil ik de jongens nog wel eens gelukkig maken.
Maandag 21 februari: het huisje voor de jongens!
Weer vroeg uit ons bed vandaag! Ik heb niet zo goed geslapen eigenlijk, want ik had toch wat last van de verbrandde rug en armen. Maar een uurtje later zaten we toch weeral op school. Het waren examens vandaag, morgen en woensdag ook nog. Ik heb eigenlijk de hele dag toezicht moeten houden en examens van maths verbeterd. Op zich vond ik dat niet zo erg, want anders had ik gewoon de hele tijd toezicht moeten houden, dat had wat saai geweest.
Onder de middag kregen de leerlingen van de school de nieuwe lepels. Ik had de lepels (136, want toen was de winkel uitverkocht) voor hen gekocht met het geld van tante Gerda : ) Ik heb nu nog wat geld over, maar wat ik daarmee ga kopen moet ik nog eens bespreken met James.
Deze namiddag kreeg ik goed nieuws te horen. Regina zou namelijk voor de jongens willen zorgen. Maar ze heeft zelf een groot gezin en heeft niet genoeg geld om iedereen eten te geven. Daarom wordt er nu een huisje, vlak naast Regina, gebouwd voor de 2 jongens. Ook de matras die bij de vader ligt wordt daarnaar toe gebracht. Zo kunnen de jongens in het oog gehouden worden door Regina. Als het school is kunnen de jongens zich daar wassen na de les, ze krijgen dan ’s avonds ook wat te eten. In de vakanties zouden we het ‘eetprobleem’ kunnen oplossen door Regina via Mickael wat eten te geven voor de jongens. Het is een probeersel, maar hopelijk werkt het! Men is trouwens al aan het bouwen aan het huisje van de jongens!
Deze avond hebben we lekker gegeten, goeie Vlaamse kost eigenlijk! Aardappelen, met kool en weeral kip : ) De kool was heel lekker, waarschijnlijk mede door de witte saus van Lies.
Aangezien ik heel moe ben ga ik zo meteen slapen. Eerst nog snel een ‘wat hebben we geleerd vandaagje’ maken.
Dus, wat hebben we geleerd vandaag:
- 10 uur aan de school: Keniaanse tijd: 10u55!
- Dat het niet gaat om een ‘wat hebben we geleerd vandaag’ rubriek te maken wanneer je moe bent! Dus ik doe morgen misschien verder.
Terug aangekomen thuis, was ook de rest wakker. De helft van ons vertrok naar Ukunda, om naar de kerk te gaan. Er bleven er ook enkele thuis en An en ik gingen naar het dorpje. Want vandaag zouden onze jongens hun matras krijgen. We waren ook benieuwd of de vader van de jongens nu ook iets gedaan had voor hen. Aangekomen aan het huisje sloeg onze hoop al snel om naar teleurstelling. Blijkbaar hadden de jongens nog niets gegeten sinds vrijdag, de vader had hen ook nog niet gewassen sinds de dag dat ze op school aangekomen waren. Fatuma besloot toen om de kinderen mee naar school te nemen. Daar werden ze gewassen door Regina (de vrouw die de jongens op de school afzette). We kochten hen ook wat eten (shapati en bonen) en water. Je zag direct dat de jongens heel wat vrolijker werden vanaf dat ze weg waren van hun thuis.
Nadat de jongens gegeten hadden en gewassen waren, konden An en ik terug naar huis. De shapati van de jongens zag er zo lekker uit dat we besloten om er ook zelf te halen. Shapati is een soort pannenkoek van deeg, dat we met bonen konden eten. Voor 40 shilling hadden we lekker en zeker genoeg gegeten.
Daarna heb ik nog even op Skype gezeten met het thuisfront. Ik hoorde van hen dat het thuis aan het sneeuwen was … Hier was het een 32 graden, maar het waaide wel vrij hard. Het waaide zelfs zo hard dat er plots een raam uit zijn scharnieren vloog. Eigenlijk niet uit de scharnieren, want ze waren gewoon mee afgebroken. An en ik schrokken ons een bult! En het glas was ook stuk. Nu een dag erop staat het raam er al terug in. Niet pole pole dus, maar haraka haraka, wat een service!
Ingrid en Penelope kwamen ook nog even langs. Ze waren naar Kebene geweest en vroegen of we mee wilden gaan naar Kim4love. Een zanger die elke zondag optredens geeft op het strand. An en ik gingen samen met nog wat anderen te voet naar daar. Het was wel een klein uurtje stappen, en dat in de vlakke zon. Gevolg: super hard verbrand! Het optreden zelf was wel heel leuk. De hele tijd naar die rustige reggae-muziek luisteren en af en toe wat mee zingen.
Na het optreden gingen we nog snel naar huis, want we hadden afgesproken met Ingrid, Lydie, Josette en André. Omdat het hun laatste avond was wilden we nog eens samen gaan eten. Het eten heeft wel lang op zich laten wachten, en dan was er nog eens wat misgelopen met de bestelling ook. Maar na een tweetal uurtjes kreeg iedereen ‘iets’ te eten. We waren het al wel wat gewend om te moeten wachten op ons eten, maar nu de elektriciteit ook niet werkte, was het wel heel lang. Het was wel eens gezellig om in de donkere in een restaurant te zitten. Al goed kregen we nog een kaarsje om de tafel te verlichten.
Toen was het tijd om afscheid te nemen, beste wel moeilijk eigenlijk! Want ze hebben ons hier heel goed geholpen de eerste dagen! Door hen waren we direct op weg en we konden altijd bij hen terecht met vragen. Al een geluk dat zij er waren!
Tussen het optreden en het eten kochten An en ik 2 bananen voor de jongens. Ik had nog nooit iemand zo gelukkig gezien met een banaan! En voor 15 shilling wil ik de jongens nog wel eens gelukkig maken.
Maandag 21 februari: het huisje voor de jongens!
Weer vroeg uit ons bed vandaag! Ik heb niet zo goed geslapen eigenlijk, want ik had toch wat last van de verbrandde rug en armen. Maar een uurtje later zaten we toch weeral op school. Het waren examens vandaag, morgen en woensdag ook nog. Ik heb eigenlijk de hele dag toezicht moeten houden en examens van maths verbeterd. Op zich vond ik dat niet zo erg, want anders had ik gewoon de hele tijd toezicht moeten houden, dat had wat saai geweest.
Onder de middag kregen de leerlingen van de school de nieuwe lepels. Ik had de lepels (136, want toen was de winkel uitverkocht) voor hen gekocht met het geld van tante Gerda : ) Ik heb nu nog wat geld over, maar wat ik daarmee ga kopen moet ik nog eens bespreken met James.
Deze namiddag kreeg ik goed nieuws te horen. Regina zou namelijk voor de jongens willen zorgen. Maar ze heeft zelf een groot gezin en heeft niet genoeg geld om iedereen eten te geven. Daarom wordt er nu een huisje, vlak naast Regina, gebouwd voor de 2 jongens. Ook de matras die bij de vader ligt wordt daarnaar toe gebracht. Zo kunnen de jongens in het oog gehouden worden door Regina. Als het school is kunnen de jongens zich daar wassen na de les, ze krijgen dan ’s avonds ook wat te eten. In de vakanties zouden we het ‘eetprobleem’ kunnen oplossen door Regina via Mickael wat eten te geven voor de jongens. Het is een probeersel, maar hopelijk werkt het! Men is trouwens al aan het bouwen aan het huisje van de jongens!
Deze avond hebben we lekker gegeten, goeie Vlaamse kost eigenlijk! Aardappelen, met kool en weeral kip : ) De kool was heel lekker, waarschijnlijk mede door de witte saus van Lies.
Aangezien ik heel moe ben ga ik zo meteen slapen. Eerst nog snel een ‘wat hebben we geleerd vandaagje’ maken.
Dus, wat hebben we geleerd vandaag:
- 10 uur aan de school: Keniaanse tijd: 10u55!
- Dat het niet gaat om een ‘wat hebben we geleerd vandaag’ rubriek te maken wanneer je moe bent! Dus ik doe morgen misschien verder.
zaterdag 19 februari 2011
Zaterdag 19 februari: van cactussen en tsunami-alarm tot gekko’s
Zoals gewoonlijk zat uitslapen er weer niet in. Deze ochtend was ik om 7 uur wakker en ik kan dan ook echt niet blijven liggen! Voordeel van als enige zo vroeg wakker te zijn is natuurlijk wel dat je lang en uitgebreid op het internet kan! Tijd genoeg gehad dus om mijn blog te posten, mails te checken, facebook nog eens te bekijken, …
Ik heb deze voormiddag ook goed voor school gewerkt. Eerder deze week werkte ik nog wat voor mijn portfolio, dus nu besloot ik wat te werken aan mijn werkstuk! En eigenlijk ging het werken verrassend vlot vandaag. Tegen de middag had ik genoeg gewerkt vond ik van mezelf. An en ik zijn dan naar het dorpje Maweni (denk ik) geweest. We waren benieuwd naar Shoukrani en Baraka hun huisje. Hun vader had namelijk beloofd om een nieuw stukje aan zijn huis te maken voor de jongens.
Toen we aankwamen in het dorp, hadden we al weer direct enkele kindjes bij ons. Ze hebben ons vergezeld tot we bij het huisje van de jongens aankwamen. Het huisje zag er nog steeds hetzelfde uit en hun vader was nergens te bespeuren. We hebben dan nog enkele foto’s genomen van de omgeving en ook van de jongens hun schoenen. Zo kunnen we uitzoeken welke schoenmaat ze hebben en eventueel schoentjes cadeau doen.
Later vandaag zijn An en ik nog naar het strand gewandeld, wat een heel avontuur was. Onderweg zagen we een groot beest, een vreemd beest. We dachten eerst dat het een hagedis was, maar een voorbijganger vertelde ons dat het een gekko was. Deze was wel zeker een halve meter lang, gigantisch beest! Toen we net de zee konden zien, bleek deze heel dichtbij te staan. Normaal heb je nog altijd een strand van wel 100 meter, maar nu was er geen strand meer, zelfs geen meter! We waren nochtans al een paar keer op het strand geweest rond deze tijd. In het begin dachten we (vooral ik dan) dat er iets mis was. Ons plan voor wanneer er een tsunami zou komen: in de eerste de beste boom klimmen!
We zijn dan verder gewandeld langs het strand (dat geen strand meer was) tot we aankwamen bij een obstakel. Het winkeltje waar we iets moesten gaan afhalen bevond zich vlak dan ook vlak achter dit obstakel. De zee kwam hier namelijk tot tegen een muur. Deze muur was eigenlijk het terras van een hotel. An en ik besloten om langs het hotel te gaan om te proberen in de winkel te geraken. Alles ging goed tot we aan het einde van de muur kwamen. Daar moesten we dus een 2 meter naar beneden, gelukkig was deze 2 meter verdeeld in trappen van 1 meter. Aangezien er toen net een golf kwam dook An opzij. Wat de Keniaan die ons wilde helpen eerder zag dan An, was dat de cactus dus net op haar genomen weg stond. Hij begon dus haraka haraka aan het plukken van stekels uit An haar rok.
Toen was het tijd om af te dalen naar de winkels. Maar we moesten snel zijn, want telkens wanneer er een golf kwam, spoelde er heel wat water over het onderste trapje. Of laat maar zeggen trap, want het was toch een 8 meter om aan de trappen te geraken die naar de winkels gaan. An was als eerste weg, ik volgde al snel. Maar we hadden er niet op gelet dat we nog een trap naar beneden moesten om te geraken aan de winkels. An was dus net op tijd. Maar ik stond vast op de onderste trap en kreeg met gevolg een golf over mij. Gevolg: een broek die kletsnat was. Het moest dan ook weer lukken dat ik toen net een lange broek aan had natuurlijk.
Maar eindelijk waren we aangekomen bij de winkeltjes. Hier kon An haar spullen komen ophalen. We besloten om niet terug omhoog te klimmen langs de muur, maar om het steegje tussen 2 hotels te nemen. We hadden al afgesproken dat als er iets gebeurt, dat we dan snel teruglopen naar de winkeltjes. Want de mensen van de winkeltjes kenden ons en waren heel vriendelijk. Maar natuurlijk gebeurde er niets! We kwamen bij de hoofdweg uit en vonden zo gemakkelijk onze weg terug.
Thuis aangekomen stonden we voor de deur. Aangezien we maar 2 sleutels van de poort hebben en dat we ons in 3 groepen gesplitst waren hadden we dus niet allemaal een sleutel mee. Ook Isaac stond voor de deur. Na toch wel een 20 minuten wachten en heel volle blaas konden we eindelijk binnen. Tine en Niki waren onze redders.
Deze avond hebben we spaghetti carbonara gegeten. En aangezien ik niet zo’n fan ben van spek, vond ik het toch nog heel lekker! Tijdens het eten hadden we gezelschap van een vleermuis, zij hing daar maar wat te hangen. Vlak voor het eten was er ook al een vleermuis die ineens op ons terras gevlogen kwam, even verschieten! Nu heeft Isaac ons weer even gered, want er was een kakkerlak. Ze zat niet binnen, maar wel op de muur van het eerste huisje. Die moest eraan dus, want als zoiets binnenkomt … paniek ze!
Vandaag ga ik vroeg slapen, want ik ben echt heel moe. Hoe het komt weet ik niet, want vorige nacht sliep ik heel goed! Hopelijk gaat het morgen beter! Normaalgezien krijgen Shoukrani en Baraka morgen hun matras, ik ben benieuwd naar hun reactie!
Ps: Ik zit met een valling, jawel in Kenia, zo'n goed weer en een valling!
Wat leerde ik vandaag:
- Gekko’s zijn grote hagedissen, maar dan ook echt heel grote! Van wel een
halve meter lang!
- Wanneer is het springtij op Diani beach? Weet de bevolking zelf niet, soms
kan het plots komen, het komt niet wekelijks of maandelijks en is niet te
voorspellen.
- Wat NIET te doen bij springtij? Via een muurtje snelsnel naar beneden gaan
om zo de lokale winkeltjes te kunnen bezoeken. Gevolg: Kletsnatte broek en
An die u kei hard uitlacht : )
- Wat niet te doen bij een golf die over het muurtje vliegt als het springtij
is? Niet weglopen! Gevolg: in een cactus lopen en nog een hele dag stekels
uit je benen kunnen halen.
- Wat te doen bij een tsunami: in de eerste de beste boom klimmen!
- Tine kan moeilijk ‘neen’ zeggen. Al die erge verhalen die de Kenianen met
zich meebrengen, maken het hard om de mensen niet te helpen.
Ik heb deze voormiddag ook goed voor school gewerkt. Eerder deze week werkte ik nog wat voor mijn portfolio, dus nu besloot ik wat te werken aan mijn werkstuk! En eigenlijk ging het werken verrassend vlot vandaag. Tegen de middag had ik genoeg gewerkt vond ik van mezelf. An en ik zijn dan naar het dorpje Maweni (denk ik) geweest. We waren benieuwd naar Shoukrani en Baraka hun huisje. Hun vader had namelijk beloofd om een nieuw stukje aan zijn huis te maken voor de jongens.
Toen we aankwamen in het dorp, hadden we al weer direct enkele kindjes bij ons. Ze hebben ons vergezeld tot we bij het huisje van de jongens aankwamen. Het huisje zag er nog steeds hetzelfde uit en hun vader was nergens te bespeuren. We hebben dan nog enkele foto’s genomen van de omgeving en ook van de jongens hun schoenen. Zo kunnen we uitzoeken welke schoenmaat ze hebben en eventueel schoentjes cadeau doen.
Later vandaag zijn An en ik nog naar het strand gewandeld, wat een heel avontuur was. Onderweg zagen we een groot beest, een vreemd beest. We dachten eerst dat het een hagedis was, maar een voorbijganger vertelde ons dat het een gekko was. Deze was wel zeker een halve meter lang, gigantisch beest! Toen we net de zee konden zien, bleek deze heel dichtbij te staan. Normaal heb je nog altijd een strand van wel 100 meter, maar nu was er geen strand meer, zelfs geen meter! We waren nochtans al een paar keer op het strand geweest rond deze tijd. In het begin dachten we (vooral ik dan) dat er iets mis was. Ons plan voor wanneer er een tsunami zou komen: in de eerste de beste boom klimmen!
We zijn dan verder gewandeld langs het strand (dat geen strand meer was) tot we aankwamen bij een obstakel. Het winkeltje waar we iets moesten gaan afhalen bevond zich vlak dan ook vlak achter dit obstakel. De zee kwam hier namelijk tot tegen een muur. Deze muur was eigenlijk het terras van een hotel. An en ik besloten om langs het hotel te gaan om te proberen in de winkel te geraken. Alles ging goed tot we aan het einde van de muur kwamen. Daar moesten we dus een 2 meter naar beneden, gelukkig was deze 2 meter verdeeld in trappen van 1 meter. Aangezien er toen net een golf kwam dook An opzij. Wat de Keniaan die ons wilde helpen eerder zag dan An, was dat de cactus dus net op haar genomen weg stond. Hij begon dus haraka haraka aan het plukken van stekels uit An haar rok.
Toen was het tijd om af te dalen naar de winkels. Maar we moesten snel zijn, want telkens wanneer er een golf kwam, spoelde er heel wat water over het onderste trapje. Of laat maar zeggen trap, want het was toch een 8 meter om aan de trappen te geraken die naar de winkels gaan. An was als eerste weg, ik volgde al snel. Maar we hadden er niet op gelet dat we nog een trap naar beneden moesten om te geraken aan de winkels. An was dus net op tijd. Maar ik stond vast op de onderste trap en kreeg met gevolg een golf over mij. Gevolg: een broek die kletsnat was. Het moest dan ook weer lukken dat ik toen net een lange broek aan had natuurlijk.
Maar eindelijk waren we aangekomen bij de winkeltjes. Hier kon An haar spullen komen ophalen. We besloten om niet terug omhoog te klimmen langs de muur, maar om het steegje tussen 2 hotels te nemen. We hadden al afgesproken dat als er iets gebeurt, dat we dan snel teruglopen naar de winkeltjes. Want de mensen van de winkeltjes kenden ons en waren heel vriendelijk. Maar natuurlijk gebeurde er niets! We kwamen bij de hoofdweg uit en vonden zo gemakkelijk onze weg terug.
Thuis aangekomen stonden we voor de deur. Aangezien we maar 2 sleutels van de poort hebben en dat we ons in 3 groepen gesplitst waren hadden we dus niet allemaal een sleutel mee. Ook Isaac stond voor de deur. Na toch wel een 20 minuten wachten en heel volle blaas konden we eindelijk binnen. Tine en Niki waren onze redders.
Deze avond hebben we spaghetti carbonara gegeten. En aangezien ik niet zo’n fan ben van spek, vond ik het toch nog heel lekker! Tijdens het eten hadden we gezelschap van een vleermuis, zij hing daar maar wat te hangen. Vlak voor het eten was er ook al een vleermuis die ineens op ons terras gevlogen kwam, even verschieten! Nu heeft Isaac ons weer even gered, want er was een kakkerlak. Ze zat niet binnen, maar wel op de muur van het eerste huisje. Die moest eraan dus, want als zoiets binnenkomt … paniek ze!
Vandaag ga ik vroeg slapen, want ik ben echt heel moe. Hoe het komt weet ik niet, want vorige nacht sliep ik heel goed! Hopelijk gaat het morgen beter! Normaalgezien krijgen Shoukrani en Baraka morgen hun matras, ik ben benieuwd naar hun reactie!
Ps: Ik zit met een valling, jawel in Kenia, zo'n goed weer en een valling!
Wat leerde ik vandaag:
- Gekko’s zijn grote hagedissen, maar dan ook echt heel grote! Van wel een
halve meter lang!
- Wanneer is het springtij op Diani beach? Weet de bevolking zelf niet, soms
kan het plots komen, het komt niet wekelijks of maandelijks en is niet te
voorspellen.
- Wat NIET te doen bij springtij? Via een muurtje snelsnel naar beneden gaan
om zo de lokale winkeltjes te kunnen bezoeken. Gevolg: Kletsnatte broek en
An die u kei hard uitlacht : )
- Wat niet te doen bij een golf die over het muurtje vliegt als het springtij
is? Niet weglopen! Gevolg: in een cactus lopen en nog een hele dag stekels
uit je benen kunnen halen.
- Wat te doen bij een tsunami: in de eerste de beste boom klimmen!
- Tine kan moeilijk ‘neen’ zeggen. Al die erge verhalen die de Kenianen met
zich meebrengen, maken het hard om de mensen niet te helpen.
vrijdag 18 februari 2011
Vrijdag 18 februari: de container
Toen we vrijdag ochtend naar school wilden vertrekken, hoorden we ineens heel veel lawaai! Een paar van ons dachten meteen aan de container die al enkele dagen kon arriveren. En ja hoor, toen we aankwamen op school, zagen we een megagrote container staan! Er stonden ook heel veel mensen rond om te helpen met uitladen.
De container uitladen duurde lang, heel lang. Vaak maakten we een ketting van mensen zodat we schriftjes en dozen konden doorgeven. Al direct begonnen we te zweten, af te zien en vuil te zien! Eindelijk was de container uitgeladen, gedaan met al dat gesleur, dachten we. Maar neen hoor, nu moest alles nog op zijn plaats geraken!
Daar begonnen we dus. Eerst heb ik geholpen met dozen in te laden, Kenianen droegen die dan voor ons naar boven. Maar al snel bleek dat er beneden niet genoeg werk was voor de mensen die er stonden. Dus ging ik boven helpen, een ander job hoor! Ik heb daar samen met enkele kinderen boekjes uit de dozen geladen en gesorteerd per soort, kleine kladschriften, kleine schriftjes, grote kladblokken, grote schriftjes, … Nadat dit allemaal gedaan was stond de hele gang vol! Toen hebben we weer een ketting gemaakt en alles 1 voor 1 naar binnen doorgegeven. Ik was kapot en had dringend nood aan iets van suiker. Snel even een koek binnensteken en verder werken!
Tegen half 2 was het meeste werk gedaan, etenstijd dus. Zo hard werken van 7 tot half 2, daar krijg je honger van. Ik heb dan ook nog nooit zo genoten van rijst met bonen als deze middag! In de namiddag hebben we de maten van de kinderen hun voeten gaan meten. Want in de container zaten er heel veel schoenen! Deze hebben An, Lies, Marlies en ik nog allemaal gesorteerd, per maat gelegd en dezelfde schoenen aan elkaar gebonden. Normaal was het niet de bedoeling dat er al schoenen uitgedeeld werden, maar er liepen volgens mij toch al wat mensen met schoenen uit de container rond. Iemand die aankomt met schoenen van autobanden en vertrekt met deze schoenen in de hand en een paar vrij tot zeer witte sportschoenen aan …
Het was praktisch niet haalbaar om naar het strand te gaan met de kinderen, dus om 5 uur gingen ze naar huis! Eindelijk konden wij ook naar huis en een lekkere douche nemen! Ik heb thuis ineens de was gedaan, want ik had een hele waszak vol! Je moet hier dan ook elke dag minstens 1 keer iets anders aandoen. Een heleboel te wassen dus, hopelijk regent het dan wel niet vannacht!
Om 8 uur hadden we met Ingrid en de rest afgesproken aan 40 thieves. Daar at ik nog eens een lekkere steak met pepersaus, heerlijk! De meesten van ons gingen nog verder naar Shakatak, maar An, Lies en ik besloten om te gaan slapen! De vriendelijke en altijd lachende apotheker wilde ons graag thuisbrengen, erg handig dus!
Wat leerden we vandaag:
- Uit een container blijven er maar schriftjes komen!
- De aankomst van de container zorgt voor heel wat chaos en paniek bij de kleuters. Enkelen onder hen leken heel veel schrik te hebben van dat grote beest!
- Schoenen sorteren, veel werk en uiteindelijk blijven er toch nog enkele schoenen over die geen duo vormen …
- Puzzels zijn hier zeer fascinerend, zelfs de leerkrachten hier hadden er nog nooit 1 gezien of gemaakt!
- Dat het niet gemakkelijk is om een ‘wat leerden we vandaag- rubriek’ aan te vullen en bij te houden!
De container uitladen duurde lang, heel lang. Vaak maakten we een ketting van mensen zodat we schriftjes en dozen konden doorgeven. Al direct begonnen we te zweten, af te zien en vuil te zien! Eindelijk was de container uitgeladen, gedaan met al dat gesleur, dachten we. Maar neen hoor, nu moest alles nog op zijn plaats geraken!
Daar begonnen we dus. Eerst heb ik geholpen met dozen in te laden, Kenianen droegen die dan voor ons naar boven. Maar al snel bleek dat er beneden niet genoeg werk was voor de mensen die er stonden. Dus ging ik boven helpen, een ander job hoor! Ik heb daar samen met enkele kinderen boekjes uit de dozen geladen en gesorteerd per soort, kleine kladschriften, kleine schriftjes, grote kladblokken, grote schriftjes, … Nadat dit allemaal gedaan was stond de hele gang vol! Toen hebben we weer een ketting gemaakt en alles 1 voor 1 naar binnen doorgegeven. Ik was kapot en had dringend nood aan iets van suiker. Snel even een koek binnensteken en verder werken!
Tegen half 2 was het meeste werk gedaan, etenstijd dus. Zo hard werken van 7 tot half 2, daar krijg je honger van. Ik heb dan ook nog nooit zo genoten van rijst met bonen als deze middag! In de namiddag hebben we de maten van de kinderen hun voeten gaan meten. Want in de container zaten er heel veel schoenen! Deze hebben An, Lies, Marlies en ik nog allemaal gesorteerd, per maat gelegd en dezelfde schoenen aan elkaar gebonden. Normaal was het niet de bedoeling dat er al schoenen uitgedeeld werden, maar er liepen volgens mij toch al wat mensen met schoenen uit de container rond. Iemand die aankomt met schoenen van autobanden en vertrekt met deze schoenen in de hand en een paar vrij tot zeer witte sportschoenen aan …
Het was praktisch niet haalbaar om naar het strand te gaan met de kinderen, dus om 5 uur gingen ze naar huis! Eindelijk konden wij ook naar huis en een lekkere douche nemen! Ik heb thuis ineens de was gedaan, want ik had een hele waszak vol! Je moet hier dan ook elke dag minstens 1 keer iets anders aandoen. Een heleboel te wassen dus, hopelijk regent het dan wel niet vannacht!
Om 8 uur hadden we met Ingrid en de rest afgesproken aan 40 thieves. Daar at ik nog eens een lekkere steak met pepersaus, heerlijk! De meesten van ons gingen nog verder naar Shakatak, maar An, Lies en ik besloten om te gaan slapen! De vriendelijke en altijd lachende apotheker wilde ons graag thuisbrengen, erg handig dus!
Wat leerden we vandaag:
- Uit een container blijven er maar schriftjes komen!
- De aankomst van de container zorgt voor heel wat chaos en paniek bij de kleuters. Enkelen onder hen leken heel veel schrik te hebben van dat grote beest!
- Schoenen sorteren, veel werk en uiteindelijk blijven er toch nog enkele schoenen over die geen duo vormen …
- Puzzels zijn hier zeer fascinerend, zelfs de leerkrachten hier hadden er nog nooit 1 gezien of gemaakt!
- Dat het niet gemakkelijk is om een ‘wat leerden we vandaag- rubriek’ aan te vullen en bij te houden!
Woensdag 16 februari: powercut, powercut, powercut!
Vandaag weer een dagje vrij en dat hebben we hier echt wel nodig! Ook al was ik om 7uur wakker, toch deed het me deugd! In de voormiddag zijn An, Niki en ik naar de supermarkt geweest, we konden onze boodschappen mooi meegeven met Tine die langs de dokter moest met haar voet. Nadien zijn we dan nog even naar de juwelier geweest. Men had er heel mooie dingen, maar ik twijfelde te veel om toch iets te vinden dat ik echt wilde hebben.
Onderweg naar huis stopten we nog langs een kraampje, ik vond er een armbandje heel mooi en vroeg de prijs 1000 shilling zei de mevrouw (10 euro) voor een armbandje dat ik aan het strand kocht voor 150 shilling (1,5 euro)!!! Uiteindelijk nam ik het mee voor 200 shilling (nu moet je ondertussen al wel door hebben dat je moet delen door 100!)
Thuis aangekomen merkten we dat er weer powercut was, weeral! We wilden eigenlijk allemaal naar het internetcafé gaan, maar met een powercut gaat dat dus niet. Nu moet het juist lukken dat ik hier in donker mijn blog aan het typen ben en dat de elektriciteit weer uitgevallen is. De eerste keer dat dit gebeurd als het donker is en blijkbaar hebben de buren wel elektriciteit … Niet gezellig! Want er komen allemaal beesten af op het beetje licht! We hebben wel kaarsen, maar zonder lucifers geraken die niet aan natuurlijk!
Oké nu terug naar de dingen die ik op woensdag en vandaag overdag meemaakte. Gisterenavond zijn we naar het internetcafé geweest. Dan konden we eindelijk eens skypen met het thuisfront. Het was leuk om iedereen nog eens even te horen, eindelijk kon ik wat te weten komen over hoe alles daar nu loopt.
Woensdagnacht heb ik weer rare dingen gedaan, op een gegeven moment zat ik op mijn knieën in bed en wist ik niet goed waar ik was. Ik voelde het muskietnet en toen realiseerde ik mij dat ik in mijn bed in Kenia lag. Verder slapen dan maar! En om 6 uur was het weeral tijd om op te staan!
Vandaag vond ik het heel leuk in de klas. Ik heb enkele leerlingen goed kunnen helpen met hun huis- en klaswerk van rekenen. Alleen de lessen Kiswahili blijven ongelofelijk saai, je verstaat er dus echt geen woord van hé! : )
Het lesje Science dat ik vandaag zag was ook heel leuk! De les ging over groenten, fruit, zaden, granen, … De kinderen moesten allemaal iets van deze voedingsmiddelen meenemen. De leerkracht heel hen zoveel mogelijk laten zien en liet hen ook proeven. Ik mocht natuurlijk ook lekker mee eten. Als souvenir kreeg ik nog een kokosnoot die ik mocht opeten. Ik zou alleen niet goed weten hoe ik deze moet openen. Zeker nu de elektriciteit uit ligt, is het niet gemakkelijk om iets te kunnen zien! Iets voor morgen dus!
Deze avond hebben we croque monsieur gegeten, zonder kaas voor mij! Eigenlijk smaakte dat wel en het was bovendien ook niet zoveel werk. Dus konden we op tijd beginnen aan onze blog, waardoor we weer op tijd kunnen gaan slapen!
In de les zag ik vandaag nog iets grappigs ook. De leerkracht had nog wat fruit over van de science-les en deelde daarom een papaja in 4. Hij vroeg mij aan wie hij ze moest geven. Ik stelde voor om een spelletje te doen, maar hij vond dat de beste 4 van de klas dit kregen, want zo konden ze gemotiveerd worden. Uiteindelijk kregen er nog 3O leerlingen een stukje van een banaan of wortel. Toen waren ook deze op. Er waren 2 leerlingen, de 2 met de minst goede punten, die nog niets gekregen hadden. De leerkracht besloot hen ook iets te geven en gaf hen elk een halve kokosnoot! Goed motivatiesysteem?! : )
Ondertussen zitten we hier nu een dikke anderhalve week en het begint goed te wennen! Echt heimwee heb ik nog niet gehad, waarschijnlijk ook omdat ik weet dat er nog 2,5 maand voor de deur staat! Natuurlijk mis ik iedereen wel en wil ik ze even naar hier kunnen toveren, maar zover reikt onze technologie nog niet!
Ik ga is stoppen, want ik word hier zot van al die muggen (denkik) die op het licht van de pc afvliegen! En ik word er lastig van! Als de elektriciteit nog lang uitblijft, dan ga ik vandaag toch wel eens vroeg in mijn bed liggen denk ik. Want zo kan je ook niet veel doen, geen laptop, geen licht, wel muziek want John stak batterijen in onze radio, geen licht, geen douche dus, … Slapen dan maar!
Wat hebben we geleerd de afgelopen dagen:
- De internetman komt niet! Maandagavond om 18 u ging hij er staan, dinsdagavond en woensdagavond ook, nu donderdag heb ik hem nog steeds niet gezien!
- De worsten in Kenia zijn TE duur en niet lekker!
- Niet lopen met een vergiet en daarop een bord. Zeker niet als je dit al een keer deed en bijna viel over de schoenen. Doe je dit nog wel een 2e keer, dan val je met bord en al op de grond omdat je de deur mee genomen had. Al een geluk dat de spinnazi niet op de grond lag!
- De container kan al enkele dagen elk moment aankomen! Pole pole hé!
- Powercuts nemen hier bijna evenveel tijd in beslag als dat er wel elektriciteit is! Alles op tijd opladen dus! (op anderhalve week tijd, hebben we 3 bijna hele dage zonder elektriciteit gezeten en dan nog 3 andere powercuts gehad!)
- Niet met je gsm in je zak naar de wc gaan. Gevolg: gsm in de wc!
- De miljoenpoten zijn hier even groot als de voeten van Lize. Toch wel nen 37 of zo denk ik : ) Foto’s volgen nog!
Onderweg naar huis stopten we nog langs een kraampje, ik vond er een armbandje heel mooi en vroeg de prijs 1000 shilling zei de mevrouw (10 euro) voor een armbandje dat ik aan het strand kocht voor 150 shilling (1,5 euro)!!! Uiteindelijk nam ik het mee voor 200 shilling (nu moet je ondertussen al wel door hebben dat je moet delen door 100!)
Thuis aangekomen merkten we dat er weer powercut was, weeral! We wilden eigenlijk allemaal naar het internetcafé gaan, maar met een powercut gaat dat dus niet. Nu moet het juist lukken dat ik hier in donker mijn blog aan het typen ben en dat de elektriciteit weer uitgevallen is. De eerste keer dat dit gebeurd als het donker is en blijkbaar hebben de buren wel elektriciteit … Niet gezellig! Want er komen allemaal beesten af op het beetje licht! We hebben wel kaarsen, maar zonder lucifers geraken die niet aan natuurlijk!
Oké nu terug naar de dingen die ik op woensdag en vandaag overdag meemaakte. Gisterenavond zijn we naar het internetcafé geweest. Dan konden we eindelijk eens skypen met het thuisfront. Het was leuk om iedereen nog eens even te horen, eindelijk kon ik wat te weten komen over hoe alles daar nu loopt.
Woensdagnacht heb ik weer rare dingen gedaan, op een gegeven moment zat ik op mijn knieën in bed en wist ik niet goed waar ik was. Ik voelde het muskietnet en toen realiseerde ik mij dat ik in mijn bed in Kenia lag. Verder slapen dan maar! En om 6 uur was het weeral tijd om op te staan!
Vandaag vond ik het heel leuk in de klas. Ik heb enkele leerlingen goed kunnen helpen met hun huis- en klaswerk van rekenen. Alleen de lessen Kiswahili blijven ongelofelijk saai, je verstaat er dus echt geen woord van hé! : )
Het lesje Science dat ik vandaag zag was ook heel leuk! De les ging over groenten, fruit, zaden, granen, … De kinderen moesten allemaal iets van deze voedingsmiddelen meenemen. De leerkracht heel hen zoveel mogelijk laten zien en liet hen ook proeven. Ik mocht natuurlijk ook lekker mee eten. Als souvenir kreeg ik nog een kokosnoot die ik mocht opeten. Ik zou alleen niet goed weten hoe ik deze moet openen. Zeker nu de elektriciteit uit ligt, is het niet gemakkelijk om iets te kunnen zien! Iets voor morgen dus!
Deze avond hebben we croque monsieur gegeten, zonder kaas voor mij! Eigenlijk smaakte dat wel en het was bovendien ook niet zoveel werk. Dus konden we op tijd beginnen aan onze blog, waardoor we weer op tijd kunnen gaan slapen!
In de les zag ik vandaag nog iets grappigs ook. De leerkracht had nog wat fruit over van de science-les en deelde daarom een papaja in 4. Hij vroeg mij aan wie hij ze moest geven. Ik stelde voor om een spelletje te doen, maar hij vond dat de beste 4 van de klas dit kregen, want zo konden ze gemotiveerd worden. Uiteindelijk kregen er nog 3O leerlingen een stukje van een banaan of wortel. Toen waren ook deze op. Er waren 2 leerlingen, de 2 met de minst goede punten, die nog niets gekregen hadden. De leerkracht besloot hen ook iets te geven en gaf hen elk een halve kokosnoot! Goed motivatiesysteem?! : )
Ondertussen zitten we hier nu een dikke anderhalve week en het begint goed te wennen! Echt heimwee heb ik nog niet gehad, waarschijnlijk ook omdat ik weet dat er nog 2,5 maand voor de deur staat! Natuurlijk mis ik iedereen wel en wil ik ze even naar hier kunnen toveren, maar zover reikt onze technologie nog niet!
Ik ga is stoppen, want ik word hier zot van al die muggen (denkik) die op het licht van de pc afvliegen! En ik word er lastig van! Als de elektriciteit nog lang uitblijft, dan ga ik vandaag toch wel eens vroeg in mijn bed liggen denk ik. Want zo kan je ook niet veel doen, geen laptop, geen licht, wel muziek want John stak batterijen in onze radio, geen licht, geen douche dus, … Slapen dan maar!
Wat hebben we geleerd de afgelopen dagen:
- De internetman komt niet! Maandagavond om 18 u ging hij er staan, dinsdagavond en woensdagavond ook, nu donderdag heb ik hem nog steeds niet gezien!
- De worsten in Kenia zijn TE duur en niet lekker!
- Niet lopen met een vergiet en daarop een bord. Zeker niet als je dit al een keer deed en bijna viel over de schoenen. Doe je dit nog wel een 2e keer, dan val je met bord en al op de grond omdat je de deur mee genomen had. Al een geluk dat de spinnazi niet op de grond lag!
- De container kan al enkele dagen elk moment aankomen! Pole pole hé!
- Powercuts nemen hier bijna evenveel tijd in beslag als dat er wel elektriciteit is! Alles op tijd opladen dus! (op anderhalve week tijd, hebben we 3 bijna hele dage zonder elektriciteit gezeten en dan nog 3 andere powercuts gehad!)
- Niet met je gsm in je zak naar de wc gaan. Gevolg: gsm in de wc!
- De miljoenpoten zijn hier even groot als de voeten van Lize. Toch wel nen 37 of zo denk ik : ) Foto’s volgen nog!
dinsdag 15 februari 2011
Class 4, de mensen van het dorpje en nog wat ...
Zondag 13 februari
Vandaag heb ik nog eens lekker uitgeslapen, nadien meteen even op het internet proberen te gaan. En ja hoor, het werkte! Terwijl de rest al aan het eten was, kon ik snel mijn blog aanvullen en even op Skype. Ik hoefde nadien dus niet mee naar het internetcafé te gaan. Ik ben dan nog samen met Lies, Lise en Niki naar het dorpje geweest om daar kleren uit te delen. In het begin was het heel leuk en ging het allemaal goed. Maar vanaf de moment dat de mensen van het dorp doorhadden dat we kleren bij hadden, kwamen er echt heel veel kinderen af. Na een tijdje was het heel moeilijk om te weten wie er nu al iets gekregen had en wie niet! Al bij al waren we heel blij dat alles uitgedeeld was, want zo’n drukte om kleren zijn wij totaal niet gewoon!
Omdat Tine al even last had van haar voet, besloten Tine, Lies en ik om op ons gemakske naar het strand te wandelen, terwijl de rest naar het internetcafé vertrokken was. Op het strand kocht ik nog een mooie zak en sjaal. De sjaal heb ik ondertussen verder verkocht aan Tine, want bij nader inzien vond ik hem toch niet zo mooi.
Uiteindelijk hebben we ons nog moeten haasten om op tijd thuis te geraken van ons wandelingetje naar het strand. Want we zouden soep koken voor de kindjes van Kebene (weeshuis naast de deur). De kindjes waren heel blij met onze kippen-groentensoep! Toen alle soep op was, zijn wilden we terug gaan naar onze huisjes. Maar het was net beginnen druppelen. Natuurlijk wisten we toen nog niet dat het in Kenia bijna nooit druppelt, maar altijd stortregent! Wij allemaal heel snel naar binnen lopen dus! Toen wij al even bekomen waren, kwam ineens Tine ook binnen, ze kon natuurlijk niet goed lopen met haar voet en was met gevolg kletsnat!
Bezoek aan het dorpje.
Wat ik nog vergeten te vertellen was in mijn vorige blogbericht, is dat we van Katrien een rondleiding kregen in het dorpje vlakbij. Het was enorm confronterend om te zien hoe de mensen daar leven! An en ik waren vooral geïnteresseerd in het huisje van Baraka en Shoukrani, de 2 broertjes die vorige week aangekomen zijn op de school en die we gaan sponsoren. Toen we bij hun “huisje” (gemaakt van takken en bladeren van palmbomen) kwamen, was de vader er niet, maar hij kwam er al snel aan. Hij liet ons binnen in zijn ‘huis’. We zagen daar een houten bed, met lakens op en met muskietnet, 3 stoelen en dat zal het zoal ongeveer zijn. Fatuma (leerkracht van KG1) was meegekomen en stelde de vader veel vragen over zijn zonen: waar slapen ze, krijgen ze eten, hebben ze kleren, wat in de vakanties, is hij soms thuis, … Ik stond vlak naast hem en kon ruiken dat hij gedronken had, een probleem waar hij blijkbaar al langer mee zit en dat ook zijn vrouw heeft doen weggaan.
We hebben heel het weekend nog gedacht aan de 2 jongens.
Toen we maandag op de school kwamen, zagen we iets heel aangenaams. De vader van Baraka en Shoukrani kwam de 2 jongens naar school brengen. Hij stond er wel wat onwennig, maar blijkbaar had ons bezoekje toch iets opgeleverd. Waarschijnlijk zal de druk van het dorp ook wel groot geweest zijn, want met ons bezoek zondag stond er heel veel volk van het dorp rond.
Waar ik al helemaal van verschoot was dat Baraka ’s middags zelf afkwam en een high five gaf. Want de vorige week was hij heel onwennig en verlegen en trokken ze grote ogen!
Vanaf maandag zat ik in mijn vaste klasje, class 4. De klas van Mister Ibrahim. Een klas met 36 kinderen van ongeveer 10-12 jaar. Er zijn natuurlijk ook wel wat uitschieters die later naar school zijn beginnen gaan. Ik sta nu voor een 3-tal weken in dit klasje. Nu help ik nog vooral kinderen die het moeilijk hebben, met huiswerk in te schrijven of te verbeteren. Maar binnenkort zal ik ook al enkele lesjes mogen geven, spannend!
In de klas hebben de leerlingen enkele rare gewoontes. Wanneer ze willen binnenkomen, vragen ze altijd ‘Teacher can I come in?’. Als ze hun handen opsteken, roepen ze ook de hele tijd ‘teacher’, wat ook vaak verandert in ‘tha’. En 36 kindjes die allemaal ‘tchatchatchatchatcha’ roepen, vermoeiend!
Dinsdagavond pannenkoekentijd!
Heerlijke pannenkoeken die bovendien ook snel klaar waren, dus konden we vroeg beginnen aan onze blog en ook vroeg gaan slapen! Ik had me voorgenomen om tot 8 uur te slapen, mooi uur dacht ik. Maar om 4u ’s nachts brak er ineens een onweer uit. Het onweer leek wel vlak boven ons te beginnen, want iedereen schoot wakker. (uitgezonderd Tine, zij merkte niets van het onweer) Het leek wel of men vlak naast ons een grote bowlingbal liet vallen, heel de grond daverde. Natuurlijk was er ook weer veel regen! Hopelijk betekent dit niet het begin van het regenseizoen dat normaal pas in april start!
Door het onweer werkte de elektriciteit niet meer, dus ook onze ventilator op de kamer viel uit. De ramen moesten toe, want anders regende het misschien binnen. Dus al snel werd het vrij warm op de kamer. Tegen half 7 sprong de elektriciteit terug aan, en ook de ventilator. Toen ben ik maar opgestaan, want het lawaai van de ventilator was toch wel vrij luid.
Terwijl iedereen hier last lijkt te hebben van een te snelle transit, wil de mijne maar niet in gang schieten. De biefstuk met friet van thuis zit nog steeds in mijn buikje. Ook de afslankingsthee die Ingrid mij gaf gisteren ochtend, heeft nog steeds geen effect gehad. Vant weekend laxeermiddel, plezant :)
Wat leerde ik deze dagen:
- Als het regent, vallen de miljoenpoten de dag nadien van de daken! Oppassen dus!
- Mierenvergif, heel handig, maar plots komen er vaak dode of halfdode mieren uit het plafond gevallen! Oplossing: nog niet gekend!
- Dat An ontzettend goed kan lachen met het liedje van de ‘Powerpatat’.
- Het verschil tussen een hagedis en een salamander blijkt nog steeds moeilijk te zijn voor sommigen onder ons. Hoewel salamanders hier zelfs nog niet gezien zijn …
- Dat het praten over genante onderwerpen, zoals diarree en constipatie, hier verdacht vlot lijkt te gaan!
Vandaag heb ik nog eens lekker uitgeslapen, nadien meteen even op het internet proberen te gaan. En ja hoor, het werkte! Terwijl de rest al aan het eten was, kon ik snel mijn blog aanvullen en even op Skype. Ik hoefde nadien dus niet mee naar het internetcafé te gaan. Ik ben dan nog samen met Lies, Lise en Niki naar het dorpje geweest om daar kleren uit te delen. In het begin was het heel leuk en ging het allemaal goed. Maar vanaf de moment dat de mensen van het dorp doorhadden dat we kleren bij hadden, kwamen er echt heel veel kinderen af. Na een tijdje was het heel moeilijk om te weten wie er nu al iets gekregen had en wie niet! Al bij al waren we heel blij dat alles uitgedeeld was, want zo’n drukte om kleren zijn wij totaal niet gewoon!
Omdat Tine al even last had van haar voet, besloten Tine, Lies en ik om op ons gemakske naar het strand te wandelen, terwijl de rest naar het internetcafé vertrokken was. Op het strand kocht ik nog een mooie zak en sjaal. De sjaal heb ik ondertussen verder verkocht aan Tine, want bij nader inzien vond ik hem toch niet zo mooi.
Uiteindelijk hebben we ons nog moeten haasten om op tijd thuis te geraken van ons wandelingetje naar het strand. Want we zouden soep koken voor de kindjes van Kebene (weeshuis naast de deur). De kindjes waren heel blij met onze kippen-groentensoep! Toen alle soep op was, zijn wilden we terug gaan naar onze huisjes. Maar het was net beginnen druppelen. Natuurlijk wisten we toen nog niet dat het in Kenia bijna nooit druppelt, maar altijd stortregent! Wij allemaal heel snel naar binnen lopen dus! Toen wij al even bekomen waren, kwam ineens Tine ook binnen, ze kon natuurlijk niet goed lopen met haar voet en was met gevolg kletsnat!
Bezoek aan het dorpje.
Wat ik nog vergeten te vertellen was in mijn vorige blogbericht, is dat we van Katrien een rondleiding kregen in het dorpje vlakbij. Het was enorm confronterend om te zien hoe de mensen daar leven! An en ik waren vooral geïnteresseerd in het huisje van Baraka en Shoukrani, de 2 broertjes die vorige week aangekomen zijn op de school en die we gaan sponsoren. Toen we bij hun “huisje” (gemaakt van takken en bladeren van palmbomen) kwamen, was de vader er niet, maar hij kwam er al snel aan. Hij liet ons binnen in zijn ‘huis’. We zagen daar een houten bed, met lakens op en met muskietnet, 3 stoelen en dat zal het zoal ongeveer zijn. Fatuma (leerkracht van KG1) was meegekomen en stelde de vader veel vragen over zijn zonen: waar slapen ze, krijgen ze eten, hebben ze kleren, wat in de vakanties, is hij soms thuis, … Ik stond vlak naast hem en kon ruiken dat hij gedronken had, een probleem waar hij blijkbaar al langer mee zit en dat ook zijn vrouw heeft doen weggaan.
We hebben heel het weekend nog gedacht aan de 2 jongens.
Toen we maandag op de school kwamen, zagen we iets heel aangenaams. De vader van Baraka en Shoukrani kwam de 2 jongens naar school brengen. Hij stond er wel wat onwennig, maar blijkbaar had ons bezoekje toch iets opgeleverd. Waarschijnlijk zal de druk van het dorp ook wel groot geweest zijn, want met ons bezoek zondag stond er heel veel volk van het dorp rond.
Waar ik al helemaal van verschoot was dat Baraka ’s middags zelf afkwam en een high five gaf. Want de vorige week was hij heel onwennig en verlegen en trokken ze grote ogen!
Vanaf maandag zat ik in mijn vaste klasje, class 4. De klas van Mister Ibrahim. Een klas met 36 kinderen van ongeveer 10-12 jaar. Er zijn natuurlijk ook wel wat uitschieters die later naar school zijn beginnen gaan. Ik sta nu voor een 3-tal weken in dit klasje. Nu help ik nog vooral kinderen die het moeilijk hebben, met huiswerk in te schrijven of te verbeteren. Maar binnenkort zal ik ook al enkele lesjes mogen geven, spannend!
In de klas hebben de leerlingen enkele rare gewoontes. Wanneer ze willen binnenkomen, vragen ze altijd ‘Teacher can I come in?’. Als ze hun handen opsteken, roepen ze ook de hele tijd ‘teacher’, wat ook vaak verandert in ‘tha’. En 36 kindjes die allemaal ‘tchatchatchatchatcha’ roepen, vermoeiend!
Dinsdagavond pannenkoekentijd!
Heerlijke pannenkoeken die bovendien ook snel klaar waren, dus konden we vroeg beginnen aan onze blog en ook vroeg gaan slapen! Ik had me voorgenomen om tot 8 uur te slapen, mooi uur dacht ik. Maar om 4u ’s nachts brak er ineens een onweer uit. Het onweer leek wel vlak boven ons te beginnen, want iedereen schoot wakker. (uitgezonderd Tine, zij merkte niets van het onweer) Het leek wel of men vlak naast ons een grote bowlingbal liet vallen, heel de grond daverde. Natuurlijk was er ook weer veel regen! Hopelijk betekent dit niet het begin van het regenseizoen dat normaal pas in april start!
Door het onweer werkte de elektriciteit niet meer, dus ook onze ventilator op de kamer viel uit. De ramen moesten toe, want anders regende het misschien binnen. Dus al snel werd het vrij warm op de kamer. Tegen half 7 sprong de elektriciteit terug aan, en ook de ventilator. Toen ben ik maar opgestaan, want het lawaai van de ventilator was toch wel vrij luid.
Terwijl iedereen hier last lijkt te hebben van een te snelle transit, wil de mijne maar niet in gang schieten. De biefstuk met friet van thuis zit nog steeds in mijn buikje. Ook de afslankingsthee die Ingrid mij gaf gisteren ochtend, heeft nog steeds geen effect gehad. Vant weekend laxeermiddel, plezant :)
Wat leerde ik deze dagen:
- Als het regent, vallen de miljoenpoten de dag nadien van de daken! Oppassen dus!
- Mierenvergif, heel handig, maar plots komen er vaak dode of halfdode mieren uit het plafond gevallen! Oplossing: nog niet gekend!
- Dat An ontzettend goed kan lachen met het liedje van de ‘Powerpatat’.
- Het verschil tussen een hagedis en een salamander blijkt nog steeds moeilijk te zijn voor sommigen onder ons. Hoewel salamanders hier zelfs nog niet gezien zijn …
- Dat het praten over genante onderwerpen, zoals diarree en constipatie, hier verdacht vlot lijkt te gaan!
zaterdag 12 februari 2011
observeren en het weekend
Donderdag en vrijdag hebben we veel geobserveerd in de verschillende klassen. Vrijdag konden we zelf samenstellen waar we wilden kijken en uiteindelijk zag ik alle klassen, uitgezonderd klas 7, mooi dus! Na al deze observaties kan ik besluiten dat het onderwijs wel helemaal anders is dan in België. Men ziet hier wel veel dingen die ook in het onderwijs van België voorkomen, maar er zijn ook moeilijkere dingen, zoals algebra, leren over de onderdelen van het hart, … Ook de manier van lesgeven is helemaal anders, hier zeggen leerkrachten vaak dingen voor die de leerlingen moeten nazeggen. Ze leren dit eigenlijk rats van buiten.
Ik ben ook samen met An naar KG2 (kinder garden) geweest, daar zitten de jongentjes die wij vanaf dit schooljaar willen sponsoren. We betalen dan opdat de kinderen een heel schooljaar ’s morgens en ’s middags eten kunnen krijgen. Vooral de jongste van de twee broers is helemaal open gebloeid, wat leuk was om te zien!
In de namiddag zijn we naar het strand geweest met de kinderen van de school. Het strand was ongelofelijk mooi! Wit zand, blauw water van ongeveer 30°C , palmbomen, … Het was heel leuk om te zien hoe de kinderen zich uitleefden in het water!
Vrijdag avond zijn we uitgeweest op zijn keniaans. Eerst gezellig iets gaan eten, friet met biefstuk, zodat onze buik nog kan wennen aan het keniaans eten. Nadien zijn we iets gaan drinken in een bar met reggae muziek en onze volgende stop was in een discotheek. Hier kon ik dan mijn verjaardag vieren, want om 12u (of 2u eigenlijk) zou ik 21 jaar worden.
Zaterdag, uitslapen! Maar om een uur of 8 is het hier te warm om nog te kunnen slapen, dus was ik al wakker. We zijn eerst naar de winkel geweest met mama Rainbow, daar kochten we heel veel water en nog wat andere dingen. We kochten ook lepels voor de kinderen van de school, 136 lepels om precies te zijn!
In de namiddag wilde mama Rainbow ons voorstellen op het strand. We hebben toen een heel eindje gewandeld en ik kocht ondertussen 2 doeken (kanga’s als ik me niet vergis) en een zak. We zijn de hele weg terug kunnen gaan op kamelen. Eerst leek het wat eng, maar eens de kameel recht stond, viel het goed mee!
Als avondeten hebben we aardappelpuree met vis, tomaten en wortels gegeten. Heel lekker eigenlijk! Direct na het avondeten zijn we allemaal gaan slapen, want iedereen was heel moe!
Wat leerde ik vandaag:
- Kook geen 2 maaltijden tegelijk als je maar 2 vuren per maaltijd hebt!
- Kamelen komen in 4 stappen recht. Eerst een stukje met de achterpoten, dan voorpoten, dan terug achterpoten en dan terug voorpoten. (of andersom)
Ik ben ook samen met An naar KG2 (kinder garden) geweest, daar zitten de jongentjes die wij vanaf dit schooljaar willen sponsoren. We betalen dan opdat de kinderen een heel schooljaar ’s morgens en ’s middags eten kunnen krijgen. Vooral de jongste van de twee broers is helemaal open gebloeid, wat leuk was om te zien!
In de namiddag zijn we naar het strand geweest met de kinderen van de school. Het strand was ongelofelijk mooi! Wit zand, blauw water van ongeveer 30°C , palmbomen, … Het was heel leuk om te zien hoe de kinderen zich uitleefden in het water!
Vrijdag avond zijn we uitgeweest op zijn keniaans. Eerst gezellig iets gaan eten, friet met biefstuk, zodat onze buik nog kan wennen aan het keniaans eten. Nadien zijn we iets gaan drinken in een bar met reggae muziek en onze volgende stop was in een discotheek. Hier kon ik dan mijn verjaardag vieren, want om 12u (of 2u eigenlijk) zou ik 21 jaar worden.
Zaterdag, uitslapen! Maar om een uur of 8 is het hier te warm om nog te kunnen slapen, dus was ik al wakker. We zijn eerst naar de winkel geweest met mama Rainbow, daar kochten we heel veel water en nog wat andere dingen. We kochten ook lepels voor de kinderen van de school, 136 lepels om precies te zijn!
In de namiddag wilde mama Rainbow ons voorstellen op het strand. We hebben toen een heel eindje gewandeld en ik kocht ondertussen 2 doeken (kanga’s als ik me niet vergis) en een zak. We zijn de hele weg terug kunnen gaan op kamelen. Eerst leek het wat eng, maar eens de kameel recht stond, viel het goed mee!
Als avondeten hebben we aardappelpuree met vis, tomaten en wortels gegeten. Heel lekker eigenlijk! Direct na het avondeten zijn we allemaal gaan slapen, want iedereen was heel moe!
Wat leerde ik vandaag:
- Kook geen 2 maaltijden tegelijk als je maar 2 vuren per maaltijd hebt!
- Kamelen komen in 4 stappen recht. Eerst een stukje met de achterpoten, dan voorpoten, dan terug achterpoten en dan terug voorpoten. (of andersom)
vrijdag 11 februari 2011
De eerste dagen!
In het begin overviel alles ons hier een beetje, vooral de overvloed aan insecten vond ik verschrikkelijk! Maar nu hebben we ‘Doom’, en voor het eerst hebben we ’s avonds geen last van GROTE mieren.
Gisteren zijn we voor het eerst naar de Rainbow4kids-school geweest. Alle kinderen en leerkrachten hebben ons heel warm onthaald. We gingen één voor één alle klassen af en stelden we onszelf even voor. Ik vond het heel leuk om dit te doen, want de kinderen begonnen heel vaak een liedje te zingen om ons welkom te heten. Één van de hogere klassen heeft me echt wel ontroerd. We gingen ons daar voorstellen en de klas begon ‘We are the world’ te zingen. Ik moest me echt inhouden om niet te wenen, want het was zo’n mooi lied dat zo mooi gezongen werd!
Nadien hebben we enkele klassen geobserveerd, ik zat samen met Marjon in class 5 en 6. Eigenlijk zagen we niet veel deze dag, want in de beide klassen hadden de leerlingen testen gemaakt die ze nu zouden overlopen. Dus over de manier van lesgeven hebben we nog niet veel geleerd. We zagen al wel hoe de kinderen waren in de klas, wat de gewoontes zijn, hoe de leerkracht zich opstelt tegenover de leerlingen, … Na deze eerste observatie-dag kan ik toch wel besluiten dat er een heel groot verschil is met het onderwijs in België!
’S Avond toen de school gedaan was, zijn we naar de winkel geweest. Hier kochten we vooral veel water, want nu we met de auto konden, moesten we deze kans zeker grijpen! Na het winkelen hebben we spaghetti gemaakt, wat heerlijk was na zo’n warme dag!
Blijkbaar waren we al vrij goed bekomen van onze reis naar Kenia, want we hebben deze avond nog heel lang zitten babbelen voor we in ons bedje kropen! (08-02-2011)
Dag 2, woensdag en aangezien dit onze vrije dag is, konden we meteen al uitslapen. Natuurlijk is alles nog spannend, dus om half 9 was ik al zo wakker als maar kon! Rond half 11 kwamen er een paar vrienden van mama Rainbow ons halen om samen onze euro’s te laten omwisselen in Keniaanse Shilling. Eigenlijk was het niet ver stappen, maar toch hard afzien, want in dit weer en in de vlakke zon wandelen is niet evident. Dus al snel stopten we bij een winkeltje voor water en ‘Doom’! Ik kocht ook ineens een zonnecrème met factor 45, want ik zie toch al wat rood :s
Op de weg terug naar onze huisjes werden we regelmatig aangesproken door mensen die wilden weten wie we waren. Ook iedereen die je passeert zegt ‘jambo’ (goeiendag in het Keniaans). Terwijl de rest van de groep nog wat fruit ging kopen, moesten Niki en ik ons haasten om Lies en Lise te gaan ophalen aan de luchthaven.
En enkele uren later kwamen we samen met hen terug aan in onze huisjes en konden we aan tafel. Deze avond stonden een aardappelen, kip, boontjes en wortels op het menu. Na het eten zijn we nog even langs Kebene geweest, een weeshuis dat vlak naast ons ligt. Hier maakten we kennis met de kinderen. We kregen een rondleiding van Ian, die dat overigens geweldig goed deed!
Nu moet ik dringend stoppen en gaan slapen, want morgen moeten we om 7u aan de school staan, redelijk vroeg dus! Ik hoop dat ik dit snel op het internet kan posten. Nu typ ik elke avond iets en probeer het er zo snel mogelijk op te zetten. Hopelijk tot snel!
Wat leerde ik de afgelopen dagen?:
- Koop geen hele kippen: aangezien we geen oven hebben moesten we de kip bakken in de pan. En een hele kip bakken in de pan is niet handig. We zijn dus begonnen met de kip in stukken te snijden, scheuren, bijten, … Nadien hebben we al het vlees eraf gehaald en dit gebakken. Een heel werkje dus! In het vervolg gaan we voor kippenbilletjes of –filets!
- Internet in Kenia werkt niet altijd, om maar te zeggen (tot nu toe) bijna nooit!
- Een powercut heeft als gevolgen: warm water, geen internet (terwijl het net 5 min. werkte tot de powercut kwam), ontdooiende dingen uit de diepvries, …
- Keniaanse mieren kunnen overal in. Gaande van dichte potten confituur tot ongeopende zakken cornflakes.
- De aardappelen in Kenia zijn veel beter dan die van België. Trouwens niet alleen de aardappelen, ook de mango’s zijn heerlijk en kosten ons maar 20 cent per stuk!
Gisteren zijn we voor het eerst naar de Rainbow4kids-school geweest. Alle kinderen en leerkrachten hebben ons heel warm onthaald. We gingen één voor één alle klassen af en stelden we onszelf even voor. Ik vond het heel leuk om dit te doen, want de kinderen begonnen heel vaak een liedje te zingen om ons welkom te heten. Één van de hogere klassen heeft me echt wel ontroerd. We gingen ons daar voorstellen en de klas begon ‘We are the world’ te zingen. Ik moest me echt inhouden om niet te wenen, want het was zo’n mooi lied dat zo mooi gezongen werd!
Nadien hebben we enkele klassen geobserveerd, ik zat samen met Marjon in class 5 en 6. Eigenlijk zagen we niet veel deze dag, want in de beide klassen hadden de leerlingen testen gemaakt die ze nu zouden overlopen. Dus over de manier van lesgeven hebben we nog niet veel geleerd. We zagen al wel hoe de kinderen waren in de klas, wat de gewoontes zijn, hoe de leerkracht zich opstelt tegenover de leerlingen, … Na deze eerste observatie-dag kan ik toch wel besluiten dat er een heel groot verschil is met het onderwijs in België!
’S Avond toen de school gedaan was, zijn we naar de winkel geweest. Hier kochten we vooral veel water, want nu we met de auto konden, moesten we deze kans zeker grijpen! Na het winkelen hebben we spaghetti gemaakt, wat heerlijk was na zo’n warme dag!
Blijkbaar waren we al vrij goed bekomen van onze reis naar Kenia, want we hebben deze avond nog heel lang zitten babbelen voor we in ons bedje kropen! (08-02-2011)
Dag 2, woensdag en aangezien dit onze vrije dag is, konden we meteen al uitslapen. Natuurlijk is alles nog spannend, dus om half 9 was ik al zo wakker als maar kon! Rond half 11 kwamen er een paar vrienden van mama Rainbow ons halen om samen onze euro’s te laten omwisselen in Keniaanse Shilling. Eigenlijk was het niet ver stappen, maar toch hard afzien, want in dit weer en in de vlakke zon wandelen is niet evident. Dus al snel stopten we bij een winkeltje voor water en ‘Doom’! Ik kocht ook ineens een zonnecrème met factor 45, want ik zie toch al wat rood :s
Op de weg terug naar onze huisjes werden we regelmatig aangesproken door mensen die wilden weten wie we waren. Ook iedereen die je passeert zegt ‘jambo’ (goeiendag in het Keniaans). Terwijl de rest van de groep nog wat fruit ging kopen, moesten Niki en ik ons haasten om Lies en Lise te gaan ophalen aan de luchthaven.
En enkele uren later kwamen we samen met hen terug aan in onze huisjes en konden we aan tafel. Deze avond stonden een aardappelen, kip, boontjes en wortels op het menu. Na het eten zijn we nog even langs Kebene geweest, een weeshuis dat vlak naast ons ligt. Hier maakten we kennis met de kinderen. We kregen een rondleiding van Ian, die dat overigens geweldig goed deed!
Nu moet ik dringend stoppen en gaan slapen, want morgen moeten we om 7u aan de school staan, redelijk vroeg dus! Ik hoop dat ik dit snel op het internet kan posten. Nu typ ik elke avond iets en probeer het er zo snel mogelijk op te zetten. Hopelijk tot snel!
Wat leerde ik de afgelopen dagen?:
- Koop geen hele kippen: aangezien we geen oven hebben moesten we de kip bakken in de pan. En een hele kip bakken in de pan is niet handig. We zijn dus begonnen met de kip in stukken te snijden, scheuren, bijten, … Nadien hebben we al het vlees eraf gehaald en dit gebakken. Een heel werkje dus! In het vervolg gaan we voor kippenbilletjes of –filets!
- Internet in Kenia werkt niet altijd, om maar te zeggen (tot nu toe) bijna nooit!
- Een powercut heeft als gevolgen: warm water, geen internet (terwijl het net 5 min. werkte tot de powercut kwam), ontdooiende dingen uit de diepvries, …
- Keniaanse mieren kunnen overal in. Gaande van dichte potten confituur tot ongeopende zakken cornflakes.
- De aardappelen in Kenia zijn veel beter dan die van België. Trouwens niet alleen de aardappelen, ook de mango’s zijn heerlijk en kosten ons maar 20 cent per stuk!
dinsdag 8 februari 2011
Eindelijk aangekomen
Na een hele periode uitkijken naar het vertrek, kwamen we eindelijk samen in Zaventem. We konden hier regelen dat we allemaal samen zaten op de vlucht. Maar toen we de tickets kregen, bleek dat An en ik ergens apart (en ook niet samen) zaten op het vliegtuig. Bovendien kregen we ook onze tickets voor de 2e vlucht niet, terwijl de rest die wel kreeg. Maar geen probleem, deze zouden we krijgen in Ethiopië, men wist ervan.
Bij het inchecken kregen An en ik dan toch nog plaatsen bij de anderen, al een eerste meevaller. En daar vertrok onze eerste vlucht. Na 45 minuten vliegen kwamen we aan in Parijs, hier hebben we bijna 2 uur stil gestaan tot iedereen ingestapt was. We vlogen verder (nog steeds met een halfvol vliegtuig). Om 24 uur Belgische tijd (02.00 Keniaanse tijd) kregen we ons avondmaal (rijst met kip en wortels). We kregen een 2-tal uurtjes om te slapen en dan om 03.00 Belgische tijd (of 05.00 Keniaanse tijd, kregen we ontbijt. Eten genoeg dus
Na een heel lange en vermoeiende vlucht kwamen we aan in Ethiopië. Hier zouden we een dikke 3 uur moeten wachten tot we onze volgende vlucht hadden naar Mombasa. Maar er bleek hier toch het één en ander niet te kloppen. An en ik gingen onze tickets vragen, de mevrouw achter de balie gaf ons een ‘standby-seat’ en vertelde ons dat we best snel even naar de gate konden gaan om een vaste stoel te boeken. Aangekomen bij de gate vertelde men ons dat er geen plaats meer was op het vliegtuig, omdat men dit veranderde in een kleiner toestel. Volgens meneer van Ethiopian Airlines geen probleem, want alles werd opgelost. We vlogen nu eerst naar Nairobi, om daar dan een ander vliegtuig te nemen en naar Mombasa te gaan. We zouden dan 1,5 uur later aankomen dan de rest van de groep. Opgelost dachten we, men ging onze tickets omboeken naar de andere die we nodig hadden. Hierbij merkten we ineens wat ‘african time’ was, een ticket omboeken duurt hier blijkbaar meer dan anderhalf uur! Uiteindelijk kregen we onze nieuwe tickets 20 minuten voor we moesten boarden, net op tijd dus. Waar onze bagage nu zou aankomen, zouden we zelf moeten uitzoeken in Nairobi.
Terug op weg dus, weer op een vliegtuig dat maar voor de helft vol zat. Ook op deze vlucht kregen we lekker eten, weer rijst met kip en boontjes. En na twee uurtjes kwamen we aan in Nairobi, hier zouden we weer tickets moeten vragen voor de volgende vlucht. Maar ook hier doken heel wat problemen op. Eerst moesten we onze bagage zoeken, want misschien zat deze op ons vliegtuig. Het kon ook dat de bagage mee op onze oorspronkelijke vlucht zat. Toch even checken of onze bagage niet hier was dus, maar neen, niets te vinden. We gingen verder dus, maar mochten niet in transit-zone blijven, maar moesten ons visum hier al kopen, zodat we uit de luchthaven konden. We moesten naar een ander gebouw van de luchthaven waar we konden inchecken. Na dan zeker 10 keer uitgelegd te hebben wat het probleem was, geraakten we dan toch aan het vliegtuig. Om 15 u Keniaanse tijd, konden we dan eindelijk vertrekken met onze laatste vlucht.
16 uur het memorabele moment waarop we aangekomen zijn in Mombasa. Al snel zagen we de rest van de groep terug. Zij bleken bovendien onze bagage al te hebben, een enorme opluchting dus! Nu moesten we enkel nog met de auto een uurtje rijden om aan te komen in Ukunda.
Het begin van de rit was door de stad van Mombasa, nadien reden we door de arme wijken rond Mombasa. Hier werden we wel even stil, de cultuurshock was er meteen. Overal zag je huisjes van hout, plastiek, bladeren, … Je zag meteen de armoede in Mombasa. Ook het ritje op de ferry was aanpassen, er stond echt een massa mensen aan te schuiven om op de ferry te geraken.
Na een toch van ongeveer 24 uur kwamen we eindelijk aan in Ukunda, een zalig gevoel
Wat heb ik geleerd op de vluchten:
- Een potje yoghurt openen: je mag dit niet gewoon openen, het gevolg: je haar, stoel en buur hangen onder. Juiste manier: eerst een gaatje prikken in het plastiekje en dan openen!
- Vertrek nooit zonder al je tickets, vraag ze meteen op de plaats waar je vertrekt!
Mijn eerste indruk hier, enorm grote mieren en heel wat hagedissen in huis. Ik kreeg hier precies een sessie shocktherapie op het gebied van insecten! Maar het heeft al wat opgeleverd, want ik durf er zelfs al plat kloppen!
Momenteel is het hier nu nog heel vroeg en kan ik eindelijk op internet, wat gisteren niet het geval was. Dus snelsnel alles posten en dan kunnen jullie wat mee genieten!
Tot gauw
groetjes van de nu al verbrande Jessica
Bij het inchecken kregen An en ik dan toch nog plaatsen bij de anderen, al een eerste meevaller. En daar vertrok onze eerste vlucht. Na 45 minuten vliegen kwamen we aan in Parijs, hier hebben we bijna 2 uur stil gestaan tot iedereen ingestapt was. We vlogen verder (nog steeds met een halfvol vliegtuig). Om 24 uur Belgische tijd (02.00 Keniaanse tijd) kregen we ons avondmaal (rijst met kip en wortels). We kregen een 2-tal uurtjes om te slapen en dan om 03.00 Belgische tijd (of 05.00 Keniaanse tijd, kregen we ontbijt. Eten genoeg dus
Na een heel lange en vermoeiende vlucht kwamen we aan in Ethiopië. Hier zouden we een dikke 3 uur moeten wachten tot we onze volgende vlucht hadden naar Mombasa. Maar er bleek hier toch het één en ander niet te kloppen. An en ik gingen onze tickets vragen, de mevrouw achter de balie gaf ons een ‘standby-seat’ en vertelde ons dat we best snel even naar de gate konden gaan om een vaste stoel te boeken. Aangekomen bij de gate vertelde men ons dat er geen plaats meer was op het vliegtuig, omdat men dit veranderde in een kleiner toestel. Volgens meneer van Ethiopian Airlines geen probleem, want alles werd opgelost. We vlogen nu eerst naar Nairobi, om daar dan een ander vliegtuig te nemen en naar Mombasa te gaan. We zouden dan 1,5 uur later aankomen dan de rest van de groep. Opgelost dachten we, men ging onze tickets omboeken naar de andere die we nodig hadden. Hierbij merkten we ineens wat ‘african time’ was, een ticket omboeken duurt hier blijkbaar meer dan anderhalf uur! Uiteindelijk kregen we onze nieuwe tickets 20 minuten voor we moesten boarden, net op tijd dus. Waar onze bagage nu zou aankomen, zouden we zelf moeten uitzoeken in Nairobi.
Terug op weg dus, weer op een vliegtuig dat maar voor de helft vol zat. Ook op deze vlucht kregen we lekker eten, weer rijst met kip en boontjes. En na twee uurtjes kwamen we aan in Nairobi, hier zouden we weer tickets moeten vragen voor de volgende vlucht. Maar ook hier doken heel wat problemen op. Eerst moesten we onze bagage zoeken, want misschien zat deze op ons vliegtuig. Het kon ook dat de bagage mee op onze oorspronkelijke vlucht zat. Toch even checken of onze bagage niet hier was dus, maar neen, niets te vinden. We gingen verder dus, maar mochten niet in transit-zone blijven, maar moesten ons visum hier al kopen, zodat we uit de luchthaven konden. We moesten naar een ander gebouw van de luchthaven waar we konden inchecken. Na dan zeker 10 keer uitgelegd te hebben wat het probleem was, geraakten we dan toch aan het vliegtuig. Om 15 u Keniaanse tijd, konden we dan eindelijk vertrekken met onze laatste vlucht.
16 uur het memorabele moment waarop we aangekomen zijn in Mombasa. Al snel zagen we de rest van de groep terug. Zij bleken bovendien onze bagage al te hebben, een enorme opluchting dus! Nu moesten we enkel nog met de auto een uurtje rijden om aan te komen in Ukunda.
Het begin van de rit was door de stad van Mombasa, nadien reden we door de arme wijken rond Mombasa. Hier werden we wel even stil, de cultuurshock was er meteen. Overal zag je huisjes van hout, plastiek, bladeren, … Je zag meteen de armoede in Mombasa. Ook het ritje op de ferry was aanpassen, er stond echt een massa mensen aan te schuiven om op de ferry te geraken.
Na een toch van ongeveer 24 uur kwamen we eindelijk aan in Ukunda, een zalig gevoel
Wat heb ik geleerd op de vluchten:
- Een potje yoghurt openen: je mag dit niet gewoon openen, het gevolg: je haar, stoel en buur hangen onder. Juiste manier: eerst een gaatje prikken in het plastiekje en dan openen!
- Vertrek nooit zonder al je tickets, vraag ze meteen op de plaats waar je vertrekt!
Mijn eerste indruk hier, enorm grote mieren en heel wat hagedissen in huis. Ik kreeg hier precies een sessie shocktherapie op het gebied van insecten! Maar het heeft al wat opgeleverd, want ik durf er zelfs al plat kloppen!
Momenteel is het hier nu nog heel vroeg en kan ik eindelijk op internet, wat gisteren niet het geval was. Dus snelsnel alles posten en dan kunnen jullie wat mee genieten!
Tot gauw
groetjes van de nu al verbrande Jessica
Abonneren op:
Posts (Atom)