Woensdag is er niet veel spannend gebeurd op school. Ik heb samen met Md. Fatuma en Md. Fidelis kleren gezocht voor de 3 besten van elke klas. We hebben soms wel lang moeten zoeken, want er was een leeftijdscategorie waarvoor er niet veel kleren waren. Uiteindelijk heeft iedereen wel iets gekregen wat min of meer moet passen. Nadat we de kleren uitgezocht hadden, moesten deze nog allemaal ingepakt en gesorteerd worden. Voor de rest heb ik niet zo veel gedaan op woensdag, ik maakte min lesboek nog af en we aten voor de 3e keer op rij ugali en vlees.
Vandaag was er ook een vergadering. Deze zou normaal gaan over het verloop van donderdag, maar uiteindelijk draaide dit anders uit. Er waren heel wat discussies tussen de leerkrachten onderling. Ze deden dit in het Engels, omdat wij erbij waren, maar ik denk dat iedereen van ons zich toch een beetje lastig voelde om daarbij te zitten. In het begin verliep alles nog met respect en kon iedereen zeggen wat er op zijn/haar lever lag, maar tegen het einde kwamen er een paar persoonlijke verwijten boven. Wat wel mooi is, is dat iedereen ook meteen vergeet dat er een discussie was. Vanaf dat ze gezegd hebben wat er op hun lever lag is alles terug in orde, mooi om te zien!
Donderdag, closing day, de laatste dag van dit trimester. De kinderen moesten om 7u op school zijn, om 9u kwamen de ouders. Vele kinderen waren te laat en de meeste ouders kwamen er pas door tegen 10 uur. Eerst werd er door verschillende mensen iets gezegd op het podium, dan werden de eerste drie van alle klassen afgeroepen en dan werd er nog wat gepraat op het podium. Vooral de laatste keer praten was er te veel aan. Omdat de meeste ouders geen Engels kunnen, gebeurde dit allemaal in het Swahili. De dingen die James, Fatuma en Mickael vertelden waren nog wel grappig en af en toe konden we ook volgen waarover het ging. Maar het gesprek van Md. Zebora, van de kinderrechten bleef maar duren. Het was of klonk als een preek die meer dan een half uur duurde. Bovendien had ik super veel honger en had ik geen eten bij!
Na dit lange gesprek van haar gingen de ouders en de kinderen naar de klassen, om hun rapporten te krijgen. Ik ging natuurlijk ook mee naar klas 4, want wilde wel wat ouders ontmoeten. Sommige ouders waren niet echt tevreden over de resultaten van hun kinderen. Twee ouders kwamen naar mij en verontschuldigden zich en zochten excuses voor de minder goede resultaten van hun kinderen. Één vader begon te zeggen dat zijn zonen heel slim waren en altijd top 7 zaten in de vorige jaren, hij wist echt niet hoe het kwam dat de punten en positie nu slecht waren. De positie van jou kind in de klas is hier trouwens heel belangrijk, de eerste 3 worden altijd beloond en de plaats waar je zit in de klas is ook afhankelijk van je resultaten. Vaak zitten de leerlingen met de beste punten vooraan en diegene met mindere punten achteraan. In mijn klas was het al een beetje veranderd en zaten de leerlingen met goede punten links en die met mindere punten rechts in de klas. Mr. Ibrahim zorgde er wel altijd voor dat leerlingen die echt problemen hebben vooraan zitten!
In mijn klas zit er ook een meisje dat geen Swahili en Engels kan, maar verstandelijk kan ze een 4e leerjaar volgens mij wel aan. Haar moeder kwam naar mij en begon (in het vlot Engels) uit te leggen hoe het kwam en vroeg me waar de problemen zaten. De moeder ging er alles aan doen om haar dochter wat bij te brengen over de Engelse taal.
Ik was nog een moeder aan het helpen die de examens van haar dochter wilde zien toen Omari mij kwam halen. Hij zei dat de dame van het Child Department er was en dat ze ons wilde zien. Toen ik in het bureau van Mr. James kwam zag ik Md. Zebora zitten, ik wist niet dat zij ook de dame was die ons nu ging helpen. Ze was al een paar keren op de school geweest om te komen vertellen over de kinderrechten.
Ze begon haar uitleg met het boekje van de kinderrechten in Afrika. Ze zei dat het een recht voor elk kind was om bij één van de ouders te zijn. Wij hadden het recht dus niet om hen weg te nemen. Dit kwam even hard aan! Ze bleef bijna 10 minuten verder gaan over dit ‘recht’ van de kinderen. Ik vond het niet leuk om zo beschuldigd te worden en heb mezelf toch wel verdedigd. Het is immers ook een recht voor elk kind om eten te krijgen, onderwijs te krijgen, gewassen te worden en ouderlijke liefde te krijgen. Als deze rechten niet voldaan worden, waarom zou een kind dan bij zijn of haar ouder moeten blijven?!
De grootste zorg van Md. Zebora was dat de kinderen alleen zijn ’s nachts. Wie gaat er voor hen zorgen als het brand, als ze bang/ziek zijn, … Hier begrepen An en ik haar volledig in, want we waren daar zelf ook wel bezorgd over. Volgens mevrouw Zebora zouden de kinderen beter bij hun vader zitten dan. Maar zij wist niet dat de vader altijd op café zit en dat hij ’s nachts dronken thuis komt, kan hij er dan voor zorgen dat de kinderen veilig zijn …
Md. Zebora zat er niet alleen, maar samen met een paar mannen die ook van het Child Department waren. Ook deze mannen begonnen ons te beschuldigen van het wegnemen van dit recht van de kinderen. Omari en Ruben hebben toen wel even ingegrepen en ons een beetje verdedigd. Ik wilde zo snel mogelijk van onderwerp veranderen, want al die beschuldigingen halen toch niets uit. Ik vroeg haar wat er nu zou gebeuren. Ze stelde bijna meteen voor om de jongens naar een weeshuis te brengen. Dat was juist wat wij wilden vermijden. Ik denk dat het belangrijk is dat de kinderen in hun natuurlijke omgeving opgroeien, als dit mogelijk is. In een weeshuis worden de kinderen vaak verwend en het is moeilijk om nadien terug in het dagelijkse leven te integreren en dit gewoon te worden.
Dat begrepen ze wel, maar er moest iemand zijn om ’s nachts bij de jongens te kunnen zijn. Md. Zebora stelde voor om een meid aan te nemen die voor hen zorgt. Mijn zorg was meteen: Wie gaat dit betalen!? De vader was bovendien ook al kwaad op Regina omdat hij dacht dat ze zijn kinderen wilde afnemen. Een vreemd iemand die voor de kinderen gaat zorgen is volgens mij niet zo’n goed idee dan. De meid moest ook een vrouw zijn, want een man zou de jongens sowieso misbruiken zei ze in een kamer met 3 vrouwen en 5 mannen!
Later kwam ze op het idee om de moeder te zoeken en de kinderen aan haar mee te geven. Maar de moeder is hertrouwd. Ze zag de kinderen al jaren niet meer en wil hen misschien ook niet meer zien. Toen kwamen ze weer met een ander idee. Ze gingen met de vader praten, wat eigenlijk moest gebeuren voor dit gesprek, en een nicht, zus, tante, … van hem moest dan maar voor de kinderen komen zorgen. Overdag kon ze werk zoeken en ’s avonds zorgt ze voor de kinderen. Ik weet echt niet of iemand zoiets gratis wil doen, maar dit is wel datgene dat beslist is nu!
Md. Zebora gaat maandag met de vader praten om te horen waarom hij niet voor de kinderen wil zorgen en dan vraagt ze hem iemand die dat wel kan doen. Ik vind dat dit moest gebeuren voordat ze met ons sprak. Ze zag de vader, de jongens, de woning, … nog niet. Van de situatie wist ze ook nog niet alles af. Ze wist alleen dat de jongens niet meer bij hun vader woonden, maar wel in een apart huis. Omdat we dit deden zonder het Child Department te informeren konden we hier voor beschuldigd worden en kon dit een rechtszaak worden zei ze.
Ik was heel blij wanneer ik buiten kon gaan, ik zag Shuku direct lopen en ben hem een dikke knuffel gaan geven, hier had ik nood aan! Md. Zebora vertelde ons dat er zeker iemand gevonden zal worden voor het einde van de maand, voor wij vertrekken dus. Ben benieuwd!
Na de vergadering met Md. Zebora was er nog een vergadering met het schoolteam, we moesten daarvoor wel meer dan een uur wachten. Maar de vergadering was wel de moeite waard! Mickael ging één voor één de leerkrachten af en vertelden hen wat hun goeie punten waren. Soms gaf hij ook nog iets aan dat beter kon, maar vooral de positieve punten werden benadrukt. Hij begon met Md. Susan, ik heb haar ook meteen een compliment gegeven. Ik vind haar lessen godsdienst echt geweldig, eerst vertelt ze een verhaal, dan spreekt ze over de boodschap in het verhaal en nadien zingen ze altijd nog een liedje dat erbij past, heel leuk!
Ik denk ook dat ze het nodig heeft om eens een complimentje te krijgen. De laatste weken ging het niet zo goed met haar op school. Ik hoop dat het nu beter zal gaan, maar ik denk van wel. Woensdag hebben we na de vergadering even goed gepraat met ons, ze bood haar verontschuldigingen aan omdat ze niet meedeed met de spelletjes op de danscontest. Ze is nadien zelfs thuis langs geweest om een bezoekje te brengen, leuk! Ik denk dat ze gewoon een beetje te veel negatieve commentaar had gehoord de laatste tijd, ze had het gevoel dat ze niets meer goed kon doen. Maar ik vind haar lessen heel goed en heb het gevoel dat ze toch wel veranderd is in de manier van lesgeven.
De vergadering met de complimentjes duurde lang, heeeeeeel lang. Ik denk dat we bijna 3 uur geluisterd hebben naar verhalen over leerkrachten, complimentjes, zatte keukenhulpjes, … Het was echt wel leuk om te horen dat men elkaar zoveel complimenten kon geven. Ik denk ook dat dit iedereen goed gedaan heeft!
Shuku en Baraka wonen nu al even alleen en moesten gaan slapen. Normaal laten we ze zo veel mogelijk zelf gaan, maar omdat Shuku ongelofelijk veel bang heeft in het donker, gingen we mee. Vanaf dat we de schoolpoort uit waren begon hij heel hard te wenen. Ook toen we hem in zijn bed legden en hem achterlieten bleef hij huilen. Niet leuk en hard om weg te gaan, maar dit moet, anders kunnen we er nog een hele nacht blijven zitten. Toen we buiten gingen kwamen Maryam en An, de buren vragen wie er zo huilde. Ze zijn dan met z’n 2 even gaan kijken. We weten nog niet goed waarom Shuku huilde, want we zijn toen meteen doorgegaan. Maar de jongens waren wel in goede handen!
Hierna zijn we gaan eten en jawel, weer stond er ugali met vlees op het menu, mmmm : ) De laatste dagen aten we niets anders dan ugali. Wat zouden rijst en bonen toch smaken nu! Het was heel leuk om met alle leerkrachten op stap te gaan, iedereen had ook andere kleren aangetrokken op school. Sommige vrouwelijke leerkrachten zagen er echt mooi uit, net zoals Mama Sauda (de kokkin). Het was heel leuk om eens met hen te praten over niet-schoolse dingen. Md. Susan had haar man meegenomen, ook leuk om hem te leren kennen!
Na het etentje zijn we naar huis gegaan en An en ik zijn meteen gaan slapen. Want 6u opstaan, je raakt er niet aan gewend!
Wat hebben we geleerd vandaag:
- Kom je een jongen tegen met een grote (5cm) ijzeren pin in zijn voet: loop achter hem, breng hem naar school, zet hem op een stoel en vraag rustig te kijken. Aangezien hij zoveel schrik had, moest er snel gehandeld worden. Hij wilde zijn voet nooit laten zien en er mocht niemand aankomen. Ik heb dan zijn been genomen om te kijken en zorgde met nog iemand (weet niet meer wie in deze chaos) dat hij het niet kon bewegen. De mama van Niki heeft dan super snel de pin eruit getrokken. Blij dat dit zo snel gebeurde, want schrik dat hij had!
- Ga geen weddenschappen aan over de dag waarop het regenseizoen start, zeker niet meet Mr. Motua. Hij is veel te religieus en zal de hele nacht bidden zodat het begint te regenen op vrijdag. Natuurlijk was het nog maar net vrijdag (nacht), toen het begon te regenen. Hij heeft nu een drankje tegoed van mij en An. Maandag zal het klaarstaan op school!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten