Vandaag zijn we naar Mombasa geweest, want we wilden graag de markt daar eens zien. We gingen met de taxi. Toen we aankwamen stond er een man ons op te wachten die ons van alles begon te vertellen over de stad. We konden eerst niet goed volgen, want we wilden gewoon naar de markt, niet de hele stad zien! Bovendien hadden we geen gids nodig en wilden we hem ook niet echt betalen. Blijkbaar had onze taxichauffeur deze man gebeld om ons te helpen, maar niemand was hiervan op de hoogte. John (die ook mee was) heeft de man dan gevraagd waarop en waar af en toen bleek dat wij hem zouden moeten betalen nadien. Toen we vertelden dat wij niets wisten hiervan is hij vriendelijk weg gegaan. Even een lastige situatie, maar beter zo dan dat we nadien nog heel veel geld aan een gids, die we eigenlijk niet nodig hadden, moeten geven.
Iedereen had al gauw iets gekocht in Mombasa, dus iedereen was al snel gelukkig. ’s Middags gingen we eten in een restaurantje. De meesten van ons namen chips masala, frieten met daar iets op dat vrij hard afsmaakt. We hadden dit al eens genomen en vonden dit heel lekker toen. Maar deze keer nam ik nog geen 5 frietjes en mijn keel en oren stonden in brand. Het was gewoon niet normaal hoe pikant dit was! Ook John zei dat we dit niet moesten opeten, want dat dit normaal niet zo was. De mensen van het restaurant hebben dan nieuwe frietjes gemengd onder de chips masala en gaven dit terug. Maar nog steeds was dit veel te pikant, volgende keer geen chips masala meer!
Na het eten zijn we nog even terug gegaan naar de markt. Alee markt, er waren super veel gangetjes van een meter breed waar elke verkoper 2 m² had om zijn spullen in uit te stallen. Er waren echt kilometers kraampjes. In Mombasa zagen we ook eens hoe mensen in de stad hier leefden. De elektriciteitsdraden hingen gewoon open en bloot door elkaar op straat, de huisjes waren heel vuil, er leefden meerdere gezinnen in een ruimte met de grootte van mijn slaapkamer en er stonden heel veel kinderen te bedelen. Het is heel moeilijk om deze kinderen te negeren, maar het moet, want eens je iemand geld geeft, zit je in de problemen. Sommige kinderen bleven ons ook volgen met hun handje open, deze moesten we dan vaak op een niet echt vriendelijk manier weg sturen.
In Mombasa had ik een heel ander gevoel dan in Ukunda of Maweni. Alles leek er zo groots, vuil, gejaagd, … het deed me meer denken aan een vuile stad in Turkije of Egypte of zo. Ik was heel blij dat we terug waren op ons vertrouwde plek in Maweni!
Toen we aangekomen waren gingen An en ik naar de 2 jongens, we waren heel benieuwd naar hoe ze voor de eerste keer geslapen hadden in hun nieuw huisje. Toen we aankwamen zagen we dat de deur op slot was. Dit kon normaal niet, want de jongens hadden geen sleutel, alleen Omari en wij. We vroegen aan de buren waar de jongens waren, zij konden ons vertellen dat de vader ze ’s nachts terug was komen ophalen, met veel gehuil van de jongens. Weer naar af dus! Er is altijd iets leuk en goed dat er gebeurd met de jongens, maar dat lijkt elke keer terug verpest te worden door de vader.
Wij gingen dus op zoek naar de jongens en zagen hen lopen in de pub, vader was daar sigaretten aan het kopen en de jongens moesten even wachten. An en ik snelden ons naar daar en zeiden de jongens een goeiendag. We wilden hen vastnemen, maar het leek alsof ze niet mochten zeggen tegen ons. Ze zeiden geen jambo terug, gaven geen hand, lachten niet en negeerden ons echt, steek! Ik had al snel door dat het waarschijnlijk in opdracht van de vader is, want normaal gezien staan de jongens al van ver te lachen en te wuiven als ze ons zien. We gingen dus snel op zoek naar Omari en vroegen hem wat er gebeurd was. Omari vertelde het verhaal van de vader opnieuw.
We voelden ons beiden heel slecht door datgene dat juist gebeurd was en wilden de jongens nog zien lachen vandaag! Omari is dan even meegegaan naar hun huis en heeft met de vader gepraat, terwijl wij ons best deden om de jongens aan het lachen te brengen. Blijkbaar was de vader het ineens weer niet eens met de regeling omtrent het huisje, hij verandert zo vaak van mening dat het niet meer haalbaar is om iets te kunnen regelen met hem.
Morgen, zondag, is er een vergadering met Omari, Ruben, de vader van de jongens, Md. Fatuma (onderdirectrice van de school), twee dorpsoudsten en An en mezelf. Ik ben benieuwd wat er nu geregeld gaat worden. Omari heeft er ook al voor gezorgd dat er maandag iemand van het Child Department komt, deze dame kan dan alles op papier zetten, zodat alles officieel wordt. We vroegen aan Omari wat er gaat gebeuren maandag en hij zei dat we alles van de vader en de jongens moeten vertellen aan het Child Department. Dat hij niet kookt, ze niet wast, ze niet naar school laat gaan, hen meeneemt naar de pub, altijd dronken is, nooit thuis is, … Dan zou er beslist worden wat er met de jongens gaat gebeuren, Omari zei dat An en ik er het meeste over te zeggen hadden dan, omdat wij sponsors waren. Vreemd dat wij zoveel te zeggen zouden hebben over deze 2 kinderen. Er zou waarschijnlijk moeten gekozen worden tussen hen bij de vader te laten, hen in het huisje te laten wonen zonder vader of hen naar een weeshuis te laten gaan. Ik heb het er al over gehad met An en het lijkt ons zonder twijfel het beste om het te proberen in het dorpje. Het is belangrijk dat de kinderen, als het mogelijk is, kunnen opgroeien in een natuurlijk omgeving waar ze iedereen kennen. Ik hoop dan ook heel hard dat dit mogelijk is!
Deze avond zijn we gaan eten in Ali Baba’s cave. Een heel goed restaurantje in een grot, heel mooi! Het eten dat we kregen was ook heel lekker, ik nam een Madagaskar steak met rode wijn saus en als dessert een sorbet van mango, mmmm! We hadden allemaal een kleedje aangedaan dat we in Mombasa of Diani Beach gekocht hadden, we waren dan allemaal in Keniaanse stijl gekleed, mooi! : )
Na het restaurant ben ik vrij snel gaan slapen en maar goed ook, want deze ochtend was het 5 uur en Jessica was wakker. Nu heb ik dus wat tijd om voor school te werken en mijn blog te typen en misschien ook een was op te ruimen, want dat is ook wel nodig!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Bestel geen chips masala meer, je geniet veel meer van een gewoon bord frieten.
- Wil je iets kopen, maak dan voor jezelf eerst uit hoeveel je wil uitgeven aan datgene dat je wil kopen. Laat dan de mensen hun prijs zeggen en pas desnoods de jouwe aan. Zeg dan zelf jouw prijs en ga niet te veel voor het tussenbieden (a: 100 – b: 400 – a: 200 –b: 300 – resultaat 350). Probeer jou prijs aan te houden en er niet van af te wijken. (Tenzij je merkt dat het echt wel te weinig is voor de mensen!)
zondag 27 maart 2011
vrijdag 25 maart 2011
Woensdag 23 maart: “Mai die geit hare luier hangt laag” (An Van Herck)
Oké, ik ben slecht bezig op het gebied van mijn blog. Ik moet dit echt beter gaan bijhouden! Ik probeer wel altijd snel op te schrijven wat ik niet mag vergeten te typen, maar toch vergeet ik veel. Ik ga mijn best doen om elke 2 dagen iets te typen en dan zal ik in het weekend alles posten.
Nu dus even terug denken aan het weekend. Op vrijdag hebben we voor de eerste keer een film gezien hier, Step up. Wat een goede film! We hebben we Doom naast ons moeten zetten, want omdat het licht uit was vlogen er de hele tijd kevers tegen de tv, lastig en verschietachtig! Maar met Doom is dit altijd snel opgelost. Na Step up hadden we ook zin om een andere film te zien, Devil wears Prada deze keer. Nog zo’n goeie en echte vrouwenfilm : ) Dit was dan wel op zondag, want op vrijdag kruipen we er nooit te laat in.
Zaterdag hebben we voor het eerst ‘de toerist’ kunnen uithangen. An, Niki en ik zijn toeristische winkeltjes langs de hoofdweg gaan bezoeken. We zagen hier echt heel mooie dingen en kochten dus ook al wat. Bij ene Mama Lina (van wie ik de groeten aan Katrien moest doen, dus bij deze …) kocht ik een heel mooie souvenir, we kregen er alle drie zelfs nog een ketting of oorbellen bovenop. Het was echt één van de weinige winkeltjes waar je goed onthaald werd, waar men niet te opdringerig was en waar men een eerlijke prijs gaf. Voor ons vertrek gaan we daar zeker nog eens kijken!
Zaterdag zijn we ook nog naar de winkel geweest en kochten we aardappelen, kip en kool. Hier hebben we 3 dagen van kunnen eten. Aangezien we wilden besparen is dit dus goed gelukt : ) An en ik gingen ook nog langs de jongens zaterdag. Waarschijnlijk het laatste weekend dat ze thuis wonen, spannend! Onderweg kwamen we een geit tegen, volgens An hing deze geit haar luier nogal laag : )
’s Avonds zijn we gaan eten in Fourty thieves, een bar aan het strand, heel mooi! We hadden ook madam Fatuma en Mr. James uitgenodigd, want Md. Fatuma was jarig! Na een lekkere steak gegeten te hebben en even te moeten discussiëren over de rekening (weer al) en Lise die niet binnen mocht, gingen we verder naar Shakatak. Daar was het natuurlijk weer heel leuk, maar ik was zo moe dat ik tegen half 2 of zo ben doorgegaan. Eindelijk ons bed in, want zondag moesten we er op tijd uit!
Op zondag zijn An, Niki en ik gaan snorkelen. Aangezien de rest dit al eens gedaan had toen An er niet was, gingen we deze keer met z’n 3. We hadden gereserveerd voor de glassboat, dan zou je onderaan ramen hebben zodat je de visjes kan zien. Toen we aankwamen op de afgesproken plek vertelde men ons dat er een probleem was met de glassboat. Blijkbaar was deze ook al beloofd aan andere mensen, dus moesten wij voor de kano gaan. De kano leek ons ook wel mooi, maar we wilden toch ook graag eens zien wat de glassboat was. We zijn dan met de matatu naar de plaats gegaan waar de andere boot lag, dan konden we met die andere mensen mee. We waren nog maar net vertrokken en onze motor begon te haperen. Na een tijdje viel hij uit en het was gedaan met varen. Al snel kwam er een andere glassboat ons oppikken om verder te gaan. Toen we hem zagen aankomen, viel ook zijn motor uit. Hilarisch! Ik was heel blij dat de mensen die bij ons op de boot zaten er ook zo mee konden lachen, want als je dan allemaal zuurpruimen bij hebt …
We konden onze tocht dus verder zetten en zagen al snel mooie dingen door het glas. Een tijdje later werden we afgezet op een eiland, hier zijn we eerst gaan rondwandelen. Je zag er mooie dingen, zoals zeesterren, zeekomkommers, zee-egels, … Nadien gingen we snorkelen, ik had er eigenlijk niet zo heel veel zin in, want ik vind het altijd eng dat je jezelf zo hoort ademen. Maar ik ben toch vertrokken samen met de rest. In het begin zwommen we gewoon door zand en algen, hier ging alles nog goed. Maar wat later kwam ik ineens een hele grote koraal tegen, ik ben toen terug gedraaid en naar de boot gewandeld. Onderweg dacht ik ‘Jessica, wa voor nen schijter zijt ge nu eilek, doe ni zo stom!’. Ik heb toen een tweede poging ondernomen en ben met veel schrik overal door gezwommen. Achteraf ben ik wel heel blij dat ik dit gedaan heb, want het was heel mooi! Ik zag ongelofelijk mooie vissen met heel veel kleuren! We zagen ook veel zee-egels en zeesterren. De koralen voelden ook echt raar aan, het leken we sponzen, maar als je voelde dan leek het steen.
Na het snorkelen zijn we naar huis gewandeld en zagen we Devil wears Prada en kropen we vroeg in ons bed, want maandag betekende weer het begin van een drukke week.
Deze week waren het examens, niet echt iets waar ik naar uitkeek. Want wij moeten dan heel lang toezicht houden en veel verbeteren. Het verbeteren is niet zo erg, maar toezicht houden is niet altijd even leuk. Al goed konden we ons deze keer bezig houden met het kaften van de nieuwe boeken voor RE. Toch wilde ik niet te vaak uit mijn klasje zijn, want ik wilde goed op de hoogte blijven van de punten, vooral die van Science en Maths dan. Engels wilde ik ook graag weten, maar ik denk niet echt dat je op zo’n korte tijd veel vooruitgang kan verkrijgen bij een taalvak.
Onder het examens van Kiswahili waren er een paar meisjes aan het praten. Niet alleen praten, maar ook gebaren aan het doen. Het ging over een tweeling en een vriendin van hen. Ik had de meisjes al 5 keer gewaarschuwd, maar omdat ze bezig bleven heb ik 1 van hen -15 procent gegeven op het examen. Dit meisje is dan wel meteen gestopt met overleggen met de vriendinnen. De andere 2 bleven echter verder doen, op een gegeven moment zag ik hen zelfs hun papieren naast elkaar houden en vergelijken. Toen vond ik dat ik moest ingrijpen, afkijken kan niet en ik zal heel wat tolereren, maar dit ging erover! Ik vind het niet leuk om mensen een 0 te geven, maar moest hier toch met Mr. James over praten. Toen ik hem vertelde wat er gebeurde zei hij dat ik hun examens niet meer moest verbeteren, ze kregen een nul. Niet zo’n leuk gevoel bij mij, maar anders had heel de klas dit gedaan tijdens het volgende examen.
Mr. James heeft de meisjes zelfs naar voor geroepen tijdens de asemblé, dan kon de hele school zien wat er gebeurde als je de examens niet eerlijk invult. Ik vond dit erg voor de meisje, tot ik hen zag lachen. Want toen ze terug naar de groep mochten begonnen ze gewoon te lachen, niet grappig dus! Terug in de klas begonnen we met het volgende examen en toen is bij 1 van de meisjes het besef gekomen dat het menens was. Ze is plots beginnen huilen tijdens het examen en hield niet op tot het einde. Na het examen heb ik de twee meisjes bij mij genomen en erover gepraat, ze negeerden mij een beetje, maar dat begrijp ik wel! Toen ik de volgende ochtend aankwam op school, zeiden ze allebei heel vriendelijk een ‘goodmorning’ tegen mij, wat mij wel opluchtte!
Bij de volgende examens heb ik niet meer zoveel kinderen zien afkijken. Af en toe zag ik nog wel eens iemand verkeerd kijken, maar hoe zou je zelf zijn als je met 2 op een bankje van één meter breed zit? Dan is het niet gemakkelijk om niet te kijken hoor!
Nu even over iets anders dan examens, onze twee jongens! Dinsdag waren ze niet op school, dus besloten we om te gaan kijken waar ze zaten, dit was rond een uur of 10 denk ik. Toen we bijna bij hun huisje waren zagen we de vader in de pub zitten, met de twee jongens naast hem. En zat dat hij was! Ik vroeg hen meteen waarom de jongens niet op school waren, maar hij wilde dit thuis bespreken. Blijkbaar had hij pas te horen gekregen dat het nieuwe huisje voor de jongens was en niet voor hem, dat vond hij niet zo leuk! Hij probeerde ons heel de tijd om te praten, maar we lieten ons niet doen. Ik denk dat hij ons niet zo goed verstond, want hij vroeg na een tijdje om naar Md. Fatuma op school te gaan. An en ik zijn dan met de jongens naar de refter gegaan en gaven ze wat porridge, want ze hadden nog niet gegeten. Nadien hebben we ze snel gewassen. Ondertussen was het probleem met de vader opgelost. Hij had schrik dat Regina (de vrouw die de jongens naar school bracht voor de eerste keer) hen ging afnemen van hem en dat hij niets meer met hen te maken mocht hebben. Maar nu alles duidelijk is uitgelegd aan hem, vond hij het zo nog wel oké. De jongens mochten dus, gelukkig, op school blijven!
Woensdag was de laatste dag van de examens. Ik had Mr. Ibrahim gevraagd om een klasfoto te kunnen nemen en hij stelde voor om naar het strand te gaan. Na het examen is class 4 dus naar het strand geweest. Vlak hiervoor gaf ik de leerlingen een lolly en namen we een klasfoto. Op het strand was het ook heel leuk, eerst speelden we een spel waarbij de hele klas in een kring staat en zingt. Er wordt telkens een naam van een leerling uit de kring geroepen, deze moet dan in het midden van de kring komen dansen. De eerste naam die werd afgeroepen was natuurlijk Teacher Jessica, ai! Ik heb mijn beurt toen mooi overgeslagen want wist nog niets van het spel, maar dat vonden de kinderen niet erg natuurlijk. Nadien speelden we een mengeling tussen zakdoekleggen en vlaggenstok, wel leuk! Daarna gingen de jongens voetballen. Ik heb samen met de meisjes gezongen en handjeklap gedaan. Op het einde mochten de kinderen ook nog even, tot aan de knieën (lees: net niet met hun hoofd onder), in de zee.
Toen we terug aankwamen op de school, mochten de kinderen al doorgaan. Woensdag zelf en ook donderdag en vrijdag hebben we ons bezig gehouden met het kaften van boeken. In het begin met veel gevloek op de plastiekjes die lastig deden, maar tegen het einde waren we echte pro’s. Nu zijn alle 300 boeken gekaft, wat een opluchting, want na een tijdje is het spannende er toch ook van af hoor!
Al goed dat er op het school af en toe nog eens kakkerlakken tevoorschijn komen, kwestie van af en toe toch nog spannende (beangstigende) situaties mee te maken. Onlangs kwam ik een kakkerlak tegen op de trap. Mijn normale reactie zou dan verschieten en terug naar beneden gaan, geweest zijn. Maar zo flink als ik ben, ben ik gewon verder gelopen (wel met de ogen toe natuurlijk). Een paar dagen later kwam ik een kakkerlak tegen in de kast in mijn klas. Ik wilde de boeken van rekenen uitdelen en nam deze uit de kast. Achter deze boeken zat de kakkerlak. Ik verschoot nog al! Maar een paar meisjes van de klas hebben me gered. Ze hebben 1 voor 1 alle boeken uit de kast gehaald (lees: met veel schrik half uit gegooid) en toen kroop hij uit de kast. Waarschijnlijk zit hij nog wel ergens in de klas, maar ik kijk toch extra uit als ik de kast nog eens open doe.
Het was nog niet gedaan met de kakkerlakken, want eergisteren was het weer zo ver. KG 2 en 3 waren dozen met kaften gaan halen uit de store, want ze hadden deze nodig. Toen de dozen helemaal leeg waren passeerde ik en zag ik een kakkerlak zitten. De kindjes hadden het ook gezien en begonnen met de doos te bewegen en de kakkerlak kroop uit de doos. Ik had hem gewoon laten lopen, maar de kleuters begonnen allemaal achter de kakkerlak te gaan en wilden hem plattrappen, wat hen dan ook lukte. Ik stond op dit moment jammer genoeg te dicht want hoorde hem echt kraken toen hij plat getrapt werd, bah!
Vrijdag, de laatste dag van de week en de laatste dag die ik vandaag ga typen in mijn blog. In het begin keek ik een beetje op tegen deze dag. Want we dachten dat het weer gewoon kuisen en wachten was, maar Mr. James had wat voorzien. Hij had namelijk een dans- en eetcompetitie voorzien. Van elke klas werd er een jongen en een meisje gekozen om te dansen en een jongen en meisje om te eten/drinken. Er was zelfs een podium voorzien, bestaande uit 2 banken en een schoolbord! Ik moet dan ook niet vertellen dat het schoolbord (dat zeker stevig genoeg was!) gesneuveld is op het einde, jammer!
Na het dansen was het tijd voor de feestmaaltijd, pilau. Pilau is rijst met vlees. Deze keer was het vers vlees, zo vers zelfs dat de geitjes deze ochtend nog rondhuppelden op de school. De geitjes moesten geslacht worden en dit woont de hele school dan bij. Van de vrijwilligers waren er maar 2 van de 7 die echt gekeken hebben. Vanaf dat de geitjes ten hemel gegaan zijn heb ik ook wel gaan kijken, maar dan is het minder eng om te zien. Ik wilde de geitjes gewoon echt niet zien sterven! Ik heb dan ook niet gegeten van de pilau. Ik heb wel een klein beetje geproefd, maar vanaf dat ik de rijst in mijn mond had dacht ik al weer aan de schattige, kleine, witte geitjes. Ik ben toen maar voor de vegetarische schotel gegaan, rijst met aardappelen!
En dan nu de afsluiter van mijn blog en de leukste weekafsluiter die ik al gehad heb. Shukrani en Baraka zijn in hun nieuw huisje ingetrokken. Omari had het bed besteld en dat was ondertussen gearriveerd. De matras en het muskietnet van de jongens lagen/hingen ook al in het huisje. Nu moesten An en ik nog zorgen voor stoeltjes en een tafel, kommetjes, lepels, tassen en bassins van de school. Dit hebben we vandaag allemaal in orde gemaakt. We moesten ook nog snel naar de winkel voor een olielamp en een slot. Na dit alles gingen we de jongens halen en vroegen we Omari om mee te gaan. Toen we binnenkwamen sprongen de jongens bijna een gat in de lucht, ze wisten echt niet wat ze zagen. Het was zo leuk om te zien hoe Shuku en Baraka alles verkenden, ze waren echt luidop aan het lachten, een zalig moment! Morgen gaan we bij hen horen hoe de eerste nacht geweest was, ik hoop dat alles goed ging. Nu kunnen ze eindelijk eens slapen zonder zatte vader in hun bed.
Omari vertelde ons dat hij de jongens stap voor stap gaat leren hoe ze voor zichzelf moeten zorgen, ik ben benieuwd, want 2 jongens van 5 en 6 jaar … Hij zou ook elke avond even gaan kijken hoe het met hen ging. Ik ben hem zo dankbaar dat hij er is voor de jongens, zonder hem hadden ze daar toch maar een beetje verloren gelopen. Omari doet dit echt geweldig, hij is hun bed gaan bestellen, bouwde mee aan het huis, wil hen alles leren en helpen waar het nodig is. An en ik willen hem iets geven om hem te bedanken, maar weten nog niet goed wat, hopelijk vinden we iets waar hij heel tevreden mee is. Want dat verdient hij echt!
Morgen, zaterdag, gaan we naar Mombasa, naar de markt. Dit moet naar ’t schijnt wel de moeite zijn. John (de kuisman en soms nachtwaker) gaat ook mee om ons een beetje rond te leiden. Ik ben benieuwd!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- An leerde vandaag te wandelen met zwemvliezen. Stap 1: zet een stap met de rechtervoet. Stap 2: val dan plat op de grond in water van ongeveer 30 cm diep.
- Geiten hebben een uier, geen luier An!
- Powercuts kunnen hier bijna 30 uur duren, niet zo fijn. Zeker niet als deze ’s nachts duurt, want ik heb echt heel de nacht wakker gelegen van de warmte omdat de ventilator niet werkte. Bovendien hadden we dan ook nog eens geen water, heel onhandig!
- Het water van de douche is hier ’s avonds veel beter als ’s morgens. ’s Morgens is het water echt ijskoud en ’s avonds is het doenbaar koud en kan je eronder gaan staan. ’s Avonds douchen dus!
- Met z’n 6 ongeveer 300 boeken kaften duurt lang! Zeker met als het met een plastiek folie is die de hele tijd verschuift! Ondertussen zijn we dan ook al experts geworden in het kaften van boeken.
- Cassava (of zoiets) is lekker, maar niet met pikkante kruiden, ik stond in brand!
- Praktische tip: als je iets van souvenirs wil kopen, stel dan voor jezelf eerst op hoeveel je wilt uitgeven aan datgene dat je wil kopen. Anders is het moeilijk om een redelijk prijs te vinden en kunnen ze wel een van je profiteren.
- Een spel, gemaakt van hout ,kopen kan hier wel eens duur zijn. Maak op voorhand dus zeker duidelijk dat je niet van California komt, want dan betaal je 9 keer zoveel dan de gewone prijs!
- In het begin was het eng om naar de wc te gaan op school. De wc’s lijken op een Franse wc, maar ze zijn het toch niet helemaal. Maar eens ik dit een eerste keer probeerde vond ik dit goed meevallen, ik ga niet meer ophouden nu hoor!
- Safaricom kan zijn kuren dus wel eens hebben, we kunnen allemaal al 3 dagen geen berichten vanuit België ontvangen. Dus ook niet kwaad zijn, wanneer we niet terugsturen op berichten die we waarschijnlijk helemaal niet aangekregen hebben.
- Even tussendoor: sturen naar mijn Belgische nummer is dus blijkbaar zeer goedkoop (of gratis als je gratis berichten hebt) voor jullie. Sorry dus aan al diegene die al veel geld op gedaan hebben! (Ik ga wel altijd antwoorden met mijn Keniaans nummer)
En dan om af te sluiten nog een mooie regel:
Al kan een dag zo zwaar en hard zijn, de lach van een kind maakt alles de moeite waard!
Nu dus even terug denken aan het weekend. Op vrijdag hebben we voor de eerste keer een film gezien hier, Step up. Wat een goede film! We hebben we Doom naast ons moeten zetten, want omdat het licht uit was vlogen er de hele tijd kevers tegen de tv, lastig en verschietachtig! Maar met Doom is dit altijd snel opgelost. Na Step up hadden we ook zin om een andere film te zien, Devil wears Prada deze keer. Nog zo’n goeie en echte vrouwenfilm : ) Dit was dan wel op zondag, want op vrijdag kruipen we er nooit te laat in.
Zaterdag hebben we voor het eerst ‘de toerist’ kunnen uithangen. An, Niki en ik zijn toeristische winkeltjes langs de hoofdweg gaan bezoeken. We zagen hier echt heel mooie dingen en kochten dus ook al wat. Bij ene Mama Lina (van wie ik de groeten aan Katrien moest doen, dus bij deze …) kocht ik een heel mooie souvenir, we kregen er alle drie zelfs nog een ketting of oorbellen bovenop. Het was echt één van de weinige winkeltjes waar je goed onthaald werd, waar men niet te opdringerig was en waar men een eerlijke prijs gaf. Voor ons vertrek gaan we daar zeker nog eens kijken!
Zaterdag zijn we ook nog naar de winkel geweest en kochten we aardappelen, kip en kool. Hier hebben we 3 dagen van kunnen eten. Aangezien we wilden besparen is dit dus goed gelukt : ) An en ik gingen ook nog langs de jongens zaterdag. Waarschijnlijk het laatste weekend dat ze thuis wonen, spannend! Onderweg kwamen we een geit tegen, volgens An hing deze geit haar luier nogal laag : )
’s Avonds zijn we gaan eten in Fourty thieves, een bar aan het strand, heel mooi! We hadden ook madam Fatuma en Mr. James uitgenodigd, want Md. Fatuma was jarig! Na een lekkere steak gegeten te hebben en even te moeten discussiëren over de rekening (weer al) en Lise die niet binnen mocht, gingen we verder naar Shakatak. Daar was het natuurlijk weer heel leuk, maar ik was zo moe dat ik tegen half 2 of zo ben doorgegaan. Eindelijk ons bed in, want zondag moesten we er op tijd uit!
Op zondag zijn An, Niki en ik gaan snorkelen. Aangezien de rest dit al eens gedaan had toen An er niet was, gingen we deze keer met z’n 3. We hadden gereserveerd voor de glassboat, dan zou je onderaan ramen hebben zodat je de visjes kan zien. Toen we aankwamen op de afgesproken plek vertelde men ons dat er een probleem was met de glassboat. Blijkbaar was deze ook al beloofd aan andere mensen, dus moesten wij voor de kano gaan. De kano leek ons ook wel mooi, maar we wilden toch ook graag eens zien wat de glassboat was. We zijn dan met de matatu naar de plaats gegaan waar de andere boot lag, dan konden we met die andere mensen mee. We waren nog maar net vertrokken en onze motor begon te haperen. Na een tijdje viel hij uit en het was gedaan met varen. Al snel kwam er een andere glassboat ons oppikken om verder te gaan. Toen we hem zagen aankomen, viel ook zijn motor uit. Hilarisch! Ik was heel blij dat de mensen die bij ons op de boot zaten er ook zo mee konden lachen, want als je dan allemaal zuurpruimen bij hebt …
We konden onze tocht dus verder zetten en zagen al snel mooie dingen door het glas. Een tijdje later werden we afgezet op een eiland, hier zijn we eerst gaan rondwandelen. Je zag er mooie dingen, zoals zeesterren, zeekomkommers, zee-egels, … Nadien gingen we snorkelen, ik had er eigenlijk niet zo heel veel zin in, want ik vind het altijd eng dat je jezelf zo hoort ademen. Maar ik ben toch vertrokken samen met de rest. In het begin zwommen we gewoon door zand en algen, hier ging alles nog goed. Maar wat later kwam ik ineens een hele grote koraal tegen, ik ben toen terug gedraaid en naar de boot gewandeld. Onderweg dacht ik ‘Jessica, wa voor nen schijter zijt ge nu eilek, doe ni zo stom!’. Ik heb toen een tweede poging ondernomen en ben met veel schrik overal door gezwommen. Achteraf ben ik wel heel blij dat ik dit gedaan heb, want het was heel mooi! Ik zag ongelofelijk mooie vissen met heel veel kleuren! We zagen ook veel zee-egels en zeesterren. De koralen voelden ook echt raar aan, het leken we sponzen, maar als je voelde dan leek het steen.
Na het snorkelen zijn we naar huis gewandeld en zagen we Devil wears Prada en kropen we vroeg in ons bed, want maandag betekende weer het begin van een drukke week.
Deze week waren het examens, niet echt iets waar ik naar uitkeek. Want wij moeten dan heel lang toezicht houden en veel verbeteren. Het verbeteren is niet zo erg, maar toezicht houden is niet altijd even leuk. Al goed konden we ons deze keer bezig houden met het kaften van de nieuwe boeken voor RE. Toch wilde ik niet te vaak uit mijn klasje zijn, want ik wilde goed op de hoogte blijven van de punten, vooral die van Science en Maths dan. Engels wilde ik ook graag weten, maar ik denk niet echt dat je op zo’n korte tijd veel vooruitgang kan verkrijgen bij een taalvak.
Onder het examens van Kiswahili waren er een paar meisjes aan het praten. Niet alleen praten, maar ook gebaren aan het doen. Het ging over een tweeling en een vriendin van hen. Ik had de meisjes al 5 keer gewaarschuwd, maar omdat ze bezig bleven heb ik 1 van hen -15 procent gegeven op het examen. Dit meisje is dan wel meteen gestopt met overleggen met de vriendinnen. De andere 2 bleven echter verder doen, op een gegeven moment zag ik hen zelfs hun papieren naast elkaar houden en vergelijken. Toen vond ik dat ik moest ingrijpen, afkijken kan niet en ik zal heel wat tolereren, maar dit ging erover! Ik vind het niet leuk om mensen een 0 te geven, maar moest hier toch met Mr. James over praten. Toen ik hem vertelde wat er gebeurde zei hij dat ik hun examens niet meer moest verbeteren, ze kregen een nul. Niet zo’n leuk gevoel bij mij, maar anders had heel de klas dit gedaan tijdens het volgende examen.
Mr. James heeft de meisjes zelfs naar voor geroepen tijdens de asemblé, dan kon de hele school zien wat er gebeurde als je de examens niet eerlijk invult. Ik vond dit erg voor de meisje, tot ik hen zag lachen. Want toen ze terug naar de groep mochten begonnen ze gewoon te lachen, niet grappig dus! Terug in de klas begonnen we met het volgende examen en toen is bij 1 van de meisjes het besef gekomen dat het menens was. Ze is plots beginnen huilen tijdens het examen en hield niet op tot het einde. Na het examen heb ik de twee meisjes bij mij genomen en erover gepraat, ze negeerden mij een beetje, maar dat begrijp ik wel! Toen ik de volgende ochtend aankwam op school, zeiden ze allebei heel vriendelijk een ‘goodmorning’ tegen mij, wat mij wel opluchtte!
Bij de volgende examens heb ik niet meer zoveel kinderen zien afkijken. Af en toe zag ik nog wel eens iemand verkeerd kijken, maar hoe zou je zelf zijn als je met 2 op een bankje van één meter breed zit? Dan is het niet gemakkelijk om niet te kijken hoor!
Nu even over iets anders dan examens, onze twee jongens! Dinsdag waren ze niet op school, dus besloten we om te gaan kijken waar ze zaten, dit was rond een uur of 10 denk ik. Toen we bijna bij hun huisje waren zagen we de vader in de pub zitten, met de twee jongens naast hem. En zat dat hij was! Ik vroeg hen meteen waarom de jongens niet op school waren, maar hij wilde dit thuis bespreken. Blijkbaar had hij pas te horen gekregen dat het nieuwe huisje voor de jongens was en niet voor hem, dat vond hij niet zo leuk! Hij probeerde ons heel de tijd om te praten, maar we lieten ons niet doen. Ik denk dat hij ons niet zo goed verstond, want hij vroeg na een tijdje om naar Md. Fatuma op school te gaan. An en ik zijn dan met de jongens naar de refter gegaan en gaven ze wat porridge, want ze hadden nog niet gegeten. Nadien hebben we ze snel gewassen. Ondertussen was het probleem met de vader opgelost. Hij had schrik dat Regina (de vrouw die de jongens naar school bracht voor de eerste keer) hen ging afnemen van hem en dat hij niets meer met hen te maken mocht hebben. Maar nu alles duidelijk is uitgelegd aan hem, vond hij het zo nog wel oké. De jongens mochten dus, gelukkig, op school blijven!
Woensdag was de laatste dag van de examens. Ik had Mr. Ibrahim gevraagd om een klasfoto te kunnen nemen en hij stelde voor om naar het strand te gaan. Na het examen is class 4 dus naar het strand geweest. Vlak hiervoor gaf ik de leerlingen een lolly en namen we een klasfoto. Op het strand was het ook heel leuk, eerst speelden we een spel waarbij de hele klas in een kring staat en zingt. Er wordt telkens een naam van een leerling uit de kring geroepen, deze moet dan in het midden van de kring komen dansen. De eerste naam die werd afgeroepen was natuurlijk Teacher Jessica, ai! Ik heb mijn beurt toen mooi overgeslagen want wist nog niets van het spel, maar dat vonden de kinderen niet erg natuurlijk. Nadien speelden we een mengeling tussen zakdoekleggen en vlaggenstok, wel leuk! Daarna gingen de jongens voetballen. Ik heb samen met de meisjes gezongen en handjeklap gedaan. Op het einde mochten de kinderen ook nog even, tot aan de knieën (lees: net niet met hun hoofd onder), in de zee.
Toen we terug aankwamen op de school, mochten de kinderen al doorgaan. Woensdag zelf en ook donderdag en vrijdag hebben we ons bezig gehouden met het kaften van boeken. In het begin met veel gevloek op de plastiekjes die lastig deden, maar tegen het einde waren we echte pro’s. Nu zijn alle 300 boeken gekaft, wat een opluchting, want na een tijdje is het spannende er toch ook van af hoor!
Al goed dat er op het school af en toe nog eens kakkerlakken tevoorschijn komen, kwestie van af en toe toch nog spannende (beangstigende) situaties mee te maken. Onlangs kwam ik een kakkerlak tegen op de trap. Mijn normale reactie zou dan verschieten en terug naar beneden gaan, geweest zijn. Maar zo flink als ik ben, ben ik gewon verder gelopen (wel met de ogen toe natuurlijk). Een paar dagen later kwam ik een kakkerlak tegen in de kast in mijn klas. Ik wilde de boeken van rekenen uitdelen en nam deze uit de kast. Achter deze boeken zat de kakkerlak. Ik verschoot nog al! Maar een paar meisjes van de klas hebben me gered. Ze hebben 1 voor 1 alle boeken uit de kast gehaald (lees: met veel schrik half uit gegooid) en toen kroop hij uit de kast. Waarschijnlijk zit hij nog wel ergens in de klas, maar ik kijk toch extra uit als ik de kast nog eens open doe.
Het was nog niet gedaan met de kakkerlakken, want eergisteren was het weer zo ver. KG 2 en 3 waren dozen met kaften gaan halen uit de store, want ze hadden deze nodig. Toen de dozen helemaal leeg waren passeerde ik en zag ik een kakkerlak zitten. De kindjes hadden het ook gezien en begonnen met de doos te bewegen en de kakkerlak kroop uit de doos. Ik had hem gewoon laten lopen, maar de kleuters begonnen allemaal achter de kakkerlak te gaan en wilden hem plattrappen, wat hen dan ook lukte. Ik stond op dit moment jammer genoeg te dicht want hoorde hem echt kraken toen hij plat getrapt werd, bah!
Vrijdag, de laatste dag van de week en de laatste dag die ik vandaag ga typen in mijn blog. In het begin keek ik een beetje op tegen deze dag. Want we dachten dat het weer gewoon kuisen en wachten was, maar Mr. James had wat voorzien. Hij had namelijk een dans- en eetcompetitie voorzien. Van elke klas werd er een jongen en een meisje gekozen om te dansen en een jongen en meisje om te eten/drinken. Er was zelfs een podium voorzien, bestaande uit 2 banken en een schoolbord! Ik moet dan ook niet vertellen dat het schoolbord (dat zeker stevig genoeg was!) gesneuveld is op het einde, jammer!
Na het dansen was het tijd voor de feestmaaltijd, pilau. Pilau is rijst met vlees. Deze keer was het vers vlees, zo vers zelfs dat de geitjes deze ochtend nog rondhuppelden op de school. De geitjes moesten geslacht worden en dit woont de hele school dan bij. Van de vrijwilligers waren er maar 2 van de 7 die echt gekeken hebben. Vanaf dat de geitjes ten hemel gegaan zijn heb ik ook wel gaan kijken, maar dan is het minder eng om te zien. Ik wilde de geitjes gewoon echt niet zien sterven! Ik heb dan ook niet gegeten van de pilau. Ik heb wel een klein beetje geproefd, maar vanaf dat ik de rijst in mijn mond had dacht ik al weer aan de schattige, kleine, witte geitjes. Ik ben toen maar voor de vegetarische schotel gegaan, rijst met aardappelen!
En dan nu de afsluiter van mijn blog en de leukste weekafsluiter die ik al gehad heb. Shukrani en Baraka zijn in hun nieuw huisje ingetrokken. Omari had het bed besteld en dat was ondertussen gearriveerd. De matras en het muskietnet van de jongens lagen/hingen ook al in het huisje. Nu moesten An en ik nog zorgen voor stoeltjes en een tafel, kommetjes, lepels, tassen en bassins van de school. Dit hebben we vandaag allemaal in orde gemaakt. We moesten ook nog snel naar de winkel voor een olielamp en een slot. Na dit alles gingen we de jongens halen en vroegen we Omari om mee te gaan. Toen we binnenkwamen sprongen de jongens bijna een gat in de lucht, ze wisten echt niet wat ze zagen. Het was zo leuk om te zien hoe Shuku en Baraka alles verkenden, ze waren echt luidop aan het lachten, een zalig moment! Morgen gaan we bij hen horen hoe de eerste nacht geweest was, ik hoop dat alles goed ging. Nu kunnen ze eindelijk eens slapen zonder zatte vader in hun bed.
Omari vertelde ons dat hij de jongens stap voor stap gaat leren hoe ze voor zichzelf moeten zorgen, ik ben benieuwd, want 2 jongens van 5 en 6 jaar … Hij zou ook elke avond even gaan kijken hoe het met hen ging. Ik ben hem zo dankbaar dat hij er is voor de jongens, zonder hem hadden ze daar toch maar een beetje verloren gelopen. Omari doet dit echt geweldig, hij is hun bed gaan bestellen, bouwde mee aan het huis, wil hen alles leren en helpen waar het nodig is. An en ik willen hem iets geven om hem te bedanken, maar weten nog niet goed wat, hopelijk vinden we iets waar hij heel tevreden mee is. Want dat verdient hij echt!
Morgen, zaterdag, gaan we naar Mombasa, naar de markt. Dit moet naar ’t schijnt wel de moeite zijn. John (de kuisman en soms nachtwaker) gaat ook mee om ons een beetje rond te leiden. Ik ben benieuwd!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- An leerde vandaag te wandelen met zwemvliezen. Stap 1: zet een stap met de rechtervoet. Stap 2: val dan plat op de grond in water van ongeveer 30 cm diep.
- Geiten hebben een uier, geen luier An!
- Powercuts kunnen hier bijna 30 uur duren, niet zo fijn. Zeker niet als deze ’s nachts duurt, want ik heb echt heel de nacht wakker gelegen van de warmte omdat de ventilator niet werkte. Bovendien hadden we dan ook nog eens geen water, heel onhandig!
- Het water van de douche is hier ’s avonds veel beter als ’s morgens. ’s Morgens is het water echt ijskoud en ’s avonds is het doenbaar koud en kan je eronder gaan staan. ’s Avonds douchen dus!
- Met z’n 6 ongeveer 300 boeken kaften duurt lang! Zeker met als het met een plastiek folie is die de hele tijd verschuift! Ondertussen zijn we dan ook al experts geworden in het kaften van boeken.
- Cassava (of zoiets) is lekker, maar niet met pikkante kruiden, ik stond in brand!
- Praktische tip: als je iets van souvenirs wil kopen, stel dan voor jezelf eerst op hoeveel je wilt uitgeven aan datgene dat je wil kopen. Anders is het moeilijk om een redelijk prijs te vinden en kunnen ze wel een van je profiteren.
- Een spel, gemaakt van hout ,kopen kan hier wel eens duur zijn. Maak op voorhand dus zeker duidelijk dat je niet van California komt, want dan betaal je 9 keer zoveel dan de gewone prijs!
- In het begin was het eng om naar de wc te gaan op school. De wc’s lijken op een Franse wc, maar ze zijn het toch niet helemaal. Maar eens ik dit een eerste keer probeerde vond ik dit goed meevallen, ik ga niet meer ophouden nu hoor!
- Safaricom kan zijn kuren dus wel eens hebben, we kunnen allemaal al 3 dagen geen berichten vanuit België ontvangen. Dus ook niet kwaad zijn, wanneer we niet terugsturen op berichten die we waarschijnlijk helemaal niet aangekregen hebben.
- Even tussendoor: sturen naar mijn Belgische nummer is dus blijkbaar zeer goedkoop (of gratis als je gratis berichten hebt) voor jullie. Sorry dus aan al diegene die al veel geld op gedaan hebben! (Ik ga wel altijd antwoorden met mijn Keniaans nummer)
En dan om af te sluiten nog een mooie regel:
Al kan een dag zo zwaar en hard zijn, de lach van een kind maakt alles de moeite waard!
woensdag 16 maart 2011
Woensdag 16 maart: ei dat is hier zout water!
Vandaag zijn we woensdag, onze vrije dag normaal! Toch ben ik vandaag naar school geweest, want ik wilde graag starten met mijn hoekenwerk van rekenen. Dus ben ik speciaal om 6 uur opgestaan om dit te gaan introduceren. Aangezien ik gisterenavond nog lang ben bezig geweest met al het materiaal te knippen, plakken, schrijven, … sloeg dit vroege opstaan dus echt wel even tegen.
Maar eens ik op school was en het hoekenwerk gestart was, vond ik het de moeite wel waart. Het was leuk om te zien hoe de kinderen zo verwonderd waren over een memory- of dominospel. Verbasend genoeg lukte alles ook wel goed in de klas. Ik had in het begin wat schrik, want de kinderen zijn dit niet echt gewoon om in groepen/hoeken te werken, maar alles liep goed. Morgen en overmorgen doen we het vervolg van ons hoekenwerk.
Ondertussen zitten we al bijna in de helft van onze laatste lesweek, want blijkbaar beginnen de examens maandag al! Dit wil zeggen dat het verbeteren er weer aan komt. A, c, a, d, d, c, b, c, a, b, c, c, d, …
Deze week heb ik nog dezelfde vakken gegeven als vorige week, maar nu was het vooral herhaling en voorbereiden op de examens. Eigenlijk zijn ze hier constant met de examens bezig, want op het einde van elke maand zijn er examens. In het begin van de volgende maand worden de examens besproken en vanaf de helft van de maand begint men al terug met herhalen. De kinderen doen natuurlijk wel geen toetsen meer tussendoor, maar examens nemen heel veel tijd in.
Ik heb deze week ook een paar dingen meegemaakt waarvan ik heel hard verschoten ben! Vorige week woensdag las ik de opstellen van de leerlingen van class 4 na. De opstellen gingen over ‘My religion’ (wat de leerlingen trouwens zelf gekozen hebben!) In 1 van de opstellen stond er iets over een leerkracht waar ik heel hard van verschoot. Ik was heel blij dat Mama Rainbow er toen was waar ik dit even aan kon uitleggen. Later die week had ik ook nog een probleempje met mijn klasleerkracht en weer was ik blij dat Mama Rainbow er nog net was om even hulp aan te kunnen vragen! Ik had echt niet geweten wat ik moest doen als ik niet naar haar kon gaan. Ik ben dan ook heel blij dat alle problemen nu (hopelijk) opgelost zijn!
Ook deze week ben ik nog enkele keren verbaasd geweest. Weer las ik opstellen van de leerlingen, deze keer over ‘The day I’ll never forget.’. In 1 van de opstellen vertelde een jongen dat hij vaak geslagen wordt door zijn vader. Voor mij was dit echt wel een steek om dit te lezen. Want als leerkracht kan je ervoor zorgen dat de schoolomgeving veilig is, maar aan de situatie thuis kan je niet doen! Ik denk wel dat dit een beetje bij de cultuur hier hoort, want de kinderen zelf slagen ook voor het minste. Maar dan nog is het niet fijn om die jongen naar huis te zien gaan en te weten dat hij daar misschien weer geslagen gaat worden deze avond!
Deze morgen ben ik ook weer even verschoten. Ik was rustig alles aan het voorbereiden in mijn klas, toen ik iemand heel hard hoorde huilen. Ik had er niet direct erg in, maar na 10 minuten ben ik bij de kleuterklassen gaan kijken welk kind er zo aan het huilen was. Ik vond er niemand en ging terug naar boven, daar had ik al snel door dat het om iemand in class 6 ging. Ik ging kijken en zag een meisje op de grond spartellen, ik dacht meteen aan epilepsie of een aanval van iets. Ondertussen stonden er al heel wat leerlingen rond haar, een paar hadden haar armen en voeten vastgenomen om haar buiten te dragen. Ik heb haar dan genomen en ben samen met wat leerlingen naar beneden gegaan, daar hebben we ze op een bedje gelegd. Ook toen bleef ze nog spartellen en heel hard huilen. Ik wist nog steeds niet wat er aan de hand was, maar was al bijna met haar op weg naar een dokter, want het leek of ze enorm veel pijn had. Ik vroeg aan een leerkracht wat er juist aan de hand was, want al dat Swahili begreep ik niet echt. Blijkbaar had het meisje briefjes in haar bank gekregen van iemand, op die briefjes stonden dingen als ‘I fear nobody!’ en er stond ook een raar teken bij. Na het lezen van de briefjes is ze plots zo gek beginnen doen. Niemand kon goed volgen wat er aan de hand was, maar ik denk dat er meer aan de hand was. Ik zag ze wat later vandaag rondlopen op school en er was niets meer aan de hand, gelukkig, want ik ben er toch wel even van verschoten!
Op emotioneel gebied was deze week dus wel heel zwaar voor mij! Wat mij ook heel hard ontroerde was om de leerlingen te zien dansen toen de radio (gesponsord door Tine) voor het eerste gebruikt werd. Meteen sprong iedereen recht, begonnen de kinderen te dansen, zingen en springen. Heel leuk en mooi om te zien!
Deze week heb ik ook geprobeerd om een filmpje te maken voor mijn eindwerk. Ik wilde een kind van Kebene (het weeshuis naast de deur) volgen om de kinderen in België te laten zien hoe een schooldag van een kind in Kenia eruit ziet. Ik begon met filmen, maar merkte al snel dat dit niet zo gemakkelijk was met mijn fototoestel. Dus ik ben overgeschakeld op foto’s, het zal dan eerder een fotoreportage met muziek worden. Af en toe ga ik er ook filmpjes in proberen te steken.
Nu heb ik al veel geschreven, dus ga ik even stoppen. Ik moet nog wat werken voor school ook en dat blijft altijd maar liggen als ik de blog wil typen. Vanaf deze week zal er veel minder op mijn blog verschijnen, want we hebben geen internet meer in de vrijwilligerswoningen. Maar elk weekend ga ik wel naar een internetcafé, ik zal alles goed bijhouden, dus geen paniek!
P.S.: Tine, uw boek is binnen bij Madam Josephine hé! Speciaal voor jou warme groeten vanuit het nog steeds zonnige (en zonder regenseizoen) Kenia! : )
Wat hebben we geleerd deze week:
- Centipedes (honderpoten?) zijn enorm snel en zeer verschietachtig wanneer ze in de lavabo zitten als je net je mond wil spoelen na het tandenpoetsen.
- Wat doe je aan een honderpoot: neem de vliegenmepper (die gelukkig mee gekomen is van België!) en hockey spelen tot hij buiten ligt!
- Uit de kraan komt zout water! Ik weet goed genoeg dat je niet van de kraan mag drinken, maar ik ben het zo gewoon om een pilletje door te slikken en hiervoor snel water van de kraan te nemen. Toen het pilletje weg was, had ik al snel door dat er zout water uit de kraan kwam, BAH! Hopelijk heeft dit geen gevolgen voor mijn wc-bezoekjes!
- Complimentjes krijgen is en blijft leuk, vooral wanneer iemand hier zegt: ‘I see you’re becoming black already.’ Men dag was weer al goed!
- Als je heel vroeg opstaat zodat je om 6 uur aan het strand kan staan om de zonsopgang te zien, zijn er 9 op 10 wolken, die dan ook weer net hangen op de plek waar de zon opkomt natuurlijk! Maar ook dit was eigenlijk wel mooi om te zien!
Maar eens ik op school was en het hoekenwerk gestart was, vond ik het de moeite wel waart. Het was leuk om te zien hoe de kinderen zo verwonderd waren over een memory- of dominospel. Verbasend genoeg lukte alles ook wel goed in de klas. Ik had in het begin wat schrik, want de kinderen zijn dit niet echt gewoon om in groepen/hoeken te werken, maar alles liep goed. Morgen en overmorgen doen we het vervolg van ons hoekenwerk.
Ondertussen zitten we al bijna in de helft van onze laatste lesweek, want blijkbaar beginnen de examens maandag al! Dit wil zeggen dat het verbeteren er weer aan komt. A, c, a, d, d, c, b, c, a, b, c, c, d, …
Deze week heb ik nog dezelfde vakken gegeven als vorige week, maar nu was het vooral herhaling en voorbereiden op de examens. Eigenlijk zijn ze hier constant met de examens bezig, want op het einde van elke maand zijn er examens. In het begin van de volgende maand worden de examens besproken en vanaf de helft van de maand begint men al terug met herhalen. De kinderen doen natuurlijk wel geen toetsen meer tussendoor, maar examens nemen heel veel tijd in.
Ik heb deze week ook een paar dingen meegemaakt waarvan ik heel hard verschoten ben! Vorige week woensdag las ik de opstellen van de leerlingen van class 4 na. De opstellen gingen over ‘My religion’ (wat de leerlingen trouwens zelf gekozen hebben!) In 1 van de opstellen stond er iets over een leerkracht waar ik heel hard van verschoot. Ik was heel blij dat Mama Rainbow er toen was waar ik dit even aan kon uitleggen. Later die week had ik ook nog een probleempje met mijn klasleerkracht en weer was ik blij dat Mama Rainbow er nog net was om even hulp aan te kunnen vragen! Ik had echt niet geweten wat ik moest doen als ik niet naar haar kon gaan. Ik ben dan ook heel blij dat alle problemen nu (hopelijk) opgelost zijn!
Ook deze week ben ik nog enkele keren verbaasd geweest. Weer las ik opstellen van de leerlingen, deze keer over ‘The day I’ll never forget.’. In 1 van de opstellen vertelde een jongen dat hij vaak geslagen wordt door zijn vader. Voor mij was dit echt wel een steek om dit te lezen. Want als leerkracht kan je ervoor zorgen dat de schoolomgeving veilig is, maar aan de situatie thuis kan je niet doen! Ik denk wel dat dit een beetje bij de cultuur hier hoort, want de kinderen zelf slagen ook voor het minste. Maar dan nog is het niet fijn om die jongen naar huis te zien gaan en te weten dat hij daar misschien weer geslagen gaat worden deze avond!
Deze morgen ben ik ook weer even verschoten. Ik was rustig alles aan het voorbereiden in mijn klas, toen ik iemand heel hard hoorde huilen. Ik had er niet direct erg in, maar na 10 minuten ben ik bij de kleuterklassen gaan kijken welk kind er zo aan het huilen was. Ik vond er niemand en ging terug naar boven, daar had ik al snel door dat het om iemand in class 6 ging. Ik ging kijken en zag een meisje op de grond spartellen, ik dacht meteen aan epilepsie of een aanval van iets. Ondertussen stonden er al heel wat leerlingen rond haar, een paar hadden haar armen en voeten vastgenomen om haar buiten te dragen. Ik heb haar dan genomen en ben samen met wat leerlingen naar beneden gegaan, daar hebben we ze op een bedje gelegd. Ook toen bleef ze nog spartellen en heel hard huilen. Ik wist nog steeds niet wat er aan de hand was, maar was al bijna met haar op weg naar een dokter, want het leek of ze enorm veel pijn had. Ik vroeg aan een leerkracht wat er juist aan de hand was, want al dat Swahili begreep ik niet echt. Blijkbaar had het meisje briefjes in haar bank gekregen van iemand, op die briefjes stonden dingen als ‘I fear nobody!’ en er stond ook een raar teken bij. Na het lezen van de briefjes is ze plots zo gek beginnen doen. Niemand kon goed volgen wat er aan de hand was, maar ik denk dat er meer aan de hand was. Ik zag ze wat later vandaag rondlopen op school en er was niets meer aan de hand, gelukkig, want ik ben er toch wel even van verschoten!
Op emotioneel gebied was deze week dus wel heel zwaar voor mij! Wat mij ook heel hard ontroerde was om de leerlingen te zien dansen toen de radio (gesponsord door Tine) voor het eerste gebruikt werd. Meteen sprong iedereen recht, begonnen de kinderen te dansen, zingen en springen. Heel leuk en mooi om te zien!
Deze week heb ik ook geprobeerd om een filmpje te maken voor mijn eindwerk. Ik wilde een kind van Kebene (het weeshuis naast de deur) volgen om de kinderen in België te laten zien hoe een schooldag van een kind in Kenia eruit ziet. Ik begon met filmen, maar merkte al snel dat dit niet zo gemakkelijk was met mijn fototoestel. Dus ik ben overgeschakeld op foto’s, het zal dan eerder een fotoreportage met muziek worden. Af en toe ga ik er ook filmpjes in proberen te steken.
Nu heb ik al veel geschreven, dus ga ik even stoppen. Ik moet nog wat werken voor school ook en dat blijft altijd maar liggen als ik de blog wil typen. Vanaf deze week zal er veel minder op mijn blog verschijnen, want we hebben geen internet meer in de vrijwilligerswoningen. Maar elk weekend ga ik wel naar een internetcafé, ik zal alles goed bijhouden, dus geen paniek!
P.S.: Tine, uw boek is binnen bij Madam Josephine hé! Speciaal voor jou warme groeten vanuit het nog steeds zonnige (en zonder regenseizoen) Kenia! : )
Wat hebben we geleerd deze week:
- Centipedes (honderpoten?) zijn enorm snel en zeer verschietachtig wanneer ze in de lavabo zitten als je net je mond wil spoelen na het tandenpoetsen.
- Wat doe je aan een honderpoot: neem de vliegenmepper (die gelukkig mee gekomen is van België!) en hockey spelen tot hij buiten ligt!
- Uit de kraan komt zout water! Ik weet goed genoeg dat je niet van de kraan mag drinken, maar ik ben het zo gewoon om een pilletje door te slikken en hiervoor snel water van de kraan te nemen. Toen het pilletje weg was, had ik al snel door dat er zout water uit de kraan kwam, BAH! Hopelijk heeft dit geen gevolgen voor mijn wc-bezoekjes!
- Complimentjes krijgen is en blijft leuk, vooral wanneer iemand hier zegt: ‘I see you’re becoming black already.’ Men dag was weer al goed!
- Als je heel vroeg opstaat zodat je om 6 uur aan het strand kan staan om de zonsopgang te zien, zijn er 9 op 10 wolken, die dan ook weer net hangen op de plek waar de zon opkomt natuurlijk! Maar ook dit was eigenlijk wel mooi om te zien!
Zaterdag 12 maart: amai da stinkt hier naar kak!
Oké, om nu terug te komen op de safari, het was geweldig! Ik ga niet helemaal in detail treden, want ik zal meer uitleg geven bij de 800 foto’s en de vele filmpjes. Er zijn wel enkele momenten die me zullen bij blijven en die ik zeker met jullie wil delen. Zo zagen we de eerste dag een troep olifanten die aan het baden waren. Heel leuk om te zien, want ze spoten de hele tijd water met hun slurf en speelden met elkaar.
s’ Ochtends op de 2e dag zagen we zes leeuwen aankomen. In het begin waren ze nog vrij ver weg, maar uiteindelijk passeerden ze op een meter van onze auto. Bangelijk, maar angstaanjagend moment voor mij! Wat wij het meeste zal bijblijven is het jachtluipaard dat we gezien hebben. Er had nog niemand een jachtluipaard of cheeta gezien op zaterdag. Wij wilden dus heel graag 1 van de 2 zien en dat hebben we gedaan! Het was toen al heel laat op zaterdag avond. We hadden nog een half uurtje voor het donker werd en voor we dus binnen moesten zijn. Tine lag al bijna te slapen en de rest van ons was zo verdoofd als iets van de hele tijd in de bosjes op de grond te kijken. Op een gegeven moment stopt Iddy (de chauffeur), legt de motor stil en zegt ‘ssst’. Mijn reflex was om mijn fototoestel te nemen en in de boom die vlak naast de weg stond te kijken. En daar zat hij, net zoals ik verwacht had, in de boom. Het was een jachtluipaard, een heel mooi dier. We moesten wel snel zijn om hem op foto te hebben, want van zodra hij doorhad dat we keken naar hem, was hij weg. Al een geluk kon ik wat foto’s trekken. Ik heb nu 5 mooie foto’s van het jachtluipaard.
Na de safari kwamen we terug naar onze vertrouwde plek hier in Kenia. We gingen snel langs huis om te eten en ons op te frissen en dan vertrokken we naar de school. Hier werden er schoenen en kleren uitgedeeld vandaag, dus heb ik maar ineens wat meegeholpen. Wat mij opviel was dat er veel kinderen waren die nogal kieskeurig zijn, vooral die van de hogere klassen dan. Die avond zijn we heel vroeg naar bed gegaan, want ik was nog ontzettend moe van de safari.
Voor de rest heb ik heel wat lessen gegeven deze week. Alles buiten Kiswahili, Social Studies, Religion Education en HIV. Ik vond het lesgeven heel leuk, maar heb het gevoel dat je in de lagere klassen meer ‘speciale dingen’ kan doen. In Class 4 verliezen de kinderen al heel veel tijd aan het overschrijven van hun boek. Want de leerlingen mogen geen boeken mee naar huis nemen, ze moeten dus alles noteren in een schriftje. De helft van de les (die maar 35 minuten duurt) gaat dus al naar een samenvatting van wat de leerlingen moeten kennen. Jammer! Ik probeer dit schrijven wel te beperken tot het minimum, maar toch doen sommige leerlingen daar ongelofelijk lang over.
Nu heb ik een systeem bedacht hiervoor. Ik heb een kookwekker staan vooraan in de klas. Wanneer de leerlingen iets moeten overschrijven, zet ik deze aan en voorzie zeker genoeg tijd. Zijn er 20 van de 36 leerlingen klaar voordat de wekker af loopt, dan krijgt de klas een streepje. Anders krijgen de leerkrachten een streepje. Zou iedereen klaar zijn, dan krijgt de klas 3 streepjes in 1 keer. Wint de klas op het einde van de trimester, dan krijgen zij een beloning. Ik heb gemerkt dat dit wel effect heeft bij sommige leerlingen. Maar er zitten er een stuk of 5 in mijn klas die denken dat ze heel traag zijn en dus ook geen extra moeite doen. Hier moet ik nog iets op vinden!
Nu deze week, ga ik proberen om hoekenwerk te introduceren in Class 4, ik ben benieuwd, want de leerlingen zijn dit totaal niet gewoon. Het zal een hoekenwerk zijn met de herhaling van rekenen voor de examens. Dit is trouwens onze laatste volledige week les, want de week nadien beginnen de examens (weer al) op woensdag. Na de examens hebben de leerlingen vakantie, maar wij gaan dan speelpleinwerking voorzien voor hen. Iets waar ik wel naar uitkijk en benieuwd naar ben. Ik hoop dat er veel kindjes op af komen en dat het niet te veel regent, dan kan dit nog heel leuk worden!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Heel wat woorden in het Swahili (let niet op de schrijffouten!): rafiki, haddi jioni, haddi kesho, tamu, ninapenda wewe, …
- Dat je de kinderen heel wat Nederlands kan leren: ninapenda wewe = i love you. Herhaal dit 10 keer met hen, passeer dan een wc die enorm hard stinkt, zeg dan tegen de andere ‘Amai da stinkt hier naar kak!’ en de kindjes kunnen dit ook allemaal zeggen. Oeps!
- Dat Shukrani en Baraka altijd ‘fine’ zijn, aangezien ze alleen maar geleerd hebben om op de vraag ‘How are you?’, ‘I am fine!’ te antwoorden. Bovendien kunnen ze dit ook nog eens ongelofelijk schattig zeggen.
- Dat wanneer er iemand van ons vertrekt, die persoon niet staat te wenen, maar wel al de anderen van ons!
- Tel rekeningen in lokale restaurantjes goed na, 4 fouten op één rekening, dat gaat er wat over!
- Wanneer je absoluut de zonsopgang wil zien en daarvoor opstaat om half 6, dat er dan hoogstwaarschijnlijk wolken gaan zijn op zee.
s’ Ochtends op de 2e dag zagen we zes leeuwen aankomen. In het begin waren ze nog vrij ver weg, maar uiteindelijk passeerden ze op een meter van onze auto. Bangelijk, maar angstaanjagend moment voor mij! Wat wij het meeste zal bijblijven is het jachtluipaard dat we gezien hebben. Er had nog niemand een jachtluipaard of cheeta gezien op zaterdag. Wij wilden dus heel graag 1 van de 2 zien en dat hebben we gedaan! Het was toen al heel laat op zaterdag avond. We hadden nog een half uurtje voor het donker werd en voor we dus binnen moesten zijn. Tine lag al bijna te slapen en de rest van ons was zo verdoofd als iets van de hele tijd in de bosjes op de grond te kijken. Op een gegeven moment stopt Iddy (de chauffeur), legt de motor stil en zegt ‘ssst’. Mijn reflex was om mijn fototoestel te nemen en in de boom die vlak naast de weg stond te kijken. En daar zat hij, net zoals ik verwacht had, in de boom. Het was een jachtluipaard, een heel mooi dier. We moesten wel snel zijn om hem op foto te hebben, want van zodra hij doorhad dat we keken naar hem, was hij weg. Al een geluk kon ik wat foto’s trekken. Ik heb nu 5 mooie foto’s van het jachtluipaard.
Na de safari kwamen we terug naar onze vertrouwde plek hier in Kenia. We gingen snel langs huis om te eten en ons op te frissen en dan vertrokken we naar de school. Hier werden er schoenen en kleren uitgedeeld vandaag, dus heb ik maar ineens wat meegeholpen. Wat mij opviel was dat er veel kinderen waren die nogal kieskeurig zijn, vooral die van de hogere klassen dan. Die avond zijn we heel vroeg naar bed gegaan, want ik was nog ontzettend moe van de safari.
Voor de rest heb ik heel wat lessen gegeven deze week. Alles buiten Kiswahili, Social Studies, Religion Education en HIV. Ik vond het lesgeven heel leuk, maar heb het gevoel dat je in de lagere klassen meer ‘speciale dingen’ kan doen. In Class 4 verliezen de kinderen al heel veel tijd aan het overschrijven van hun boek. Want de leerlingen mogen geen boeken mee naar huis nemen, ze moeten dus alles noteren in een schriftje. De helft van de les (die maar 35 minuten duurt) gaat dus al naar een samenvatting van wat de leerlingen moeten kennen. Jammer! Ik probeer dit schrijven wel te beperken tot het minimum, maar toch doen sommige leerlingen daar ongelofelijk lang over.
Nu heb ik een systeem bedacht hiervoor. Ik heb een kookwekker staan vooraan in de klas. Wanneer de leerlingen iets moeten overschrijven, zet ik deze aan en voorzie zeker genoeg tijd. Zijn er 20 van de 36 leerlingen klaar voordat de wekker af loopt, dan krijgt de klas een streepje. Anders krijgen de leerkrachten een streepje. Zou iedereen klaar zijn, dan krijgt de klas 3 streepjes in 1 keer. Wint de klas op het einde van de trimester, dan krijgen zij een beloning. Ik heb gemerkt dat dit wel effect heeft bij sommige leerlingen. Maar er zitten er een stuk of 5 in mijn klas die denken dat ze heel traag zijn en dus ook geen extra moeite doen. Hier moet ik nog iets op vinden!
Nu deze week, ga ik proberen om hoekenwerk te introduceren in Class 4, ik ben benieuwd, want de leerlingen zijn dit totaal niet gewoon. Het zal een hoekenwerk zijn met de herhaling van rekenen voor de examens. Dit is trouwens onze laatste volledige week les, want de week nadien beginnen de examens (weer al) op woensdag. Na de examens hebben de leerlingen vakantie, maar wij gaan dan speelpleinwerking voorzien voor hen. Iets waar ik wel naar uitkijk en benieuwd naar ben. Ik hoop dat er veel kindjes op af komen en dat het niet te veel regent, dan kan dit nog heel leuk worden!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Heel wat woorden in het Swahili (let niet op de schrijffouten!): rafiki, haddi jioni, haddi kesho, tamu, ninapenda wewe, …
- Dat je de kinderen heel wat Nederlands kan leren: ninapenda wewe = i love you. Herhaal dit 10 keer met hen, passeer dan een wc die enorm hard stinkt, zeg dan tegen de andere ‘Amai da stinkt hier naar kak!’ en de kindjes kunnen dit ook allemaal zeggen. Oeps!
- Dat Shukrani en Baraka altijd ‘fine’ zijn, aangezien ze alleen maar geleerd hebben om op de vraag ‘How are you?’, ‘I am fine!’ te antwoorden. Bovendien kunnen ze dit ook nog eens ongelofelijk schattig zeggen.
- Dat wanneer er iemand van ons vertrekt, die persoon niet staat te wenen, maar wel al de anderen van ons!
- Tel rekeningen in lokale restaurantjes goed na, 4 fouten op één rekening, dat gaat er wat over!
- Wanneer je absoluut de zonsopgang wil zien en daarvoor opstaat om half 6, dat er dan hoogstwaarschijnlijk wolken gaan zijn op zee.
woensdag 9 maart 2011
Dinsdag 8 maart: heel wat te vertellen
Allereerst excuses voor het lange wachten, maar ik heb echt geen tijd gehad om mijn blog aan te vullen. Vorige week heb ik donderdag en vrijdag al vee les gegeven. Vanaf deze week geef ik niet meer alleen Engels en Wiskunde, maar ook science en P.E. (turnen). In het begin was het heel moeilijk om les te geven, want de kinderen zijn zo goed als geen interactie gewoon. De leerkracht zegt en doet bijna alles voor. Ik moet dus soms ook heel lang wachten op een antwoord van de leerlingen.
Wiskunde vind ik hier het moeilijkste om te geven. In klas 4 gaat het nu over optellen en aftrekken van breuken en decimale getallen. Eigenlijk niet zo moeilijk, maar ze berekenen hier alles om een totaal andere manier dan bij ons. Soms moet ik heel lang zoeken naar de manier waarop ze iets nu juist oplossen.
Vanaf vandaag gaf ik ook lessen science. In het begin had ik er wel wat schrik voor, want je weet niet goed wat de leerlingen nu kunnen zien op welke tijd en wat er nu juist allemaal heel belangrijk is. Deze les ging het over de voeding van dieren, carnivoren, herbivoren en omnivoren. Ik wilde eigenlijk groepswerk introduceren via science, maar uiteindelijk blijkt dit toch niet zo gemakkelijk. Ik ga proberen om dit volgende week te doen, want dan is er veel herhaling voor de examens gepland. Ik ga de leerlingen dan een soort hoekenwerk laten doen waarbij ze in elke hoek iets herhalen. Aangezien ze nog nooit in groepjes gewerkt hebben, ben ik wel eens benieuwd! : )
Dit weekend heb ik eindelijk eens kunnen genieten van Kenia. Want de afgelopen weken was het werken voor de school hier en voor mijn eigen school, ik had het druk. Dit weekend ben ik op safari geweest, samen met Marlies, Marion en Tine, want ook zij kregen hier geen bezoek. We konden een vrij goedkope safari boeken en keken er enorm naar uit. Toen we ’s morgens om half 7 vertrokken naar Tsavo East voelde ik me niet zo lekker. Voor de eerste keer, want iedereen heeft hier al wel een zieke dag of dagen gehad. Ik denk dat het bij mij kwam van een ijsje, dat dan nog zo gesmaakt had. Heel de rit voelde ik mij zo misselijk als iets, tof als je weet dat we 4 uur onderweg waren! Maar eens aangekomen werd alles beter, zeker toen ik het uitzicht van de lodge zag! Ik had nog nooit zo’n mooi uitzicht gehad! De lodge bevond zich op een hoogte van 100 meter (ofzoiets) en je keek er uit over het park. Vooral de zonsonder- en opgang waren prachtig!
We zijn toen meteen onze spullen in onze kamer gaan zetten. Daar maakten we al kennis met de vele apen die daar zaten. We zagen in onze kamer al meteen een aap aan de raam frullen, dus ramen dichthouden was de boodschap! Toen we op de gang stonden, zat er een beetje verder ook een aap. Deze was kwaad en zat op een deur te kloppen. Ik denk omdat één van de poetsvrouwen hem met een bezem had weg gejaagd. Deze poetsvrouw zat dan ook achter de deur waar de aap op zat te slaan. Wij konden er met z’n 4 goed mee lachen, maar al snel sloeg dit om in paniek. Want de aap die rustig onze richting uit keek, kwam plots snel op ons afgelopen. De gang was maar een meter breed, dus we wilden haraka haraka naar binnen. Natuurlijk krijg je dan op zo’n moment de deur niet open. Het was dan waarschijnlijk ook een heel grappig zicht om toch wel zeker 3 van ons met ons gezicht in paniek tegen de muur zien staan. Ogen dicht en hopen dat hij voorbij loopt : ) Wat hij dan ook gelukkig deed. En ik verschoot er toch van hoe groot de aap was, het was een baviaan van wel bijna een meter hoog.
Na dit avontuur gingen we snel naar de lunch, waar ons ook weer wat te wachten stond. Ik had nog maar net mijn bord op tafel gezet en de eerste hap genomen, toen er een aap verscheen in de raam achter mij. Mijn reflex was rechtstaan en gaan lopen, maar voor ik nog maar kon bewegen zat de aap al op mijn schouder, liep hij over de tafel en gooide al het eten overhoop. Even verschieten dus! Ik heb het natuurlijk nog heel het weekend kunnen aanhoren van de mensen van de lodge ook natuurlijk.
Aangezien ik niet veel tijd heb, zet ik dit nu al op mijn blog. Het vervolg van de safari volgt dus nog!
Wiskunde vind ik hier het moeilijkste om te geven. In klas 4 gaat het nu over optellen en aftrekken van breuken en decimale getallen. Eigenlijk niet zo moeilijk, maar ze berekenen hier alles om een totaal andere manier dan bij ons. Soms moet ik heel lang zoeken naar de manier waarop ze iets nu juist oplossen.
Vanaf vandaag gaf ik ook lessen science. In het begin had ik er wel wat schrik voor, want je weet niet goed wat de leerlingen nu kunnen zien op welke tijd en wat er nu juist allemaal heel belangrijk is. Deze les ging het over de voeding van dieren, carnivoren, herbivoren en omnivoren. Ik wilde eigenlijk groepswerk introduceren via science, maar uiteindelijk blijkt dit toch niet zo gemakkelijk. Ik ga proberen om dit volgende week te doen, want dan is er veel herhaling voor de examens gepland. Ik ga de leerlingen dan een soort hoekenwerk laten doen waarbij ze in elke hoek iets herhalen. Aangezien ze nog nooit in groepjes gewerkt hebben, ben ik wel eens benieuwd! : )
Dit weekend heb ik eindelijk eens kunnen genieten van Kenia. Want de afgelopen weken was het werken voor de school hier en voor mijn eigen school, ik had het druk. Dit weekend ben ik op safari geweest, samen met Marlies, Marion en Tine, want ook zij kregen hier geen bezoek. We konden een vrij goedkope safari boeken en keken er enorm naar uit. Toen we ’s morgens om half 7 vertrokken naar Tsavo East voelde ik me niet zo lekker. Voor de eerste keer, want iedereen heeft hier al wel een zieke dag of dagen gehad. Ik denk dat het bij mij kwam van een ijsje, dat dan nog zo gesmaakt had. Heel de rit voelde ik mij zo misselijk als iets, tof als je weet dat we 4 uur onderweg waren! Maar eens aangekomen werd alles beter, zeker toen ik het uitzicht van de lodge zag! Ik had nog nooit zo’n mooi uitzicht gehad! De lodge bevond zich op een hoogte van 100 meter (ofzoiets) en je keek er uit over het park. Vooral de zonsonder- en opgang waren prachtig!
We zijn toen meteen onze spullen in onze kamer gaan zetten. Daar maakten we al kennis met de vele apen die daar zaten. We zagen in onze kamer al meteen een aap aan de raam frullen, dus ramen dichthouden was de boodschap! Toen we op de gang stonden, zat er een beetje verder ook een aap. Deze was kwaad en zat op een deur te kloppen. Ik denk omdat één van de poetsvrouwen hem met een bezem had weg gejaagd. Deze poetsvrouw zat dan ook achter de deur waar de aap op zat te slaan. Wij konden er met z’n 4 goed mee lachen, maar al snel sloeg dit om in paniek. Want de aap die rustig onze richting uit keek, kwam plots snel op ons afgelopen. De gang was maar een meter breed, dus we wilden haraka haraka naar binnen. Natuurlijk krijg je dan op zo’n moment de deur niet open. Het was dan waarschijnlijk ook een heel grappig zicht om toch wel zeker 3 van ons met ons gezicht in paniek tegen de muur zien staan. Ogen dicht en hopen dat hij voorbij loopt : ) Wat hij dan ook gelukkig deed. En ik verschoot er toch van hoe groot de aap was, het was een baviaan van wel bijna een meter hoog.
Na dit avontuur gingen we snel naar de lunch, waar ons ook weer wat te wachten stond. Ik had nog maar net mijn bord op tafel gezet en de eerste hap genomen, toen er een aap verscheen in de raam achter mij. Mijn reflex was rechtstaan en gaan lopen, maar voor ik nog maar kon bewegen zat de aap al op mijn schouder, liep hij over de tafel en gooide al het eten overhoop. Even verschieten dus! Ik heb het natuurlijk nog heel het weekend kunnen aanhoren van de mensen van de lodge ook natuurlijk.
Aangezien ik niet veel tijd heb, zet ik dit nu al op mijn blog. Het vervolg van de safari volgt dus nog!
dinsdag 1 maart 2011
Maandag 28 februari en dinsdag 1 maart: eerste lesjes geven
De voorbije weken hebben we veel geobserveerd en kleine groepjes kinderen geholpen. Maar vanaf deze week mogen we echt les gaan geven. Voorlopig gaan we Engels en Maths geven in een vaste klas, voor mij is dit in class 4. Maandag had ik dus heel wat voor te bereiden. Nadat ik mijn lessen maakte, de jongens ging wassen en aan mijn eindwerk en pop gewerkt had, konden we eindelijk beginnen aan ons overheerlijk avondeten, verse frietjes! Je moest wel veel geduld hebben voor de frietjes en veel aardappelen schillen, maar ze smaakten uiteindelijk wel!
Dinsdag ochtend begon mijn klas normaal met HIV-les, maar toen Mr. Ibrahim binnen kwam, zei hij dat het eerst rekenen was en dan HIV. Maar toen het uiteindelijk tijd was voor HIV, zei hij dat ik gewoon kon verder doen met rekenen : ) Na de eerste break gaf ik nog een lesje rekenen en dan ook een les Engels. Bij rekenen ging het over optellen en aftrekken van decimale getallen tot op een tiende. Bij Engels wordt er altijd eerst een tekst gelezen, nadien wordt deze besproken en wordt er ook iets grammaticaals behandeld rond de tekst.
In de namiddag moest ik geen lessen geven, maar dan had ik wel mijn werk met verbeteren en lessen voor de rest van de week al eens te bekijken. Na school zijn we snel iets gaan drinken, want het was Wim’s laatste avond. We aten ook weer (heel veel) van die heerlijke aardappelen! Nadien moesten we ons avondeten nog opeten, pasta met groenten en ananas, wel lekker!
Nu, woensdag heb ik weer wat tijd om voor school te werken. Buiten mij en An is iedereen naar school, want de rest moet dagen inhalen omdat ze optrekken met hun bezoek dat komt. Nu is het hier dus heel rustig en kunnen we ook eens rustig op internet van alles opzoeken.
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Dat je wanneer je rustig aan het eten bent onder een mooi afdakje, niet moet verschieten wanneer er ineens een zwart iets op je valt. Wss gewoon hagendissenkak!
- Hoe schrijf je een kaartje: beginne met ‘Zonnige groeten vanuit Kenia!’ en dan de rest schrijven.
- Hoe schrijf je het adres op een kaartje: beginnen met de naam van je hogeschool, dan de straat van de hogeschool, dan schrijf je t.a.v. … en dan …
- Radio maken kunnen ze niet zo goed in Kenia: er wordt tussen twee liedjes altijd gepraat voor 10 minuten!
Dinsdag ochtend begon mijn klas normaal met HIV-les, maar toen Mr. Ibrahim binnen kwam, zei hij dat het eerst rekenen was en dan HIV. Maar toen het uiteindelijk tijd was voor HIV, zei hij dat ik gewoon kon verder doen met rekenen : ) Na de eerste break gaf ik nog een lesje rekenen en dan ook een les Engels. Bij rekenen ging het over optellen en aftrekken van decimale getallen tot op een tiende. Bij Engels wordt er altijd eerst een tekst gelezen, nadien wordt deze besproken en wordt er ook iets grammaticaals behandeld rond de tekst.
In de namiddag moest ik geen lessen geven, maar dan had ik wel mijn werk met verbeteren en lessen voor de rest van de week al eens te bekijken. Na school zijn we snel iets gaan drinken, want het was Wim’s laatste avond. We aten ook weer (heel veel) van die heerlijke aardappelen! Nadien moesten we ons avondeten nog opeten, pasta met groenten en ananas, wel lekker!
Nu, woensdag heb ik weer wat tijd om voor school te werken. Buiten mij en An is iedereen naar school, want de rest moet dagen inhalen omdat ze optrekken met hun bezoek dat komt. Nu is het hier dus heel rustig en kunnen we ook eens rustig op internet van alles opzoeken.
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Dat je wanneer je rustig aan het eten bent onder een mooi afdakje, niet moet verschieten wanneer er ineens een zwart iets op je valt. Wss gewoon hagendissenkak!
- Hoe schrijf je een kaartje: beginne met ‘Zonnige groeten vanuit Kenia!’ en dan de rest schrijven.
- Hoe schrijf je het adres op een kaartje: beginnen met de naam van je hogeschool, dan de straat van de hogeschool, dan schrijf je t.a.v. … en dan …
- Radio maken kunnen ze niet zo goed in Kenia: er wordt tussen twee liedjes altijd gepraat voor 10 minuten!
Abonneren op:
Posts (Atom)