Donderdag 28 april ’11: morgen gaan we naar huis!

Dinsdag hebben we voor het laatst de grote groep gehad met de speelpleinwerking. We verfden vandaag met hen. Ze vonden het heel leuk! Morgen zouden we voor het laatst speelpleinwerking organiseren, hopelijk is het dan nog eens goed weer, want iedereen wil graag naar het strand gaan!

Vlak na de speelpleinwerking gingen An en ik nog wat eten kopen voor de jongens. Terwijl An de meeste dingen naar huis bracht, ging ik een kool halen met Shuku. Je had hem moeten zien lopen, zo fier was hij met zijn kool. Een grote smile op zijn gezicht en de kool goed hoog, zodat iedereen hem kon zien. Ik kwam met Shuku aan bij hun huisje en An kwam, licht in paniek, naar mij met Robert, een jongentje van de school. Rueben (die naast de jongens woont), was aan het spelen met Robert en had hem laten vallen. De combinatie van een beetje alcohol en regen was de oorzaak denk ik. Robert was recht met zijn hoofd naar beneden gevallen en kwam terecht op wat stenen. Hij had 2 kappen in zijn hoofd.

An en ik gingen met hem naar het dispensarium en de dokter verzorgde hem. De wonden moesten niet genaaid worden, want ze waren maar 1 cm breed of zo, maar één wond was wel vrij diep. Toen Robert verzorgd was gingen we naar huis. Zijn moeder schrok wel van de grote witte windel die rond Robert zijn hoofd zat, het leek erger dan het was. We gaven haar wat uitleg, over de medicatie en wat er gebeurde. Ondertussen moesten we nog vluchten van de grootste spin ooit en een kakkerlak, die Rueben in alle macht wilde buiten zetten voor ons. Terwijl wij voor de deur stonden! We maakten ons wel wat zorgen om Robert, want hij was heel stil. Normaal is Robert een kind dat vaak weent en toch wel sociaal is, vandaag zat hij maar te staren en wist hij niet wat er gebeurde. Maar hij moet dan ook verschrikkelijke hoofdpijn hebben.

In de namiddag werkte in verder nog wat voor school en ging ik nog even geld wisselen. Ik stopte ook langs een souvenirwinkeltje om nog snel iets te gaan halen. ’s Avonds ben ik weer op tijd in mijn bed gaan liggen, want de vorige nacht was een heel slechte nacht. Ik denk dat dit kwam door de nieuwe medicatie voor de ringworm. Ik heb de hele nacht klaarwakker in mijn bed gelegen en ben uiteindelijk rond 4 uur opgestaan.

Woensdag was het speelpleinwerking voor de laatste keer. We waren allemaal heel blij toen we opstonden, want de zon scheen al goed. We gingen met alle kinderen naar het strand en namen ook 3 kleine kindjes mee. Normaal doen we dit niet, maar de grote broers en zussen mochten niet gaan van de ouders als ze niet op de kleintjes konden passen. Onderweg was er een grote overwinning voor ons. Esther, een meisje die altijd weent als wij in de buurt komen, werd gedragen door haar zus van 9. Na enkele meters was de zus natuurlijk al uitgeput. Ik heb haar dan overgenomen en Esther gaf geen kik, wat we allemaal heel vreemd vonden.

Op het strand had ik 2 kleintjes bij mij genomen, Esther en John. Ik speelde de hele tijd met hen 2, wat niet altijd gemakkelijk was, want ze wilden altijd tegenstrijdige dingen. Nu heb ik 2 stijve armen van de kleintjes de hele tijd omhoog te houden als ze vielen of als er een golf aankwam!

Iedereen vond het heel leuk op het strand, ook al kwamen er af en toe wat regendruppels te voorschijn. An (dochter van Rueben) was in een zee-egel gaan staan en de pinnen staken in haar voet. Lise is met haar naar het dispensarium geweest, waar ze een paar pinnen konden verwijderen. Nu heeft dat meisje weer last van haar voet, terwijl ze net van haar infectie in haar voet vanaf was.

Op het einde van deze dag trakteerden we de kinderen op frisdrank en gaven we hen een koekje als afsluiter. Toen gingen alle kinderen door en moesten we afscheid nemen. Niki en ik kregen nog een kadootje van wat meisjes, een beeldje van een leeuw of jachtluipaard.

Na de speelpleinwerking gingen we snel naar huis om te eten. Om 2 uur hadden we afgesproken met Jackson, hij zou met ons naar Lilian gaan. Lilian is een vrouw die gesponsord wordt door Ingrid, ze is ziek en wij gaan haar een bezoekje brengen. Toen we aankwamen aan de school, was er nergens een Jackson te zien. Ik probeerde hem te bellen, maar geen antwoord. Ondertussen zagen we Mokka, keukenhulp en handige Harry van de school. Hij had zijn teen een week geleden pijn gedaan en mankte nog altijd. Hij liet zijn teen nu eindelijk eens van dichtbij zien en we verschoten nogal van wat we zagen. Onder zijn teen zat een grote snede, hij hing er bij wijze van spreke bijna af.

An ging met hem naar het dispensarium en Niki en ik kwamen ook. Aan zijn teen konden ze niet veel meer doen, eigenlijk had het genaaid moeten worden, maar de wonde was er al te lang om dit nog te kunnen doen.

Ondertussen gingen Niki, Lies en ik Jackson zoeken in het dorpje. Hij was nergens te vinden, maar een paar vrienden van hem belden iemand op die bij hem in de buurt was. Jackson zat op een begrafenis, dus kon hij er niet zijn. Morgen zouden we afspreken zei hij! We zijn dan nog even in het dorpje gaan wandelen om een goeiendag te zeggen tegen sommigen. Plots vroeg er iemand of ik een heel klein baby’tje wilde zien. We gingen een huisje binnen en zagen een kindje liggen van maar 8 dagen oud. Nixon, was zijn naam, en zo schattig dat hij was! Zijn moeder was ook heel fier, ook al was ze nog maar 15 jaar!

Na ons bezoek aan het dorpje gingen Niki en ik nog naar de winkel. Onderweg kwamen we een jongetje tegen, dat we kenden van de speelpleinwerking. Zijn hoofd stond helemaal vol met etterbuilen. Ik heb dit al meer gezien bij de kinderen hier, maar zo’n erg geval kwam ik nog niet tegen. Zijn buik was ook enorm gezwollen, hij voelde zich slecht en zag er maar slapjes uit. Niki en ik gingen dus, jawel, weeral naar het dispensarium. Daar bleek dat de jongens zijn benen, voeten, armen en ellebogen ook helemaal vol stonden. De dokter zei ons dat hij hem niet kon helpen, hij zou naar een ziekenhuis in Ukunda moeten, waar ze bloed kunnen trekken en kunnen testen wat hij heeft. We vertelden dit aan zijn moeder, maar ik weet niet goed of ze ook echt gaat gaan met hem, hopelijk wel!

Nadat Niki en ik dan eindelijk in de winkel geraakt waren, kocht ik nog een souvenir voor iemand. En wandelde ik terug naar huis. Deze avond gingen Lies en Lise koken voor md. Fatuma en mr. James, frietjes en samosa’s (iets loempia-achtig). Het eten was heel lekker, maar ik proefde direct dat het wat vettig was voor mij. Ik heb dan ook niet te veel gegeten. Sommigen van ons gingen daarna nog uit naar de Shakatak. An bleef thuis omdat ze niet echt veel zin had en ik voelde me niet echt op te best.

We zijn meteen gaan slapen en enkele uren later werd ik zo misselijk als iets wakker. Ik heb echt lang boven de wc moeten hangen, maar na een half uurtje kwamen de samosa’s er dan toch terug uit. Ik was meteen weer beter en kroop in mijn bed. Er zijn nog samosa’s over van gisteren, maar ik ga passen denk ik.

Vandaag, donderdag, onze laatste volledige dag hier. Het regende weer vandaag, jammer! Deze keer gingen An, Niki en ik toch naar Lilian met Jackson. Lilian leek heel zwak en we weten niet echt of alles in orde gaat komen met haar, hopelijk wel.

We kochten haar wat eten en babbelden even met haar. Ze was ons heel dankbaar voor het eten en zei ons zeker een ‘asante’ te zeggen tegen Ingrid! Dus bij deze : )
Voor de rest kan ik nog niet veel vertellen over deze dag. We gaan straks nog afscheid nemen in het dorpje en nog lekker iets eten. Ik verheugde mij zo op een hamburger met frietjes van Nakumat, maar ik vrees dat ik moet passen na mijn ziek zijn van de afgelopen nacht. Zo ik ga nu afronden en zal mijn volgende bericht waarschijnlijk posten in België! Ik zie jullie daar!

Wat hebben we geleerd vandaag:
- ’s Avonds drink je best Sprite als je buiten zit, in Cola zie je de beesten namelijk niet zitten.
- We weten nu eindelijk waarom de muggen rond je oren komen zoomen als je slaapt. Ze doen dit, om te testen of het wezen in kwestie leeft. Slaagt het wezen dan met zijn handen (wat bij de meesten een reflex is als je een mug hoort), dan leeft het en kan het steken. Muggen willen namelijk geen bloed van dode wezens.
- Dat Barak Obama half Keniaan is. Ik wilde mr. James eerst niet geloven, maar ben even gaan zien op het internet, en hij had gelijk. Obama zijn moeder is Amerikaanse en zijn vader is van Kenia.
- Dat James heel goed uilen kan nadoen!
- Ik weet niet of het er elke avond zo aan toe gaat, maar gisteren waren er enorm veel kakkerlakken. We zaten buiten te eten en zagen er zeker een stuk of 10. Ook binnen zaten er, die we dan wel doomden! Zelfs ’s morgens toen An haar rugzak wilde nemen zat er 1 onder. Maar ook deze moest eraan geloven. Ik had het nooit verwacht, maar ik begin zelfs al goed te worden in het omgaan met kakkerlakken.

Dinsdag 26 april ’11: regen, regen en nog eens regen!

Zondag was ik weer heel vroeg wakker. Tussen de regenbuien door ging ik op zoek naar mandasi’s, lekkere broodjes die je hier kan kopen. Maar ik kon ze nergens vinden. Het was Pasen, dus sommige restaurantjes waren toen en de anderen waren uitverkocht. Ik ging ook langs de jongens en Masudi om te kijken of ze nog genoeg parafin (brandstof) hadden, maar alles was nog in orde. In de voormiddag gingen we ook nog snel en hopelijk voor de laatste keer naar Nakumat, winkelen.

Toen we thuiskwamen hebben we voor het eerst geprobeerd om iets van hier klaar te maken, namelijk viadzi. Dat zijn aardappelen in een mengsel gesopt en dan in de frietketel gedaan. In het begin proefde het niet echt goed, maar we bleken zout vergeten te zijn. Nadat we zout toegevoegd hadden was het al heel wat beter, maar toch nog niet zoals de dames het hier kunnen maken!

In de namiddag gingen Niki, An en ik met Shuku, Baraka en Masudi op stap. We wandelden eerst naar het strand. Toen we in de verte kamelen zagen vroegen we de jongens of ze erop wilden zitten. Toen reageerden ze nog heel stoer en enthousiast, maar toen we eenmaal naast de kamelen stonden was het gedaan met de pret. Shuku ging direct tegen Masudi hangen en Baraka durfde in het begin de kamelen wel aanraken, maar toen bleek dat we erop gingen zitten, had hij toch ook wel wat schrik. Uiteindelijk zat iedereen op de kamelen en vertrokken we. Masudi had zijn eigen kameel gekregen en zat er als een echte koning op! Shuku en Baraka waren allebei heel bang, maar eens we goed vertrokken waren ging het wel goed. Shuku durfde zijn 2 handen loslaten, maar voor Baraka was dit minder gemakkelijk.

Uiteindelijk vonden de jongens het ritje op de kameel heel leuk, alleen het afdalen was nog even moeilijk. De kamelen zakken namelijk heel vreemd en als er dan nog eens iemand achter je zit te gillen (An), dan is dat al voldoende voor een kind (Shuku) om heel veel schrik te hebben.

We waren met de kamelen gegaan tot aan Kim4love, een optreden dat elke zondag plaatsvindt. De jongens hadden dit nog nooit gezien en vonden het wel spannend. We bestelden wat te drinken en iets kleins om te eten. Op het eten hebben we wel een uur moeten wachten, terwijl iedereen rond ons al lang gegeten had. Er waren ook wat komische acts op het podium. Aangezien deze in het Swahili waren, was wel niet alles even duidelijk.

Toen we bij Kim4love vertrokken zag ik plots 2 mannen op de grond liggen. Eerst lagen ze heel stil, maar toen ik plots 1 van hen hard zag slaan op de andere, was het wel duidelijk dat ze aan het vechten waren. Ze waren zelfs serieus aan het vechten. Terwijl de ene op de grond lag, begon de andere de stampen naar zijn hoofd. De jongens wisten niet goed wat er gebeurde en wij waren er ook even niet goed van. Al goed was Masudi erbij en wist hij een andere weg die we konden nemen. Want deze mannen, die echt sloegen om te raken, wilden we niet storen.

Een tijdje later zaten we veilig in de matatu. Normaal is er maar plaats voor 15 man in een matatu, maar vandaag werden alle records verbroken. We zaten er maar liefst in met 28 mensen! Heel hard opeengepakt dus!

Zondag hebben we de jongens ook verteld dat we bijna vertrekken. Shuku begreep dat precies niet zo goed, maar Baraka wel! Baraka heeft dan ook een half uur goed liggen koppen. Wat ga ik hen toch missen als ik terug ben! Ik ben wel ongelofelijk blij dat Masudi er is, want tot nu toe verzorgt hij de jongens nog altijd heel goed!

Maandag was het weer tijd voor speelpleinwerking. We hebben weer heel wat leuke spelletjes gespeeld met de kleine kinderen. Eerst speelden de grote ook mee, omdat we niet veel kleintjes hadden. Maar bij ‘moedertje-hoe-laat-is-het?’ liepen de grote kinderen de kleintjes omver. We hebben de grote kinderen dan weg gestuurd en speelden verder met de kleintjes. We keken nog een stukje van Bambi (in het Nederlands), deden de stoelendans en dansten nog wat met de kinderen. Het dansen is en blijft toch wel een topper, de kinderen doen dit echt graag!

Na de speelpleinwerking gingen Niki, Lise en ik naar Ukunda om sandalen, gemaakt van autobanden te gaan halen. We zijn eigenlijk heel lang onderweg geweest voor dit. De matatu vertrok maar niet en ik moest dan nog eens afstappen aan Barclays om geld te gaan halen. Toen ik eindelijk aankwam thuis, zijn we ineens aan het eten begonnen, spaghetti vandaag!

Wat hebben we geleerd vandaag:
- Wanneer je iemand vraagt of persoon A in ‘het restaurant’ zit, kunnen ze je wel eens heel hard beginnen uitlachen. Een plaatselijk restaurantje wordt hier namelijk ‘hotel’ genoemd.
- Een matatu voor 15 man? Hier past men er met z’n 28 in!
- Medicatie voor de ringworm, die terug gekomen is, is duur. Aangezien ik niet gerekend had op deze kosten, moest ik de laatset 4 dagen nog naar de bank, bah!
- Wanneer men in België kan stoeffen met het goeie weer, regent het hier de hele tijd. Het is al 4 dagen aan het regenen!

Zaterdag 23 april ’11: ah, dit is dan het regenseizoen!

Vrijdag hadden we gepland om naar het strand te gaan met de kinderen, maar om half 9 waren er nog maar 3 grote kinderen. Voor de rest waren er wel een heleboel kleintjes, maar die hadden we niet nodig voor vandaag. Het was ook niet zo’n goed weer op deze ‘goede vrijdag’, dus besloten we om niet naar het strand te gaan. We begonnen met wat muziek en dansten met het kleine aantal kinderen. Maar de muziek zorgde ervoor dat er al snel heel wat kinderen bij kwamen, voor we het wisten zaten we met meer dan 60 kinderen. Onze plannen om naar het strand te gaan en spelletjes te spelen waren dus niet gemakkelijk en er waren ook veel te veel kleintjes komen opdagen. We besloten dan maar om een film te zien, Shrek the third.

Na de film hebben we nog wat gedanst en puzzels gemaakt. We waren heel blij toen deze grote bende eindelijk naar huis mocht gaan, want wat een vermoeiende dag. Zo’n grote groep stil krijgen en houden is niet gemakkelijk. Er zijn regelmatig ook heel wat kleintjes die beginnen wenen en anderen beginnen plagen, alert zijn was de boodschap!

Na de speelpleinwerking had ik de eerste internetshift. An ging ondertussen wachten op de kast van de jongens, die zou immers tegen 2 uur aankomen. Om 4 uur zat mijn internetshift erop en kon ik An nergens vinden. Ik besloot om naar het dorpje te gaan en haar te zoeken. Lang moest ik niet zoeken, An zat voor de school te wachten, samen met de jongens. De kast was nog altijd niet aangekomen! Ik heb dan overgenomen van An en kon nog wachten tot half 6, toen zag ik eindelijk een man met kar en kast aankomen. De kast kon nog niet meteen in het huis van de jongens, want de man wilde eerst betaald worden. We moesten dus wachten op Omari, die we niet konden bereiken.

Toen Omari er dan eindelijk doorkwam kon de kast in het huis geplaatst worden. Ik trok nog wat foto’s, kocht viadzi’s en ging naar huis, eindelijk! Thuis aangekomen werkte ik nog wat voor school en kroop ik op tijd in men bed.

De nacht van vrijdag op zaterdag was een nacht met veel regen. Af en toe viel ook de stroom even weg, we werden elke keer wakker van de ventilator die aan en af sprong. Zaterdagochtend was het nog altijd aan het regenen, dus was ik vroeg wakker. An en ik gingen vandaag naar het huis van John (de housekeeper) in Ukunda.

We vertrokken tussen de regenbuien door en waren net binnen toen het begon te gieten. Het huis van John was heel klein, zo’n 4m op 3m. Hij huurde een kamer in een groter huis, met gezamenlijke binnenkoer. Hij leefde er samen met zijn vrouw en dochtertje Maureen (2 jaar). Voor An en mij was het twijfelachtig of John zijn vrouw nu zwanger was of niet, daarom stelden we de hele tijd subtiel vragen over kindjes. Hoeveel kinderen hij wilt, wanneer hij aan het 2e kind wil beginnen, … Op de tweede vraag antwoordde hij ‘volgende maand’, eerst konden An en ik niet volgen, maar blijkbaar was zijn vrouw dus zwanger en zou ze volgende maand moeten bevallen. We hebben ineens gegokt op datums, de vrouw zei 22, An 25, ik 26 en John 27 maart, benieuwd wie er gelijk gaat hebben!

We zijn bij John vertrokken in de regen, maar na enkele minuten was dit al over. Toen we aankwamen thuis maakte we snel iets te eten en gingen we voor school werken. Of dat was het plan toch, want blijkbaar had geen één van ons twee echt zin om dit te doen. Wat we ook probeerden, het ging gewoon niet, we waren niet in de stemming om voor school te werken.

Toen het in de namiddag stopte met regenen, besloten An en ik om even op stap te gaan. We moesten kopies maken, An moest iets kopen en we moesten naar de bank. De kopies waren snel in orde, het kopen van datgene dat An wilde lukte niet aangezien alle winkels al geslote waren. Op de bank waren er ook wat problemen, er waren 3 verschillende banken en nergens kon An geld afhalen, lastig!

We zijn dan maar terug naar huis gegaan met de tuktuk. We namen snel een douche en wilden vertrekken om iets te gaan eten. Toen ik in de douche zat begon er hier een heuse insectenplaag. Het was niet normaal hoeveel insecten er op ons terras en tegen de vliegenramen zaten. Al een geluk heeft An ze nog allemaal kunnen doomen!

Op restaurant bestelde ik een potje van aardappelen en bloemkool. Toen ik dit kreeg bleek er gember, wat zeg ik massa’s gember in te zitten. Alles was super pikant van de gember, ik kon dit echt niet eten. Ik heb dan aan de ober gezegd dat ik niet zo voor gember ben en dit gerecht koos omdat er op de lijst stond dat er geen gember in zat. ‘Geen probleem’, zei hij heel vriendelijk. Hij ging de kok vragen om hetzelfde klaar te maken, maar dan zonder gember. En dat was dan ook veel lekkerder!

Na het eten gingen we gewoon naar huis en op tijd slapen. De nacht was wel niet zo goed, ik heb de helft van de nacht wakker gelegen van enorme jeuk. Mijn ringworm is ineens op 1 nacht terug gekomen en jeukt harder dan vooraf. Straks nog maar eens langs de apotheker passeren!

Wat hebben we geleerd vandaag:
- Ga je eten in een restaurant in Kenia en je weet niet zeker of er gember in je maaltijd zit, even vragen dan!
- De grasmaaier is stuk. Oplossing in Kenia: het gras maaien met een schaar! (al een geluk heeft John na 20 m² ingezien dat het toch wel veel gras was om te maaien met de schaar!)
- Dat Pasen vieren zonder paaseieren niet kan! Al goed dat we de hele dag kunnen meegenieten van het prachtige kerkgezang.

Donderdag 21 april: speelplein, speelplein, speelplein en … schoolwerk!

Dinsdag kwamen de grote kinderen weer naar de speelpleinwerking. We hadden een zoektocht voor hen gemaakt, zo kwamen ze ook eens van het schooldomein af. We vertrokken met een eerste groep, deze groep moest de weg markeren door lintjes te hangen. Af en toe werd er op het lintje een ballon getekend, dan wist de volgende groep dat ze een ballon moesten zoeken in de buurt van het lintje. In de ballon zat een opdracht, bv. zoek 5 mango’s, doe tot het volgende lintje 5 dieren na, maak 5 foto’s van kleuren in de natuur, maak een kunstwerk met steentjes, … In de laatste ballon zat een papiertje met daarop ‘zoek ons!’. Als de twee groepen verenigd waren namen we even pauze om te bekomen van de warmte. Daarna wisselden de groepen om en vertrokken we terug. De terugweg was blijkbaar toch wel wat langer, het was ook al later en dus warmer, te warm! Toen we aangekomen waren hadden we ons snel verstopt, maar we hebben daar wel even gezeten, zo’n 40 minuten! Volgende keer moeten we iets vinden hierop. We kunnen dan misschien ergens een schat verstoppen dat de andere groep moet vinden. De eerste groep kan hen dan helpen door warmer of kouder te zeggen. Na de zoektocht mochten de kinderen al naar huis, want het was al tijd. Wij gingen ook naar huis om ... jawel, voor school te werken! : )

Dinsdagavond heb ik nog even met het thuisfront kunnen chatten, zo had ik nog eens de kans om te zagen voor een kat : ) Mja ze gaan niet snel van mjn gezaag af zijn deze keer!

Woensdag was het weer ‘beachday’. Normaal nemen we dan enkel kinderen vanaf 5 jaar mee, want anderen zijn nog wat te klein. Maar vandaag hadden we geen kleine kindjes, daarom hebben we ook 2 kleinere kinderen laten meegaan. Ze mochten eigenlijk niet mee, maar grote broers moesten op hun zusje en broer passen. Aangezien de grote broers al een hele week aan het zagen waren om naar het strand te gaan, hebben wij gelet op de kleintjes.

Aan het strand was er heel wat te beleven, we zochten heel lang naar slakken (die de kinderen koken en dan opeten, bah!) en vonden een vogel die problemen had. De vogel hadden we achter een boom gelegd, na een half uurtje was hij bekomen en vloog hij weg. Één van de jongens begon achter de vogel aan te lopen en bleef maar lopen. An en ik hebben het dan op een spurtje gezet om hem in te halen. Toen we hem ingehaald hadden zeiden we hem dat hij dit nooit meer mocht doen. Hij verschoot zelf wel even, want ik denk niet dat hij besefte hoe ver hij al zat. Ondertussen waren al de andere kinderen achter mij en An aangelopen. Van een kettingreactie gesproken!

Donderdag was het weer aan de kleintjes. We hebben heel lang op hen moeten wachten vandaag, maar vanaf half 9 kwamen de meesten opdagen. We lieten de kinderen eerst vrij spelen met klei en ander speelgoed. Er was ook een grote jongen van school. We hadden hem gisteren al betrapt op het feit dat hij nogal graag inzoomde op bepaalde delen van onze lichamen en vandaag was hij hier weer mee begonnen. An en Niki hebben hem dan eens goed duidelijk gemaakt dat dit geen normaal gedrag was en dat hij niet meer hoeft te komen als hij dit nog doet. Hopelijk heeft hij het begrepen! Deze jongen zat op een gegeven moment naast Lise op een bankje. Hij liep naar boven en toen hij terug naast haar ging zitten, zette hij een grote kever op haar been. Grappig voor ons, maar Lise was er toch even niet goed van : )

Na het vrije spelen, speelden we wat tikspelletjes tot aan de pauze. Na de pauze speelden de kinderen wat in de speeltuin en zagen we een stukje van Bambi. We sloten de dag af met dansen en de stoelendans. Morgen is het terug aan de grote kinderen en dat vind ik altijd toch iets leuker. Het is veel gemakkelijker om spelletjes en activiteiten te zoeken voor grote kinderen dan voor kleintjes. Voor mij toch!

Deze namiddag ben ik met Niki naar Ukunda geweest. Ik had nog wat spullen voor de Keniakoffer nodig en moest nog een souvenir voor Davy bestellen. Maandag mag ik het gaan halen wss!

Gisterenavond heeft An nog eens kennisgemaakt met een kakkerlak. An was mij lekker hard aan het uitlachen toen ze buiten stapte, ze wandelde achteruit om nog wat met mij te kunnen lachen. Toen ze zich omdraaide zat er plots een kakkerlak voor haar neus, mijn beurt om te lachen! : ) Al een geluk voor An was Niki in de buurt om de kakkerlak te doomen.

Wat hebben we geleerd vandaag:
- Hakuna matata: geen problemen, hakuna matiti: geen borsten, hakuna mataku: geen poep. Als er dan nog eens een jongen is die foto’s van onze matiti en mataku neemt, dan heeft hij toch wel grote matata hoor!
- We hadden even schrik dat het wat ingewikkeld zou worden voor de jongens. Ze hebben immers andere sponsors voor het huis, eten, de school en de inboedel van het huis. Maar dat ‘Inkrid of Inlid pessa nyumbani’ gaf, dat weten ze ondertussen toch al wel!
- Een millepede (of miljoenpoot) stinkt verschrikkelijk als hij dood gaat. Hij lost dan 1 of ander gas waardoor je brandwonden krijgt en waardoor alles ongelofelijk hard stinkt. De leraarskamer was dan ook niet meer toegankelijk gedurende dit weekend!
- Wassen, daar doen we niet meer aan mee. Enkel datgene dat we echt nog nodig hebben, de rest nemen we mee naar huis en is voor de mama. Ik denk dat ik er een kakkerlak in ga verstoppen, dan kan de mama meevoelen wat ik hier voelde de eerste dagen! : )
- Nog 8 dagen en we vertrekken hier, wat ga ik blij zijn om terug thuis te komen.
- Wat ga ik zeker niet missen: het muskietnet, de vele insecten, de was doen, de franse wc’s en dat zal het zoal zijn.
- Wat ga ik zeker wel missen: de kinderen en leerkrachten van de school, het warme weer, het lekkere eten, de gastvrijheid, de groep, …

Maandag 18 april: van The love bakery tot Congo river

Zaterdagavond zijn we nog eens gaan eten in Fourty Thieves. Ik nam een cheeseburger deze keer, vooral omdat de chickenburger bij Nakumat mij zo hard gesmaakt had! Deze hamburger was echter niet wat ik verwachtte. Het vlees op zich was lekker, heel lekker zelfs, maar mijn burger zag langs 2 kanten zwart. In het begin viel het nog mee, maar na een tijdje heb ik hem laten liggen. Ik heb dan maar wat extra frieten gegeten, die trouwens heel lekker waren!

Zondagvoormiddag gingen we eerst naar de winkel om alles voor spaghetti te kopen. Nadien zijn we doorgewandeld naar The Love Bakery, een aanrader! The Love Bakery is een bakkerij van een Italiaan, met alleen nog maar voor het raam te staan, loopt het water je al in de mond. An, Niki en ik gingen binnen en namen heel wat lekkers. Ik nam een quiche van broccoli en kaas en daarna at ik een klein chocoladen koekje, heerlijk en voor schappelijke prijs! Echt aan aanrader voor zij die nog komen!
Toen we terugkwamen van The Love Bakery hebben An en ik nog wat voor school gewerkt (weer al!). Tegen een uur of 4 vertrokken we naar Chea, een schilder die heel mooi kan schilderen en die al wat werkjes voor ons maakte. Samen met Chea en zijn neef Patrick, gingen Niki, An en ik naar Congo River. Dit is een plek waar een rivier in de zee uitmondt. Het zou er heel mooi zijn wanneer het tij wisselt. We namen met z’n 5 een tuktuk (zo een motorkarretje op 3 wielen). Toen we aankwamen vonden we het zicht al heel mooi. We hebben eerst wat rondgewandeld en namen ‘jumpfoto’s’.

Nadien vroegen er mensen of we met een boot richting magroves wilden gaan. Toen ze ons de prijs voorstelden was deze verbasend laag, dus stemden we meteen toe. We namen met z’n 5 een kanoboot en vertrokken. De boot ging vooruit doordat een man met een stok in het water moest duwen. Wel vermoeiend denk ik, zeker wanneer je dit voor bijna 2 uur moet doen!

Het zicht in de rivier was heel mooi, in het begin sloeg het wat tegen, maar we hadden te snel geoordeeld. We zagen heel veel mooie vogels, baobabs, rotsen en huizen (of kastelen). Ik had mijn fototoestel niet meegenomen (omdat hij nogal groot is) maar had er direct spijt van. Ik was heel blij dat Niki en An hun fototoestel wel bij hadden!

Toen we terug waren van onze boottocht was het al bijna pikdonker. Al goed hadden we Chea en Patrick, die we ondertussen al wel goed vertrouwden, bij. We namen met hen de matatu en ze wandelden met ons tot thuis.

Toen we onze leuke ‘jumpfoto’s’ aan het bekijken waren, kreeg An een berichtje van Chea. Een heel mooi, poëtisch, veelzeggen, … liefdesbericht. An die licht in shock was stuurde hem beleefd terug dat ze in België iemand had zitten die ze graag zag. We dachten allemaal dat Chea het nu wel begrepen had, maar ondertussen zijn er nog een stuk of 6 berichten gekomen waarin staat hoe kapot hij er wel niet van is en hoe eenzaam hij zich voelt. Blijkbaar heeft hij het dus nog niet goed begrepen : s Voor mij en Niki heel grappig, maar het mag nu onderhand toch wel gaan stoppen ook!

Vandaag hadden we terug de kleine kinderen voor de speelpleinwerking. We hadden de kinderen die op tijd waren, weer vrij laten spelen met clicks, blokken, knikkers, … Om 9 uur zijn we dan begonnen met een doorschuifsysteem. Er waren 3 plaatsen waar ieder groepje een half uur mocht zijn. Mijn groepje begon met muziekinstrumenten. We hebben ze laten spelen met de instrumenten en nadien ook samen gezongen. Ik heb hen ook een verhaaltje voorgelezen over hoe hard mensen wel niet op dieren lijken. Vervolgens gingen we naar de refter, daar konden we schilderen. Vele kinderen schilderen bijna nooit, dus voor sommigen was het echt dolle pret. Anderen vonden het dan weer leuk om zichzelf vol te kladderen. Na deze hoek was het tijd voor pauze. Toen de kinderen aan het drinken waren (en toen het water bij de meeste al op was) riepen sommige kinderen dat het water zout was. Blijkbaar was er een foutje gebeurd, want het is niet de bedoeling dat de kinderen zout water krijgen! Al een geluk hadden we nog een grote fles water staan, we hebben deze dan ook maar ineens verdeeld onder de kinderen, zo was de vieze smaak in hun mond toch wat weg!

Na de pauze hebben de kinderen nog wat in de speeltuin gespeeld. Om half 11 begonnen we dan terug met het laatste deeltje van het doorschuifsysteem. Mijn groepje ging toen buiten spelen met blokken, click, krijt, verf, … De kinderen spelen hier eigenlijk vrij veel mee, maar ze vinden het nog altijd dolle pret!
Toen het doorschuifsysteem afgelopen was hebben we de laatste 10 minuten van Pinoccio nog gezien. Daarna hebben de kinderen geholpen met opruimen en verfpotjes uitkuisen. De allerkleinsten hebben nog wat gespeeld in de speeltuin. Tenslotte hebben we de schilderwerkjes uitgedeeld, de kinderen konden deze mee naar huis nemen om ze op te hangen.

In de namiddag heb ik mij nog eens goed aan het schoolwerk gezet en ik moet zeggen dat het een productieve dag was! Deze maandag was dan ook meteen de start van onze laatste volledige week. En ik begin er meer en meer naar uit te kijken om terug aan te komen op de luchthaven. Dat het maar snel volgende week vrijdag is!

Natuurlijk ga ik hier vertrekken met een dubbel gevoel. Terug naar de koude, haastige en minder vriendelijke samenleving in België. En Shuku en Baraka niet meer zien, de dag dat ik afscheid moet nemen van hen zal heel zwaar zijn. Enerzijds ga ik gerust naar huis, omdat ik zie dat Masudi nog altijd goed bezig is. (Toen we Masudi niet vonden deze ochtend, was hij de jongens hun kleren aan het wassen!) Maar An en ik hebben zo’n leuke band opgebouwd met de jongens, dat het zwaar gaat zijn om ze niet meer te zien!

Ik hoop in de grond van mijn hart dat alles goed komt met deze jongens en dat we over een jaar of 10 kunnen zien hoe een stoere, lieve en fatsoenlijke jongemannen ze wel niet zijn! : )

Wat hebben we geleerd vandaag:
- The Love Bakery is heerlijk! Je kan hem vinden aan Diani Beach shopping Center, je moet de middelste trap naar boven nemen, dan kom je er recht op uit!
- We creëerden ook een nieuw werkwoord, namelijk ‘wolken’: op een badhanddoek op de grond gaan liggen om naar de wolken te kijken, wanneer de zon niet schijnt!
- Aanrader om tijdens het ‘wolken’ te doen: over de liefjes babbelen.
- Jumpfoto’s nemen is grappig en leuk om als herinnering te hebben! Timing hierbij is wel heel belangrijk!

Zaterdag 16 april: schoolwerk, schoolwerk en schoolwerk!

Het is weeral bijna een week geleden dat ik mijn vorige blog typte, dringend tijd dat ik mij hier nog eens even mee bezig houd! Deze week ging de speelplein goed, maar toch kwamen er altijd weer wat kleine kinderen mee met de grotere. In het begin zochten we nog activiteiten voor hen of lieten we hen meedoen, maar ze moeten echt beseffen dat niet iedereen alle dagen kan komen. We hebben de kinderen ook een tijdje terug naar huis gestuurd, maar een half uur later stonden ze er allemaal terug. Nu zeggen we elke dag (in het Swahili) op welke dag we ze terugzien, maar toch begrijpen ze dit blijkbaar niet zo goed …

Deze week hebben we weer heel wat leuke spelletjes gespeeld, er begint nu ook echt een regelmaat te komen in het dagverloop. ’s Morgens laten we de kinderen vrij spelen, soms met krijt, een knikkerbaan, ballen, clicks, raketjes, … vanaf ongeveer kwart voor 9 starten we met ‘de opening’, dansen op Waka Waka, waarna we beginnen met de activiteit. Rond 10 uur is het pauze en krijgen de kinderen water. Nadat het water op is, gaat iedereen naar de wc en spelen we even in de speeltuin. Rond half 11 gaan we dan verder met onze activiteit. Ik moet wel zeggen dat dit meestal zo verloopt, want als het regent bijvoorbeeld, dan kunnen we niet al onze activiteiten zomaar doen.

Deze week ben ik ook naar het dispensarium geweest met An en Ann (de dochter van Ruben). Ik had haar op school zien manken en vroeg haar wat er aan de hand was toen ik haar later in het dorpje zag. Ze vertelde dat haar voet heel veel zeer deed. Toen ze haar voet liet zien, zagen we dat ze een wondje had in het midden van het gezwollen stuk. An en ik besloten dan om naar het dispensarium te gaan met haar. Daar vertelde de dokter ons dat ze een beginnende infectie had in haar voet. Ze kreeg medicatie en enkele grote plakkers op haar voet. Ik ben dan thuis snel (witte) sokken gaan halen, want de plakkers begonnen er al af te vallen. We hebben haar toen snel even thuis afgezet en gingen dan zelf ook naar huis.

Vrijdag hadden we gepland om naar het strand te gaan met de grote kinderen. Niet om te zwemmen, maar wel om eens andere spelletjes te kunnen spelen, zoals kat en muis, vleeshoop, honkbal, … We hadden de grote en de kleine kinderen gescheiden en vertrokken met de grote. Maar bijna alle kleintje kwamen achterna, ze waren met niets terug te krijgen. Uiteindelijk ben ik dan achter gebleven met 15 wenende kinderen die niet meer wilden teruggaan. Ik ben dan zelf als eerste naar de school gegaan en een paar kinderen kwamen mee. De rest van de kinderen heb ik naar school moeten trekken of dragen. Één iemand is de rest nog achterna gegaan, maar ik had het zo druk dat ik hem niet achterna kon rennen. Aangezien we besloten hadden om de kleintjes te negeren als ze niet mochten komen, heb ik daar de hele tijd gezeten en gepraat met de kinderen van class 4.

Ik heb ook Mebakari Bakari van class 4 ingelicht over het feit dat Davy haar nieuwe sponsor wordt. In het begin keek ze mij aan van ‘Wat is die aant zeggen …’. Maar toen bleek dat ze haar sponsors nog nooit ontmoette, dacht ik dat ze niet goed wist wat een sponsor inhield. Pas toen de rest van de klas kwam vragen waarom ik hen ook niet wilde sponsoren, besefte Mebakari dat een sponsor hebben precies toch wel iets leuks was : )

Het was dus de laatste dag dat ik de kinderen van class 4 kon zien. De rest had al afscheid genomen, maar vanaf class 4 hadden de leerling nog 2 weken les in april. Mr. James heeft ons allemaal op het podium geroepen en we kregen nog een leuk afscheid. De kinderen zongen, we kregen een souvenir en … het begon te regenen. Heel mooi volgens James, want dit was het teken dat men het hierboven ook jammer vond dat we niet meer op school gingen zijn. Na dit afscheid gingen de kinderen naar huis. Het zal nog even duren wanneer ik de meeste terug zal zien.

Ondertussen is er ook een oplossing gevonden voor Shuku en Baraka, ze hebben namelijk ‘a big kaka’ of een grote broer (jawel broer is kaka in het Swahili : ) ) gekregen. Md. Zebora had voorgesteld om een jongen van het school bij hen in te laten wonen. Masudi (nog maar 15 jaar) van de school woont al enkele jaren alleen in het dorpje. Hij heeft het ook heel vaak moeilijk om aan geld voor eten te geraken. Dit was voor velen meteen de geschikte persoon. Natuurlijk moesten we eerst met hem samen zitten en duidelijk afspraken maken. Maar wanneer dit gebeurde konden we de jongens officieel melden dat ze een grote broer kregen. Baraka zijn gezicht was geweldig toen hij dit nieuws hoorde, Shuku begreep het eerste precies nog niet zo goed.

In de namiddag zijn An en ik dan met Omari alle spullen gaan halen. Een vuurtje, een matras voor Masudi, een voedselvoorraad, potten, een muskietnet, handdoeken, … moesten nadien allemaal terug mee op de moto. Verrassend genoeg lukte dit ook! Toen we aangekomen waren hebben we alles geïnstalleerd en vertrokken we (toch wel wat zenuwachtig) naar huis.

We hadden gepland om verse frietjes te eten, met blokjes steak en heel wat groentjes. En wat heeft dit ons gesmaakt! Niet lang na het eten gingen we slapen, maar al snel werden we wakker van een powercut, weer geen ventilator! Al een geluk was de powercut maar van korte duur. ’s Morgens is de stroom ook nog 2 keer kort weggevallen. Ik denk dat dit kwam door het weer, het was namelijk heel hard aan het regenen. Tussen de buien door zijn Niki en ik vertrokken naar het dorpje (An lag nog te slapen!) we kochten allebei geld voor op de gsm en brachten een bezoekje aan de jongens. Er was geen pipi in het bed en het huisje zag er goed uit! Masudi had alle potten en schoenen met nageltjes omhoog gehangen, heel netjes. Baraka had de hele tijd Masudi zijn hand vast, je merkte zo echt wel dat de jongens veel hebben aan hem. ’s Nachts heeft Shuku hem zelfs niet wakker gemaakt, maar durfde hij ineens zelf uit zijn bed om te gaan plassen. Masudi maakte gisteren avond ook al eten voor de jongens. Ik denk dat het heel lang geleden was dat ze nog eten hadden gekregen dat iemand speciaal voor hen maakte. Als Masudi alles zo blijft doen, dan is hij zeker diegene waarnaar wij op zoek waren om de jongens te helpen!

Als beloning hebben we hem al een matras gekocht. Maar toen we dit op zijn bed wilde leggen zagen we dat zijn bed bijna uit elkaar viel. We vroegen Omari hoe Masudi vroeger sliep, want we zagen alleen maar een lattenbodem, zonder iets op. Blijkbaar sliep Masudi op kartonnen dozen die hij op de lattenbodem legde, pijnlijk!

Vandaag, zaterdag, is/was het een schoolwerkdag. Ik zou heel graag nog een paar dingen gaan bekijken in de omgeving, maar dan ga ik er niet komen met al dit werk. Het is wel niet gemakkelijk om gemotiveerd voor school te werken. We zitten hier met 3 kleuterjuffen en 2 leerkrachten lagere school en de kleuterjuffen hebben precies niet zoveel te doen. Het is heel moeilijk voor ons om dan niet overal mee naartoe te willen gaan en ons aan het schoolwerk te zetten. Maar ja, we moeten erdoor en uiteindelijk komt alles altijd wel in orde! : )

Wat hebben we geleerd deze week:

- Oppassen wanneer je belkrediet van Safaricom wil herladen. Bij het wegkrassen van de beschermlaag mag je niet te hard krassen, dan kras je de cijfertjes mee weg!
- Wat NIET te doen als je de cijfertjes van de herlaadkaart van Safaricom mee weg kraste: alle mogelijke combinaties van de cijfertjes die weg zijn proberen. De eerste 50 keer gaat dit nog goed, maar vanaf dan heb je een geblokkeerde account. Geen sms’jes en telefoontjes meer en een heleboel mensen die eens goed met je lachen : )
- Powercuts komen altijd op de momenten dat ik op internet mag!
- Wassen tijdens het regenseizoen … niet gemakkelijk. Het wassen zelf is niet moeilijk natuurlijk, maar de kleren laten drogen vraagt een goede timing. Tip: ’s morgens wassen, maar niet te vroeg, alles laten drogen en dan voordat het donker wordt gaan afhalen. Dan moet het normaal wel lukken!

Zondag 10 april ’11: keniaans moslimtrouwfeest = wachten, wachten, wachten, …

Oké, even terugdenken waar ik gebleven was, want ik heb het bloggen even laten liggen. Maar als ik mij niet vergis heb ik getypt tot dinsdag. Nu woensdag dus, woensdag zijn we naar het strand geweest met de kindjes. Er waren ook nu weer heel wat kindjes gekomen die te klein waren en die eigenlijk geen toestemming hadden om naar het strand te gaan. Lastig! Uiteindelijk zijn alle kinderen mee gegaan naar het strand, maar zwommen alleen de kinderen van 5 jaar of ouder. Elk kind van 5, 6 en 7 jaar kreeg ook een ouder kind dat hem/haar in het oog moest houden. Ik bleef op het strand spelen met de kindjes die te klein waren om te zwemmen.

Eigenlijk hadden we gepland om eerst een uurtje te zwemmen, dan pauze te nemen en iets te drinken en dan nog een uurtje spelletjes op het strand spelen. Maar na de pauze wilden alle kinderen heel graag terug gaan zwemmen, dus hebben we hen dit maar laten doen. Voor Shuku en Baraka was het nog maar de tweede keer op het strand (de eerste keer was dit weekend). Het was wel de eerste keer dat ze in het water konden. Shuku was dan ook even bang van het water, maar eens hij erin zat, kon de pret niet op.

Op donderdag hebben we met de kleintjes met ballonnen gespeeld. De hele voormiddag speelden we spelletjes met ballonnen. Gaande van vrij spelen met de ballon tot een toneeltje met ballonnen. Heel leuk om te zien. Bovendien ook heel tof voor de kinderen, want ze konden blijven spelen met de ballonnen.

Vrijdag waren het de grote kinderen weer. Met hen speelden we weer enkele toffe spelletjes zoals, pang pang, kiekeboe, stoelendans, moordenaartje, Chinese voetbal, … Moordenaartje bleek wel moeilijk, we hebben het spel regelmatig moeten uitleggen en voordoen. En ook dan waren er nog kinderen die pinkten met hun ogen terwijl ze de moordenaar niet waren.

Op vrijdag waren er weer een heleboel kleine kinderen meegekomen. We hebben hen geprobeerd om nog maar eens uit te leggen dat ze niet moeten komen op vrijdag, maar ze begrepen ons niet goed. Ook toen we iemand vroegen om te vertalen werd het niet duidelijk. We hebben hen af en toe laten mee doen, maar sommige spelletjes waren echt te moeilijk. Ik denk dat we vanaf volgende week ons alle dagen moeten opspitsen in 2 groepen, een groep met kleine kinderen en een groep met grote.

Vrijdag na de speelplein kwamen er dames om henna te zetten voor een trouwfeest. We waren morgen immers uitgenodigd op het trouwfeest van md. Fatuma haar nicht. De meisjes waren al bezig met Lies en Lise toen wij aankwamen. Toen we hen een prijs vroegen konden ze er niet echt op antwoorden. ‘We wait for md. Fatuma’, was het enige wat ze konden zeggen. Niki en ik wilden hen niet laten beginnen voordat we een prijs wisten, maar uiteindelijk is Niki gezwicht. Omdat ik heel graag henna wilde en omdat de meisjes al even zaten te wachten heb ik ook maar henna laten zetten zonder de prijs te weten. Iets wat ik normaal nooit doe, maar deze kans om henna te laten zetten wilde ik toch ook niet zomaar laten liggen!

Nadat de henna erop stond hebben we nog lang gewacht op md. Fatuma, maar ze kwam maar niet opdagen. We konden haar ook niet bereiken op haar GSM. De meisjes wilden ondertussen graag naar huis gaan en konden ons plots blijkbaar wel een prijs geven. Een prijs die veel te hoog was! Met veel moeite kregen we nog een derde van de prijs af. Met echt veel moeite, want ze waren echt kwaad op ons! Achteraf bleek dat de meisjes ons geen geld mochten vragen zonder md. Fatuma, want ze zouden van ons profiteren. Md. Fatuma zei dan ook dat we uiteindelijk nog het dubbel betaalden van wat we eigenlijk zouden moeten geven. Maar ze had geregeld met de meisjes dat ze ons de helft van het geld komen teruggeven.

We waren hier wel blij mee, want we voelden ons er toch niet zo goed bij. De meisjes waren echt aan het profiteren van ons, ze vroegen ons frisdrank, eten en zelfs snoepjes. Wij gaven hen dan ook alles (buiten snoepjes) wat ze wilden. Ik was heel blij dat md. Fatuma het verhaal al gehoord had van haar dochter (die meekwam met de meisjes) en zelf al een oplossing gezocht had!

Zaterdag om 10 uur zou md. Fatuma bij ons staan om zich klaar te maken en te vertrekken. Om 10 uur was er nog geen md. Fatuma te zien. Ik heb mijn kleedje nog korter laten maken en we hebben nog eten kunnen gaan halen. Om 12 uur kwam ze er dan door : ) We wisten nog niet zoveel van deze dag, maar wel dat we ’s avonds zouden blijven slapen bij md. Fatuma haar ouders. We zagen hier een beetje tegenop, want we zouden op de grond slapen. Aangezien ik nu niet de meest geweldige rug heb, was dit niet zo’n strak plan. Maar zo’n bod weigeren zou ook niet fijn zijn voor md. Fatuma. We vertrokken dus met ons slaapgerief. Onze reis verliep in enkele stappen. Eerst zouden we met de moto naar Ukunda gaan, daar namen we een matatu naar de ferry in Mombasa. In Mombasa namen we een toektoek naar het huis van md. Fatuma haar ouders.

Bij de eerste stap liep het al mis. We moesten per 2 op de moto. Omari wilde heel graag An en mij vervoeren, omdat we hem toch al zo vaak zien met de jongens. Op een gegeven moment reden we naast de grote baan op kiezel steentjes en ik had al gauw door dat Omari zijn evenwicht ging verliezen. We begonnen te slippen en Omari kon de moto niet meer recht houden. Dit had hij zelf ook door, want hij stuurde snel richting gras (en auto), waar we vielen. Al een geluk vielen we op het gras, want op de weg of op kiezels doet meer zeer. An stond al snel recht, maar Omari en ik moesten wat meer moeite doen. Omari had ondertussen al 10 keer sorry gezegd, maar iedereen was oké. Ik was heel blij dat niemand van ons de uitlaatpijp geraakt had. Want die zat aan de kant waarop we vielen. Aangezien heel veel mensen hier brandwonden van de uitlaatpijpen krijgen, hebben we hier toch wel wat geluk mee gehad. Ik heb verder niet veel ondervonden van de val, in het begin deden mijn enkel en knie wat zeer, maar dat was snel over.

We reden verder met de moto tot aan de matatu, want daar stond de rest al te wachten. Het eerst wat Omari zei tegen iedereen was dat we gevallen waren. Natuurlijk begon iedereen goed te lachen met ons : ) Veilig en wel konden we dan onze tocht verder zetten met de matatu.

Volgende halte was de ferry, waar we deze keer te voet over moesten. Ik had hier wel wat schrik voor, want soms zie je de mensen heel hard duwen en lopen voor een goede plaats. Het gaat dan niet om een paar mensen, maar echt een massa! Mijn schrik was blijkbaar niet echt nodig, want alles viel heel goed mee! Na de ferry namen we de toektoek naar md. Fatuma haar ouderlijk huis. Toen we daar aankwamen werden we goed onthaald!

Voor de bruiloft gingen we eerst nog een cadeautje halen voor het huwelijkspaar. We kochten een set borden en kommen en zo. Nadien liet md. Fatuma ons zien waar we zouden slapen. Het verbaasde ons eerst, want normaal zouden we slapen in het ouderlijke huis van md. Fatuma. Dit was trouwens een heel mooi huis. Het was volledig bezet en telde 6 kamers. De inrichting was ook heel leuk, hier had men het duidelijk beter dan in Ukunda en Maweni. Het huis waar wij zouden slapen was ook een huis waar md. Fatuma woonde, maar nu stond dit leeg omdat de vorige huurders alles kapot maakten. Toen we binnenkwamen zagen we enkel een vuile mat liggen. Hier zouden we op slapen. Bovendien zat er op die mat de grootste kakkerlak, met nog wat kleintjes, die ik al zag in Kenia. Als er hier overdag al kakkerlakken zaten, wat zou dit ’s nachts dan geven … PANIEK!

We vertrokken tegen kwart na 7 naar de trouw en kwamen tegen half 8 aan. De trouw was alleen voor vrouwen, want de mannen moesten het in de moskee vieren. De hele tijd waren er vrouwen aan het dansen. Allee dansen, in een cirkel wandelen op het ritme van de muziek, heel vreemd! Wij waren ondertussen onder de indruk van het decor en de hoeveelheid mensen die toekwamen. We hadden bij het binnenkomen ook een zakje gekregen met water, frisdrank, warm eten, een ijsje en een spiegeltje. Een heel mooi aandenken aan het huwelijk! Iets na 10 uur kwam dan (eindelijk) de bruid aan het op feest. Ze liep door de middengang naar voor en wanneer ze zat gingen ineens bijna alle mensen naar buiten. Toen we iemand vroegen waarom dit was, vertelde men ons dat dit de gewoonte was. Men wacht tot de bruid er is om naar haar jurk te kijken, dan gaat men naar huis, heel vreemd! Nadien is er nog wat gedanst en dan gingen ook wij naar huis.

Ondertussen hadden we md. Fatuma gezegd dat we het niet echt zagen zitten om in dat ene huis te slapen. Niet alleen vanwege de vele insecten, maar een leegstaand pand is niet echt de veiligste plek om te verblijven! Md. Fatuma begreep ons en stelde voor om te slapen in het andere huis. Hier kregen we een kamer waar we met z’n 3 dwars op een bed sliepen. Twee anderen van ons en md. Fatuma sliepen op de grond. Eigenlijk is dit voor ons allemaal uiteindelijk nog wel meegevallen. ’s Morgens kregen we ontbijt, een soort smoutebolachtig iets met thee. Heel lekker eilek!
Nadien gingen we terug naar huis. Ik was wel blij dat we aankwamen, want eindelijk zagen we nog eens een gewone wc : ) Onderweg kwamen we Omari tegen, hij vertelde ons dat vader Shangawa nog altijd niet bij Md. Zebora geweest was, maar morgen zouden hij en Ruben met hem naar haar toe gaan, eindelijk!

Wat hebben we geleerd vandaag:
- Ringworm gaat niet snel weg. Integendeel, het lijkt weg te gaan, maar komt dan plots terug. Weer al die jeuk : (
- De ferry te voet doen is helemaal niet zo erg als het lijkt!
- Kakkerlakken doen me niets meer! (Of zolang ze niet plots voor me verschijnen)
- Moslimshuwelijken in Kenia zitten raar in elkaar. Je wacht meer dan twee uur om dat de bruid voor 10 minuten te zien en weg te gaan. Wij dachten dat het feest toen pas begon!
- Heum keniaans moslimtrouwfeest, ben ik niet zo zeker van, er liepen namelijk heel wat hele lichtere kenianen rond, sommige wit, andere blauw of grijs. De meeste van hen leken van Japan te komen …
- Blijkbaar willen sommige vrouwen in Kenia liever blank zijn. Ze doen dan heel veel poeder op heel hun lichaam om zo licht mogelijk te lijken. En wij maar zo ons best doen om een beetje bruin te worden!

Dinsdag 5 april: Nog 25 dagen!

Alles is hier nog altijd even leuk, maar vanaf deze week ben ik toch echt wel aan het aftellen. Nu begin ik thuis echt wel te missen. Sommige mensen wil ik nu echt wel terugzien, vooral Davy dan! Maar ook sommige gewoontes van thuis zou ik graag toch wel eens terughebben. Of sommige zaken om te eten, zoals een goei stuk vlees en is geen kip! Nog 25 dagen en dan ben ik terug in België. En dan begint het, de drukste anderhalve maand in heel mijn carrière in Vorselaar komt eraan! Hopelijk loopt ook dit nog goed af!

Dan nu naar de speelpleinwerking. Maandagochtend half 8 stonden we klaar op school, zo konden we eventuele vroegkomers ontvangen. Heel naïef van ons om te denken dat er kinderen een half uur op voorhand zouden komen, maar je weet nooit. Acht uur was er nog steeds niemand, Md. Fatuma ik en Lies gingen in het dorpje eens kijken waar iedereen zat. De meeste kinderen waren zich nog aan het wassen, durfden niet komen, waren het vergeten, begrepen de uitleg niet goed, … Uiteindelijk zijn we gestart met ongeveer 15 kinderen. Tegen het einde waren we met bijna 30 kinderen denk ik. Er waren ook wel heel wat kinderen bij die eigenlijk te klein waren. Daardoor was het niet gemakkelijk om spelletjes te spelen die voor alle kinderen geschikt waren.
Op het einde hebben we met de kinderen nog een stukje van The Lion King gezien, wat wel heel leuk was. Voor mij was het trouwens de eerste keer dat ik deze film zag, een schande volgens velen! In deze film waren er fragmenten die je heel hard herkent. Er waren heel wat beelden van in het park waarin het verhaal zich afspeelt dat je ook echt ziet hier. De bergen rond het park, de bomen, de dieren, … Heel leuk om te kunnen vergelijken!

Toen het tijd was om door te gaan stelde zich een volgend probleem. Blijkbaar wilde sommige ouders hun kinderen absoluut ophalen op school. Geen probleem dachten wij, maar om half 1 (een half uur na afloop) was er dus nog steeds niemand van de ouders. Vanaf donderdag moeten we dus goed opschrijven wie van de kleintjes er wordt opgehaald en wie we zo naar huis mogen laten gaan!

Dinsdag was het aan de grotere kinderen. We hadden er niet zoveel verwacht, want we wisten dat een deel van de kinderen nog naar school moest en dat er andere waren die tution hadden. Om acht uur was er natuurlijk weer niemand te zien. Maar om kwart na 8 kwamen de eerste er al door. In het begin waren we met 6 kinderen, maar er bleven heel wat kinderen toestromen. Zelfs om 11 uur waren er nog kinderen die kwamen. Op het einde waren we toch met een groep van ongeveer 18 kinderen. Het was eigenlijk veel leuker om met deze kinderen te spelen. De leeftijden liepen nu veel meer gelijk en de spelletjes waren beter afgestemd op de kinderen.

Het was wel lastig dat er vandaag ook een paar kleintjes meegekomen waren. Deze kinderen waren soms echt te klein om mee te spelen en zorgden voor vertraging. Als er nu maar een paar kleintjes zijn gaat het nog, maar er waren op een gegeven moment wel meer dan 10 kinderen. Sommigen van hen waren nog heel klein, het is dan echt niet gemakkelijk om iets te doen. Toen we in class 1 zaten zag ik de weekkalender hangen en kwam ik op het idee om deze te gebruiken. We gaan vanaf morgen alle kinderen altijd even samen nemen en zien welke dag het is, of ze morgen moeten komen, … Misschien leren we ze ook wel het ‘weekliedje’ aan. Hopelijk zorgt dit ervoor dat de kleintjes en de groten niet te veel gemend worden. Want spelletjes die leerlingen van 3 en 16 jaar samen kunnen spelen zijn er niet echt.

Nadat de speelplein was afgelopen gingen An, Niki en ik nog naar de winkel. We moesten inkopen doen, klasfoto’s laten printen en souvenirs gaan ophalen. Vanaf dat we aankwamen aan de winkel werd het heel donker. We hebben ons dus echt moeten haasten, want we wilden voor de regen thuis zijn. Maar tevergeefs. Een kwartiertje later begon het te gieten, al een geluk waren we juist in de souvenirwinkel, dus konden we ons voorbereiden. Alles van waarde werd in plastieken zakjes gestoken. Ook mijn tas stak ik in een plastieken zak en dan vertrokken we. In de gietende regen wandelende we naar huis. Wandelen, want het was te ver om snel te lopen opdat je droog zou blijven, zeiknat gingen we toch zijn!

Wanneer je in de gietende regen naast de weg wandelt is de kans ook groot dat er ook nog eens een auto naast je in de plas rijdt. Deze keer was het erg, we voelden het water over ons met drie slagen, zelfs tot over ons hoofd. Het water voelde warm aan, maar was toch verschieten. Alle mensen in de buurt waren dan ook heel hard aan het lachen met ons! Ik was blij dat we aangekomen waren, vooral omdat ik mijn fototoestel bij had en echt wel wilde dat het niet nat werd. Al een geluk gebeurde dit niet. Ik had wel voldoende maatregelen genomen om dit te voorkomen ook!
Eigenlijk was het niet zo erg om in de regen te lopen. Hier kan je dit doen zonder dat je het koud krijgt en dat is wel eens leuk. Al waren we wel blij dat we thuis waren en een handdoekje konden rondslaan!

Morgen is het woensdag en dan gaan we met de kinderen naar het strand. Ik hoop echt dat er geen kinderen van 3 of 4 jaar komen morgen, want deze zijn echt wel te klein om mee naar het strand te gaan en zullen we terug naar huis moeten sturen. Normaal zouden deze kinderen niet komen, want we schreven voor elk kind een papiertje met daarop de dagen dat ze mogen komen, maar hier weet je nooit! Morgen gaan er sowieso wel wat kinderen zijn die extra aandacht nodig hebben op het strand. Maar we gaan proberen om voor elk kind dat jonger is dan 8 een meter/peter aan te stellen die op hem/haar let wanneer ze in het water gaan. We hebben ook een systeem uitgewerkt van waken, zodat iedereen altijd iemand in het oog kan houden. Hopelijk gebeurt er dan niets!

Morgen (in plaats van maandag) gaat ook het gesprek met Md. Zebora en vader Shangawa (van Shuku en Baraka) door. Hopelijk wordt er dan een goede beslissing genomen en wordt alles snel in werking gezet!

Wat hebben we geleerd vandaag:
- Kelvin kan flink zijn, dat hebben we gezien op de speelpleinwerking. Kelvin zat bij de grote kinderen, vanaf 8 jaar en dit deed hem goed! Hij speelde heel goed mee en we hebben hem geen één keer een opmerking moeten geven. Clap for him! (We denken eigenlijk stiekem dat dit komt omdat Kelvin nu tussen de grotere kinderen zat, ik denk dat sommigen dingen van het eerste leerjaar te gemakkelijk zijn, dat hij daarom zich snel verveelt en dan stoute dingen doet.)
- The Lion King nog niet gezien hebben kan niet! Voor al diegene die hem dus nog niet zagen, snel doen nu!
- Niet rondkijken als je de wc binnengaat! Grote kakkerlakken die in de hoek van de wc zitten zie je beter niet. Het is dubbel zo leuk om je nakomer hiermee te verrassen! Deze denkt immers dat de kust veilig is, omdat er iemand was die vlak voor hem ging.
- Deuren sluiten ’s avonds! Vleermuizen kunnen hier nogal raar doen. Tegen de deur vliegen bijvoorbeeld en vlak voor je deur even moeten bekomen van de slag. Grote paniek bij diegene die er dan op staat te zien.
- Wat doen we als een vleermuis voor je deur moet bekomen van een slag: de ene gaat de deur sluiten, de andere vlucht in de badkamer en nog iemand anders beslist om niet te zien, te bukken en de oren dicht te doen. Aan u om te raden wie er wat gedaan heeft, je kan kiezen uit Niki, An en mezelf.
- Je de hele tijd afvragen of het regenseizoen al bezig is, is niet nodig. Het is heus wel duidelijk wanneer het start. Zeker wanneer je super donkere wolken ziet afkomen als je een tweetal km van thuis zit. En al helemaal wanneer het begint te regenen (heum gieten) wanneer je nog steeds even ver van huis zit!
- Wat doe je als het regent: neem alle plastiek zakjes die je bij hebt (als je zoals ons net van de winkel komt is dit wel gemakkelijk, alles overladen dan!). Alle waardevolle spullen, zoals gsm, fototoestel, portefeuille, … steek je in een zakje. Je stopt alles in je rug- of schoudertas en steekt ook deze in een plastiek zakje. En dan vertrekken maar!
- We leerden dus zeker dat je altijd enkele plastiek zakjes op zak moet hebben, want anders heb je geen één kans om met nog werkende elektronica aan te komen!

Zondag 3 april: ‘Ik heb ne ringworm!’ – ‘Wa… ne lintworm?’

Vrijdag 1 april en ja ze hadden me liggen vandaag, wel maar één keer en eigenlijk was het niet echt een geweldig goede grap. Maar toch. We hebben op vrijdag heel wat gedaan, we vergaderden over speelpleinwerking, gingen naar de winkel, gingen onze kajamba’s (muziekinstrument) kopen, ik ging naar de apotheker, we dronken een super lekkere en verse passievruchtensapje, we gingen lekker uit eten, …

Eerst gingen we onze kajamba’s halen, daarna gingen we meteen verder naar Nakumat om te gaan winkelen. An en ik zagen daar hele lekkere taartjes en cakes staan, voor An was de verleiding te groot en ze kocht een donut met chocolade. Blijkbaar smaakte deze toch niet zoals verwacht, hij was een beetje droog!

Terwijl An volop in gevecht met de donut zat, besloot ik om naar de apotheker te gaan. Ik had namelijk al meer dan een week een rare vlek op mijn borstkas. In het begin leek dit een gewone droge vlek, maar het werd groter en vormde een ring. Die ring bleef maar groeien en jeukte verschrikkelijk! Ik liet de vlek zien aan de apotheker en vroeg haar wat het was. ‘It’s ringworm’ zei ze. ‘Heum does it means that there is a worm in it?’, ‘No, there is one in your belly, but I give you medicines!’ Heum oké, paniek dus als je zoiets te horen krijgt! Ze zei dat dit van te veel kool te eten kon komen. Dan moet het ook weer lukken dat wij de afgelopen week 3 keer kool aten thuis en dan ook nog eens 3 keer op school ’s middags :s En ik ben dan nog zo’n kool-fan, maar geen kool meer voor mij de eerste weken, maanden of jaren!

Ik kreeg mijn pilletjes en ging met An terug naar huis. Ik was heel blij dat we ietsje later naar het internetcafé vertrokken, want dan kon ik wat info zoeken over ringworm. Blijkbaar is het dus helemaal geen worm die in je zit, maar is het een soort infectie die je kan krijgen door veel kool te eten. Het zou ook besmettelijk zijn, maar hier merkten we nog niet veel van.

Ondertussen zijn we zondag, de ring is gisteren nog wat gegroeid, maar is vandaag hetzelfde gebleven. De jeuk is nog altijd wel verschrikkelijk!
Vrijdagavond zijn we gaan eten in Nomad, een mooi restaurant aan de zee. Ik bestelde een pizza met 4 kazen, maar ze zat 1 kaas tussen die ik niet zo lekker vond. Ik at er wel veel van, maar was toch blij dat An nog wat overhad van haar vegetarische pizza! Na het eten zijn we nog even naar Shakatak gegaan, maar we gingen gewoon iets drinken om afscheid te nemen van Penelope en Shelz of Hertz.
Zaterdag hebben we samen gezeten om alles voor de speelplein verder te regelen. Activiteiten voor de eerste dagen voorzien, groepen indelen en briefjes voor de ouders maken. Nu pas blijkt dat het toch niet zo eenvoudig is om activiteiten te voorzien. Je heb niet veel materiaal voorhanden en het is moeilijk in te schatten welke spelletjes en activiteiten de kinderen hier kunnen. We hebben heel wat voorbereid en zien wel hoe het loopt. Ik denk wel dat het allemaal in orde komt!

Na de vergadering trokken An, Lise en ik naar Ukunda. Lies bleef thuis want ze had (weer al) last van een te vlot gaande stoelgang. In Ukunda voelde ik mij in het begin wat onwennig. De mensen waren niet zo vriendelijk en liepen ook gewoon rechtdoor in plaats van een beetje aan de kant te lopen. Dat ben ik niet meer gewoon! We werden ook al snel vergezeld door een man die ons maar niet met rust wilde laten. Na een tijdje heb ik hem heel beleefd gezegd dat we wel alleen verder kunnen gaan nu, maar hij wilde niet. Ik heb hem toen ook gezegd dat we hem niet gaan betalen om met ons mee te lopen (en ons lastig te vallen), maar hij bleef volgen. Toen we alles gevonden hadden wat we moesten hebben vertrokken we met de (verkeerde) matatu naar huis. De man die ons al 2 uur volgde vroeg toen uiteraard geld en was kwaad toen we hem vertelden dat dit niet mogelijk was. ‘So that’s what you peoples do!?’ zei hij. Ja en we namen dus de verkeerde matatu, want halverwege is er een splitsing, de onze ging daar natuurlijk de andere kant op. Ik had de chauffeur en zijn begeleider wel 3 keer gevraagd of ze onze richting uit gingen, maar toch … Toen we dit merkten zeiden we dit tegen de begeleider, hij stelde dan zelf voor om gratis een andere matatu te regelen, wel heel vriendelijk dus!

Toen we aankwamen konden we aan het eten beginnen, aardappelen met boontjes (in plaats van de geplande bloemKOOL) en kippenburgers. De kippenburgers hadden we voor het eerst genomen om eens te proberen, want altijd kipfilets wordt je ook wel beu. We weten uit ervaring dat rund hier niet zo lekker is, dus gingen we voor kip. En wauw, wat een goeie burgers! Zondag kunnen we de rest ervan opeten en ik kijk er nu al naar uit! Dit was eindelijk nog eens vlees dat we in België ook kunnen krijgen, mmm!

Na het eten zagen An en ik nog naar 2 weken Ella. De mama van Lies had de afleveringen die wij al gemist hadden opgenomen en meegebracht. En wat was het leuk om nog eens tv te kunnen zien. Bovendien waren het ook hele goede afleveringen, we hebben ons echt kapot gelachen! : )

Zondag, kerkdag. Md. Fatuma had ons gevraagd om met de jongens naar de kerk te gaan, dus zondag om 9u stonden we bij de jongens. We zijn eerst water gaan halen uit de waterput en amai, wat een diepe put! Nadien hebben we de jongens gewassen en gaven we ze mooie kleren aan. Aangekomen in de kerk kregen we direct een plaatsje vooraan, we moesten ons ook even voorstellen. Ik heb zelfs 2 keer een stuk uit de Bijbel moeten voorlezen, er speelt dan de hele tijd een man stukjes op de piano terwijl je leest. Niet gemakkelijk om geconcentreerd te blijven dus!

In de kerk werd er heel veel gezongen en gepreekt. Er was een man de hele tijd aan het preken terwijl de rest zong en eigenlijk ging dit nog wel goed samen. Ik vond het heel mooi om eens te zien hoe sterk deze mensen geloven! Op een gegeven moment was iedereen (luidop) door elkaar aan het bidden en er waren heel wat mensen aan het wenen, heel vreemd voor ons. Ik denk dat we anderhalf tot 2 uur in de kerk geweest zijn. We hebben dan nog even met de pastoor gepraat die ons vroeg of we hem niet konden steunen en we gingen door. We hebben de kerk wel lichtjes gesteund, maar geld om een hele nieuwe en liefst grote kerk te bouwen hebben we toch niet bij. De pastoor begreep het wel toen ik zei dat we al veel geld gegeven hadden aan de school.

Na ons bezoek aan de kerk vroeg An of Baraka de kerk leuk vond, ‘no’ was zijn antwoord. Ik denk dat het wat laat is voor de jongens om naar de kerk te beginnen gaan. Er werd ook veel Engels of Swahili gepraat, aangezien de jongens geen van beiden goed kunnen was het waarschijnlijk ook niet zo interessant voor hen.

We zijn vandaag ook nog briefjes voor de speelpleinwerking gaan uitdelen. Dan weten alle ouders wanneer hun kinderen mogen komen. Samen met Omari gingen we alle mensen af die hun kinderen ingeschreven hadden. Soms kwamen we ook kinderen tegen die niet ingeschreven waren en die toch wilden komen, dus we hebben er weer wat bij. De eerste dagen gaat het wel heel rustig zijn denk ik, want de kinderen van de Makaelaschool (zo spreek je het toch uit) hebben nog les tot woensdag. Maar misschien is een kleiner aantal niet slecht om te beginnen!

Wat hebben we geleerd vandaag:

- Donuts van Nakumat zijn niet aan te raden, een beetje aan de droge kant. Twee megagrote passievruchtensappen later krijg je hem uiteindelijk wel binnen.
- Het passievruchtensap van Nakumat daarentegen is wel aan te raden!
- Ringworm is geen worm die in je lijf zit!
- Ringworm jeukt verschrikkelijk!
- Dat er nog heel wat weggetjes en huisjes in het dorpje zijn die we nog niet zagen.
- Het aantal mensen dat in een matatu past blijft stijgen. Er kunnen normaal 15 mensen in, met chauffeur. En dan zit de matatu eigenlijk ook wel vol. Maar hier in Kenia lukt hen dit met 21 man!
- De regen van donderdag op vrijdag was maar van korte duur, nog steeds geen regenseizoen dus!

Vrijdag 1 april: Toen waren we nog met 5!

Woensdag is er niet veel spannend gebeurd op school. Ik heb samen met Md. Fatuma en Md. Fidelis kleren gezocht voor de 3 besten van elke klas. We hebben soms wel lang moeten zoeken, want er was een leeftijdscategorie waarvoor er niet veel kleren waren. Uiteindelijk heeft iedereen wel iets gekregen wat min of meer moet passen. Nadat we de kleren uitgezocht hadden, moesten deze nog allemaal ingepakt en gesorteerd worden. Voor de rest heb ik niet zo veel gedaan op woensdag, ik maakte min lesboek nog af en we aten voor de 3e keer op rij ugali en vlees.

Vandaag was er ook een vergadering. Deze zou normaal gaan over het verloop van donderdag, maar uiteindelijk draaide dit anders uit. Er waren heel wat discussies tussen de leerkrachten onderling. Ze deden dit in het Engels, omdat wij erbij waren, maar ik denk dat iedereen van ons zich toch een beetje lastig voelde om daarbij te zitten. In het begin verliep alles nog met respect en kon iedereen zeggen wat er op zijn/haar lever lag, maar tegen het einde kwamen er een paar persoonlijke verwijten boven. Wat wel mooi is, is dat iedereen ook meteen vergeet dat er een discussie was. Vanaf dat ze gezegd hebben wat er op hun lever lag is alles terug in orde, mooi om te zien!

Donderdag, closing day, de laatste dag van dit trimester. De kinderen moesten om 7u op school zijn, om 9u kwamen de ouders. Vele kinderen waren te laat en de meeste ouders kwamen er pas door tegen 10 uur. Eerst werd er door verschillende mensen iets gezegd op het podium, dan werden de eerste drie van alle klassen afgeroepen en dan werd er nog wat gepraat op het podium. Vooral de laatste keer praten was er te veel aan. Omdat de meeste ouders geen Engels kunnen, gebeurde dit allemaal in het Swahili. De dingen die James, Fatuma en Mickael vertelden waren nog wel grappig en af en toe konden we ook volgen waarover het ging. Maar het gesprek van Md. Zebora, van de kinderrechten bleef maar duren. Het was of klonk als een preek die meer dan een half uur duurde. Bovendien had ik super veel honger en had ik geen eten bij!
Na dit lange gesprek van haar gingen de ouders en de kinderen naar de klassen, om hun rapporten te krijgen. Ik ging natuurlijk ook mee naar klas 4, want wilde wel wat ouders ontmoeten. Sommige ouders waren niet echt tevreden over de resultaten van hun kinderen. Twee ouders kwamen naar mij en verontschuldigden zich en zochten excuses voor de minder goede resultaten van hun kinderen. Één vader begon te zeggen dat zijn zonen heel slim waren en altijd top 7 zaten in de vorige jaren, hij wist echt niet hoe het kwam dat de punten en positie nu slecht waren. De positie van jou kind in de klas is hier trouwens heel belangrijk, de eerste 3 worden altijd beloond en de plaats waar je zit in de klas is ook afhankelijk van je resultaten. Vaak zitten de leerlingen met de beste punten vooraan en diegene met mindere punten achteraan. In mijn klas was het al een beetje veranderd en zaten de leerlingen met goede punten links en die met mindere punten rechts in de klas. Mr. Ibrahim zorgde er wel altijd voor dat leerlingen die echt problemen hebben vooraan zitten!

In mijn klas zit er ook een meisje dat geen Swahili en Engels kan, maar verstandelijk kan ze een 4e leerjaar volgens mij wel aan. Haar moeder kwam naar mij en begon (in het vlot Engels) uit te leggen hoe het kwam en vroeg me waar de problemen zaten. De moeder ging er alles aan doen om haar dochter wat bij te brengen over de Engelse taal.

Ik was nog een moeder aan het helpen die de examens van haar dochter wilde zien toen Omari mij kwam halen. Hij zei dat de dame van het Child Department er was en dat ze ons wilde zien. Toen ik in het bureau van Mr. James kwam zag ik Md. Zebora zitten, ik wist niet dat zij ook de dame was die ons nu ging helpen. Ze was al een paar keren op de school geweest om te komen vertellen over de kinderrechten.
Ze begon haar uitleg met het boekje van de kinderrechten in Afrika. Ze zei dat het een recht voor elk kind was om bij één van de ouders te zijn. Wij hadden het recht dus niet om hen weg te nemen. Dit kwam even hard aan! Ze bleef bijna 10 minuten verder gaan over dit ‘recht’ van de kinderen. Ik vond het niet leuk om zo beschuldigd te worden en heb mezelf toch wel verdedigd. Het is immers ook een recht voor elk kind om eten te krijgen, onderwijs te krijgen, gewassen te worden en ouderlijke liefde te krijgen. Als deze rechten niet voldaan worden, waarom zou een kind dan bij zijn of haar ouder moeten blijven?!

De grootste zorg van Md. Zebora was dat de kinderen alleen zijn ’s nachts. Wie gaat er voor hen zorgen als het brand, als ze bang/ziek zijn, … Hier begrepen An en ik haar volledig in, want we waren daar zelf ook wel bezorgd over. Volgens mevrouw Zebora zouden de kinderen beter bij hun vader zitten dan. Maar zij wist niet dat de vader altijd op café zit en dat hij ’s nachts dronken thuis komt, kan hij er dan voor zorgen dat de kinderen veilig zijn …

Md. Zebora zat er niet alleen, maar samen met een paar mannen die ook van het Child Department waren. Ook deze mannen begonnen ons te beschuldigen van het wegnemen van dit recht van de kinderen. Omari en Ruben hebben toen wel even ingegrepen en ons een beetje verdedigd. Ik wilde zo snel mogelijk van onderwerp veranderen, want al die beschuldigingen halen toch niets uit. Ik vroeg haar wat er nu zou gebeuren. Ze stelde bijna meteen voor om de jongens naar een weeshuis te brengen. Dat was juist wat wij wilden vermijden. Ik denk dat het belangrijk is dat de kinderen in hun natuurlijke omgeving opgroeien, als dit mogelijk is. In een weeshuis worden de kinderen vaak verwend en het is moeilijk om nadien terug in het dagelijkse leven te integreren en dit gewoon te worden.

Dat begrepen ze wel, maar er moest iemand zijn om ’s nachts bij de jongens te kunnen zijn. Md. Zebora stelde voor om een meid aan te nemen die voor hen zorgt. Mijn zorg was meteen: Wie gaat dit betalen!? De vader was bovendien ook al kwaad op Regina omdat hij dacht dat ze zijn kinderen wilde afnemen. Een vreemd iemand die voor de kinderen gaat zorgen is volgens mij niet zo’n goed idee dan. De meid moest ook een vrouw zijn, want een man zou de jongens sowieso misbruiken zei ze in een kamer met 3 vrouwen en 5 mannen!

Later kwam ze op het idee om de moeder te zoeken en de kinderen aan haar mee te geven. Maar de moeder is hertrouwd. Ze zag de kinderen al jaren niet meer en wil hen misschien ook niet meer zien. Toen kwamen ze weer met een ander idee. Ze gingen met de vader praten, wat eigenlijk moest gebeuren voor dit gesprek, en een nicht, zus, tante, … van hem moest dan maar voor de kinderen komen zorgen. Overdag kon ze werk zoeken en ’s avonds zorgt ze voor de kinderen. Ik weet echt niet of iemand zoiets gratis wil doen, maar dit is wel datgene dat beslist is nu!

Md. Zebora gaat maandag met de vader praten om te horen waarom hij niet voor de kinderen wil zorgen en dan vraagt ze hem iemand die dat wel kan doen. Ik vind dat dit moest gebeuren voordat ze met ons sprak. Ze zag de vader, de jongens, de woning, … nog niet. Van de situatie wist ze ook nog niet alles af. Ze wist alleen dat de jongens niet meer bij hun vader woonden, maar wel in een apart huis. Omdat we dit deden zonder het Child Department te informeren konden we hier voor beschuldigd worden en kon dit een rechtszaak worden zei ze.

Ik was heel blij wanneer ik buiten kon gaan, ik zag Shuku direct lopen en ben hem een dikke knuffel gaan geven, hier had ik nood aan! Md. Zebora vertelde ons dat er zeker iemand gevonden zal worden voor het einde van de maand, voor wij vertrekken dus. Ben benieuwd!

Na de vergadering met Md. Zebora was er nog een vergadering met het schoolteam, we moesten daarvoor wel meer dan een uur wachten. Maar de vergadering was wel de moeite waard! Mickael ging één voor één de leerkrachten af en vertelden hen wat hun goeie punten waren. Soms gaf hij ook nog iets aan dat beter kon, maar vooral de positieve punten werden benadrukt. Hij begon met Md. Susan, ik heb haar ook meteen een compliment gegeven. Ik vind haar lessen godsdienst echt geweldig, eerst vertelt ze een verhaal, dan spreekt ze over de boodschap in het verhaal en nadien zingen ze altijd nog een liedje dat erbij past, heel leuk!

Ik denk ook dat ze het nodig heeft om eens een complimentje te krijgen. De laatste weken ging het niet zo goed met haar op school. Ik hoop dat het nu beter zal gaan, maar ik denk van wel. Woensdag hebben we na de vergadering even goed gepraat met ons, ze bood haar verontschuldigingen aan omdat ze niet meedeed met de spelletjes op de danscontest. Ze is nadien zelfs thuis langs geweest om een bezoekje te brengen, leuk! Ik denk dat ze gewoon een beetje te veel negatieve commentaar had gehoord de laatste tijd, ze had het gevoel dat ze niets meer goed kon doen. Maar ik vind haar lessen heel goed en heb het gevoel dat ze toch wel veranderd is in de manier van lesgeven.

De vergadering met de complimentjes duurde lang, heeeeeeel lang. Ik denk dat we bijna 3 uur geluisterd hebben naar verhalen over leerkrachten, complimentjes, zatte keukenhulpjes, … Het was echt wel leuk om te horen dat men elkaar zoveel complimenten kon geven. Ik denk ook dat dit iedereen goed gedaan heeft!

Shuku en Baraka wonen nu al even alleen en moesten gaan slapen. Normaal laten we ze zo veel mogelijk zelf gaan, maar omdat Shuku ongelofelijk veel bang heeft in het donker, gingen we mee. Vanaf dat we de schoolpoort uit waren begon hij heel hard te wenen. Ook toen we hem in zijn bed legden en hem achterlieten bleef hij huilen. Niet leuk en hard om weg te gaan, maar dit moet, anders kunnen we er nog een hele nacht blijven zitten. Toen we buiten gingen kwamen Maryam en An, de buren vragen wie er zo huilde. Ze zijn dan met z’n 2 even gaan kijken. We weten nog niet goed waarom Shuku huilde, want we zijn toen meteen doorgegaan. Maar de jongens waren wel in goede handen!

Hierna zijn we gaan eten en jawel, weer stond er ugali met vlees op het menu, mmmm : ) De laatste dagen aten we niets anders dan ugali. Wat zouden rijst en bonen toch smaken nu! Het was heel leuk om met alle leerkrachten op stap te gaan, iedereen had ook andere kleren aangetrokken op school. Sommige vrouwelijke leerkrachten zagen er echt mooi uit, net zoals Mama Sauda (de kokkin). Het was heel leuk om eens met hen te praten over niet-schoolse dingen. Md. Susan had haar man meegenomen, ook leuk om hem te leren kennen!

Na het etentje zijn we naar huis gegaan en An en ik zijn meteen gaan slapen. Want 6u opstaan, je raakt er niet aan gewend!

Wat hebben we geleerd vandaag:

- Kom je een jongen tegen met een grote (5cm) ijzeren pin in zijn voet: loop achter hem, breng hem naar school, zet hem op een stoel en vraag rustig te kijken. Aangezien hij zoveel schrik had, moest er snel gehandeld worden. Hij wilde zijn voet nooit laten zien en er mocht niemand aankomen. Ik heb dan zijn been genomen om te kijken en zorgde met nog iemand (weet niet meer wie in deze chaos) dat hij het niet kon bewegen. De mama van Niki heeft dan super snel de pin eruit getrokken. Blij dat dit zo snel gebeurde, want schrik dat hij had!

- Ga geen weddenschappen aan over de dag waarop het regenseizoen start, zeker niet meet Mr. Motua. Hij is veel te religieus en zal de hele nacht bidden zodat het begint te regenen op vrijdag. Natuurlijk was het nog maar net vrijdag (nacht), toen het begon te regenen. Hij heeft nu een drankje tegoed van mij en An. Maandag zal het klaarstaan op school!

Zaterdag 27 maart: Mombasa en the cave

Vandaag zijn we naar Mombasa geweest, want we wilden graag de markt daar eens zien. We gingen met de taxi. Toen we aankwamen stond er een man ons op te wachten die ons van alles begon te vertellen over de stad. We konden eerst niet goed volgen, want we wilden gewoon naar de markt, niet de hele stad zien! Bovendien hadden we geen gids nodig en wilden we hem ook niet echt betalen. Blijkbaar had onze taxichauffeur deze man gebeld om ons te helpen, maar niemand was hiervan op de hoogte. John (die ook mee was) heeft de man dan gevraagd waarop en waar af en toen bleek dat wij hem zouden moeten betalen nadien. Toen we vertelden dat wij niets wisten hiervan is hij vriendelijk weg gegaan. Even een lastige situatie, maar beter zo dan dat we nadien nog heel veel geld aan een gids, die we eigenlijk niet nodig hadden, moeten geven.
Iedereen had al gauw iets gekocht in Mombasa, dus iedereen was al snel gelukkig. ’s Middags gingen we eten in een restaurantje. De meesten van ons namen chips masala, frieten met daar iets op dat vrij hard afsmaakt. We hadden dit al eens genomen en vonden dit heel lekker toen. Maar deze keer nam ik nog geen 5 frietjes en mijn keel en oren stonden in brand. Het was gewoon niet normaal hoe pikant dit was! Ook John zei dat we dit niet moesten opeten, want dat dit normaal niet zo was. De mensen van het restaurant hebben dan nieuwe frietjes gemengd onder de chips masala en gaven dit terug. Maar nog steeds was dit veel te pikant, volgende keer geen chips masala meer!

Na het eten zijn we nog even terug gegaan naar de markt. Alee markt, er waren super veel gangetjes van een meter breed waar elke verkoper 2 m² had om zijn spullen in uit te stallen. Er waren echt kilometers kraampjes. In Mombasa zagen we ook eens hoe mensen in de stad hier leefden. De elektriciteitsdraden hingen gewoon open en bloot door elkaar op straat, de huisjes waren heel vuil, er leefden meerdere gezinnen in een ruimte met de grootte van mijn slaapkamer en er stonden heel veel kinderen te bedelen. Het is heel moeilijk om deze kinderen te negeren, maar het moet, want eens je iemand geld geeft, zit je in de problemen. Sommige kinderen bleven ons ook volgen met hun handje open, deze moesten we dan vaak op een niet echt vriendelijk manier weg sturen.

In Mombasa had ik een heel ander gevoel dan in Ukunda of Maweni. Alles leek er zo groots, vuil, gejaagd, … het deed me meer denken aan een vuile stad in Turkije of Egypte of zo. Ik was heel blij dat we terug waren op ons vertrouwde plek in Maweni!
Toen we aangekomen waren gingen An en ik naar de 2 jongens, we waren heel benieuwd naar hoe ze voor de eerste keer geslapen hadden in hun nieuw huisje. Toen we aankwamen zagen we dat de deur op slot was. Dit kon normaal niet, want de jongens hadden geen sleutel, alleen Omari en wij. We vroegen aan de buren waar de jongens waren, zij konden ons vertellen dat de vader ze ’s nachts terug was komen ophalen, met veel gehuil van de jongens. Weer naar af dus! Er is altijd iets leuk en goed dat er gebeurd met de jongens, maar dat lijkt elke keer terug verpest te worden door de vader.

Wij gingen dus op zoek naar de jongens en zagen hen lopen in de pub, vader was daar sigaretten aan het kopen en de jongens moesten even wachten. An en ik snelden ons naar daar en zeiden de jongens een goeiendag. We wilden hen vastnemen, maar het leek alsof ze niet mochten zeggen tegen ons. Ze zeiden geen jambo terug, gaven geen hand, lachten niet en negeerden ons echt, steek! Ik had al snel door dat het waarschijnlijk in opdracht van de vader is, want normaal gezien staan de jongens al van ver te lachen en te wuiven als ze ons zien. We gingen dus snel op zoek naar Omari en vroegen hem wat er gebeurd was. Omari vertelde het verhaal van de vader opnieuw.

We voelden ons beiden heel slecht door datgene dat juist gebeurd was en wilden de jongens nog zien lachen vandaag! Omari is dan even meegegaan naar hun huis en heeft met de vader gepraat, terwijl wij ons best deden om de jongens aan het lachen te brengen. Blijkbaar was de vader het ineens weer niet eens met de regeling omtrent het huisje, hij verandert zo vaak van mening dat het niet meer haalbaar is om iets te kunnen regelen met hem.
Morgen, zondag, is er een vergadering met Omari, Ruben, de vader van de jongens, Md. Fatuma (onderdirectrice van de school), twee dorpsoudsten en An en mezelf. Ik ben benieuwd wat er nu geregeld gaat worden. Omari heeft er ook al voor gezorgd dat er maandag iemand van het Child Department komt, deze dame kan dan alles op papier zetten, zodat alles officieel wordt. We vroegen aan Omari wat er gaat gebeuren maandag en hij zei dat we alles van de vader en de jongens moeten vertellen aan het Child Department. Dat hij niet kookt, ze niet wast, ze niet naar school laat gaan, hen meeneemt naar de pub, altijd dronken is, nooit thuis is, … Dan zou er beslist worden wat er met de jongens gaat gebeuren, Omari zei dat An en ik er het meeste over te zeggen hadden dan, omdat wij sponsors waren. Vreemd dat wij zoveel te zeggen zouden hebben over deze 2 kinderen. Er zou waarschijnlijk moeten gekozen worden tussen hen bij de vader te laten, hen in het huisje te laten wonen zonder vader of hen naar een weeshuis te laten gaan. Ik heb het er al over gehad met An en het lijkt ons zonder twijfel het beste om het te proberen in het dorpje. Het is belangrijk dat de kinderen, als het mogelijk is, kunnen opgroeien in een natuurlijk omgeving waar ze iedereen kennen. Ik hoop dan ook heel hard dat dit mogelijk is!
Deze avond zijn we gaan eten in Ali Baba’s cave. Een heel goed restaurantje in een grot, heel mooi! Het eten dat we kregen was ook heel lekker, ik nam een Madagaskar steak met rode wijn saus en als dessert een sorbet van mango, mmmm! We hadden allemaal een kleedje aangedaan dat we in Mombasa of Diani Beach gekocht hadden, we waren dan allemaal in Keniaanse stijl gekleed, mooi! : )

Na het restaurant ben ik vrij snel gaan slapen en maar goed ook, want deze ochtend was het 5 uur en Jessica was wakker. Nu heb ik dus wat tijd om voor school te werken en mijn blog te typen en misschien ook een was op te ruimen, want dat is ook wel nodig!

Wat hebben we geleerd vandaag:
- Bestel geen chips masala meer, je geniet veel meer van een gewoon bord frieten.
- Wil je iets kopen, maak dan voor jezelf eerst uit hoeveel je wil uitgeven aan datgene dat je wil kopen. Laat dan de mensen hun prijs zeggen en pas desnoods de jouwe aan. Zeg dan zelf jouw prijs en ga niet te veel voor het tussenbieden (a: 100 – b: 400 – a: 200 –b: 300 – resultaat 350). Probeer jou prijs aan te houden en er niet van af te wijken. (Tenzij je merkt dat het echt wel te weinig is voor de mensen!)

Woensdag 23 maart: “Mai die geit hare luier hangt laag” (An Van Herck)

Oké, ik ben slecht bezig op het gebied van mijn blog. Ik moet dit echt beter gaan bijhouden! Ik probeer wel altijd snel op te schrijven wat ik niet mag vergeten te typen, maar toch vergeet ik veel. Ik ga mijn best doen om elke 2 dagen iets te typen en dan zal ik in het weekend alles posten.

Nu dus even terug denken aan het weekend. Op vrijdag hebben we voor de eerste keer een film gezien hier, Step up. Wat een goede film! We hebben we Doom naast ons moeten zetten, want omdat het licht uit was vlogen er de hele tijd kevers tegen de tv, lastig en verschietachtig! Maar met Doom is dit altijd snel opgelost. Na Step up hadden we ook zin om een andere film te zien, Devil wears Prada deze keer. Nog zo’n goeie en echte vrouwenfilm : ) Dit was dan wel op zondag, want op vrijdag kruipen we er nooit te laat in.

Zaterdag hebben we voor het eerst ‘de toerist’ kunnen uithangen. An, Niki en ik zijn toeristische winkeltjes langs de hoofdweg gaan bezoeken. We zagen hier echt heel mooie dingen en kochten dus ook al wat. Bij ene Mama Lina (van wie ik de groeten aan Katrien moest doen, dus bij deze …) kocht ik een heel mooie souvenir, we kregen er alle drie zelfs nog een ketting of oorbellen bovenop. Het was echt één van de weinige winkeltjes waar je goed onthaald werd, waar men niet te opdringerig was en waar men een eerlijke prijs gaf. Voor ons vertrek gaan we daar zeker nog eens kijken!

Zaterdag zijn we ook nog naar de winkel geweest en kochten we aardappelen, kip en kool. Hier hebben we 3 dagen van kunnen eten. Aangezien we wilden besparen is dit dus goed gelukt : ) An en ik gingen ook nog langs de jongens zaterdag. Waarschijnlijk het laatste weekend dat ze thuis wonen, spannend! Onderweg kwamen we een geit tegen, volgens An hing deze geit haar luier nogal laag : )
’s Avonds zijn we gaan eten in Fourty thieves, een bar aan het strand, heel mooi! We hadden ook madam Fatuma en Mr. James uitgenodigd, want Md. Fatuma was jarig! Na een lekkere steak gegeten te hebben en even te moeten discussiëren over de rekening (weer al) en Lise die niet binnen mocht, gingen we verder naar Shakatak. Daar was het natuurlijk weer heel leuk, maar ik was zo moe dat ik tegen half 2 of zo ben doorgegaan. Eindelijk ons bed in, want zondag moesten we er op tijd uit!

Op zondag zijn An, Niki en ik gaan snorkelen. Aangezien de rest dit al eens gedaan had toen An er niet was, gingen we deze keer met z’n 3. We hadden gereserveerd voor de glassboat, dan zou je onderaan ramen hebben zodat je de visjes kan zien. Toen we aankwamen op de afgesproken plek vertelde men ons dat er een probleem was met de glassboat. Blijkbaar was deze ook al beloofd aan andere mensen, dus moesten wij voor de kano gaan. De kano leek ons ook wel mooi, maar we wilden toch ook graag eens zien wat de glassboat was. We zijn dan met de matatu naar de plaats gegaan waar de andere boot lag, dan konden we met die andere mensen mee. We waren nog maar net vertrokken en onze motor begon te haperen. Na een tijdje viel hij uit en het was gedaan met varen. Al snel kwam er een andere glassboat ons oppikken om verder te gaan. Toen we hem zagen aankomen, viel ook zijn motor uit. Hilarisch! Ik was heel blij dat de mensen die bij ons op de boot zaten er ook zo mee konden lachen, want als je dan allemaal zuurpruimen bij hebt …

We konden onze tocht dus verder zetten en zagen al snel mooie dingen door het glas. Een tijdje later werden we afgezet op een eiland, hier zijn we eerst gaan rondwandelen. Je zag er mooie dingen, zoals zeesterren, zeekomkommers, zee-egels, … Nadien gingen we snorkelen, ik had er eigenlijk niet zo heel veel zin in, want ik vind het altijd eng dat je jezelf zo hoort ademen. Maar ik ben toch vertrokken samen met de rest. In het begin zwommen we gewoon door zand en algen, hier ging alles nog goed. Maar wat later kwam ik ineens een hele grote koraal tegen, ik ben toen terug gedraaid en naar de boot gewandeld. Onderweg dacht ik ‘Jessica, wa voor nen schijter zijt ge nu eilek, doe ni zo stom!’. Ik heb toen een tweede poging ondernomen en ben met veel schrik overal door gezwommen. Achteraf ben ik wel heel blij dat ik dit gedaan heb, want het was heel mooi! Ik zag ongelofelijk mooie vissen met heel veel kleuren! We zagen ook veel zee-egels en zeesterren. De koralen voelden ook echt raar aan, het leken we sponzen, maar als je voelde dan leek het steen.
Na het snorkelen zijn we naar huis gewandeld en zagen we Devil wears Prada en kropen we vroeg in ons bed, want maandag betekende weer het begin van een drukke week.

Deze week waren het examens, niet echt iets waar ik naar uitkeek. Want wij moeten dan heel lang toezicht houden en veel verbeteren. Het verbeteren is niet zo erg, maar toezicht houden is niet altijd even leuk. Al goed konden we ons deze keer bezig houden met het kaften van de nieuwe boeken voor RE. Toch wilde ik niet te vaak uit mijn klasje zijn, want ik wilde goed op de hoogte blijven van de punten, vooral die van Science en Maths dan. Engels wilde ik ook graag weten, maar ik denk niet echt dat je op zo’n korte tijd veel vooruitgang kan verkrijgen bij een taalvak.

Onder het examens van Kiswahili waren er een paar meisjes aan het praten. Niet alleen praten, maar ook gebaren aan het doen. Het ging over een tweeling en een vriendin van hen. Ik had de meisjes al 5 keer gewaarschuwd, maar omdat ze bezig bleven heb ik 1 van hen -15 procent gegeven op het examen. Dit meisje is dan wel meteen gestopt met overleggen met de vriendinnen. De andere 2 bleven echter verder doen, op een gegeven moment zag ik hen zelfs hun papieren naast elkaar houden en vergelijken. Toen vond ik dat ik moest ingrijpen, afkijken kan niet en ik zal heel wat tolereren, maar dit ging erover! Ik vind het niet leuk om mensen een 0 te geven, maar moest hier toch met Mr. James over praten. Toen ik hem vertelde wat er gebeurde zei hij dat ik hun examens niet meer moest verbeteren, ze kregen een nul. Niet zo’n leuk gevoel bij mij, maar anders had heel de klas dit gedaan tijdens het volgende examen.

Mr. James heeft de meisjes zelfs naar voor geroepen tijdens de asemblé, dan kon de hele school zien wat er gebeurde als je de examens niet eerlijk invult. Ik vond dit erg voor de meisje, tot ik hen zag lachen. Want toen ze terug naar de groep mochten begonnen ze gewoon te lachen, niet grappig dus! Terug in de klas begonnen we met het volgende examen en toen is bij 1 van de meisjes het besef gekomen dat het menens was. Ze is plots beginnen huilen tijdens het examen en hield niet op tot het einde. Na het examen heb ik de twee meisjes bij mij genomen en erover gepraat, ze negeerden mij een beetje, maar dat begrijp ik wel! Toen ik de volgende ochtend aankwam op school, zeiden ze allebei heel vriendelijk een ‘goodmorning’ tegen mij, wat mij wel opluchtte!

Bij de volgende examens heb ik niet meer zoveel kinderen zien afkijken. Af en toe zag ik nog wel eens iemand verkeerd kijken, maar hoe zou je zelf zijn als je met 2 op een bankje van één meter breed zit? Dan is het niet gemakkelijk om niet te kijken hoor!

Nu even over iets anders dan examens, onze twee jongens! Dinsdag waren ze niet op school, dus besloten we om te gaan kijken waar ze zaten, dit was rond een uur of 10 denk ik. Toen we bijna bij hun huisje waren zagen we de vader in de pub zitten, met de twee jongens naast hem. En zat dat hij was! Ik vroeg hen meteen waarom de jongens niet op school waren, maar hij wilde dit thuis bespreken. Blijkbaar had hij pas te horen gekregen dat het nieuwe huisje voor de jongens was en niet voor hem, dat vond hij niet zo leuk! Hij probeerde ons heel de tijd om te praten, maar we lieten ons niet doen. Ik denk dat hij ons niet zo goed verstond, want hij vroeg na een tijdje om naar Md. Fatuma op school te gaan. An en ik zijn dan met de jongens naar de refter gegaan en gaven ze wat porridge, want ze hadden nog niet gegeten. Nadien hebben we ze snel gewassen. Ondertussen was het probleem met de vader opgelost. Hij had schrik dat Regina (de vrouw die de jongens naar school bracht voor de eerste keer) hen ging afnemen van hem en dat hij niets meer met hen te maken mocht hebben. Maar nu alles duidelijk is uitgelegd aan hem, vond hij het zo nog wel oké. De jongens mochten dus, gelukkig, op school blijven!

Woensdag was de laatste dag van de examens. Ik had Mr. Ibrahim gevraagd om een klasfoto te kunnen nemen en hij stelde voor om naar het strand te gaan. Na het examen is class 4 dus naar het strand geweest. Vlak hiervoor gaf ik de leerlingen een lolly en namen we een klasfoto. Op het strand was het ook heel leuk, eerst speelden we een spel waarbij de hele klas in een kring staat en zingt. Er wordt telkens een naam van een leerling uit de kring geroepen, deze moet dan in het midden van de kring komen dansen. De eerste naam die werd afgeroepen was natuurlijk Teacher Jessica, ai! Ik heb mijn beurt toen mooi overgeslagen want wist nog niets van het spel, maar dat vonden de kinderen niet erg natuurlijk. Nadien speelden we een mengeling tussen zakdoekleggen en vlaggenstok, wel leuk! Daarna gingen de jongens voetballen. Ik heb samen met de meisjes gezongen en handjeklap gedaan. Op het einde mochten de kinderen ook nog even, tot aan de knieën (lees: net niet met hun hoofd onder), in de zee.

Toen we terug aankwamen op de school, mochten de kinderen al doorgaan. Woensdag zelf en ook donderdag en vrijdag hebben we ons bezig gehouden met het kaften van boeken. In het begin met veel gevloek op de plastiekjes die lastig deden, maar tegen het einde waren we echte pro’s. Nu zijn alle 300 boeken gekaft, wat een opluchting, want na een tijdje is het spannende er toch ook van af hoor!
Al goed dat er op het school af en toe nog eens kakkerlakken tevoorschijn komen, kwestie van af en toe toch nog spannende (beangstigende) situaties mee te maken. Onlangs kwam ik een kakkerlak tegen op de trap. Mijn normale reactie zou dan verschieten en terug naar beneden gaan, geweest zijn. Maar zo flink als ik ben, ben ik gewon verder gelopen (wel met de ogen toe natuurlijk). Een paar dagen later kwam ik een kakkerlak tegen in de kast in mijn klas. Ik wilde de boeken van rekenen uitdelen en nam deze uit de kast. Achter deze boeken zat de kakkerlak. Ik verschoot nog al! Maar een paar meisjes van de klas hebben me gered. Ze hebben 1 voor 1 alle boeken uit de kast gehaald (lees: met veel schrik half uit gegooid) en toen kroop hij uit de kast. Waarschijnlijk zit hij nog wel ergens in de klas, maar ik kijk toch extra uit als ik de kast nog eens open doe.

Het was nog niet gedaan met de kakkerlakken, want eergisteren was het weer zo ver. KG 2 en 3 waren dozen met kaften gaan halen uit de store, want ze hadden deze nodig. Toen de dozen helemaal leeg waren passeerde ik en zag ik een kakkerlak zitten. De kindjes hadden het ook gezien en begonnen met de doos te bewegen en de kakkerlak kroop uit de doos. Ik had hem gewoon laten lopen, maar de kleuters begonnen allemaal achter de kakkerlak te gaan en wilden hem plattrappen, wat hen dan ook lukte. Ik stond op dit moment jammer genoeg te dicht want hoorde hem echt kraken toen hij plat getrapt werd, bah!

Vrijdag, de laatste dag van de week en de laatste dag die ik vandaag ga typen in mijn blog. In het begin keek ik een beetje op tegen deze dag. Want we dachten dat het weer gewoon kuisen en wachten was, maar Mr. James had wat voorzien. Hij had namelijk een dans- en eetcompetitie voorzien. Van elke klas werd er een jongen en een meisje gekozen om te dansen en een jongen en meisje om te eten/drinken. Er was zelfs een podium voorzien, bestaande uit 2 banken en een schoolbord! Ik moet dan ook niet vertellen dat het schoolbord (dat zeker stevig genoeg was!) gesneuveld is op het einde, jammer!

Na het dansen was het tijd voor de feestmaaltijd, pilau. Pilau is rijst met vlees. Deze keer was het vers vlees, zo vers zelfs dat de geitjes deze ochtend nog rondhuppelden op de school. De geitjes moesten geslacht worden en dit woont de hele school dan bij. Van de vrijwilligers waren er maar 2 van de 7 die echt gekeken hebben. Vanaf dat de geitjes ten hemel gegaan zijn heb ik ook wel gaan kijken, maar dan is het minder eng om te zien. Ik wilde de geitjes gewoon echt niet zien sterven! Ik heb dan ook niet gegeten van de pilau. Ik heb wel een klein beetje geproefd, maar vanaf dat ik de rijst in mijn mond had dacht ik al weer aan de schattige, kleine, witte geitjes. Ik ben toen maar voor de vegetarische schotel gegaan, rijst met aardappelen!

En dan nu de afsluiter van mijn blog en de leukste weekafsluiter die ik al gehad heb. Shukrani en Baraka zijn in hun nieuw huisje ingetrokken. Omari had het bed besteld en dat was ondertussen gearriveerd. De matras en het muskietnet van de jongens lagen/hingen ook al in het huisje. Nu moesten An en ik nog zorgen voor stoeltjes en een tafel, kommetjes, lepels, tassen en bassins van de school. Dit hebben we vandaag allemaal in orde gemaakt. We moesten ook nog snel naar de winkel voor een olielamp en een slot. Na dit alles gingen we de jongens halen en vroegen we Omari om mee te gaan. Toen we binnenkwamen sprongen de jongens bijna een gat in de lucht, ze wisten echt niet wat ze zagen. Het was zo leuk om te zien hoe Shuku en Baraka alles verkenden, ze waren echt luidop aan het lachten, een zalig moment! Morgen gaan we bij hen horen hoe de eerste nacht geweest was, ik hoop dat alles goed ging. Nu kunnen ze eindelijk eens slapen zonder zatte vader in hun bed.
Omari vertelde ons dat hij de jongens stap voor stap gaat leren hoe ze voor zichzelf moeten zorgen, ik ben benieuwd, want 2 jongens van 5 en 6 jaar … Hij zou ook elke avond even gaan kijken hoe het met hen ging. Ik ben hem zo dankbaar dat hij er is voor de jongens, zonder hem hadden ze daar toch maar een beetje verloren gelopen. Omari doet dit echt geweldig, hij is hun bed gaan bestellen, bouwde mee aan het huis, wil hen alles leren en helpen waar het nodig is. An en ik willen hem iets geven om hem te bedanken, maar weten nog niet goed wat, hopelijk vinden we iets waar hij heel tevreden mee is. Want dat verdient hij echt!

Morgen, zaterdag, gaan we naar Mombasa, naar de markt. Dit moet naar ’t schijnt wel de moeite zijn. John (de kuisman en soms nachtwaker) gaat ook mee om ons een beetje rond te leiden. Ik ben benieuwd!

Wat hebben we geleerd vandaag:
- An leerde vandaag te wandelen met zwemvliezen. Stap 1: zet een stap met de rechtervoet. Stap 2: val dan plat op de grond in water van ongeveer 30 cm diep.
- Geiten hebben een uier, geen luier An!
- Powercuts kunnen hier bijna 30 uur duren, niet zo fijn. Zeker niet als deze ’s nachts duurt, want ik heb echt heel de nacht wakker gelegen van de warmte omdat de ventilator niet werkte. Bovendien hadden we dan ook nog eens geen water, heel onhandig!
- Het water van de douche is hier ’s avonds veel beter als ’s morgens. ’s Morgens is het water echt ijskoud en ’s avonds is het doenbaar koud en kan je eronder gaan staan. ’s Avonds douchen dus!
- Met z’n 6 ongeveer 300 boeken kaften duurt lang! Zeker met als het met een plastiek folie is die de hele tijd verschuift! Ondertussen zijn we dan ook al experts geworden in het kaften van boeken.
- Cassava (of zoiets) is lekker, maar niet met pikkante kruiden, ik stond in brand!
- Praktische tip: als je iets van souvenirs wil kopen, stel dan voor jezelf eerst op hoeveel je wilt uitgeven aan datgene dat je wil kopen. Anders is het moeilijk om een redelijk prijs te vinden en kunnen ze wel een van je profiteren.
- Een spel, gemaakt van hout ,kopen kan hier wel eens duur zijn. Maak op voorhand dus zeker duidelijk dat je niet van California komt, want dan betaal je 9 keer zoveel dan de gewone prijs!
- In het begin was het eng om naar de wc te gaan op school. De wc’s lijken op een Franse wc, maar ze zijn het toch niet helemaal. Maar eens ik dit een eerste keer probeerde vond ik dit goed meevallen, ik ga niet meer ophouden nu hoor!
- Safaricom kan zijn kuren dus wel eens hebben, we kunnen allemaal al 3 dagen geen berichten vanuit België ontvangen. Dus ook niet kwaad zijn, wanneer we niet terugsturen op berichten die we waarschijnlijk helemaal niet aangekregen hebben.
- Even tussendoor: sturen naar mijn Belgische nummer is dus blijkbaar zeer goedkoop (of gratis als je gratis berichten hebt) voor jullie. Sorry dus aan al diegene die al veel geld op gedaan hebben! (Ik ga wel altijd antwoorden met mijn Keniaans nummer)
En dan om af te sluiten nog een mooie regel:
Al kan een dag zo zwaar en hard zijn, de lach van een kind maakt alles de moeite waard!