Dinsdag hebben we voor het laatst de grote groep gehad met de speelpleinwerking. We verfden vandaag met hen. Ze vonden het heel leuk! Morgen zouden we voor het laatst speelpleinwerking organiseren, hopelijk is het dan nog eens goed weer, want iedereen wil graag naar het strand gaan!
Vlak na de speelpleinwerking gingen An en ik nog wat eten kopen voor de jongens. Terwijl An de meeste dingen naar huis bracht, ging ik een kool halen met Shuku. Je had hem moeten zien lopen, zo fier was hij met zijn kool. Een grote smile op zijn gezicht en de kool goed hoog, zodat iedereen hem kon zien. Ik kwam met Shuku aan bij hun huisje en An kwam, licht in paniek, naar mij met Robert, een jongentje van de school. Rueben (die naast de jongens woont), was aan het spelen met Robert en had hem laten vallen. De combinatie van een beetje alcohol en regen was de oorzaak denk ik. Robert was recht met zijn hoofd naar beneden gevallen en kwam terecht op wat stenen. Hij had 2 kappen in zijn hoofd.
An en ik gingen met hem naar het dispensarium en de dokter verzorgde hem. De wonden moesten niet genaaid worden, want ze waren maar 1 cm breed of zo, maar één wond was wel vrij diep. Toen Robert verzorgd was gingen we naar huis. Zijn moeder schrok wel van de grote witte windel die rond Robert zijn hoofd zat, het leek erger dan het was. We gaven haar wat uitleg, over de medicatie en wat er gebeurde. Ondertussen moesten we nog vluchten van de grootste spin ooit en een kakkerlak, die Rueben in alle macht wilde buiten zetten voor ons. Terwijl wij voor de deur stonden! We maakten ons wel wat zorgen om Robert, want hij was heel stil. Normaal is Robert een kind dat vaak weent en toch wel sociaal is, vandaag zat hij maar te staren en wist hij niet wat er gebeurde. Maar hij moet dan ook verschrikkelijke hoofdpijn hebben.
In de namiddag werkte in verder nog wat voor school en ging ik nog even geld wisselen. Ik stopte ook langs een souvenirwinkeltje om nog snel iets te gaan halen. ’s Avonds ben ik weer op tijd in mijn bed gaan liggen, want de vorige nacht was een heel slechte nacht. Ik denk dat dit kwam door de nieuwe medicatie voor de ringworm. Ik heb de hele nacht klaarwakker in mijn bed gelegen en ben uiteindelijk rond 4 uur opgestaan.
Woensdag was het speelpleinwerking voor de laatste keer. We waren allemaal heel blij toen we opstonden, want de zon scheen al goed. We gingen met alle kinderen naar het strand en namen ook 3 kleine kindjes mee. Normaal doen we dit niet, maar de grote broers en zussen mochten niet gaan van de ouders als ze niet op de kleintjes konden passen. Onderweg was er een grote overwinning voor ons. Esther, een meisje die altijd weent als wij in de buurt komen, werd gedragen door haar zus van 9. Na enkele meters was de zus natuurlijk al uitgeput. Ik heb haar dan overgenomen en Esther gaf geen kik, wat we allemaal heel vreemd vonden.
Op het strand had ik 2 kleintjes bij mij genomen, Esther en John. Ik speelde de hele tijd met hen 2, wat niet altijd gemakkelijk was, want ze wilden altijd tegenstrijdige dingen. Nu heb ik 2 stijve armen van de kleintjes de hele tijd omhoog te houden als ze vielen of als er een golf aankwam!
Iedereen vond het heel leuk op het strand, ook al kwamen er af en toe wat regendruppels te voorschijn. An (dochter van Rueben) was in een zee-egel gaan staan en de pinnen staken in haar voet. Lise is met haar naar het dispensarium geweest, waar ze een paar pinnen konden verwijderen. Nu heeft dat meisje weer last van haar voet, terwijl ze net van haar infectie in haar voet vanaf was.
Op het einde van deze dag trakteerden we de kinderen op frisdrank en gaven we hen een koekje als afsluiter. Toen gingen alle kinderen door en moesten we afscheid nemen. Niki en ik kregen nog een kadootje van wat meisjes, een beeldje van een leeuw of jachtluipaard.
Na de speelpleinwerking gingen we snel naar huis om te eten. Om 2 uur hadden we afgesproken met Jackson, hij zou met ons naar Lilian gaan. Lilian is een vrouw die gesponsord wordt door Ingrid, ze is ziek en wij gaan haar een bezoekje brengen. Toen we aankwamen aan de school, was er nergens een Jackson te zien. Ik probeerde hem te bellen, maar geen antwoord. Ondertussen zagen we Mokka, keukenhulp en handige Harry van de school. Hij had zijn teen een week geleden pijn gedaan en mankte nog altijd. Hij liet zijn teen nu eindelijk eens van dichtbij zien en we verschoten nogal van wat we zagen. Onder zijn teen zat een grote snede, hij hing er bij wijze van spreke bijna af.
An ging met hem naar het dispensarium en Niki en ik kwamen ook. Aan zijn teen konden ze niet veel meer doen, eigenlijk had het genaaid moeten worden, maar de wonde was er al te lang om dit nog te kunnen doen.
Ondertussen gingen Niki, Lies en ik Jackson zoeken in het dorpje. Hij was nergens te vinden, maar een paar vrienden van hem belden iemand op die bij hem in de buurt was. Jackson zat op een begrafenis, dus kon hij er niet zijn. Morgen zouden we afspreken zei hij! We zijn dan nog even in het dorpje gaan wandelen om een goeiendag te zeggen tegen sommigen. Plots vroeg er iemand of ik een heel klein baby’tje wilde zien. We gingen een huisje binnen en zagen een kindje liggen van maar 8 dagen oud. Nixon, was zijn naam, en zo schattig dat hij was! Zijn moeder was ook heel fier, ook al was ze nog maar 15 jaar!
Na ons bezoek aan het dorpje gingen Niki en ik nog naar de winkel. Onderweg kwamen we een jongetje tegen, dat we kenden van de speelpleinwerking. Zijn hoofd stond helemaal vol met etterbuilen. Ik heb dit al meer gezien bij de kinderen hier, maar zo’n erg geval kwam ik nog niet tegen. Zijn buik was ook enorm gezwollen, hij voelde zich slecht en zag er maar slapjes uit. Niki en ik gingen dus, jawel, weeral naar het dispensarium. Daar bleek dat de jongens zijn benen, voeten, armen en ellebogen ook helemaal vol stonden. De dokter zei ons dat hij hem niet kon helpen, hij zou naar een ziekenhuis in Ukunda moeten, waar ze bloed kunnen trekken en kunnen testen wat hij heeft. We vertelden dit aan zijn moeder, maar ik weet niet goed of ze ook echt gaat gaan met hem, hopelijk wel!
Nadat Niki en ik dan eindelijk in de winkel geraakt waren, kocht ik nog een souvenir voor iemand. En wandelde ik terug naar huis. Deze avond gingen Lies en Lise koken voor md. Fatuma en mr. James, frietjes en samosa’s (iets loempia-achtig). Het eten was heel lekker, maar ik proefde direct dat het wat vettig was voor mij. Ik heb dan ook niet te veel gegeten. Sommigen van ons gingen daarna nog uit naar de Shakatak. An bleef thuis omdat ze niet echt veel zin had en ik voelde me niet echt op te best.
We zijn meteen gaan slapen en enkele uren later werd ik zo misselijk als iets wakker. Ik heb echt lang boven de wc moeten hangen, maar na een half uurtje kwamen de samosa’s er dan toch terug uit. Ik was meteen weer beter en kroop in mijn bed. Er zijn nog samosa’s over van gisteren, maar ik ga passen denk ik.
Vandaag, donderdag, onze laatste volledige dag hier. Het regende weer vandaag, jammer! Deze keer gingen An, Niki en ik toch naar Lilian met Jackson. Lilian leek heel zwak en we weten niet echt of alles in orde gaat komen met haar, hopelijk wel.
We kochten haar wat eten en babbelden even met haar. Ze was ons heel dankbaar voor het eten en zei ons zeker een ‘asante’ te zeggen tegen Ingrid! Dus bij deze : )
Voor de rest kan ik nog niet veel vertellen over deze dag. We gaan straks nog afscheid nemen in het dorpje en nog lekker iets eten. Ik verheugde mij zo op een hamburger met frietjes van Nakumat, maar ik vrees dat ik moet passen na mijn ziek zijn van de afgelopen nacht. Zo ik ga nu afronden en zal mijn volgende bericht waarschijnlijk posten in België! Ik zie jullie daar!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- ’s Avonds drink je best Sprite als je buiten zit, in Cola zie je de beesten namelijk niet zitten.
- We weten nu eindelijk waarom de muggen rond je oren komen zoomen als je slaapt. Ze doen dit, om te testen of het wezen in kwestie leeft. Slaagt het wezen dan met zijn handen (wat bij de meesten een reflex is als je een mug hoort), dan leeft het en kan het steken. Muggen willen namelijk geen bloed van dode wezens.
- Dat Barak Obama half Keniaan is. Ik wilde mr. James eerst niet geloven, maar ben even gaan zien op het internet, en hij had gelijk. Obama zijn moeder is Amerikaanse en zijn vader is van Kenia.
- Dat James heel goed uilen kan nadoen!
- Ik weet niet of het er elke avond zo aan toe gaat, maar gisteren waren er enorm veel kakkerlakken. We zaten buiten te eten en zagen er zeker een stuk of 10. Ook binnen zaten er, die we dan wel doomden! Zelfs ’s morgens toen An haar rugzak wilde nemen zat er 1 onder. Maar ook deze moest eraan geloven. Ik had het nooit verwacht, maar ik begin zelfs al goed te worden in het omgaan met kakkerlakken.
donderdag 28 april 2011
dinsdag 26 april 2011
Dinsdag 26 april ’11: regen, regen en nog eens regen!
Zondag was ik weer heel vroeg wakker. Tussen de regenbuien door ging ik op zoek naar mandasi’s, lekkere broodjes die je hier kan kopen. Maar ik kon ze nergens vinden. Het was Pasen, dus sommige restaurantjes waren toen en de anderen waren uitverkocht. Ik ging ook langs de jongens en Masudi om te kijken of ze nog genoeg parafin (brandstof) hadden, maar alles was nog in orde. In de voormiddag gingen we ook nog snel en hopelijk voor de laatste keer naar Nakumat, winkelen.
Toen we thuiskwamen hebben we voor het eerst geprobeerd om iets van hier klaar te maken, namelijk viadzi. Dat zijn aardappelen in een mengsel gesopt en dan in de frietketel gedaan. In het begin proefde het niet echt goed, maar we bleken zout vergeten te zijn. Nadat we zout toegevoegd hadden was het al heel wat beter, maar toch nog niet zoals de dames het hier kunnen maken!
In de namiddag gingen Niki, An en ik met Shuku, Baraka en Masudi op stap. We wandelden eerst naar het strand. Toen we in de verte kamelen zagen vroegen we de jongens of ze erop wilden zitten. Toen reageerden ze nog heel stoer en enthousiast, maar toen we eenmaal naast de kamelen stonden was het gedaan met de pret. Shuku ging direct tegen Masudi hangen en Baraka durfde in het begin de kamelen wel aanraken, maar toen bleek dat we erop gingen zitten, had hij toch ook wel wat schrik. Uiteindelijk zat iedereen op de kamelen en vertrokken we. Masudi had zijn eigen kameel gekregen en zat er als een echte koning op! Shuku en Baraka waren allebei heel bang, maar eens we goed vertrokken waren ging het wel goed. Shuku durfde zijn 2 handen loslaten, maar voor Baraka was dit minder gemakkelijk.
Uiteindelijk vonden de jongens het ritje op de kameel heel leuk, alleen het afdalen was nog even moeilijk. De kamelen zakken namelijk heel vreemd en als er dan nog eens iemand achter je zit te gillen (An), dan is dat al voldoende voor een kind (Shuku) om heel veel schrik te hebben.
We waren met de kamelen gegaan tot aan Kim4love, een optreden dat elke zondag plaatsvindt. De jongens hadden dit nog nooit gezien en vonden het wel spannend. We bestelden wat te drinken en iets kleins om te eten. Op het eten hebben we wel een uur moeten wachten, terwijl iedereen rond ons al lang gegeten had. Er waren ook wat komische acts op het podium. Aangezien deze in het Swahili waren, was wel niet alles even duidelijk.
Toen we bij Kim4love vertrokken zag ik plots 2 mannen op de grond liggen. Eerst lagen ze heel stil, maar toen ik plots 1 van hen hard zag slaan op de andere, was het wel duidelijk dat ze aan het vechten waren. Ze waren zelfs serieus aan het vechten. Terwijl de ene op de grond lag, begon de andere de stampen naar zijn hoofd. De jongens wisten niet goed wat er gebeurde en wij waren er ook even niet goed van. Al goed was Masudi erbij en wist hij een andere weg die we konden nemen. Want deze mannen, die echt sloegen om te raken, wilden we niet storen.
Een tijdje later zaten we veilig in de matatu. Normaal is er maar plaats voor 15 man in een matatu, maar vandaag werden alle records verbroken. We zaten er maar liefst in met 28 mensen! Heel hard opeengepakt dus!
Zondag hebben we de jongens ook verteld dat we bijna vertrekken. Shuku begreep dat precies niet zo goed, maar Baraka wel! Baraka heeft dan ook een half uur goed liggen koppen. Wat ga ik hen toch missen als ik terug ben! Ik ben wel ongelofelijk blij dat Masudi er is, want tot nu toe verzorgt hij de jongens nog altijd heel goed!
Maandag was het weer tijd voor speelpleinwerking. We hebben weer heel wat leuke spelletjes gespeeld met de kleine kinderen. Eerst speelden de grote ook mee, omdat we niet veel kleintjes hadden. Maar bij ‘moedertje-hoe-laat-is-het?’ liepen de grote kinderen de kleintjes omver. We hebben de grote kinderen dan weg gestuurd en speelden verder met de kleintjes. We keken nog een stukje van Bambi (in het Nederlands), deden de stoelendans en dansten nog wat met de kinderen. Het dansen is en blijft toch wel een topper, de kinderen doen dit echt graag!
Na de speelpleinwerking gingen Niki, Lise en ik naar Ukunda om sandalen, gemaakt van autobanden te gaan halen. We zijn eigenlijk heel lang onderweg geweest voor dit. De matatu vertrok maar niet en ik moest dan nog eens afstappen aan Barclays om geld te gaan halen. Toen ik eindelijk aankwam thuis, zijn we ineens aan het eten begonnen, spaghetti vandaag!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Wanneer je iemand vraagt of persoon A in ‘het restaurant’ zit, kunnen ze je wel eens heel hard beginnen uitlachen. Een plaatselijk restaurantje wordt hier namelijk ‘hotel’ genoemd.
- Een matatu voor 15 man? Hier past men er met z’n 28 in!
- Medicatie voor de ringworm, die terug gekomen is, is duur. Aangezien ik niet gerekend had op deze kosten, moest ik de laatset 4 dagen nog naar de bank, bah!
- Wanneer men in België kan stoeffen met het goeie weer, regent het hier de hele tijd. Het is al 4 dagen aan het regenen!
Toen we thuiskwamen hebben we voor het eerst geprobeerd om iets van hier klaar te maken, namelijk viadzi. Dat zijn aardappelen in een mengsel gesopt en dan in de frietketel gedaan. In het begin proefde het niet echt goed, maar we bleken zout vergeten te zijn. Nadat we zout toegevoegd hadden was het al heel wat beter, maar toch nog niet zoals de dames het hier kunnen maken!
In de namiddag gingen Niki, An en ik met Shuku, Baraka en Masudi op stap. We wandelden eerst naar het strand. Toen we in de verte kamelen zagen vroegen we de jongens of ze erop wilden zitten. Toen reageerden ze nog heel stoer en enthousiast, maar toen we eenmaal naast de kamelen stonden was het gedaan met de pret. Shuku ging direct tegen Masudi hangen en Baraka durfde in het begin de kamelen wel aanraken, maar toen bleek dat we erop gingen zitten, had hij toch ook wel wat schrik. Uiteindelijk zat iedereen op de kamelen en vertrokken we. Masudi had zijn eigen kameel gekregen en zat er als een echte koning op! Shuku en Baraka waren allebei heel bang, maar eens we goed vertrokken waren ging het wel goed. Shuku durfde zijn 2 handen loslaten, maar voor Baraka was dit minder gemakkelijk.
Uiteindelijk vonden de jongens het ritje op de kameel heel leuk, alleen het afdalen was nog even moeilijk. De kamelen zakken namelijk heel vreemd en als er dan nog eens iemand achter je zit te gillen (An), dan is dat al voldoende voor een kind (Shuku) om heel veel schrik te hebben.
We waren met de kamelen gegaan tot aan Kim4love, een optreden dat elke zondag plaatsvindt. De jongens hadden dit nog nooit gezien en vonden het wel spannend. We bestelden wat te drinken en iets kleins om te eten. Op het eten hebben we wel een uur moeten wachten, terwijl iedereen rond ons al lang gegeten had. Er waren ook wat komische acts op het podium. Aangezien deze in het Swahili waren, was wel niet alles even duidelijk.
Toen we bij Kim4love vertrokken zag ik plots 2 mannen op de grond liggen. Eerst lagen ze heel stil, maar toen ik plots 1 van hen hard zag slaan op de andere, was het wel duidelijk dat ze aan het vechten waren. Ze waren zelfs serieus aan het vechten. Terwijl de ene op de grond lag, begon de andere de stampen naar zijn hoofd. De jongens wisten niet goed wat er gebeurde en wij waren er ook even niet goed van. Al goed was Masudi erbij en wist hij een andere weg die we konden nemen. Want deze mannen, die echt sloegen om te raken, wilden we niet storen.
Een tijdje later zaten we veilig in de matatu. Normaal is er maar plaats voor 15 man in een matatu, maar vandaag werden alle records verbroken. We zaten er maar liefst in met 28 mensen! Heel hard opeengepakt dus!
Zondag hebben we de jongens ook verteld dat we bijna vertrekken. Shuku begreep dat precies niet zo goed, maar Baraka wel! Baraka heeft dan ook een half uur goed liggen koppen. Wat ga ik hen toch missen als ik terug ben! Ik ben wel ongelofelijk blij dat Masudi er is, want tot nu toe verzorgt hij de jongens nog altijd heel goed!
Maandag was het weer tijd voor speelpleinwerking. We hebben weer heel wat leuke spelletjes gespeeld met de kleine kinderen. Eerst speelden de grote ook mee, omdat we niet veel kleintjes hadden. Maar bij ‘moedertje-hoe-laat-is-het?’ liepen de grote kinderen de kleintjes omver. We hebben de grote kinderen dan weg gestuurd en speelden verder met de kleintjes. We keken nog een stukje van Bambi (in het Nederlands), deden de stoelendans en dansten nog wat met de kinderen. Het dansen is en blijft toch wel een topper, de kinderen doen dit echt graag!
Na de speelpleinwerking gingen Niki, Lise en ik naar Ukunda om sandalen, gemaakt van autobanden te gaan halen. We zijn eigenlijk heel lang onderweg geweest voor dit. De matatu vertrok maar niet en ik moest dan nog eens afstappen aan Barclays om geld te gaan halen. Toen ik eindelijk aankwam thuis, zijn we ineens aan het eten begonnen, spaghetti vandaag!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Wanneer je iemand vraagt of persoon A in ‘het restaurant’ zit, kunnen ze je wel eens heel hard beginnen uitlachen. Een plaatselijk restaurantje wordt hier namelijk ‘hotel’ genoemd.
- Een matatu voor 15 man? Hier past men er met z’n 28 in!
- Medicatie voor de ringworm, die terug gekomen is, is duur. Aangezien ik niet gerekend had op deze kosten, moest ik de laatset 4 dagen nog naar de bank, bah!
- Wanneer men in België kan stoeffen met het goeie weer, regent het hier de hele tijd. Het is al 4 dagen aan het regenen!
zaterdag 23 april 2011
Zaterdag 23 april ’11: ah, dit is dan het regenseizoen!
Vrijdag hadden we gepland om naar het strand te gaan met de kinderen, maar om half 9 waren er nog maar 3 grote kinderen. Voor de rest waren er wel een heleboel kleintjes, maar die hadden we niet nodig voor vandaag. Het was ook niet zo’n goed weer op deze ‘goede vrijdag’, dus besloten we om niet naar het strand te gaan. We begonnen met wat muziek en dansten met het kleine aantal kinderen. Maar de muziek zorgde ervoor dat er al snel heel wat kinderen bij kwamen, voor we het wisten zaten we met meer dan 60 kinderen. Onze plannen om naar het strand te gaan en spelletjes te spelen waren dus niet gemakkelijk en er waren ook veel te veel kleintjes komen opdagen. We besloten dan maar om een film te zien, Shrek the third.
Na de film hebben we nog wat gedanst en puzzels gemaakt. We waren heel blij toen deze grote bende eindelijk naar huis mocht gaan, want wat een vermoeiende dag. Zo’n grote groep stil krijgen en houden is niet gemakkelijk. Er zijn regelmatig ook heel wat kleintjes die beginnen wenen en anderen beginnen plagen, alert zijn was de boodschap!
Na de speelpleinwerking had ik de eerste internetshift. An ging ondertussen wachten op de kast van de jongens, die zou immers tegen 2 uur aankomen. Om 4 uur zat mijn internetshift erop en kon ik An nergens vinden. Ik besloot om naar het dorpje te gaan en haar te zoeken. Lang moest ik niet zoeken, An zat voor de school te wachten, samen met de jongens. De kast was nog altijd niet aangekomen! Ik heb dan overgenomen van An en kon nog wachten tot half 6, toen zag ik eindelijk een man met kar en kast aankomen. De kast kon nog niet meteen in het huis van de jongens, want de man wilde eerst betaald worden. We moesten dus wachten op Omari, die we niet konden bereiken.
Toen Omari er dan eindelijk doorkwam kon de kast in het huis geplaatst worden. Ik trok nog wat foto’s, kocht viadzi’s en ging naar huis, eindelijk! Thuis aangekomen werkte ik nog wat voor school en kroop ik op tijd in men bed.
De nacht van vrijdag op zaterdag was een nacht met veel regen. Af en toe viel ook de stroom even weg, we werden elke keer wakker van de ventilator die aan en af sprong. Zaterdagochtend was het nog altijd aan het regenen, dus was ik vroeg wakker. An en ik gingen vandaag naar het huis van John (de housekeeper) in Ukunda.
We vertrokken tussen de regenbuien door en waren net binnen toen het begon te gieten. Het huis van John was heel klein, zo’n 4m op 3m. Hij huurde een kamer in een groter huis, met gezamenlijke binnenkoer. Hij leefde er samen met zijn vrouw en dochtertje Maureen (2 jaar). Voor An en mij was het twijfelachtig of John zijn vrouw nu zwanger was of niet, daarom stelden we de hele tijd subtiel vragen over kindjes. Hoeveel kinderen hij wilt, wanneer hij aan het 2e kind wil beginnen, … Op de tweede vraag antwoordde hij ‘volgende maand’, eerst konden An en ik niet volgen, maar blijkbaar was zijn vrouw dus zwanger en zou ze volgende maand moeten bevallen. We hebben ineens gegokt op datums, de vrouw zei 22, An 25, ik 26 en John 27 maart, benieuwd wie er gelijk gaat hebben!
We zijn bij John vertrokken in de regen, maar na enkele minuten was dit al over. Toen we aankwamen thuis maakte we snel iets te eten en gingen we voor school werken. Of dat was het plan toch, want blijkbaar had geen één van ons twee echt zin om dit te doen. Wat we ook probeerden, het ging gewoon niet, we waren niet in de stemming om voor school te werken.
Toen het in de namiddag stopte met regenen, besloten An en ik om even op stap te gaan. We moesten kopies maken, An moest iets kopen en we moesten naar de bank. De kopies waren snel in orde, het kopen van datgene dat An wilde lukte niet aangezien alle winkels al geslote waren. Op de bank waren er ook wat problemen, er waren 3 verschillende banken en nergens kon An geld afhalen, lastig!
We zijn dan maar terug naar huis gegaan met de tuktuk. We namen snel een douche en wilden vertrekken om iets te gaan eten. Toen ik in de douche zat begon er hier een heuse insectenplaag. Het was niet normaal hoeveel insecten er op ons terras en tegen de vliegenramen zaten. Al een geluk heeft An ze nog allemaal kunnen doomen!
Op restaurant bestelde ik een potje van aardappelen en bloemkool. Toen ik dit kreeg bleek er gember, wat zeg ik massa’s gember in te zitten. Alles was super pikant van de gember, ik kon dit echt niet eten. Ik heb dan aan de ober gezegd dat ik niet zo voor gember ben en dit gerecht koos omdat er op de lijst stond dat er geen gember in zat. ‘Geen probleem’, zei hij heel vriendelijk. Hij ging de kok vragen om hetzelfde klaar te maken, maar dan zonder gember. En dat was dan ook veel lekkerder!
Na het eten gingen we gewoon naar huis en op tijd slapen. De nacht was wel niet zo goed, ik heb de helft van de nacht wakker gelegen van enorme jeuk. Mijn ringworm is ineens op 1 nacht terug gekomen en jeukt harder dan vooraf. Straks nog maar eens langs de apotheker passeren!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Ga je eten in een restaurant in Kenia en je weet niet zeker of er gember in je maaltijd zit, even vragen dan!
- De grasmaaier is stuk. Oplossing in Kenia: het gras maaien met een schaar! (al een geluk heeft John na 20 m² ingezien dat het toch wel veel gras was om te maaien met de schaar!)
- Dat Pasen vieren zonder paaseieren niet kan! Al goed dat we de hele dag kunnen meegenieten van het prachtige kerkgezang.
Na de film hebben we nog wat gedanst en puzzels gemaakt. We waren heel blij toen deze grote bende eindelijk naar huis mocht gaan, want wat een vermoeiende dag. Zo’n grote groep stil krijgen en houden is niet gemakkelijk. Er zijn regelmatig ook heel wat kleintjes die beginnen wenen en anderen beginnen plagen, alert zijn was de boodschap!
Na de speelpleinwerking had ik de eerste internetshift. An ging ondertussen wachten op de kast van de jongens, die zou immers tegen 2 uur aankomen. Om 4 uur zat mijn internetshift erop en kon ik An nergens vinden. Ik besloot om naar het dorpje te gaan en haar te zoeken. Lang moest ik niet zoeken, An zat voor de school te wachten, samen met de jongens. De kast was nog altijd niet aangekomen! Ik heb dan overgenomen van An en kon nog wachten tot half 6, toen zag ik eindelijk een man met kar en kast aankomen. De kast kon nog niet meteen in het huis van de jongens, want de man wilde eerst betaald worden. We moesten dus wachten op Omari, die we niet konden bereiken.
Toen Omari er dan eindelijk doorkwam kon de kast in het huis geplaatst worden. Ik trok nog wat foto’s, kocht viadzi’s en ging naar huis, eindelijk! Thuis aangekomen werkte ik nog wat voor school en kroop ik op tijd in men bed.
De nacht van vrijdag op zaterdag was een nacht met veel regen. Af en toe viel ook de stroom even weg, we werden elke keer wakker van de ventilator die aan en af sprong. Zaterdagochtend was het nog altijd aan het regenen, dus was ik vroeg wakker. An en ik gingen vandaag naar het huis van John (de housekeeper) in Ukunda.
We vertrokken tussen de regenbuien door en waren net binnen toen het begon te gieten. Het huis van John was heel klein, zo’n 4m op 3m. Hij huurde een kamer in een groter huis, met gezamenlijke binnenkoer. Hij leefde er samen met zijn vrouw en dochtertje Maureen (2 jaar). Voor An en mij was het twijfelachtig of John zijn vrouw nu zwanger was of niet, daarom stelden we de hele tijd subtiel vragen over kindjes. Hoeveel kinderen hij wilt, wanneer hij aan het 2e kind wil beginnen, … Op de tweede vraag antwoordde hij ‘volgende maand’, eerst konden An en ik niet volgen, maar blijkbaar was zijn vrouw dus zwanger en zou ze volgende maand moeten bevallen. We hebben ineens gegokt op datums, de vrouw zei 22, An 25, ik 26 en John 27 maart, benieuwd wie er gelijk gaat hebben!
We zijn bij John vertrokken in de regen, maar na enkele minuten was dit al over. Toen we aankwamen thuis maakte we snel iets te eten en gingen we voor school werken. Of dat was het plan toch, want blijkbaar had geen één van ons twee echt zin om dit te doen. Wat we ook probeerden, het ging gewoon niet, we waren niet in de stemming om voor school te werken.
Toen het in de namiddag stopte met regenen, besloten An en ik om even op stap te gaan. We moesten kopies maken, An moest iets kopen en we moesten naar de bank. De kopies waren snel in orde, het kopen van datgene dat An wilde lukte niet aangezien alle winkels al geslote waren. Op de bank waren er ook wat problemen, er waren 3 verschillende banken en nergens kon An geld afhalen, lastig!
We zijn dan maar terug naar huis gegaan met de tuktuk. We namen snel een douche en wilden vertrekken om iets te gaan eten. Toen ik in de douche zat begon er hier een heuse insectenplaag. Het was niet normaal hoeveel insecten er op ons terras en tegen de vliegenramen zaten. Al een geluk heeft An ze nog allemaal kunnen doomen!
Op restaurant bestelde ik een potje van aardappelen en bloemkool. Toen ik dit kreeg bleek er gember, wat zeg ik massa’s gember in te zitten. Alles was super pikant van de gember, ik kon dit echt niet eten. Ik heb dan aan de ober gezegd dat ik niet zo voor gember ben en dit gerecht koos omdat er op de lijst stond dat er geen gember in zat. ‘Geen probleem’, zei hij heel vriendelijk. Hij ging de kok vragen om hetzelfde klaar te maken, maar dan zonder gember. En dat was dan ook veel lekkerder!
Na het eten gingen we gewoon naar huis en op tijd slapen. De nacht was wel niet zo goed, ik heb de helft van de nacht wakker gelegen van enorme jeuk. Mijn ringworm is ineens op 1 nacht terug gekomen en jeukt harder dan vooraf. Straks nog maar eens langs de apotheker passeren!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Ga je eten in een restaurant in Kenia en je weet niet zeker of er gember in je maaltijd zit, even vragen dan!
- De grasmaaier is stuk. Oplossing in Kenia: het gras maaien met een schaar! (al een geluk heeft John na 20 m² ingezien dat het toch wel veel gras was om te maaien met de schaar!)
- Dat Pasen vieren zonder paaseieren niet kan! Al goed dat we de hele dag kunnen meegenieten van het prachtige kerkgezang.
vrijdag 22 april 2011
Donderdag 21 april: speelplein, speelplein, speelplein en … schoolwerk!
Dinsdag kwamen de grote kinderen weer naar de speelpleinwerking. We hadden een zoektocht voor hen gemaakt, zo kwamen ze ook eens van het schooldomein af. We vertrokken met een eerste groep, deze groep moest de weg markeren door lintjes te hangen. Af en toe werd er op het lintje een ballon getekend, dan wist de volgende groep dat ze een ballon moesten zoeken in de buurt van het lintje. In de ballon zat een opdracht, bv. zoek 5 mango’s, doe tot het volgende lintje 5 dieren na, maak 5 foto’s van kleuren in de natuur, maak een kunstwerk met steentjes, … In de laatste ballon zat een papiertje met daarop ‘zoek ons!’. Als de twee groepen verenigd waren namen we even pauze om te bekomen van de warmte. Daarna wisselden de groepen om en vertrokken we terug. De terugweg was blijkbaar toch wel wat langer, het was ook al later en dus warmer, te warm! Toen we aangekomen waren hadden we ons snel verstopt, maar we hebben daar wel even gezeten, zo’n 40 minuten! Volgende keer moeten we iets vinden hierop. We kunnen dan misschien ergens een schat verstoppen dat de andere groep moet vinden. De eerste groep kan hen dan helpen door warmer of kouder te zeggen. Na de zoektocht mochten de kinderen al naar huis, want het was al tijd. Wij gingen ook naar huis om ... jawel, voor school te werken! : )
Dinsdagavond heb ik nog even met het thuisfront kunnen chatten, zo had ik nog eens de kans om te zagen voor een kat : ) Mja ze gaan niet snel van mjn gezaag af zijn deze keer!
Woensdag was het weer ‘beachday’. Normaal nemen we dan enkel kinderen vanaf 5 jaar mee, want anderen zijn nog wat te klein. Maar vandaag hadden we geen kleine kindjes, daarom hebben we ook 2 kleinere kinderen laten meegaan. Ze mochten eigenlijk niet mee, maar grote broers moesten op hun zusje en broer passen. Aangezien de grote broers al een hele week aan het zagen waren om naar het strand te gaan, hebben wij gelet op de kleintjes.
Aan het strand was er heel wat te beleven, we zochten heel lang naar slakken (die de kinderen koken en dan opeten, bah!) en vonden een vogel die problemen had. De vogel hadden we achter een boom gelegd, na een half uurtje was hij bekomen en vloog hij weg. Één van de jongens begon achter de vogel aan te lopen en bleef maar lopen. An en ik hebben het dan op een spurtje gezet om hem in te halen. Toen we hem ingehaald hadden zeiden we hem dat hij dit nooit meer mocht doen. Hij verschoot zelf wel even, want ik denk niet dat hij besefte hoe ver hij al zat. Ondertussen waren al de andere kinderen achter mij en An aangelopen. Van een kettingreactie gesproken!
Donderdag was het weer aan de kleintjes. We hebben heel lang op hen moeten wachten vandaag, maar vanaf half 9 kwamen de meesten opdagen. We lieten de kinderen eerst vrij spelen met klei en ander speelgoed. Er was ook een grote jongen van school. We hadden hem gisteren al betrapt op het feit dat hij nogal graag inzoomde op bepaalde delen van onze lichamen en vandaag was hij hier weer mee begonnen. An en Niki hebben hem dan eens goed duidelijk gemaakt dat dit geen normaal gedrag was en dat hij niet meer hoeft te komen als hij dit nog doet. Hopelijk heeft hij het begrepen! Deze jongen zat op een gegeven moment naast Lise op een bankje. Hij liep naar boven en toen hij terug naast haar ging zitten, zette hij een grote kever op haar been. Grappig voor ons, maar Lise was er toch even niet goed van : )
Na het vrije spelen, speelden we wat tikspelletjes tot aan de pauze. Na de pauze speelden de kinderen wat in de speeltuin en zagen we een stukje van Bambi. We sloten de dag af met dansen en de stoelendans. Morgen is het terug aan de grote kinderen en dat vind ik altijd toch iets leuker. Het is veel gemakkelijker om spelletjes en activiteiten te zoeken voor grote kinderen dan voor kleintjes. Voor mij toch!
Deze namiddag ben ik met Niki naar Ukunda geweest. Ik had nog wat spullen voor de Keniakoffer nodig en moest nog een souvenir voor Davy bestellen. Maandag mag ik het gaan halen wss!
Gisterenavond heeft An nog eens kennisgemaakt met een kakkerlak. An was mij lekker hard aan het uitlachen toen ze buiten stapte, ze wandelde achteruit om nog wat met mij te kunnen lachen. Toen ze zich omdraaide zat er plots een kakkerlak voor haar neus, mijn beurt om te lachen! : ) Al een geluk voor An was Niki in de buurt om de kakkerlak te doomen.
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Hakuna matata: geen problemen, hakuna matiti: geen borsten, hakuna mataku: geen poep. Als er dan nog eens een jongen is die foto’s van onze matiti en mataku neemt, dan heeft hij toch wel grote matata hoor!
- We hadden even schrik dat het wat ingewikkeld zou worden voor de jongens. Ze hebben immers andere sponsors voor het huis, eten, de school en de inboedel van het huis. Maar dat ‘Inkrid of Inlid pessa nyumbani’ gaf, dat weten ze ondertussen toch al wel!
- Een millepede (of miljoenpoot) stinkt verschrikkelijk als hij dood gaat. Hij lost dan 1 of ander gas waardoor je brandwonden krijgt en waardoor alles ongelofelijk hard stinkt. De leraarskamer was dan ook niet meer toegankelijk gedurende dit weekend!
- Wassen, daar doen we niet meer aan mee. Enkel datgene dat we echt nog nodig hebben, de rest nemen we mee naar huis en is voor de mama. Ik denk dat ik er een kakkerlak in ga verstoppen, dan kan de mama meevoelen wat ik hier voelde de eerste dagen! : )
- Nog 8 dagen en we vertrekken hier, wat ga ik blij zijn om terug thuis te komen.
- Wat ga ik zeker niet missen: het muskietnet, de vele insecten, de was doen, de franse wc’s en dat zal het zoal zijn.
- Wat ga ik zeker wel missen: de kinderen en leerkrachten van de school, het warme weer, het lekkere eten, de gastvrijheid, de groep, …
Dinsdagavond heb ik nog even met het thuisfront kunnen chatten, zo had ik nog eens de kans om te zagen voor een kat : ) Mja ze gaan niet snel van mjn gezaag af zijn deze keer!
Woensdag was het weer ‘beachday’. Normaal nemen we dan enkel kinderen vanaf 5 jaar mee, want anderen zijn nog wat te klein. Maar vandaag hadden we geen kleine kindjes, daarom hebben we ook 2 kleinere kinderen laten meegaan. Ze mochten eigenlijk niet mee, maar grote broers moesten op hun zusje en broer passen. Aangezien de grote broers al een hele week aan het zagen waren om naar het strand te gaan, hebben wij gelet op de kleintjes.
Aan het strand was er heel wat te beleven, we zochten heel lang naar slakken (die de kinderen koken en dan opeten, bah!) en vonden een vogel die problemen had. De vogel hadden we achter een boom gelegd, na een half uurtje was hij bekomen en vloog hij weg. Één van de jongens begon achter de vogel aan te lopen en bleef maar lopen. An en ik hebben het dan op een spurtje gezet om hem in te halen. Toen we hem ingehaald hadden zeiden we hem dat hij dit nooit meer mocht doen. Hij verschoot zelf wel even, want ik denk niet dat hij besefte hoe ver hij al zat. Ondertussen waren al de andere kinderen achter mij en An aangelopen. Van een kettingreactie gesproken!
Donderdag was het weer aan de kleintjes. We hebben heel lang op hen moeten wachten vandaag, maar vanaf half 9 kwamen de meesten opdagen. We lieten de kinderen eerst vrij spelen met klei en ander speelgoed. Er was ook een grote jongen van school. We hadden hem gisteren al betrapt op het feit dat hij nogal graag inzoomde op bepaalde delen van onze lichamen en vandaag was hij hier weer mee begonnen. An en Niki hebben hem dan eens goed duidelijk gemaakt dat dit geen normaal gedrag was en dat hij niet meer hoeft te komen als hij dit nog doet. Hopelijk heeft hij het begrepen! Deze jongen zat op een gegeven moment naast Lise op een bankje. Hij liep naar boven en toen hij terug naast haar ging zitten, zette hij een grote kever op haar been. Grappig voor ons, maar Lise was er toch even niet goed van : )
Na het vrije spelen, speelden we wat tikspelletjes tot aan de pauze. Na de pauze speelden de kinderen wat in de speeltuin en zagen we een stukje van Bambi. We sloten de dag af met dansen en de stoelendans. Morgen is het terug aan de grote kinderen en dat vind ik altijd toch iets leuker. Het is veel gemakkelijker om spelletjes en activiteiten te zoeken voor grote kinderen dan voor kleintjes. Voor mij toch!
Deze namiddag ben ik met Niki naar Ukunda geweest. Ik had nog wat spullen voor de Keniakoffer nodig en moest nog een souvenir voor Davy bestellen. Maandag mag ik het gaan halen wss!
Gisterenavond heeft An nog eens kennisgemaakt met een kakkerlak. An was mij lekker hard aan het uitlachen toen ze buiten stapte, ze wandelde achteruit om nog wat met mij te kunnen lachen. Toen ze zich omdraaide zat er plots een kakkerlak voor haar neus, mijn beurt om te lachen! : ) Al een geluk voor An was Niki in de buurt om de kakkerlak te doomen.
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Hakuna matata: geen problemen, hakuna matiti: geen borsten, hakuna mataku: geen poep. Als er dan nog eens een jongen is die foto’s van onze matiti en mataku neemt, dan heeft hij toch wel grote matata hoor!
- We hadden even schrik dat het wat ingewikkeld zou worden voor de jongens. Ze hebben immers andere sponsors voor het huis, eten, de school en de inboedel van het huis. Maar dat ‘Inkrid of Inlid pessa nyumbani’ gaf, dat weten ze ondertussen toch al wel!
- Een millepede (of miljoenpoot) stinkt verschrikkelijk als hij dood gaat. Hij lost dan 1 of ander gas waardoor je brandwonden krijgt en waardoor alles ongelofelijk hard stinkt. De leraarskamer was dan ook niet meer toegankelijk gedurende dit weekend!
- Wassen, daar doen we niet meer aan mee. Enkel datgene dat we echt nog nodig hebben, de rest nemen we mee naar huis en is voor de mama. Ik denk dat ik er een kakkerlak in ga verstoppen, dan kan de mama meevoelen wat ik hier voelde de eerste dagen! : )
- Nog 8 dagen en we vertrekken hier, wat ga ik blij zijn om terug thuis te komen.
- Wat ga ik zeker niet missen: het muskietnet, de vele insecten, de was doen, de franse wc’s en dat zal het zoal zijn.
- Wat ga ik zeker wel missen: de kinderen en leerkrachten van de school, het warme weer, het lekkere eten, de gastvrijheid, de groep, …
maandag 18 april 2011
Maandag 18 april: van The love bakery tot Congo river
Zaterdagavond zijn we nog eens gaan eten in Fourty Thieves. Ik nam een cheeseburger deze keer, vooral omdat de chickenburger bij Nakumat mij zo hard gesmaakt had! Deze hamburger was echter niet wat ik verwachtte. Het vlees op zich was lekker, heel lekker zelfs, maar mijn burger zag langs 2 kanten zwart. In het begin viel het nog mee, maar na een tijdje heb ik hem laten liggen. Ik heb dan maar wat extra frieten gegeten, die trouwens heel lekker waren!
Zondagvoormiddag gingen we eerst naar de winkel om alles voor spaghetti te kopen. Nadien zijn we doorgewandeld naar The Love Bakery, een aanrader! The Love Bakery is een bakkerij van een Italiaan, met alleen nog maar voor het raam te staan, loopt het water je al in de mond. An, Niki en ik gingen binnen en namen heel wat lekkers. Ik nam een quiche van broccoli en kaas en daarna at ik een klein chocoladen koekje, heerlijk en voor schappelijke prijs! Echt aan aanrader voor zij die nog komen!
Toen we terugkwamen van The Love Bakery hebben An en ik nog wat voor school gewerkt (weer al!). Tegen een uur of 4 vertrokken we naar Chea, een schilder die heel mooi kan schilderen en die al wat werkjes voor ons maakte. Samen met Chea en zijn neef Patrick, gingen Niki, An en ik naar Congo River. Dit is een plek waar een rivier in de zee uitmondt. Het zou er heel mooi zijn wanneer het tij wisselt. We namen met z’n 5 een tuktuk (zo een motorkarretje op 3 wielen). Toen we aankwamen vonden we het zicht al heel mooi. We hebben eerst wat rondgewandeld en namen ‘jumpfoto’s’.
Nadien vroegen er mensen of we met een boot richting magroves wilden gaan. Toen ze ons de prijs voorstelden was deze verbasend laag, dus stemden we meteen toe. We namen met z’n 5 een kanoboot en vertrokken. De boot ging vooruit doordat een man met een stok in het water moest duwen. Wel vermoeiend denk ik, zeker wanneer je dit voor bijna 2 uur moet doen!
Het zicht in de rivier was heel mooi, in het begin sloeg het wat tegen, maar we hadden te snel geoordeeld. We zagen heel veel mooie vogels, baobabs, rotsen en huizen (of kastelen). Ik had mijn fototoestel niet meegenomen (omdat hij nogal groot is) maar had er direct spijt van. Ik was heel blij dat Niki en An hun fototoestel wel bij hadden!
Toen we terug waren van onze boottocht was het al bijna pikdonker. Al goed hadden we Chea en Patrick, die we ondertussen al wel goed vertrouwden, bij. We namen met hen de matatu en ze wandelden met ons tot thuis.
Toen we onze leuke ‘jumpfoto’s’ aan het bekijken waren, kreeg An een berichtje van Chea. Een heel mooi, poëtisch, veelzeggen, … liefdesbericht. An die licht in shock was stuurde hem beleefd terug dat ze in België iemand had zitten die ze graag zag. We dachten allemaal dat Chea het nu wel begrepen had, maar ondertussen zijn er nog een stuk of 6 berichten gekomen waarin staat hoe kapot hij er wel niet van is en hoe eenzaam hij zich voelt. Blijkbaar heeft hij het dus nog niet goed begrepen : s Voor mij en Niki heel grappig, maar het mag nu onderhand toch wel gaan stoppen ook!
Vandaag hadden we terug de kleine kinderen voor de speelpleinwerking. We hadden de kinderen die op tijd waren, weer vrij laten spelen met clicks, blokken, knikkers, … Om 9 uur zijn we dan begonnen met een doorschuifsysteem. Er waren 3 plaatsen waar ieder groepje een half uur mocht zijn. Mijn groepje begon met muziekinstrumenten. We hebben ze laten spelen met de instrumenten en nadien ook samen gezongen. Ik heb hen ook een verhaaltje voorgelezen over hoe hard mensen wel niet op dieren lijken. Vervolgens gingen we naar de refter, daar konden we schilderen. Vele kinderen schilderen bijna nooit, dus voor sommigen was het echt dolle pret. Anderen vonden het dan weer leuk om zichzelf vol te kladderen. Na deze hoek was het tijd voor pauze. Toen de kinderen aan het drinken waren (en toen het water bij de meeste al op was) riepen sommige kinderen dat het water zout was. Blijkbaar was er een foutje gebeurd, want het is niet de bedoeling dat de kinderen zout water krijgen! Al een geluk hadden we nog een grote fles water staan, we hebben deze dan ook maar ineens verdeeld onder de kinderen, zo was de vieze smaak in hun mond toch wat weg!
Na de pauze hebben de kinderen nog wat in de speeltuin gespeeld. Om half 11 begonnen we dan terug met het laatste deeltje van het doorschuifsysteem. Mijn groepje ging toen buiten spelen met blokken, click, krijt, verf, … De kinderen spelen hier eigenlijk vrij veel mee, maar ze vinden het nog altijd dolle pret!
Toen het doorschuifsysteem afgelopen was hebben we de laatste 10 minuten van Pinoccio nog gezien. Daarna hebben de kinderen geholpen met opruimen en verfpotjes uitkuisen. De allerkleinsten hebben nog wat gespeeld in de speeltuin. Tenslotte hebben we de schilderwerkjes uitgedeeld, de kinderen konden deze mee naar huis nemen om ze op te hangen.
In de namiddag heb ik mij nog eens goed aan het schoolwerk gezet en ik moet zeggen dat het een productieve dag was! Deze maandag was dan ook meteen de start van onze laatste volledige week. En ik begin er meer en meer naar uit te kijken om terug aan te komen op de luchthaven. Dat het maar snel volgende week vrijdag is!
Natuurlijk ga ik hier vertrekken met een dubbel gevoel. Terug naar de koude, haastige en minder vriendelijke samenleving in België. En Shuku en Baraka niet meer zien, de dag dat ik afscheid moet nemen van hen zal heel zwaar zijn. Enerzijds ga ik gerust naar huis, omdat ik zie dat Masudi nog altijd goed bezig is. (Toen we Masudi niet vonden deze ochtend, was hij de jongens hun kleren aan het wassen!) Maar An en ik hebben zo’n leuke band opgebouwd met de jongens, dat het zwaar gaat zijn om ze niet meer te zien!
Ik hoop in de grond van mijn hart dat alles goed komt met deze jongens en dat we over een jaar of 10 kunnen zien hoe een stoere, lieve en fatsoenlijke jongemannen ze wel niet zijn! : )
Wat hebben we geleerd vandaag:
- The Love Bakery is heerlijk! Je kan hem vinden aan Diani Beach shopping Center, je moet de middelste trap naar boven nemen, dan kom je er recht op uit!
- We creëerden ook een nieuw werkwoord, namelijk ‘wolken’: op een badhanddoek op de grond gaan liggen om naar de wolken te kijken, wanneer de zon niet schijnt!
- Aanrader om tijdens het ‘wolken’ te doen: over de liefjes babbelen.
- Jumpfoto’s nemen is grappig en leuk om als herinnering te hebben! Timing hierbij is wel heel belangrijk!
Zondagvoormiddag gingen we eerst naar de winkel om alles voor spaghetti te kopen. Nadien zijn we doorgewandeld naar The Love Bakery, een aanrader! The Love Bakery is een bakkerij van een Italiaan, met alleen nog maar voor het raam te staan, loopt het water je al in de mond. An, Niki en ik gingen binnen en namen heel wat lekkers. Ik nam een quiche van broccoli en kaas en daarna at ik een klein chocoladen koekje, heerlijk en voor schappelijke prijs! Echt aan aanrader voor zij die nog komen!
Toen we terugkwamen van The Love Bakery hebben An en ik nog wat voor school gewerkt (weer al!). Tegen een uur of 4 vertrokken we naar Chea, een schilder die heel mooi kan schilderen en die al wat werkjes voor ons maakte. Samen met Chea en zijn neef Patrick, gingen Niki, An en ik naar Congo River. Dit is een plek waar een rivier in de zee uitmondt. Het zou er heel mooi zijn wanneer het tij wisselt. We namen met z’n 5 een tuktuk (zo een motorkarretje op 3 wielen). Toen we aankwamen vonden we het zicht al heel mooi. We hebben eerst wat rondgewandeld en namen ‘jumpfoto’s’.
Nadien vroegen er mensen of we met een boot richting magroves wilden gaan. Toen ze ons de prijs voorstelden was deze verbasend laag, dus stemden we meteen toe. We namen met z’n 5 een kanoboot en vertrokken. De boot ging vooruit doordat een man met een stok in het water moest duwen. Wel vermoeiend denk ik, zeker wanneer je dit voor bijna 2 uur moet doen!
Het zicht in de rivier was heel mooi, in het begin sloeg het wat tegen, maar we hadden te snel geoordeeld. We zagen heel veel mooie vogels, baobabs, rotsen en huizen (of kastelen). Ik had mijn fototoestel niet meegenomen (omdat hij nogal groot is) maar had er direct spijt van. Ik was heel blij dat Niki en An hun fototoestel wel bij hadden!
Toen we terug waren van onze boottocht was het al bijna pikdonker. Al goed hadden we Chea en Patrick, die we ondertussen al wel goed vertrouwden, bij. We namen met hen de matatu en ze wandelden met ons tot thuis.
Toen we onze leuke ‘jumpfoto’s’ aan het bekijken waren, kreeg An een berichtje van Chea. Een heel mooi, poëtisch, veelzeggen, … liefdesbericht. An die licht in shock was stuurde hem beleefd terug dat ze in België iemand had zitten die ze graag zag. We dachten allemaal dat Chea het nu wel begrepen had, maar ondertussen zijn er nog een stuk of 6 berichten gekomen waarin staat hoe kapot hij er wel niet van is en hoe eenzaam hij zich voelt. Blijkbaar heeft hij het dus nog niet goed begrepen : s Voor mij en Niki heel grappig, maar het mag nu onderhand toch wel gaan stoppen ook!
Vandaag hadden we terug de kleine kinderen voor de speelpleinwerking. We hadden de kinderen die op tijd waren, weer vrij laten spelen met clicks, blokken, knikkers, … Om 9 uur zijn we dan begonnen met een doorschuifsysteem. Er waren 3 plaatsen waar ieder groepje een half uur mocht zijn. Mijn groepje begon met muziekinstrumenten. We hebben ze laten spelen met de instrumenten en nadien ook samen gezongen. Ik heb hen ook een verhaaltje voorgelezen over hoe hard mensen wel niet op dieren lijken. Vervolgens gingen we naar de refter, daar konden we schilderen. Vele kinderen schilderen bijna nooit, dus voor sommigen was het echt dolle pret. Anderen vonden het dan weer leuk om zichzelf vol te kladderen. Na deze hoek was het tijd voor pauze. Toen de kinderen aan het drinken waren (en toen het water bij de meeste al op was) riepen sommige kinderen dat het water zout was. Blijkbaar was er een foutje gebeurd, want het is niet de bedoeling dat de kinderen zout water krijgen! Al een geluk hadden we nog een grote fles water staan, we hebben deze dan ook maar ineens verdeeld onder de kinderen, zo was de vieze smaak in hun mond toch wat weg!
Na de pauze hebben de kinderen nog wat in de speeltuin gespeeld. Om half 11 begonnen we dan terug met het laatste deeltje van het doorschuifsysteem. Mijn groepje ging toen buiten spelen met blokken, click, krijt, verf, … De kinderen spelen hier eigenlijk vrij veel mee, maar ze vinden het nog altijd dolle pret!
Toen het doorschuifsysteem afgelopen was hebben we de laatste 10 minuten van Pinoccio nog gezien. Daarna hebben de kinderen geholpen met opruimen en verfpotjes uitkuisen. De allerkleinsten hebben nog wat gespeeld in de speeltuin. Tenslotte hebben we de schilderwerkjes uitgedeeld, de kinderen konden deze mee naar huis nemen om ze op te hangen.
In de namiddag heb ik mij nog eens goed aan het schoolwerk gezet en ik moet zeggen dat het een productieve dag was! Deze maandag was dan ook meteen de start van onze laatste volledige week. En ik begin er meer en meer naar uit te kijken om terug aan te komen op de luchthaven. Dat het maar snel volgende week vrijdag is!
Natuurlijk ga ik hier vertrekken met een dubbel gevoel. Terug naar de koude, haastige en minder vriendelijke samenleving in België. En Shuku en Baraka niet meer zien, de dag dat ik afscheid moet nemen van hen zal heel zwaar zijn. Enerzijds ga ik gerust naar huis, omdat ik zie dat Masudi nog altijd goed bezig is. (Toen we Masudi niet vonden deze ochtend, was hij de jongens hun kleren aan het wassen!) Maar An en ik hebben zo’n leuke band opgebouwd met de jongens, dat het zwaar gaat zijn om ze niet meer te zien!
Ik hoop in de grond van mijn hart dat alles goed komt met deze jongens en dat we over een jaar of 10 kunnen zien hoe een stoere, lieve en fatsoenlijke jongemannen ze wel niet zijn! : )
Wat hebben we geleerd vandaag:
- The Love Bakery is heerlijk! Je kan hem vinden aan Diani Beach shopping Center, je moet de middelste trap naar boven nemen, dan kom je er recht op uit!
- We creëerden ook een nieuw werkwoord, namelijk ‘wolken’: op een badhanddoek op de grond gaan liggen om naar de wolken te kijken, wanneer de zon niet schijnt!
- Aanrader om tijdens het ‘wolken’ te doen: over de liefjes babbelen.
- Jumpfoto’s nemen is grappig en leuk om als herinnering te hebben! Timing hierbij is wel heel belangrijk!
zaterdag 16 april 2011
Zaterdag 16 april: schoolwerk, schoolwerk en schoolwerk!
Het is weeral bijna een week geleden dat ik mijn vorige blog typte, dringend tijd dat ik mij hier nog eens even mee bezig houd! Deze week ging de speelplein goed, maar toch kwamen er altijd weer wat kleine kinderen mee met de grotere. In het begin zochten we nog activiteiten voor hen of lieten we hen meedoen, maar ze moeten echt beseffen dat niet iedereen alle dagen kan komen. We hebben de kinderen ook een tijdje terug naar huis gestuurd, maar een half uur later stonden ze er allemaal terug. Nu zeggen we elke dag (in het Swahili) op welke dag we ze terugzien, maar toch begrijpen ze dit blijkbaar niet zo goed …
Deze week hebben we weer heel wat leuke spelletjes gespeeld, er begint nu ook echt een regelmaat te komen in het dagverloop. ’s Morgens laten we de kinderen vrij spelen, soms met krijt, een knikkerbaan, ballen, clicks, raketjes, … vanaf ongeveer kwart voor 9 starten we met ‘de opening’, dansen op Waka Waka, waarna we beginnen met de activiteit. Rond 10 uur is het pauze en krijgen de kinderen water. Nadat het water op is, gaat iedereen naar de wc en spelen we even in de speeltuin. Rond half 11 gaan we dan verder met onze activiteit. Ik moet wel zeggen dat dit meestal zo verloopt, want als het regent bijvoorbeeld, dan kunnen we niet al onze activiteiten zomaar doen.
Deze week ben ik ook naar het dispensarium geweest met An en Ann (de dochter van Ruben). Ik had haar op school zien manken en vroeg haar wat er aan de hand was toen ik haar later in het dorpje zag. Ze vertelde dat haar voet heel veel zeer deed. Toen ze haar voet liet zien, zagen we dat ze een wondje had in het midden van het gezwollen stuk. An en ik besloten dan om naar het dispensarium te gaan met haar. Daar vertelde de dokter ons dat ze een beginnende infectie had in haar voet. Ze kreeg medicatie en enkele grote plakkers op haar voet. Ik ben dan thuis snel (witte) sokken gaan halen, want de plakkers begonnen er al af te vallen. We hebben haar toen snel even thuis afgezet en gingen dan zelf ook naar huis.
Vrijdag hadden we gepland om naar het strand te gaan met de grote kinderen. Niet om te zwemmen, maar wel om eens andere spelletjes te kunnen spelen, zoals kat en muis, vleeshoop, honkbal, … We hadden de grote en de kleine kinderen gescheiden en vertrokken met de grote. Maar bijna alle kleintje kwamen achterna, ze waren met niets terug te krijgen. Uiteindelijk ben ik dan achter gebleven met 15 wenende kinderen die niet meer wilden teruggaan. Ik ben dan zelf als eerste naar de school gegaan en een paar kinderen kwamen mee. De rest van de kinderen heb ik naar school moeten trekken of dragen. Één iemand is de rest nog achterna gegaan, maar ik had het zo druk dat ik hem niet achterna kon rennen. Aangezien we besloten hadden om de kleintjes te negeren als ze niet mochten komen, heb ik daar de hele tijd gezeten en gepraat met de kinderen van class 4.
Ik heb ook Mebakari Bakari van class 4 ingelicht over het feit dat Davy haar nieuwe sponsor wordt. In het begin keek ze mij aan van ‘Wat is die aant zeggen …’. Maar toen bleek dat ze haar sponsors nog nooit ontmoette, dacht ik dat ze niet goed wist wat een sponsor inhield. Pas toen de rest van de klas kwam vragen waarom ik hen ook niet wilde sponsoren, besefte Mebakari dat een sponsor hebben precies toch wel iets leuks was : )
Het was dus de laatste dag dat ik de kinderen van class 4 kon zien. De rest had al afscheid genomen, maar vanaf class 4 hadden de leerling nog 2 weken les in april. Mr. James heeft ons allemaal op het podium geroepen en we kregen nog een leuk afscheid. De kinderen zongen, we kregen een souvenir en … het begon te regenen. Heel mooi volgens James, want dit was het teken dat men het hierboven ook jammer vond dat we niet meer op school gingen zijn. Na dit afscheid gingen de kinderen naar huis. Het zal nog even duren wanneer ik de meeste terug zal zien.
Ondertussen is er ook een oplossing gevonden voor Shuku en Baraka, ze hebben namelijk ‘a big kaka’ of een grote broer (jawel broer is kaka in het Swahili : ) ) gekregen. Md. Zebora had voorgesteld om een jongen van het school bij hen in te laten wonen. Masudi (nog maar 15 jaar) van de school woont al enkele jaren alleen in het dorpje. Hij heeft het ook heel vaak moeilijk om aan geld voor eten te geraken. Dit was voor velen meteen de geschikte persoon. Natuurlijk moesten we eerst met hem samen zitten en duidelijk afspraken maken. Maar wanneer dit gebeurde konden we de jongens officieel melden dat ze een grote broer kregen. Baraka zijn gezicht was geweldig toen hij dit nieuws hoorde, Shuku begreep het eerste precies nog niet zo goed.
In de namiddag zijn An en ik dan met Omari alle spullen gaan halen. Een vuurtje, een matras voor Masudi, een voedselvoorraad, potten, een muskietnet, handdoeken, … moesten nadien allemaal terug mee op de moto. Verrassend genoeg lukte dit ook! Toen we aangekomen waren hebben we alles geïnstalleerd en vertrokken we (toch wel wat zenuwachtig) naar huis.
We hadden gepland om verse frietjes te eten, met blokjes steak en heel wat groentjes. En wat heeft dit ons gesmaakt! Niet lang na het eten gingen we slapen, maar al snel werden we wakker van een powercut, weer geen ventilator! Al een geluk was de powercut maar van korte duur. ’s Morgens is de stroom ook nog 2 keer kort weggevallen. Ik denk dat dit kwam door het weer, het was namelijk heel hard aan het regenen. Tussen de buien door zijn Niki en ik vertrokken naar het dorpje (An lag nog te slapen!) we kochten allebei geld voor op de gsm en brachten een bezoekje aan de jongens. Er was geen pipi in het bed en het huisje zag er goed uit! Masudi had alle potten en schoenen met nageltjes omhoog gehangen, heel netjes. Baraka had de hele tijd Masudi zijn hand vast, je merkte zo echt wel dat de jongens veel hebben aan hem. ’s Nachts heeft Shuku hem zelfs niet wakker gemaakt, maar durfde hij ineens zelf uit zijn bed om te gaan plassen. Masudi maakte gisteren avond ook al eten voor de jongens. Ik denk dat het heel lang geleden was dat ze nog eten hadden gekregen dat iemand speciaal voor hen maakte. Als Masudi alles zo blijft doen, dan is hij zeker diegene waarnaar wij op zoek waren om de jongens te helpen!
Als beloning hebben we hem al een matras gekocht. Maar toen we dit op zijn bed wilde leggen zagen we dat zijn bed bijna uit elkaar viel. We vroegen Omari hoe Masudi vroeger sliep, want we zagen alleen maar een lattenbodem, zonder iets op. Blijkbaar sliep Masudi op kartonnen dozen die hij op de lattenbodem legde, pijnlijk!
Vandaag, zaterdag, is/was het een schoolwerkdag. Ik zou heel graag nog een paar dingen gaan bekijken in de omgeving, maar dan ga ik er niet komen met al dit werk. Het is wel niet gemakkelijk om gemotiveerd voor school te werken. We zitten hier met 3 kleuterjuffen en 2 leerkrachten lagere school en de kleuterjuffen hebben precies niet zoveel te doen. Het is heel moeilijk voor ons om dan niet overal mee naartoe te willen gaan en ons aan het schoolwerk te zetten. Maar ja, we moeten erdoor en uiteindelijk komt alles altijd wel in orde! : )
Wat hebben we geleerd deze week:
- Oppassen wanneer je belkrediet van Safaricom wil herladen. Bij het wegkrassen van de beschermlaag mag je niet te hard krassen, dan kras je de cijfertjes mee weg!
- Wat NIET te doen als je de cijfertjes van de herlaadkaart van Safaricom mee weg kraste: alle mogelijke combinaties van de cijfertjes die weg zijn proberen. De eerste 50 keer gaat dit nog goed, maar vanaf dan heb je een geblokkeerde account. Geen sms’jes en telefoontjes meer en een heleboel mensen die eens goed met je lachen : )
- Powercuts komen altijd op de momenten dat ik op internet mag!
- Wassen tijdens het regenseizoen … niet gemakkelijk. Het wassen zelf is niet moeilijk natuurlijk, maar de kleren laten drogen vraagt een goede timing. Tip: ’s morgens wassen, maar niet te vroeg, alles laten drogen en dan voordat het donker wordt gaan afhalen. Dan moet het normaal wel lukken!
Deze week hebben we weer heel wat leuke spelletjes gespeeld, er begint nu ook echt een regelmaat te komen in het dagverloop. ’s Morgens laten we de kinderen vrij spelen, soms met krijt, een knikkerbaan, ballen, clicks, raketjes, … vanaf ongeveer kwart voor 9 starten we met ‘de opening’, dansen op Waka Waka, waarna we beginnen met de activiteit. Rond 10 uur is het pauze en krijgen de kinderen water. Nadat het water op is, gaat iedereen naar de wc en spelen we even in de speeltuin. Rond half 11 gaan we dan verder met onze activiteit. Ik moet wel zeggen dat dit meestal zo verloopt, want als het regent bijvoorbeeld, dan kunnen we niet al onze activiteiten zomaar doen.
Deze week ben ik ook naar het dispensarium geweest met An en Ann (de dochter van Ruben). Ik had haar op school zien manken en vroeg haar wat er aan de hand was toen ik haar later in het dorpje zag. Ze vertelde dat haar voet heel veel zeer deed. Toen ze haar voet liet zien, zagen we dat ze een wondje had in het midden van het gezwollen stuk. An en ik besloten dan om naar het dispensarium te gaan met haar. Daar vertelde de dokter ons dat ze een beginnende infectie had in haar voet. Ze kreeg medicatie en enkele grote plakkers op haar voet. Ik ben dan thuis snel (witte) sokken gaan halen, want de plakkers begonnen er al af te vallen. We hebben haar toen snel even thuis afgezet en gingen dan zelf ook naar huis.
Vrijdag hadden we gepland om naar het strand te gaan met de grote kinderen. Niet om te zwemmen, maar wel om eens andere spelletjes te kunnen spelen, zoals kat en muis, vleeshoop, honkbal, … We hadden de grote en de kleine kinderen gescheiden en vertrokken met de grote. Maar bijna alle kleintje kwamen achterna, ze waren met niets terug te krijgen. Uiteindelijk ben ik dan achter gebleven met 15 wenende kinderen die niet meer wilden teruggaan. Ik ben dan zelf als eerste naar de school gegaan en een paar kinderen kwamen mee. De rest van de kinderen heb ik naar school moeten trekken of dragen. Één iemand is de rest nog achterna gegaan, maar ik had het zo druk dat ik hem niet achterna kon rennen. Aangezien we besloten hadden om de kleintjes te negeren als ze niet mochten komen, heb ik daar de hele tijd gezeten en gepraat met de kinderen van class 4.
Ik heb ook Mebakari Bakari van class 4 ingelicht over het feit dat Davy haar nieuwe sponsor wordt. In het begin keek ze mij aan van ‘Wat is die aant zeggen …’. Maar toen bleek dat ze haar sponsors nog nooit ontmoette, dacht ik dat ze niet goed wist wat een sponsor inhield. Pas toen de rest van de klas kwam vragen waarom ik hen ook niet wilde sponsoren, besefte Mebakari dat een sponsor hebben precies toch wel iets leuks was : )
Het was dus de laatste dag dat ik de kinderen van class 4 kon zien. De rest had al afscheid genomen, maar vanaf class 4 hadden de leerling nog 2 weken les in april. Mr. James heeft ons allemaal op het podium geroepen en we kregen nog een leuk afscheid. De kinderen zongen, we kregen een souvenir en … het begon te regenen. Heel mooi volgens James, want dit was het teken dat men het hierboven ook jammer vond dat we niet meer op school gingen zijn. Na dit afscheid gingen de kinderen naar huis. Het zal nog even duren wanneer ik de meeste terug zal zien.
Ondertussen is er ook een oplossing gevonden voor Shuku en Baraka, ze hebben namelijk ‘a big kaka’ of een grote broer (jawel broer is kaka in het Swahili : ) ) gekregen. Md. Zebora had voorgesteld om een jongen van het school bij hen in te laten wonen. Masudi (nog maar 15 jaar) van de school woont al enkele jaren alleen in het dorpje. Hij heeft het ook heel vaak moeilijk om aan geld voor eten te geraken. Dit was voor velen meteen de geschikte persoon. Natuurlijk moesten we eerst met hem samen zitten en duidelijk afspraken maken. Maar wanneer dit gebeurde konden we de jongens officieel melden dat ze een grote broer kregen. Baraka zijn gezicht was geweldig toen hij dit nieuws hoorde, Shuku begreep het eerste precies nog niet zo goed.
In de namiddag zijn An en ik dan met Omari alle spullen gaan halen. Een vuurtje, een matras voor Masudi, een voedselvoorraad, potten, een muskietnet, handdoeken, … moesten nadien allemaal terug mee op de moto. Verrassend genoeg lukte dit ook! Toen we aangekomen waren hebben we alles geïnstalleerd en vertrokken we (toch wel wat zenuwachtig) naar huis.
We hadden gepland om verse frietjes te eten, met blokjes steak en heel wat groentjes. En wat heeft dit ons gesmaakt! Niet lang na het eten gingen we slapen, maar al snel werden we wakker van een powercut, weer geen ventilator! Al een geluk was de powercut maar van korte duur. ’s Morgens is de stroom ook nog 2 keer kort weggevallen. Ik denk dat dit kwam door het weer, het was namelijk heel hard aan het regenen. Tussen de buien door zijn Niki en ik vertrokken naar het dorpje (An lag nog te slapen!) we kochten allebei geld voor op de gsm en brachten een bezoekje aan de jongens. Er was geen pipi in het bed en het huisje zag er goed uit! Masudi had alle potten en schoenen met nageltjes omhoog gehangen, heel netjes. Baraka had de hele tijd Masudi zijn hand vast, je merkte zo echt wel dat de jongens veel hebben aan hem. ’s Nachts heeft Shuku hem zelfs niet wakker gemaakt, maar durfde hij ineens zelf uit zijn bed om te gaan plassen. Masudi maakte gisteren avond ook al eten voor de jongens. Ik denk dat het heel lang geleden was dat ze nog eten hadden gekregen dat iemand speciaal voor hen maakte. Als Masudi alles zo blijft doen, dan is hij zeker diegene waarnaar wij op zoek waren om de jongens te helpen!
Als beloning hebben we hem al een matras gekocht. Maar toen we dit op zijn bed wilde leggen zagen we dat zijn bed bijna uit elkaar viel. We vroegen Omari hoe Masudi vroeger sliep, want we zagen alleen maar een lattenbodem, zonder iets op. Blijkbaar sliep Masudi op kartonnen dozen die hij op de lattenbodem legde, pijnlijk!
Vandaag, zaterdag, is/was het een schoolwerkdag. Ik zou heel graag nog een paar dingen gaan bekijken in de omgeving, maar dan ga ik er niet komen met al dit werk. Het is wel niet gemakkelijk om gemotiveerd voor school te werken. We zitten hier met 3 kleuterjuffen en 2 leerkrachten lagere school en de kleuterjuffen hebben precies niet zoveel te doen. Het is heel moeilijk voor ons om dan niet overal mee naartoe te willen gaan en ons aan het schoolwerk te zetten. Maar ja, we moeten erdoor en uiteindelijk komt alles altijd wel in orde! : )
Wat hebben we geleerd deze week:
- Oppassen wanneer je belkrediet van Safaricom wil herladen. Bij het wegkrassen van de beschermlaag mag je niet te hard krassen, dan kras je de cijfertjes mee weg!
- Wat NIET te doen als je de cijfertjes van de herlaadkaart van Safaricom mee weg kraste: alle mogelijke combinaties van de cijfertjes die weg zijn proberen. De eerste 50 keer gaat dit nog goed, maar vanaf dan heb je een geblokkeerde account. Geen sms’jes en telefoontjes meer en een heleboel mensen die eens goed met je lachen : )
- Powercuts komen altijd op de momenten dat ik op internet mag!
- Wassen tijdens het regenseizoen … niet gemakkelijk. Het wassen zelf is niet moeilijk natuurlijk, maar de kleren laten drogen vraagt een goede timing. Tip: ’s morgens wassen, maar niet te vroeg, alles laten drogen en dan voordat het donker wordt gaan afhalen. Dan moet het normaal wel lukken!
dinsdag 12 april 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)