Oké, even terugdenken waar ik gebleven was, want ik heb het bloggen even laten liggen. Maar als ik mij niet vergis heb ik getypt tot dinsdag. Nu woensdag dus, woensdag zijn we naar het strand geweest met de kindjes. Er waren ook nu weer heel wat kindjes gekomen die te klein waren en die eigenlijk geen toestemming hadden om naar het strand te gaan. Lastig! Uiteindelijk zijn alle kinderen mee gegaan naar het strand, maar zwommen alleen de kinderen van 5 jaar of ouder. Elk kind van 5, 6 en 7 jaar kreeg ook een ouder kind dat hem/haar in het oog moest houden. Ik bleef op het strand spelen met de kindjes die te klein waren om te zwemmen.
Eigenlijk hadden we gepland om eerst een uurtje te zwemmen, dan pauze te nemen en iets te drinken en dan nog een uurtje spelletjes op het strand spelen. Maar na de pauze wilden alle kinderen heel graag terug gaan zwemmen, dus hebben we hen dit maar laten doen. Voor Shuku en Baraka was het nog maar de tweede keer op het strand (de eerste keer was dit weekend). Het was wel de eerste keer dat ze in het water konden. Shuku was dan ook even bang van het water, maar eens hij erin zat, kon de pret niet op.
Op donderdag hebben we met de kleintjes met ballonnen gespeeld. De hele voormiddag speelden we spelletjes met ballonnen. Gaande van vrij spelen met de ballon tot een toneeltje met ballonnen. Heel leuk om te zien. Bovendien ook heel tof voor de kinderen, want ze konden blijven spelen met de ballonnen.
Vrijdag waren het de grote kinderen weer. Met hen speelden we weer enkele toffe spelletjes zoals, pang pang, kiekeboe, stoelendans, moordenaartje, Chinese voetbal, … Moordenaartje bleek wel moeilijk, we hebben het spel regelmatig moeten uitleggen en voordoen. En ook dan waren er nog kinderen die pinkten met hun ogen terwijl ze de moordenaar niet waren.
Op vrijdag waren er weer een heleboel kleine kinderen meegekomen. We hebben hen geprobeerd om nog maar eens uit te leggen dat ze niet moeten komen op vrijdag, maar ze begrepen ons niet goed. Ook toen we iemand vroegen om te vertalen werd het niet duidelijk. We hebben hen af en toe laten mee doen, maar sommige spelletjes waren echt te moeilijk. Ik denk dat we vanaf volgende week ons alle dagen moeten opspitsen in 2 groepen, een groep met kleine kinderen en een groep met grote.
Vrijdag na de speelplein kwamen er dames om henna te zetten voor een trouwfeest. We waren morgen immers uitgenodigd op het trouwfeest van md. Fatuma haar nicht. De meisjes waren al bezig met Lies en Lise toen wij aankwamen. Toen we hen een prijs vroegen konden ze er niet echt op antwoorden. ‘We wait for md. Fatuma’, was het enige wat ze konden zeggen. Niki en ik wilden hen niet laten beginnen voordat we een prijs wisten, maar uiteindelijk is Niki gezwicht. Omdat ik heel graag henna wilde en omdat de meisjes al even zaten te wachten heb ik ook maar henna laten zetten zonder de prijs te weten. Iets wat ik normaal nooit doe, maar deze kans om henna te laten zetten wilde ik toch ook niet zomaar laten liggen!
Nadat de henna erop stond hebben we nog lang gewacht op md. Fatuma, maar ze kwam maar niet opdagen. We konden haar ook niet bereiken op haar GSM. De meisjes wilden ondertussen graag naar huis gaan en konden ons plots blijkbaar wel een prijs geven. Een prijs die veel te hoog was! Met veel moeite kregen we nog een derde van de prijs af. Met echt veel moeite, want ze waren echt kwaad op ons! Achteraf bleek dat de meisjes ons geen geld mochten vragen zonder md. Fatuma, want ze zouden van ons profiteren. Md. Fatuma zei dan ook dat we uiteindelijk nog het dubbel betaalden van wat we eigenlijk zouden moeten geven. Maar ze had geregeld met de meisjes dat ze ons de helft van het geld komen teruggeven.
We waren hier wel blij mee, want we voelden ons er toch niet zo goed bij. De meisjes waren echt aan het profiteren van ons, ze vroegen ons frisdrank, eten en zelfs snoepjes. Wij gaven hen dan ook alles (buiten snoepjes) wat ze wilden. Ik was heel blij dat md. Fatuma het verhaal al gehoord had van haar dochter (die meekwam met de meisjes) en zelf al een oplossing gezocht had!
Zaterdag om 10 uur zou md. Fatuma bij ons staan om zich klaar te maken en te vertrekken. Om 10 uur was er nog geen md. Fatuma te zien. Ik heb mijn kleedje nog korter laten maken en we hebben nog eten kunnen gaan halen. Om 12 uur kwam ze er dan door : ) We wisten nog niet zoveel van deze dag, maar wel dat we ’s avonds zouden blijven slapen bij md. Fatuma haar ouders. We zagen hier een beetje tegenop, want we zouden op de grond slapen. Aangezien ik nu niet de meest geweldige rug heb, was dit niet zo’n strak plan. Maar zo’n bod weigeren zou ook niet fijn zijn voor md. Fatuma. We vertrokken dus met ons slaapgerief. Onze reis verliep in enkele stappen. Eerst zouden we met de moto naar Ukunda gaan, daar namen we een matatu naar de ferry in Mombasa. In Mombasa namen we een toektoek naar het huis van md. Fatuma haar ouders.
Bij de eerste stap liep het al mis. We moesten per 2 op de moto. Omari wilde heel graag An en mij vervoeren, omdat we hem toch al zo vaak zien met de jongens. Op een gegeven moment reden we naast de grote baan op kiezel steentjes en ik had al gauw door dat Omari zijn evenwicht ging verliezen. We begonnen te slippen en Omari kon de moto niet meer recht houden. Dit had hij zelf ook door, want hij stuurde snel richting gras (en auto), waar we vielen. Al een geluk vielen we op het gras, want op de weg of op kiezels doet meer zeer. An stond al snel recht, maar Omari en ik moesten wat meer moeite doen. Omari had ondertussen al 10 keer sorry gezegd, maar iedereen was oké. Ik was heel blij dat niemand van ons de uitlaatpijp geraakt had. Want die zat aan de kant waarop we vielen. Aangezien heel veel mensen hier brandwonden van de uitlaatpijpen krijgen, hebben we hier toch wel wat geluk mee gehad. Ik heb verder niet veel ondervonden van de val, in het begin deden mijn enkel en knie wat zeer, maar dat was snel over.
We reden verder met de moto tot aan de matatu, want daar stond de rest al te wachten. Het eerst wat Omari zei tegen iedereen was dat we gevallen waren. Natuurlijk begon iedereen goed te lachen met ons : ) Veilig en wel konden we dan onze tocht verder zetten met de matatu.
Volgende halte was de ferry, waar we deze keer te voet over moesten. Ik had hier wel wat schrik voor, want soms zie je de mensen heel hard duwen en lopen voor een goede plaats. Het gaat dan niet om een paar mensen, maar echt een massa! Mijn schrik was blijkbaar niet echt nodig, want alles viel heel goed mee! Na de ferry namen we de toektoek naar md. Fatuma haar ouderlijk huis. Toen we daar aankwamen werden we goed onthaald!
Voor de bruiloft gingen we eerst nog een cadeautje halen voor het huwelijkspaar. We kochten een set borden en kommen en zo. Nadien liet md. Fatuma ons zien waar we zouden slapen. Het verbaasde ons eerst, want normaal zouden we slapen in het ouderlijke huis van md. Fatuma. Dit was trouwens een heel mooi huis. Het was volledig bezet en telde 6 kamers. De inrichting was ook heel leuk, hier had men het duidelijk beter dan in Ukunda en Maweni. Het huis waar wij zouden slapen was ook een huis waar md. Fatuma woonde, maar nu stond dit leeg omdat de vorige huurders alles kapot maakten. Toen we binnenkwamen zagen we enkel een vuile mat liggen. Hier zouden we op slapen. Bovendien zat er op die mat de grootste kakkerlak, met nog wat kleintjes, die ik al zag in Kenia. Als er hier overdag al kakkerlakken zaten, wat zou dit ’s nachts dan geven … PANIEK!
We vertrokken tegen kwart na 7 naar de trouw en kwamen tegen half 8 aan. De trouw was alleen voor vrouwen, want de mannen moesten het in de moskee vieren. De hele tijd waren er vrouwen aan het dansen. Allee dansen, in een cirkel wandelen op het ritme van de muziek, heel vreemd! Wij waren ondertussen onder de indruk van het decor en de hoeveelheid mensen die toekwamen. We hadden bij het binnenkomen ook een zakje gekregen met water, frisdrank, warm eten, een ijsje en een spiegeltje. Een heel mooi aandenken aan het huwelijk! Iets na 10 uur kwam dan (eindelijk) de bruid aan het op feest. Ze liep door de middengang naar voor en wanneer ze zat gingen ineens bijna alle mensen naar buiten. Toen we iemand vroegen waarom dit was, vertelde men ons dat dit de gewoonte was. Men wacht tot de bruid er is om naar haar jurk te kijken, dan gaat men naar huis, heel vreemd! Nadien is er nog wat gedanst en dan gingen ook wij naar huis.
Ondertussen hadden we md. Fatuma gezegd dat we het niet echt zagen zitten om in dat ene huis te slapen. Niet alleen vanwege de vele insecten, maar een leegstaand pand is niet echt de veiligste plek om te verblijven! Md. Fatuma begreep ons en stelde voor om te slapen in het andere huis. Hier kregen we een kamer waar we met z’n 3 dwars op een bed sliepen. Twee anderen van ons en md. Fatuma sliepen op de grond. Eigenlijk is dit voor ons allemaal uiteindelijk nog wel meegevallen. ’s Morgens kregen we ontbijt, een soort smoutebolachtig iets met thee. Heel lekker eilek!
Nadien gingen we terug naar huis. Ik was wel blij dat we aankwamen, want eindelijk zagen we nog eens een gewone wc : ) Onderweg kwamen we Omari tegen, hij vertelde ons dat vader Shangawa nog altijd niet bij Md. Zebora geweest was, maar morgen zouden hij en Ruben met hem naar haar toe gaan, eindelijk!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Ringworm gaat niet snel weg. Integendeel, het lijkt weg te gaan, maar komt dan plots terug. Weer al die jeuk : (
- De ferry te voet doen is helemaal niet zo erg als het lijkt!
- Kakkerlakken doen me niets meer! (Of zolang ze niet plots voor me verschijnen)
- Moslimshuwelijken in Kenia zitten raar in elkaar. Je wacht meer dan twee uur om dat de bruid voor 10 minuten te zien en weg te gaan. Wij dachten dat het feest toen pas begon!
- Heum keniaans moslimtrouwfeest, ben ik niet zo zeker van, er liepen namelijk heel wat hele lichtere kenianen rond, sommige wit, andere blauw of grijs. De meeste van hen leken van Japan te komen …
- Blijkbaar willen sommige vrouwen in Kenia liever blank zijn. Ze doen dan heel veel poeder op heel hun lichaam om zo licht mogelijk te lijken. En wij maar zo ons best doen om een beetje bruin te worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten