Vandaag zijn we naar Mombasa geweest, want we wilden graag de markt daar eens zien. We gingen met de taxi. Toen we aankwamen stond er een man ons op te wachten die ons van alles begon te vertellen over de stad. We konden eerst niet goed volgen, want we wilden gewoon naar de markt, niet de hele stad zien! Bovendien hadden we geen gids nodig en wilden we hem ook niet echt betalen. Blijkbaar had onze taxichauffeur deze man gebeld om ons te helpen, maar niemand was hiervan op de hoogte. John (die ook mee was) heeft de man dan gevraagd waarop en waar af en toen bleek dat wij hem zouden moeten betalen nadien. Toen we vertelden dat wij niets wisten hiervan is hij vriendelijk weg gegaan. Even een lastige situatie, maar beter zo dan dat we nadien nog heel veel geld aan een gids, die we eigenlijk niet nodig hadden, moeten geven.
Iedereen had al gauw iets gekocht in Mombasa, dus iedereen was al snel gelukkig. ’s Middags gingen we eten in een restaurantje. De meesten van ons namen chips masala, frieten met daar iets op dat vrij hard afsmaakt. We hadden dit al eens genomen en vonden dit heel lekker toen. Maar deze keer nam ik nog geen 5 frietjes en mijn keel en oren stonden in brand. Het was gewoon niet normaal hoe pikant dit was! Ook John zei dat we dit niet moesten opeten, want dat dit normaal niet zo was. De mensen van het restaurant hebben dan nieuwe frietjes gemengd onder de chips masala en gaven dit terug. Maar nog steeds was dit veel te pikant, volgende keer geen chips masala meer!
Na het eten zijn we nog even terug gegaan naar de markt. Alee markt, er waren super veel gangetjes van een meter breed waar elke verkoper 2 m² had om zijn spullen in uit te stallen. Er waren echt kilometers kraampjes. In Mombasa zagen we ook eens hoe mensen in de stad hier leefden. De elektriciteitsdraden hingen gewoon open en bloot door elkaar op straat, de huisjes waren heel vuil, er leefden meerdere gezinnen in een ruimte met de grootte van mijn slaapkamer en er stonden heel veel kinderen te bedelen. Het is heel moeilijk om deze kinderen te negeren, maar het moet, want eens je iemand geld geeft, zit je in de problemen. Sommige kinderen bleven ons ook volgen met hun handje open, deze moesten we dan vaak op een niet echt vriendelijk manier weg sturen.
In Mombasa had ik een heel ander gevoel dan in Ukunda of Maweni. Alles leek er zo groots, vuil, gejaagd, … het deed me meer denken aan een vuile stad in Turkije of Egypte of zo. Ik was heel blij dat we terug waren op ons vertrouwde plek in Maweni!
Toen we aangekomen waren gingen An en ik naar de 2 jongens, we waren heel benieuwd naar hoe ze voor de eerste keer geslapen hadden in hun nieuw huisje. Toen we aankwamen zagen we dat de deur op slot was. Dit kon normaal niet, want de jongens hadden geen sleutel, alleen Omari en wij. We vroegen aan de buren waar de jongens waren, zij konden ons vertellen dat de vader ze ’s nachts terug was komen ophalen, met veel gehuil van de jongens. Weer naar af dus! Er is altijd iets leuk en goed dat er gebeurd met de jongens, maar dat lijkt elke keer terug verpest te worden door de vader.
Wij gingen dus op zoek naar de jongens en zagen hen lopen in de pub, vader was daar sigaretten aan het kopen en de jongens moesten even wachten. An en ik snelden ons naar daar en zeiden de jongens een goeiendag. We wilden hen vastnemen, maar het leek alsof ze niet mochten zeggen tegen ons. Ze zeiden geen jambo terug, gaven geen hand, lachten niet en negeerden ons echt, steek! Ik had al snel door dat het waarschijnlijk in opdracht van de vader is, want normaal gezien staan de jongens al van ver te lachen en te wuiven als ze ons zien. We gingen dus snel op zoek naar Omari en vroegen hem wat er gebeurd was. Omari vertelde het verhaal van de vader opnieuw.
We voelden ons beiden heel slecht door datgene dat juist gebeurd was en wilden de jongens nog zien lachen vandaag! Omari is dan even meegegaan naar hun huis en heeft met de vader gepraat, terwijl wij ons best deden om de jongens aan het lachen te brengen. Blijkbaar was de vader het ineens weer niet eens met de regeling omtrent het huisje, hij verandert zo vaak van mening dat het niet meer haalbaar is om iets te kunnen regelen met hem.
Morgen, zondag, is er een vergadering met Omari, Ruben, de vader van de jongens, Md. Fatuma (onderdirectrice van de school), twee dorpsoudsten en An en mezelf. Ik ben benieuwd wat er nu geregeld gaat worden. Omari heeft er ook al voor gezorgd dat er maandag iemand van het Child Department komt, deze dame kan dan alles op papier zetten, zodat alles officieel wordt. We vroegen aan Omari wat er gaat gebeuren maandag en hij zei dat we alles van de vader en de jongens moeten vertellen aan het Child Department. Dat hij niet kookt, ze niet wast, ze niet naar school laat gaan, hen meeneemt naar de pub, altijd dronken is, nooit thuis is, … Dan zou er beslist worden wat er met de jongens gaat gebeuren, Omari zei dat An en ik er het meeste over te zeggen hadden dan, omdat wij sponsors waren. Vreemd dat wij zoveel te zeggen zouden hebben over deze 2 kinderen. Er zou waarschijnlijk moeten gekozen worden tussen hen bij de vader te laten, hen in het huisje te laten wonen zonder vader of hen naar een weeshuis te laten gaan. Ik heb het er al over gehad met An en het lijkt ons zonder twijfel het beste om het te proberen in het dorpje. Het is belangrijk dat de kinderen, als het mogelijk is, kunnen opgroeien in een natuurlijk omgeving waar ze iedereen kennen. Ik hoop dan ook heel hard dat dit mogelijk is!
Deze avond zijn we gaan eten in Ali Baba’s cave. Een heel goed restaurantje in een grot, heel mooi! Het eten dat we kregen was ook heel lekker, ik nam een Madagaskar steak met rode wijn saus en als dessert een sorbet van mango, mmmm! We hadden allemaal een kleedje aangedaan dat we in Mombasa of Diani Beach gekocht hadden, we waren dan allemaal in Keniaanse stijl gekleed, mooi! : )
Na het restaurant ben ik vrij snel gaan slapen en maar goed ook, want deze ochtend was het 5 uur en Jessica was wakker. Nu heb ik dus wat tijd om voor school te werken en mijn blog te typen en misschien ook een was op te ruimen, want dat is ook wel nodig!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Bestel geen chips masala meer, je geniet veel meer van een gewoon bord frieten.
- Wil je iets kopen, maak dan voor jezelf eerst uit hoeveel je wil uitgeven aan datgene dat je wil kopen. Laat dan de mensen hun prijs zeggen en pas desnoods de jouwe aan. Zeg dan zelf jouw prijs en ga niet te veel voor het tussenbieden (a: 100 – b: 400 – a: 200 –b: 300 – resultaat 350). Probeer jou prijs aan te houden en er niet van af te wijken. (Tenzij je merkt dat het echt wel te weinig is voor de mensen!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten