Oké, ik ben slecht bezig op het gebied van mijn blog. Ik moet dit echt beter gaan bijhouden! Ik probeer wel altijd snel op te schrijven wat ik niet mag vergeten te typen, maar toch vergeet ik veel. Ik ga mijn best doen om elke 2 dagen iets te typen en dan zal ik in het weekend alles posten.
Nu dus even terug denken aan het weekend. Op vrijdag hebben we voor de eerste keer een film gezien hier, Step up. Wat een goede film! We hebben we Doom naast ons moeten zetten, want omdat het licht uit was vlogen er de hele tijd kevers tegen de tv, lastig en verschietachtig! Maar met Doom is dit altijd snel opgelost. Na Step up hadden we ook zin om een andere film te zien, Devil wears Prada deze keer. Nog zo’n goeie en echte vrouwenfilm : ) Dit was dan wel op zondag, want op vrijdag kruipen we er nooit te laat in.
Zaterdag hebben we voor het eerst ‘de toerist’ kunnen uithangen. An, Niki en ik zijn toeristische winkeltjes langs de hoofdweg gaan bezoeken. We zagen hier echt heel mooie dingen en kochten dus ook al wat. Bij ene Mama Lina (van wie ik de groeten aan Katrien moest doen, dus bij deze …) kocht ik een heel mooie souvenir, we kregen er alle drie zelfs nog een ketting of oorbellen bovenop. Het was echt één van de weinige winkeltjes waar je goed onthaald werd, waar men niet te opdringerig was en waar men een eerlijke prijs gaf. Voor ons vertrek gaan we daar zeker nog eens kijken!
Zaterdag zijn we ook nog naar de winkel geweest en kochten we aardappelen, kip en kool. Hier hebben we 3 dagen van kunnen eten. Aangezien we wilden besparen is dit dus goed gelukt : ) An en ik gingen ook nog langs de jongens zaterdag. Waarschijnlijk het laatste weekend dat ze thuis wonen, spannend! Onderweg kwamen we een geit tegen, volgens An hing deze geit haar luier nogal laag : )
’s Avonds zijn we gaan eten in Fourty thieves, een bar aan het strand, heel mooi! We hadden ook madam Fatuma en Mr. James uitgenodigd, want Md. Fatuma was jarig! Na een lekkere steak gegeten te hebben en even te moeten discussiëren over de rekening (weer al) en Lise die niet binnen mocht, gingen we verder naar Shakatak. Daar was het natuurlijk weer heel leuk, maar ik was zo moe dat ik tegen half 2 of zo ben doorgegaan. Eindelijk ons bed in, want zondag moesten we er op tijd uit!
Op zondag zijn An, Niki en ik gaan snorkelen. Aangezien de rest dit al eens gedaan had toen An er niet was, gingen we deze keer met z’n 3. We hadden gereserveerd voor de glassboat, dan zou je onderaan ramen hebben zodat je de visjes kan zien. Toen we aankwamen op de afgesproken plek vertelde men ons dat er een probleem was met de glassboat. Blijkbaar was deze ook al beloofd aan andere mensen, dus moesten wij voor de kano gaan. De kano leek ons ook wel mooi, maar we wilden toch ook graag eens zien wat de glassboat was. We zijn dan met de matatu naar de plaats gegaan waar de andere boot lag, dan konden we met die andere mensen mee. We waren nog maar net vertrokken en onze motor begon te haperen. Na een tijdje viel hij uit en het was gedaan met varen. Al snel kwam er een andere glassboat ons oppikken om verder te gaan. Toen we hem zagen aankomen, viel ook zijn motor uit. Hilarisch! Ik was heel blij dat de mensen die bij ons op de boot zaten er ook zo mee konden lachen, want als je dan allemaal zuurpruimen bij hebt …
We konden onze tocht dus verder zetten en zagen al snel mooie dingen door het glas. Een tijdje later werden we afgezet op een eiland, hier zijn we eerst gaan rondwandelen. Je zag er mooie dingen, zoals zeesterren, zeekomkommers, zee-egels, … Nadien gingen we snorkelen, ik had er eigenlijk niet zo heel veel zin in, want ik vind het altijd eng dat je jezelf zo hoort ademen. Maar ik ben toch vertrokken samen met de rest. In het begin zwommen we gewoon door zand en algen, hier ging alles nog goed. Maar wat later kwam ik ineens een hele grote koraal tegen, ik ben toen terug gedraaid en naar de boot gewandeld. Onderweg dacht ik ‘Jessica, wa voor nen schijter zijt ge nu eilek, doe ni zo stom!’. Ik heb toen een tweede poging ondernomen en ben met veel schrik overal door gezwommen. Achteraf ben ik wel heel blij dat ik dit gedaan heb, want het was heel mooi! Ik zag ongelofelijk mooie vissen met heel veel kleuren! We zagen ook veel zee-egels en zeesterren. De koralen voelden ook echt raar aan, het leken we sponzen, maar als je voelde dan leek het steen.
Na het snorkelen zijn we naar huis gewandeld en zagen we Devil wears Prada en kropen we vroeg in ons bed, want maandag betekende weer het begin van een drukke week.
Deze week waren het examens, niet echt iets waar ik naar uitkeek. Want wij moeten dan heel lang toezicht houden en veel verbeteren. Het verbeteren is niet zo erg, maar toezicht houden is niet altijd even leuk. Al goed konden we ons deze keer bezig houden met het kaften van de nieuwe boeken voor RE. Toch wilde ik niet te vaak uit mijn klasje zijn, want ik wilde goed op de hoogte blijven van de punten, vooral die van Science en Maths dan. Engels wilde ik ook graag weten, maar ik denk niet echt dat je op zo’n korte tijd veel vooruitgang kan verkrijgen bij een taalvak.
Onder het examens van Kiswahili waren er een paar meisjes aan het praten. Niet alleen praten, maar ook gebaren aan het doen. Het ging over een tweeling en een vriendin van hen. Ik had de meisjes al 5 keer gewaarschuwd, maar omdat ze bezig bleven heb ik 1 van hen -15 procent gegeven op het examen. Dit meisje is dan wel meteen gestopt met overleggen met de vriendinnen. De andere 2 bleven echter verder doen, op een gegeven moment zag ik hen zelfs hun papieren naast elkaar houden en vergelijken. Toen vond ik dat ik moest ingrijpen, afkijken kan niet en ik zal heel wat tolereren, maar dit ging erover! Ik vind het niet leuk om mensen een 0 te geven, maar moest hier toch met Mr. James over praten. Toen ik hem vertelde wat er gebeurde zei hij dat ik hun examens niet meer moest verbeteren, ze kregen een nul. Niet zo’n leuk gevoel bij mij, maar anders had heel de klas dit gedaan tijdens het volgende examen.
Mr. James heeft de meisjes zelfs naar voor geroepen tijdens de asemblé, dan kon de hele school zien wat er gebeurde als je de examens niet eerlijk invult. Ik vond dit erg voor de meisje, tot ik hen zag lachen. Want toen ze terug naar de groep mochten begonnen ze gewoon te lachen, niet grappig dus! Terug in de klas begonnen we met het volgende examen en toen is bij 1 van de meisjes het besef gekomen dat het menens was. Ze is plots beginnen huilen tijdens het examen en hield niet op tot het einde. Na het examen heb ik de twee meisjes bij mij genomen en erover gepraat, ze negeerden mij een beetje, maar dat begrijp ik wel! Toen ik de volgende ochtend aankwam op school, zeiden ze allebei heel vriendelijk een ‘goodmorning’ tegen mij, wat mij wel opluchtte!
Bij de volgende examens heb ik niet meer zoveel kinderen zien afkijken. Af en toe zag ik nog wel eens iemand verkeerd kijken, maar hoe zou je zelf zijn als je met 2 op een bankje van één meter breed zit? Dan is het niet gemakkelijk om niet te kijken hoor!
Nu even over iets anders dan examens, onze twee jongens! Dinsdag waren ze niet op school, dus besloten we om te gaan kijken waar ze zaten, dit was rond een uur of 10 denk ik. Toen we bijna bij hun huisje waren zagen we de vader in de pub zitten, met de twee jongens naast hem. En zat dat hij was! Ik vroeg hen meteen waarom de jongens niet op school waren, maar hij wilde dit thuis bespreken. Blijkbaar had hij pas te horen gekregen dat het nieuwe huisje voor de jongens was en niet voor hem, dat vond hij niet zo leuk! Hij probeerde ons heel de tijd om te praten, maar we lieten ons niet doen. Ik denk dat hij ons niet zo goed verstond, want hij vroeg na een tijdje om naar Md. Fatuma op school te gaan. An en ik zijn dan met de jongens naar de refter gegaan en gaven ze wat porridge, want ze hadden nog niet gegeten. Nadien hebben we ze snel gewassen. Ondertussen was het probleem met de vader opgelost. Hij had schrik dat Regina (de vrouw die de jongens naar school bracht voor de eerste keer) hen ging afnemen van hem en dat hij niets meer met hen te maken mocht hebben. Maar nu alles duidelijk is uitgelegd aan hem, vond hij het zo nog wel oké. De jongens mochten dus, gelukkig, op school blijven!
Woensdag was de laatste dag van de examens. Ik had Mr. Ibrahim gevraagd om een klasfoto te kunnen nemen en hij stelde voor om naar het strand te gaan. Na het examen is class 4 dus naar het strand geweest. Vlak hiervoor gaf ik de leerlingen een lolly en namen we een klasfoto. Op het strand was het ook heel leuk, eerst speelden we een spel waarbij de hele klas in een kring staat en zingt. Er wordt telkens een naam van een leerling uit de kring geroepen, deze moet dan in het midden van de kring komen dansen. De eerste naam die werd afgeroepen was natuurlijk Teacher Jessica, ai! Ik heb mijn beurt toen mooi overgeslagen want wist nog niets van het spel, maar dat vonden de kinderen niet erg natuurlijk. Nadien speelden we een mengeling tussen zakdoekleggen en vlaggenstok, wel leuk! Daarna gingen de jongens voetballen. Ik heb samen met de meisjes gezongen en handjeklap gedaan. Op het einde mochten de kinderen ook nog even, tot aan de knieën (lees: net niet met hun hoofd onder), in de zee.
Toen we terug aankwamen op de school, mochten de kinderen al doorgaan. Woensdag zelf en ook donderdag en vrijdag hebben we ons bezig gehouden met het kaften van boeken. In het begin met veel gevloek op de plastiekjes die lastig deden, maar tegen het einde waren we echte pro’s. Nu zijn alle 300 boeken gekaft, wat een opluchting, want na een tijdje is het spannende er toch ook van af hoor!
Al goed dat er op het school af en toe nog eens kakkerlakken tevoorschijn komen, kwestie van af en toe toch nog spannende (beangstigende) situaties mee te maken. Onlangs kwam ik een kakkerlak tegen op de trap. Mijn normale reactie zou dan verschieten en terug naar beneden gaan, geweest zijn. Maar zo flink als ik ben, ben ik gewon verder gelopen (wel met de ogen toe natuurlijk). Een paar dagen later kwam ik een kakkerlak tegen in de kast in mijn klas. Ik wilde de boeken van rekenen uitdelen en nam deze uit de kast. Achter deze boeken zat de kakkerlak. Ik verschoot nog al! Maar een paar meisjes van de klas hebben me gered. Ze hebben 1 voor 1 alle boeken uit de kast gehaald (lees: met veel schrik half uit gegooid) en toen kroop hij uit de kast. Waarschijnlijk zit hij nog wel ergens in de klas, maar ik kijk toch extra uit als ik de kast nog eens open doe.
Het was nog niet gedaan met de kakkerlakken, want eergisteren was het weer zo ver. KG 2 en 3 waren dozen met kaften gaan halen uit de store, want ze hadden deze nodig. Toen de dozen helemaal leeg waren passeerde ik en zag ik een kakkerlak zitten. De kindjes hadden het ook gezien en begonnen met de doos te bewegen en de kakkerlak kroop uit de doos. Ik had hem gewoon laten lopen, maar de kleuters begonnen allemaal achter de kakkerlak te gaan en wilden hem plattrappen, wat hen dan ook lukte. Ik stond op dit moment jammer genoeg te dicht want hoorde hem echt kraken toen hij plat getrapt werd, bah!
Vrijdag, de laatste dag van de week en de laatste dag die ik vandaag ga typen in mijn blog. In het begin keek ik een beetje op tegen deze dag. Want we dachten dat het weer gewoon kuisen en wachten was, maar Mr. James had wat voorzien. Hij had namelijk een dans- en eetcompetitie voorzien. Van elke klas werd er een jongen en een meisje gekozen om te dansen en een jongen en meisje om te eten/drinken. Er was zelfs een podium voorzien, bestaande uit 2 banken en een schoolbord! Ik moet dan ook niet vertellen dat het schoolbord (dat zeker stevig genoeg was!) gesneuveld is op het einde, jammer!
Na het dansen was het tijd voor de feestmaaltijd, pilau. Pilau is rijst met vlees. Deze keer was het vers vlees, zo vers zelfs dat de geitjes deze ochtend nog rondhuppelden op de school. De geitjes moesten geslacht worden en dit woont de hele school dan bij. Van de vrijwilligers waren er maar 2 van de 7 die echt gekeken hebben. Vanaf dat de geitjes ten hemel gegaan zijn heb ik ook wel gaan kijken, maar dan is het minder eng om te zien. Ik wilde de geitjes gewoon echt niet zien sterven! Ik heb dan ook niet gegeten van de pilau. Ik heb wel een klein beetje geproefd, maar vanaf dat ik de rijst in mijn mond had dacht ik al weer aan de schattige, kleine, witte geitjes. Ik ben toen maar voor de vegetarische schotel gegaan, rijst met aardappelen!
En dan nu de afsluiter van mijn blog en de leukste weekafsluiter die ik al gehad heb. Shukrani en Baraka zijn in hun nieuw huisje ingetrokken. Omari had het bed besteld en dat was ondertussen gearriveerd. De matras en het muskietnet van de jongens lagen/hingen ook al in het huisje. Nu moesten An en ik nog zorgen voor stoeltjes en een tafel, kommetjes, lepels, tassen en bassins van de school. Dit hebben we vandaag allemaal in orde gemaakt. We moesten ook nog snel naar de winkel voor een olielamp en een slot. Na dit alles gingen we de jongens halen en vroegen we Omari om mee te gaan. Toen we binnenkwamen sprongen de jongens bijna een gat in de lucht, ze wisten echt niet wat ze zagen. Het was zo leuk om te zien hoe Shuku en Baraka alles verkenden, ze waren echt luidop aan het lachten, een zalig moment! Morgen gaan we bij hen horen hoe de eerste nacht geweest was, ik hoop dat alles goed ging. Nu kunnen ze eindelijk eens slapen zonder zatte vader in hun bed.
Omari vertelde ons dat hij de jongens stap voor stap gaat leren hoe ze voor zichzelf moeten zorgen, ik ben benieuwd, want 2 jongens van 5 en 6 jaar … Hij zou ook elke avond even gaan kijken hoe het met hen ging. Ik ben hem zo dankbaar dat hij er is voor de jongens, zonder hem hadden ze daar toch maar een beetje verloren gelopen. Omari doet dit echt geweldig, hij is hun bed gaan bestellen, bouwde mee aan het huis, wil hen alles leren en helpen waar het nodig is. An en ik willen hem iets geven om hem te bedanken, maar weten nog niet goed wat, hopelijk vinden we iets waar hij heel tevreden mee is. Want dat verdient hij echt!
Morgen, zaterdag, gaan we naar Mombasa, naar de markt. Dit moet naar ’t schijnt wel de moeite zijn. John (de kuisman en soms nachtwaker) gaat ook mee om ons een beetje rond te leiden. Ik ben benieuwd!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- An leerde vandaag te wandelen met zwemvliezen. Stap 1: zet een stap met de rechtervoet. Stap 2: val dan plat op de grond in water van ongeveer 30 cm diep.
- Geiten hebben een uier, geen luier An!
- Powercuts kunnen hier bijna 30 uur duren, niet zo fijn. Zeker niet als deze ’s nachts duurt, want ik heb echt heel de nacht wakker gelegen van de warmte omdat de ventilator niet werkte. Bovendien hadden we dan ook nog eens geen water, heel onhandig!
- Het water van de douche is hier ’s avonds veel beter als ’s morgens. ’s Morgens is het water echt ijskoud en ’s avonds is het doenbaar koud en kan je eronder gaan staan. ’s Avonds douchen dus!
- Met z’n 6 ongeveer 300 boeken kaften duurt lang! Zeker met als het met een plastiek folie is die de hele tijd verschuift! Ondertussen zijn we dan ook al experts geworden in het kaften van boeken.
- Cassava (of zoiets) is lekker, maar niet met pikkante kruiden, ik stond in brand!
- Praktische tip: als je iets van souvenirs wil kopen, stel dan voor jezelf eerst op hoeveel je wilt uitgeven aan datgene dat je wil kopen. Anders is het moeilijk om een redelijk prijs te vinden en kunnen ze wel een van je profiteren.
- Een spel, gemaakt van hout ,kopen kan hier wel eens duur zijn. Maak op voorhand dus zeker duidelijk dat je niet van California komt, want dan betaal je 9 keer zoveel dan de gewone prijs!
- In het begin was het eng om naar de wc te gaan op school. De wc’s lijken op een Franse wc, maar ze zijn het toch niet helemaal. Maar eens ik dit een eerste keer probeerde vond ik dit goed meevallen, ik ga niet meer ophouden nu hoor!
- Safaricom kan zijn kuren dus wel eens hebben, we kunnen allemaal al 3 dagen geen berichten vanuit België ontvangen. Dus ook niet kwaad zijn, wanneer we niet terugsturen op berichten die we waarschijnlijk helemaal niet aangekregen hebben.
- Even tussendoor: sturen naar mijn Belgische nummer is dus blijkbaar zeer goedkoop (of gratis als je gratis berichten hebt) voor jullie. Sorry dus aan al diegene die al veel geld op gedaan hebben! (Ik ga wel altijd antwoorden met mijn Keniaans nummer)
En dan om af te sluiten nog een mooie regel:
Al kan een dag zo zwaar en hard zijn, de lach van een kind maakt alles de moeite waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten